Tien jaar geleden liep ik het voormalige CEU-gebouw binnen in Leidschendam. De eerste dag van mijn derdejaars stage voor de opleiding SPH die ik in Den Haag volgde. Ik ging stage lopen bij Proud2Bme! Ik begon toen met een andere stagiaire van dezelfde opleiding en we werkten twee dagen per week op kantoor met Proud2Bme oprichter Scarlet en een vrijwilliger. Tien jaar later kijk ik terug op een waardevolle periode…
Toen ik op sollicitatiegesprek kwam bij Scarlet en de vrijwilliger van toen werd me gevraagd of ik ervaring had met eetstoornissen. Ik weet nog goed dat ik zei dat ik dit niet had, maar dat ik me heel goed herkende in de strijd van onzekerheden. Ik was er op dat moment ook echt van overtuigd dat de strijd die ik de jaren ervoor had gevoerd ‘normaal’ was geweest. Het hoorde bij het puberen; het hoorde bij het proces waarin ik op zoek was naar mezelf. Toch? In de afgelopen tien jaar heb ik mezelf beter leren kennen en erkennen dan ik van te voren had verwacht. Ik leerde mezelf openstellen voor hetgeen waar ik mee worstelde, voor hetgeen wat ik juist zo stilletjes probeerde te houden…
Enkele jaren geleden werd me de vraag gesteld of ik onder mijn eigen naam wilde werken. Ik werkte inmiddels al parttime voor Proud2bme, iets waar ik overigens erg trots op was. Toen ik onder mijn naam ging werken (in plaats van anoniem), voelde het ook juist om meer van mezelf te laten lezen en zien. Ik schreef blogs over mijn strijd zoals hij was. Doodeng, confronterend en kwetsbaar, maar het voelde goed. Het voelde goed om mijn strijd met jullie te delen, omdat het in mijn verleden lag. Het voelde goed om deze strijd van vroeger erkenning te geven. Het voelde goed om jullie hopelijk op deze manier het sprankje hoop te kunnen geven dat het goed kan komen, ondanks dat het vaak niet zo voelt. Ik ben dan ook dankbaar dat jullie de afgelopen jaren mee wilden kijken in mijn leven. Van mijn trouwdag tot de komst van mijn kinderen. Mijn droomvakanties naar het land waar mijn ouders vandaan kwamen en het land waar mijn schoonouders enkele jaren hebben gewoond. Dat jullie mee willen kijken naar mijn photo blogs en inmiddels ook video’s. Dat ik jullie een glimp kan geven van hoe zwangerschap en moederschap eruit kan ziet, met alle ups en downs.
Inmiddels zijn we tien jaar verder. Geen idee hoeveel blogs, 40 photo blogs, drie vlogs, ontelbare chats en meer dan 55000 berichten op het forum verder. En ik kijk er met een dubbel gevoel op terug. Ik ben dankbaar dat ik al deze berichten mocht schrijven op het forum. Ik ben dankbaar voor alle berichten die jullie schreven op het forum waar ik op mocht reageren. Ik ben dankbaar voor jullie openheid. Jullie kwetsbaarheid en het vertrouwen. Mede door jullie ben ik vandaag nog werkzaam voor Proud2bme omdat ik dankbaar ben voor de kans die jullie me geven om met jullie mee te mogen lezen. Dat ik met jullie mee mag lachen. Dat ik met jullie trots mag zijn. Maar ook dat ik met jullie mee mag huilen. Dat ik met jullie boos mag zijn. En dat maakt het soms ook zo dubbel. Ik heb leden zien komen en gaan. De één verliet Proud2bme met een lach en de ander met een traan. De één heb ik misschien eens gesproken, terwijl ik de ander al jaren mag volgen en hopelijk mag steunen. Elk proces is uniek, elk contact is uniek. Waar je ook bent in jouw proces, op welk punt je ook staat in jouw strijd, ik hoop dat je weet dat het er allemaal mag zijn en dat ik dankbaar ben voor het feit dat ik dit stukje met je mee mag lezen.
Wat ik eigenlijk wil zeggen is; dankjewel!
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie