Een chat voor naastensteun bij een eetstoornis

“Ik wilde geen advies, maar iemand die echt naar me luisterde.” Dat was de kern van het telefoongesprek dat ik met Catharina had, een paar weken nadat ze ons had gemaild. Ze vertelde me over het verloop van de grimmige eetstoornis van haar dochter, hoe het voelde als haar strijd, hoe ze meer wilde doen dan ze kon. Hoe ze haar dochter wilde omringen met gezonde geluiden, om haar maar bij die eetstoornis weg te trekken. Inmiddels is haar dochter gelukkig hersteld en gaat het goed met haar. De berg is beklommen, zoals Catharina dat zelf zo mooi zegt.

Heeft een naaste van jou een eetstoornis? Snak je naar herkenning, naar iemand die naast je staat, naar je luistert? Je bent meer dan welkom in de chat met Catharina. Deze zal vanavond plaatsvinden, op dinsdag 30 mei, van 19.00 uur tot 21.00 uur.Meer data zullen volgen in de chatagenda.

Catharina is moeder van drie inmiddels volwassen kinderen. Zij is verpleegkundige, en werkt momenteel met veel plezier in de ouderenzorg. Onlangs zijn wij benaderd door Catharina met de vraag of er behoefte is aan een naastenchat. Ze vertelde ons levendig over de tijd dat haar kinderen nog een stuk jonger waren. Over de tijd dat een van haar kinderen een eetstoornis had en hoe deze periode voor haar, en voor haar gezin, is geweest. Vandaag neemt ze je mee terug die tijd in, terug naar het moment dat haar dochter een eetstoornis ontwikkelde.

Bron foto

Geen adviezen, wel een luisterend oor

Midden in een rustig bestaan werden we geconfronteerd met een eetstoornis die ons kind, en daardoor ook ons gezin, binnen was geslopen. Dit had enorm veel impact. In eerste instantie op ons kind, maar ook op het hele gezin. Dit was het begin van een heel moeilijke, intensieve periode. Ik weet nog dat ik mijn beste vriendin erover vertelde. Ze zei letterlijk: “Bereid je voor op een hele lange weg, van jaren.” Ik dacht toen: nee dat geloof ik niet, we zijn er zo snel bij met hulp van buiten en we hebben elkaar. Maar verdrietig genoeg bleek ze gelijk te hebben.

In het begin liep ik aan tegen het feit dat ik mee ging vechten tegen de eetstoornis. Je wilt maar dat ze voldoende eet om niet verder weg te zakken. Ik begon mijn dochter te controleren en vertrouwde haar bijna niet meer. Het leek of de eetstoornis meer grip op haar had, belangrijker was dan wij. Ik miste iemand die naast mij stond en naar me luisterde. Ik wilde eigenlijk geen adviezen maar een luisterend oor, begrip. Wel had ik enorm veel steun aan mijn man. Hij kon moeilijk omgaan met de eetstoornis, maar steunde haar – en daarmee ons – voor 100 procent. Hij heeft ervoor gezorgd dat zijn werk niet mis zou gaan en hij heeft ons alle hulp, aandacht en ruimte gegeven die het gezin nodig had. Dit was heel wijs en liefdevol van hem.

Naast haar staan

Wat ik heel erg heb moeten leren is dat ik niet mee moet gaan vechten tegen de eetstoornis. Ik merkte dat ik het mijn kind daarmee nog moeilijker maakte. Het was voor haarzelf al zo zwaar om tegen de eetstoornis te vechten. Dan moest ze ook nog met ons die strijd aan. Op een gegeven moment ben ik naast haar gaan staan en dacht ik: ik ben er voor jou. Ik hou van je en probeer te snappen wat er gebeurt. Dit was heel erg moeilijk, want je weet dat je je kind ook kan verliezen. En het ging natuurlijk ook niet altijd goed, ook daarin had ik momenten waarop ik zag dat de eetstoornis steeds meer kracht kreeg en we “botsingen” hadden. Maar het contact met haar was veel beter; ik zag háár weer en niet alleen en eerst de eetstoornis. Hierdoor was het geven van liefde makkelijker. Ik zeg daarmee trouwens niet dat het eenvoudig was.

Dit wil ook niet zeggen dat we niet meer over de eetstoornis spraken, want die was er wel en maakte haar kapot. Dus die gesprekken waren er zeker ook nog, maar vanuit een andere invalshoek. Naast haar staand, niet tegenover haar.

Wat wel een hele uitdaging was – met name in het begin, toen ze nog minderjarig was: ik was moeder, maar ik moest ook helpen haar aan de “regels” van de hulpverleners te houden. Dit werkt natuurlijk direct zo dat jij als ouders onderdeel van de strijd tegen de eetstoornis wordt. Wat die eetstoornis zegt/wil mag ook niet van de ouder. Medegezinsleden en vrienden kunnen hier ook in meegaan en opmerkingen plaatsen bij zichtbare uitingen van de eetstoornis.

Het is niet mijn strijd

Eigenlijk hebben wij moeten leren dat niet wij de strijd moeten voeren, dat het gevecht ligt bij de persoon die een eetstoornis heeft. Wij – als omgeving, kunnen niets overnemen, alleen maar steun en begrip tonen. En natuurlijk wel de gezonde kant van het leven laten zien en helpen bij het proces in de strijd tegen de eetstoornis. Mijn dochter vroeg mij, toen ze het gevecht letterlijk aan wilde gaan, of ik dan bij haar kon zijn. Bij haar was dat toen ze weer wat ging eten, dus dat betekende samen eten, waarbij ik dan net zoveel at als zij. Dit was voor mij een enorm emotioneel moment. Ik werd door haar meegenomen in haar proces. Daarmee was ze nog niet van de eetstoornis af, dit zou nog een heel lange weg worden. Maar zelf nam ze de stap en ze zocht welke hulp ze nodig had, ook professioneel. Ik ben nog steeds enorm trots op haar. Ik heb geleerd dat het overwinnen van een eetstoornis heel hard werken is en een hele lange weg.

Voor jezelf zorgen in zo’n tijd is moeilijk. Ik denk dat het enorm belangrijk is dat mensen om je heen er voor je zijn en luisteren zonder adviezen te geven. Daarnaast is het ook belangrijk dat de omstanders ook professionele steun kunnen krijgen. Bij mijn dochter is uiteindelijk in een veel later stadium het hele gezin erbij betrokken geweest. Daarmee kwam er ook ruimte voor onze angsten en gevoelens. Onze andere kinderen, inmiddels tieners, vonden dat niet echt leuk maar het heeft ze toch wel wat goeds gegeven. We hadden een stukje therapie als heel gezin, inclusief onze dochter die met de eetstoornis kampte. Je deelt dat dan met elkaar.

Gezonde invloeden behouden

Als een eetstoornis je gezin/vriendenkring binnenkomt heeft dat enorm veel impact. Denk aan de eetmomenten, die juist vaak zorgen voor gezelligheid. Dit verandert in een oogwenk. Op die momenten is iedereen zich bewust van de eetstoornis, die ook aan tafel zit. Ik zeg bewust eetstoornis, want de persoon die een eetstoornis heeft, is niet zelf de eetstoornis. 

Het geeft direct een soort spanning. Hier moet je echt een weg in vinden en dat is heel moeilijk en zal overal verschillend zijn. Ook vraagt de eetstoornis veel aandacht door alle spanningen. Wij zijn ons er heel bewust van geweest dat we drie kinderen hebben en dat die allemaal aandacht nodig hebben. Mijn man heeft huishoudelijke hulp geregeld, zodat ik alle ruimte had voor de kinderen. We hebben de focus op alledrie gehouden. Zijn samen dingen blijven doen. Toen een vliegvakantie niet door kon gaan door de situatie van onze dochter, hebben we een vakantie dicht bij huis gevonden. En leuke dingen doen, die normaal gesproken zo gewoon zijn om te doen; we bleven het doen. Aan deze vakantie hebben alledrie de kinderen nog mooie en leuke herinneringen. Er werd ook omgezien naar het gezonde stuk in het leven. Dat is waar je naar terug wil gaan. Waar je verbinding mee wil houden.

Wat ook enorm belangrijk is, is dat vrienden om de persoon met de eetstoornis heen blijven staan. Contact blijven houden. Dit heb ik gevraagd aan vriendinnen van onze dochter. Ik weet dat ik tegen ze zei: “Ze heeft jullie heel hard nodig, ook al kan ze zelf misschien niet altijd de juiste aandacht teruggeven.” Ze zijn zo trouw gebleven, eigenlijk ook vanuit hun eigen vriendschap die ze voor haar voelden.

Herkenning helpt

Wat ik al eerder beschreef, is dat praten helpt. Het verzacht als er naar je geluisterd wordt. Herkenning hielp me enorm. Daarom heb ik bij Proud2Bme aangegeven dat ik graag open wil staan voor mensen die hun verhaal kwijt willen, of vragen hebben. Ik weet niet alles, ik heb geen oplossing, maar ik weet wel hoe het is als een eetstoornis je leven volledig op zijn kop zet. Als je jezelf afvraagt: wat hebben we/ik verkeerd gedaan? Wat moet ik doen? De angst om te verliezen. De zorgen om je gezin. Maar ook het vinden van mooie momenten in die tijd. Die zijn er zeker ook. Toch de gewone dingen proberen te blijven doen. Het gezonde stuk is er ook. Wij kijken met ook heel veel mooie herinneringen terug op die moeilijke periode, ook onze dochter met de eetstoornis heeft dat.

Inmiddels gaat het heel goed met onze dochter, daar zijn we heel dankbaar voor. Ze heeft een geruime tijd van therapieën achter de rug, waardoor ze nu sterk in het leven kan staan. We zijn enorm trots op haar, want zij heeft toch die enorme “berg” moeten beklimmen en overwinnen.

Ik zou omstanders willen meegeven: wees lief voor degene die de eetstoornis heeft. Help vechten door ernaast te gaan staan. Laat degene met de eetstoornis jou vertellen wat je kunt doen. Vraag daarnaar. De eetstoornis heeft een oorzaak waar je kind heel hard aan moet werken.

De chat

Heeft een naaste van jou een eetstoornis? Snak je naar herkenning, naar iemand die naast je staat, naar je luistert? Je bent meer dan welkom in de chat met Catharina. Deze zal vanavond plaatsvinden, op dinsdag 30 mei, van 19.00 uur tot 21.00 uur. Meer data zullen volgen in de chatagenda.