Als ik nog een angststoornis zou hebben, dan zou mijn leven er heel anders uit zien. Een aantal jaar geleden stond het nog elke dag centraal in mijn leven en wist ik niet meer hoe het was om me goed te voelen, om niet bang te zijn en niet meer elke dag bezig te zijn met vermijden en het vechten tegen mijn angst. De angst beheerste mijn leven en alle andere dingen die eigenlijk veel belangrijker zijn, waren bijzaak. Ik heb me heel vaak alleen gevoeld in mijn strijd. Ik voelde me onbegrepen door mensen die alleen maar zeiden dat ik me niet zo druk moest maken en daardoor sloot ik mij meer af en weten veel mensen niet eens dat ik die tijd door een enorme hel ben gegaan.
Ik heb er op gegeven moment voor gekozen het voor mezelf te houden en alleen maar te delen met de mensen die het dichtste bij stonden: mijn ouders en mijn vriend. Uit angst om niet begrepen of gekwetst te worden of juist teveel medelijden te krijgen, heb ik dit geheim gehouden voor mijn vriendinnen en zorgde dit er ook voor dat ik soms moest liegen over waarom ik niet naar een afspraak kwam, waarom ik niet mee at, etc. Het voelde eenzaam en het zorgde er ook voor dat mijn vriendschappen oppervlakkiger voelde. Zij hadden geen idee wat mij bezig hield en dachten juist dat mijn leven best makkelijk was en dat alles meezat. Mijn dagen vielen soms mee, maar waren meestal een hel.
Achteraf gezien had ik het misschien anders gedaan en had ik mensen wel de kans gegeven om mij te steunen en er voor mij te zijn. Ik denk dat het mij in sommige opzichten had kunnen helpen. Ik schreef al eerder een blog voor Proud2Bme over mijn paniekstoornis, maar in deze blog zal ik een dag beschrijven in mijn leven met een paniekstoornis. Het is iets wat voor veel buitenstaanders een groot raadsel is. Helaas zijn er veel mensen die hier elke dag weer tegen vechten.
07:00 uur ‘s morgens..
De wekker gaat. Het is veel te vroeg omdat ik bijna niet geslapen heb. Ik kon niet in slaap komen omdat ik bang was ‘s nachts misselijk wakker te worden. Het zou niet de eerste keer zijn dat dit gebeurt. Als ik niet slaap, word ik in ieder geval ook niet wakker met dat vreselijke gevoel en heb ik er nog enigszins controle over. Het is 07:00 uur en ik kan nog precies één keer snoozen. Helaas lukt dit mij al tijden niet meer omdat ik al wakker word met een vervelend gevoel in mijn buik en ik voel de angst toenemen. Als ik denk aan wat ik allemaal moet doen die dag, zakt de moed me in de schoenen. Ondertussen heb ik me alweer zoveel zorgen gemaakt dat ik me niet lekker voel en tegelijkertijd ook moet haasten omdat ik teveel tijd heb besteed aan piekeren en een poging deed om mijn dag te controleren vanaf het moment dat ik wakker werd.
Inmiddels weet ik wel een beetje hoe ik hiermee om moet gaan, want het is helaas niet de eerste keer dat ik op deze manier mijn dag begin. Ik zit aan de eettafel voor mijn ontbijt en kijk naar de boterham op mijn bord. Die kop met thee gaat wel lukken maar bij de boterham kan ik alleen maar voor me zien hoe die er vervolgens weer uitkomt. Ik heb emetofobie, angst voor overgeven, en dat was de aanleiding voor de diagnose paniekstoornis. Ik durf niet te eten maar ik weet dat het moet, omdat ik anders ook misselijk word en me ook echt niet beter ga voelen. Het ontbijt is een strijd van niet willen, durven en tegen m’n tranen vechten aan de ene kant, en relativeren en ergens weten dat het wel goedkomt aan de andere kant.
Met lood in mijn schoenen loop ik daarna naar de voordeur. Ik heb het gevoel dat ik ieder moment kan overgeven en het liefste zou ik nu naar school bellen om me ziek te melden om vervolgens weer in bed te duiken. Ik weet dat het me niks gaat opleveren. Ik heb meerdere keren een afspraak afgezegd omdat ik gewoon niet durfde of te misselijk was. Achteraf ging het dan wel weer goed (omdat ik mijn angst op dat moment aan het vermijden was) en dan baalde ik van mezelf. Het voelt niet goed om thuis te blijven en ik weet dat ik juist moet doorzetten, maar dat is wel wat op dat moment het meest eng is en tegennatuurlijk voelt.
Het is inmiddels bijna 08:00 uur en mijn hele ochtend stond in het teken van doorzetten en me verzetten tegen die angst om uiteindelijk de deur uit te komen. Terwijl ik naar het station fiets, voel ik de koude wind in mijn gezicht en dit zorgt er voor dat ik me wat beter voel. Ik zet mijn fiets in de fietsenstalling en loop het perron op. In de verte zie ik mijn vriendin zwaaien en ik voel dat de angst direct weer toeneemt. Ze heeft geen idee wat er allemaal in mijn hoofd omgaat en hoe ik op zie tegen deze treinreis. Dit is het moment waarop het vaak mis ging. Ik kan enorm in paniek raken omdat ik niet weg kan als ik dat wil en de komende 30 minuten opgesloten zit. Ik zoek afleiding maar als ik zo misselijk ben, lukt het mij ook niet om te praten. Zou ze me dan niet raar vinden? Of moet ik het dan vertellen? Wat als het echt mis gaat en ik niet weg kan?
De trein komt aan en het is bloed heet binnen. Ik ben op dit soort momenten enorm gevoelig voor warmte en het is al snel te veel. Warmte zorgt er voor dat ik me sneller niet goed voel, waardoor ik ook eerder angstig ben. Ik lijk wel een vrouw in de overgang terwijl ik op dat moment nog maar 18 jaar ben. De paniek neemt toe en ik voel dat ik begin te zweten. Ik heb het enorm benauwd en ik moet zo snel mogelijk mijn jas uit doen. Mensen in de trein, waaronder mijn vriendin, kijken me raar aan. Het is hartstikke koud buiten en ik zit inmiddels in een t-shirt met korte mouwen. Ondertussen schieten in mijn hoofd de gedachten heen en weer en reken ik uit hoelang het nog duurt voordat ik op mijn eindbestemming ben en hoeveel stops er nog zijn… want je weet maar nooit.
Het is ongeveer 8:45..
Als we uitstappen en ik weer buiten loop, voel ik direct dat de misselijkheid langzaam wegtrekt en dat het wat beter gaat. Deze gedachte geeft mij ook wel steun en helpt me er doorheen op momenten dat ik zo in paniek ben, al kan dan lang niet altijd geloven dat ook dat moment over gaat. Ik weet wel hoe dingen werken bij mij, alleen op sommige momenten kan ik er niet zoveel mee en is de angst vele malen groter. Terwijl we naar school lopen, maak ik mij al zorgen over de rest van de dag maar ik probeer deze angst te onderdrukken.
Op school zie ik mijn vriendinnen weer en wordt er druk gepraat over het weekend. Ik ben blij ze weer te zien en het is meestal heel gezellig op school. Afleiding doet me goed en het zorgt ervoor dat ik even niet bezig ben met de nare gedachtes in mijn hoofd. De eerste lessen gaan goed. Op de achtergrond voel ik wel wat spanning en voel ik me niet helemaal goed, maar door wat technieken die ik heb aangeleerd in therapie, lukt het me om de angst enigszins onder controle te houden. Helaas gaat het dan ‘s middags toch mis.
Begin van de middag..
We hebben een lang college van twee uur en ik zit helemaal in het midden waardoor ik niet makkelijk weg kan als het me teveel wordt. Tijdens het enorm saaie verhaal van mijn docent krijg ik het enorm benauwd, merk ik dat mijn hartslag versnelt en word ik kotsmisselijk. Ik merk dat mijn handen beginnen te tintelen, dat ik het heel warm krijg en enorm bang ben. Ik heb een paniekaanval midden in de les en ik kan geen kant op en niemand heeft het in de gaten.
Het is een enorme strijd met mijzelf en ik hoop, smeek en wens dat dit moment zo snel mogelijk voorbij gaat. Paniekaanvallen duren vaak niet lang, maar voelen oneindig. Ik app mijn moeder in de hoop dat zij me er doorheen kan helpen, vaak lukt dat namelijk wel. Maar… ze reageert niet. Ik word al bijna boos omdat ik haar op dat moment zo hard nodig heb. Uiteindelijk reageert ze wel en kan ik even met haar praten. Het voelt als falen, want ik vind dat ik dit zelf moet oplossen. Helaas lukt dat me niet. Ik kan mezelf er niet van overtuigen dat het goed komt en ik ben afhankelijk van haar.
Later op de middag..
Na de lessen stelt een studiegenootje voor nog even met z’n allen wat te eten. Mijn eerste reactie was vroeger ‘ja leuk, doen we!’ geweest maar inmiddels is die spontaniteit een stuk lastiger geworden. In plaats daarvan heb ik direct allerlei doemscenario’s in mijn hoofd. Ik wil niet de enige zijn die afhaakt, dus ik ga mee maar dan wel met allerlei nare gedachtes en angst. Het is gezellig, maar ondertussen ben ik toch bezig met het zoeken naar een dichtstbijzijnde tv en zoek ik van de menukaart iets uit wat licht verteerbaar is of waarvan ik denk het minste risico te lopen. Ik verlang terug naar de tijd dat ik nog alles ‘kon’ eten wat ik lekker vond, zonder er bij na te denken.
Onderweg naar huis
Onderweg naar huis gaat het wonderbaarlijk goed. Ik reis alleen en dat geeft wat rust omdat ik me niet hoef te verantwoorden en zelf kan beslissen of ik wel eerder zou willen uitstappen of ergens anders wil gaan zitten. Toch kan ik niet echt blij zijn.. wel opgelucht omdat ik me wat beter voel, maar ik de rest van de dag was wel een drama en ik zou zo graag willen dat het anders was. Thuis plof ik op bed neer en val ik in slaap. Ik ben enorm moe van de hele dag en al mijn energie is verdwenen.
Op gegeven moment word ik wakker gemaakt door mijn moeder. Ik heb haar nog helemaal niet gezien sinds ik thuis ben. Ze komt me wakker maken omdat we gaan eten. Ik heb honger, maar voel ook zoveel weerstand. Alle spanning en angst van die dag komt eruit en de tranen stromen over mijn wangen. Ik zie dat mijn moeder het moeilijk heeft omdat dit voor mij zo’n lijdensweg is. Knuffelen en de liefde woorden van mijn moeder doen me goed en hierdoor lukt het mij om moed te verzamelen voor het avondeten. We eten spaghetti, mijn lievelingseten! Gelukkig heb ik er van kunnen genieten maar hoe later het wordt, hoe meer ik op begin te zien tegen weer een nieuwe nacht.
Inmiddels gaat het gelukkig een stuk beter, maar er waren jaren lang veel dagen in mijn leven die er zo uitzagen als deze. Er waren zelfs dagen dat ik niet de moed bij elkaar kon rapen om naar school te gaan en de dagelijkse dingen te doen. Het heeft me enorm veel moeite, tijd en energie gekost, maar het gaat weer goed met mij. Dagen als deze liggen inmiddels ver achter me.
Geef een reactie