Een dief van mijn eigen geluk

Twee jaar terug scheurde ik tijdens een roller derby wedstrijd mijn achterste kruisband. Na een jaar mijn lichaam zelf de kans te geven te herstellen, koos ik er samen met mijn arts toch voor om toch nog een operatie te ondergaan. Het doorhakken van deze knoop voelde voor mij als een enorme opluchting. Voor mijn gevoel zou het vanaf nu alleen maar beter worden. Even een nieuw kruisbandje erin en gaan met die banaan. Zo ging het natuurlijk niet. Ik had het allemaal een beetje onderschat en de operatie en nasleep vielen onwijs tegen. Ik mocht 3 maanden mijn been niet belasten en moest daarna een soort van opnieuw leren lopen. Er heeft veel tijd gezeten in mijn herstel waarin ik niet meer kon doen wat ik voorheen deed. Dit vond ik vooral psychisch iets heel zwaars om doorheen te moeten gaan.

Omdat ik niet meer in mijn eigen huis de trap op kon lopen, of zelfs maar een kopje thee uit de keuken kon halen, woonde ik tijdelijk weer bij mijn vader in huis. Ik realiseerde me dat ik niet de enige was die te maken zou hebben met mijn tijdelijke handicap. Niet alleen moest ik zelf een stapje terug doen, ik moest ook accepteren dat ik anderen om hulp zou moeten vragen. Dit, voor de komende maanden. Ik voelde me onwijs afhankelijk, schuldig en verveelde me dood. Ik kon niet lopen terwijl mijn vrienden leuke uitstapjes maakten en op vrijdagavond in de club stonden te dansen. Al snel begon ik me wat comfortabeler te voelen op krukken en ik mocht mijn been beetje bij beetje belasten. Ik kon weer werken op kantoor en mee naar dingen die niet te inspannend waren. Mijn leven leek zich weer een beetje op te pakken, ook dat dansen kwam uiteindelijk wel goed. Er was echter één ding wat er maar niet van leek te komen… Roller Derby.

Mijn team was zich alweer aan het voorbereiden op de volgende Nederlandse Kampioenschappen. Ik wist al dat ze deze editie zonder mij zouden moeten spelen, maar toch voelde ik me er onwijs rot over. Ik hoorde er bij te zijn. Heel toevallig stapte één van de twee coaches op en gaf ik aan dat ik die rol wel op me zou willen nemen. Zo was ik er toch een beetje bij. Echter bracht dit mij niet genoeg voldoening. Nog een paar wedstrijden heb ik gecoacht tot ik zei er weer mee te stoppen. Ik wilde zelf skaten! Coachen maakte mij alleen maar onwijs jaloers op mijn vroegere teamgenootjes. 

Ik had de loop van mijn herstel al een beetje uitgestippeld. Geopereert in september, weer spelen in mei. In theorie zou dit toch moeten kunnen. Echter bleek het herstel in de praktijk toch een beetje anders te verlopen en besefte ik dat het nog een behoorlijke tijd kon duren. Ondertussen zijn we bijna een heel jaar verder en ik speel nog altijd geen roller derby. Hier heb ik echt ongelooflijk mee gezeten. Wanneer ik bij een training of wedstrijd ging kijken, barstte ik op de fiets naar huis in tranen uit. Ik voelde me verslagen, gehandicapt en beperkt door mijn blessure.

Waarom vertel je dit verhaal, Irene? Wat heeft dit nou met mijn eetstoornis of eetprobleem te maken? Ik hoor het je denken. Wel, ik zal het je uitleggen. Mijn knie is nog steeds niet wat hij is geweest, dat zal hij misschien wel nooit meer worden. Ik zal nooit echt blij zijn dat het is gebeurd, toch heb ik een wijze les uit deze ervaring weten te halen. Een les die ik niet tijdens de periode dat ik een eetstoornis had, heb geleerd maar die ik ook daar goed had kunnen inzetten. Misschien ben ik wel niet wie ik graag had willen zijn nu ik geen roller derby kan spelen, maar ga ik hier mijn leven door laten bepalen? Ga ik mijn geluk hier vanaf laten hangen? Of neem ik het heft in eigen handen en zoek ik naar nieuwe en andere dingen waar ik geluk en plezier uit kan halen?

Ik keek alleen maar naar wie ik niet was en wat ik niet kon. Dit werkte niet, hier werd ik niet gelukkig van. Ik besloot dat ik het anders moest aanpakken. Er zijn toch genoeg andere dingen die ik kan doen waar ik ook en misschien wel net zo gelukkig van word? Ik besloot andere dingen te proberen en nieuwe, positieve ervaringen op te doen. Nu skate ik op zonnige dagen rustig op en neer over de boulevard. Ik heb geleerd te kunnen genieten van het maken van een wandeling en heb weer tijd over om af en toe wat muziek te maken. Ik herinnerde me dat ik vorig jaar eens een surflesje had gedaan, kon ik dat niet weer eens proberen? En jawel, ik was verrast hoeveel dingen ik eigenlijk wel niet kon gaan doen en hoeveel plezier ik daar aan beleefde.

Ik herinner me nog goed, dat toen ik heel erg dun was ik nog steeds vond dat mijn heupen te breed waren. “Maar dat zijn zijn botten, Irene, dat kan je niet veranderen. Zo zijn mensen gewoon” zei mijn moeder. “Nou, dan vind ik mensen gewoon lelijk. Ik wil geen mens meer zijn.” Besloot ik koppig. Nu ik daar aan terugdenk had ik graag al eerder deze les geleerd. Wat helpt het mij te focussen op iets wat ik toch niet kan veranderen? Dit is slecht één voorbeeld van velen waarop ik mijn nieuw geleerde levensles had kunnen toepassen. Ik was zo ontevreden met wie ik was en wat ik wel of niet kon. Ik was ontevreden over de wereld om mij heen en mijn plaats daarin. Beperkingen hebben we allemaal. Sommigen zijn tijdelijk, sommigen permanent, naar andere doelen kun je toewerken. Ik beloofde aan mezelf, dat ik het mezelf niet meer toestond ongelukkig te zijn door dingen die ik op dat moment toch niet kon veranderen. Ik kan mijn botten niet veranderen, mijn huidskleur niet veranderen, mijn stem niet veranderen, de mensen om mij heen niet veranderen, de hele wereld niet veranderen, het verleden niet veranderen.

Ben jij zoals je had willen zijn? Is jouw lichaam goed genoeg? Hangt jouw geluk af van iets wat je niet kan veranderen? En maakt dat je ongelukkig? Is het ooit goed genoeg? Wat steelt jouw geluk in het leven?

Wat zou er gebeuren als je dat los zou laten en verder zou gaan?

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

12 reacties op “Een dief van mijn eigen geluk”

  1. Mooi geschreven. Ik kom er de laatste tijd steeds meer achter dat geluk uit jezelf moet komen. Een tijdje geleden waren de omstandigheden niet zo goed en voelde ik me angstig en somber. Momenteel lijkt het leven me toe te lachen (vwo-diploma gehaald, leuke baan gevonden, veel castingopdrachten etc.) maar ik voel me nog steeds niet gelukkig. Ik pieker veel, voel me gestrest, angstig en verdrietig. Ik wil me vaker blij en gelukkig voelen en niet zo moeilijk denken, maar daar moet ík aan gaan werken. Ook al lijkt het alsof ik het allemaal goed voor elkaar heb, vanbinnen is het duister.

  2. Voor mijn gevoel heb ik die les laatst ook geleerd.
    Ik kijk nu naar wat ik wel heb en ik ben met heel kleine dingen gelukkig. Het hielp me niks om te kijken naar wat ik allemaal niet kan en wat steeds niet lukt.
    Ik heb de lat nu even heel laag gelegd en ik ben echt al blij dat ik de dag doorkom.
    Ik denk dat het wel geholpen heeft dat ik zo diep heb gezeten, nu waardeer ik het echt als ik een goede dag heb, terwijl het voor iemand anders vast helemaal niet bijzonder is.

  3. Wat een goeie blog!
    Wat ik merk na veel ervaringsverhalen van andere en van mezelf is dat dit soort dingen juist gebeuren om ons wakker te schudden. De omstandigheden waar we in terecht komen gebeuren niet zo maar. Het zijn onze levens lessen.
    Door erdoorheen te gaan kom je er achter wat echt belangrijk is!

  4. Bedankt voor dit open berhaa, Irene! Ik denk dat dit in herstel ook belangrijk is, kijken naar wat je ondanks de eetstoornis wél al kunt…

  5. heel mooi irene, Uit de stoicijnse filosofie heb ik een ding geleerd: wat je niet kunt veranderen, probeer dat te aanvaarden, wat je wel kunt veranderen of waar je invloed op kunt uitoefenen, daar kun je als je wilt energie in steken, het is de levenskunst om onderscheid tussen die beiden te maken.

  6. oh ik was nog niet klaar;) inderdaad, ik had heel graag anders willen zijn, ik heb studies gedaan en vervolgens zit ik al jaren thuis en ik schaam mij dat ik wel wijzer geworden ben maar dat ik voor de maatschappij echt een nul ben. Het is erg lastig om bij mezelf en mijn eigen proces te blijven en te proberen te aanvaarden waar ik sta, en dat ik mij niet thuis voel in deze wereld. Je hebt gelijk… als ik probeer los te laten dat ik niet ben geworden wie ik wilde worden…. misschien kom ik dan pas tot bloei… Liefs Aloe

  7. Ik herken het vooral bij mijn eigen blessures aan mijn knie en enkel

  8. goeie blog irene! ik ben niet altijd tevreden met me lichaam en hoe ik ben

  9. Nice mooi verwoord, thanks

  10. Je schrijft dat je moeite had om hulp te vragen na je operatie.
    Maar ook dat je 3 maanden je knie niet mocht belasten.
    Hoe voelde het “gebrek” of de verandering aan bewegen voor jou en hoe ging je daar mee om. Ik vind 1 dag minder bewegen al een ramp laat dat staan dit.

    1. Hey Sammie,

      Ik vond het heel lastig niet te bewegen, maar dat was niet per se omdat ik bang was dat er iets met mijn lichaam ging gebeuren. Dat stond eigenlijk al vast en had ik vrede mee gesloten. Ik had op dit moment ook geen last meer van mijn eetstoornis. Het spierverlies zou ik daarna allemaal wel weer er aan kunnen trainen.

      Het meest vervelende was dat ik zo weinig leuke dingen kon gaan doen en me thuis maar een beetje zat te vervelen. Ik ben toen heel veel gaan tekenen, knutselen en al dat soort dingen waar je niet voor hoeft te kunnen lopen, om mezelf toch een beetje bezig te houden. Zoals vaker wordt gezegd: afleiding zoeken. 🙂

      Ik hoop dat je hier iets aan hebt!

      Liefs,
      Irene

  11. Bedankt voor je reactie Ik heb het juist andersom, ben bang dat ik echt kilo’s aankom van het niet bewegen. En ik weet wel activiteiten om te doen maar de stress is dan zo groot dat ik de rust er niet voor heb om het te doen.
    Ervaren en aangaan in waarschijnlijk de beste en enige oplossing.

    Nogmaals bedankt!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *