Een dubbelleventje

Als je een eetstoornis hebt, is het vaak alsof je in twee werelden leeft. Aan de ene kant je eetstoornis en aan de andere kant het echte leven. De eetstoornis trekt, omdat het veilig voelt. Het is vertrouwd en je weet dat bijna niemand je kan kwetsen door de enorme muur die je optrekt. Daarnaast is het echte leven. Je ziet het misschien wel dagelijks bij je vrienden, familie en alle andere mensen die je tegenkomt. Mensen die genieten van het leven.

Door: Tjitske

Omdat je bang bent dat mensen jouw wereldje niet goedkeuren en je proberen eruit te halen, probeer je zo goed mogelijk mee te doen met dat vrijwel onbekende wereldje voor jou. Hiermee probeer je te voorkomen dat iemand doorkrijgt dat jij in je eetgestoorde wereldje leeft. Het wereldje waarin jij je veilig voelt.

Constant voer je een toneelstukje op naar de buitenwereld toe, want jij wilt graag dat iedereen ziet hoe goed het wel niet met je gaat. Zo blijf je veilig en vertrouwd in je wereldje en kun je doorgaan waar je mee bezig was.

Op een gegeven moment lukt het je niet meer om dit toneelstukje op te voeren, je energie is op. Je probeert je te bedenken welke smoezen je allemaal gebruikt hebt en welke rol je bij welke mensen op je genomen hebt. Je breekt. Je energie is onder het nulpunt gezakt en je bent te ver in je eetgestoorde wereldje om nog echt iets van de buitenwereld mee te krijgen.

“Steeds vaker besefte ik hoe ontzettend moe ik was. Ik besefte dat ik niet alleen maar moe was van het vechten, maar ook van het leiden van een dubbelleventje. Aan de ene kant stond mijn eetstoornis. Het eten, het niet eten. De eetbuien, het laxeren en het overmatig sporten. De wens om af te vallen, om dunner te worden. En vooral de angst om mezelf onder ogen te komen, de schaamte voor wie ik was. Dat alles probeerde ik uit alle macht verborgen te houden voor de buitenwereld, aan de andere kant. Daar stonden mijn vrienden, gezelligheid, familie, mogelijk liefde. De wereld die ik zo ontzettend goed probeerde te leven, maar die ik helaas niet leefde. Ik leefde mijn eetstoornis en het kostte me bakken met energie.”

Dit, of vaak al eerder, is het moment dat je buitenwereld op begint te merken dat er ‘iets niet klopt’. Misschien wordt je stiller, somberder. Misschien juist steeds uitbundiger om het maar niet op te laten merken. Je wordt van buiten een andere persoon. Vrienden en familie beginnen zich zorgen te maken, maar durven vaak nog weinig te zeggen, want stel nou dat het wel meevalt. Ze willen je natuurlijk niet op ideeën brengen. Inmiddels zak je dieper en dieper in je eetstoornis en op een gegeven moment beseffen mensen dat er inderdaad iets moet gebeuren. Misschien word je wel bijna letterlijk uit je wereldje gesleurd. Ineens word je gedwongen om met mensen te gaan praten, terwijl je dat helemaal niet wilt. Je wilt je dubbele leventje blijven leiden, want dat ging toch prima?

En toch merk je dat hoe meer je mensen een kijkje laat nemen in jouw wereldje, hoe dichter je weer bij de echte wereld komt. Je wordt bang. Wat vind ik daar, wat is daar en hoe is het daar? Wie ben ik zonder eetstoornis en hoe moet ik overleven? Allemaal vragen die je ontzettend tegen kunnen houden bij het kijken in het echte leven, het leventje dat je eerst zo ontzettend goed fakete. Dit kan ervoor zorgen dat je je des te harder terugtrekt in je eetgestoorde wereldje.

Dat voelt immers veilig en in het ‘echte leven’ voel je je dat absoluut niet.

“Op een gegeven moment vroeg mijn therapeut aan me: ‘wie ben jij, zonder eetstoornis?’ Ik wist het niet. Ik voelde me enorm gefaald. In mijn eigen wereldje was ik perfect. Ik kon afvallen, daar ging het toch om? En nu moest ik ineens bedenken wie ik zou zijn zonder eetstoornis. Ik was ontzettend bang dat ik helemaal niks kon, geen talenten had en helemaal geen leuk persoon was. En toch moest ik van haar een lijst maken met goeie eigenschappen van mezelf. Op dat moment kon ik haar wel iets aandoen. De lijst die er uiteindelijk met haar hulp gekomen was, moest ik elke avond doorlezen. Net zo lang totdat ik er zelf in zou gaan geloven. Ik haatte het en niet zo’n beetje ook! Ik wou niet naar het leven toe, ik wilde in mijn eigen veilige wereldje blijven! En toch, uiteindelijk besefte ik me langzaam maar zeker dat het echte leven helemaal niet zo gek was. Ik probeerde me voor te stellen hoe ik zou zijn als ik echt kon zijn wie ik was. Op dat moment, leek het echte leven perfect. Ik stond op de grens tussen mijn eetstoornis en het echte leven.”

Als je eenmaal écht een kijkje hebt genomen in het echte leven, zie je misschien dat het helemaal zo eng niet is. Dat het leven eigenlijk best wel leuk is. En toch trekt er iets aan je, iets dat ‘eetstoornis’ heet. Het voelt alsof je twee kanten op getrokken wordt. Er is een grens die je over moet. De grens tussen je eetstoornis en het echte leven. Je kunt er lang op blijven balanceren, maar uiteindelijk zul je toch een kant op moeten. Je kunt niet eeuwig op een lijntje blijven staan, durf erover heen te stappen!

Proud2write

Geschreven door Proud2write

Reacties

17 reacties op “Een dubbelleventje”

  1. pfff, dit is zo ongeveer mijn leven de laatste jaren, sta nu op de lijn. Nu nog die stap erover. mooi geschreven. x

  2. mijn leven dus…

  3. Heel goed beschreven…

  4. ik balanceer ook al jaren op die lijn, het is niet meer levensbedreigend (?) maar écht loslaten lukt niet. En ookal heb ik weer gezond gewicht, ik ”leef” mn eetstoornis nog steeds door.

  5. dit zou ik zo hebben kunnen hebben geschreven…

  6. Mooi geschreven!! xxx

  7. Ik vind ook het laatste herkenbaar! Kom er steeds meer achter wie “ik” ben en het leven wordt daar leuker door. Kom dichter bij mezelf.

  8. Good point! En heel herkenbaar

  9. Super mooi en super herkenbaar..

  10. Die stap naar hulp heb ik al gezet, maar wat word ik gék van die oorlog in mijn hoofd! Telkens weer verscheurd worden door die strijd vanbinnen, wel/niet eten. Zou het ooit voorbij gaan?

  11. Herkenbaar, maar wat ik me afvraag, is er niet altijd iets dat lijkt op een dubbelleven, bij iedereen..? Met of zonder eetstoornis.. Just a question.

  12. Dit is echt precies zoals ik het ervaren heb. Jaren was het niet-eten mijn manier om alles op te lossen, zonder dat iemand het wist. Ik wilde niet laten zien hoeveel pijn en verdriet er vanbinnen zat dus deed ik net of er niks aan de hand was. Totdat ik doorschoot en mensen zich zorgen gingen maken. Ik bleef volhouden dat er niks aan de hand was, hoewel ik zelf wel beter wist. Toch bleef ik het herkennen, en dat heeft me uiteindelijk alleen maar ellende gebracht.

    mooi geschreven!

  13. Erg herkenbaar !

  14. Dit is echt zo mooi geschreven, en zo herkenbaar,
    liefs Janny

  15. Gelukkig heb ik weer van het leven kunnen en mogen genieten, maar vaak trek ik me nog terug in mijn eetgestoorde wereldje.

  16. Heel herkenbaar. Ik leef hier al meer dan 20 jaar mee. Heb hulp gezocht en gekregen. Waarschijnlijk niet de juiste persoon die mij kon helpen. Ikben er dan nog steeds niet boven op. Het steekt steeds de kop weer op erg vermoeiend. Maar aan iemand vertellen durf ik niet. Net zoals je schrijft het is iets van jou wat je niet wilt delen ze zullen zich ernaar eens mee bemoeien. Het kost me steeds meer energie en ik wordt er ook erg moe van. Hoop dat ik er ooit nog eens vanaf kom en dat het me rust gaat geven. Heb gelukkig wel een leuk leventje ernaast.

  17. Dit is ook mijn leven..ik kan niet meer 🙁

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *