Hoi! Ik ben een meisje van 18 jaar en ik zit nu in mijn laatste jaartje VWO. Wat ik hierna wil doen? Waarschijnlijk geneeskunde, anders bewegingswetenschappen, Nederlands, Engels, Pedagogiek, journalistiek of iets compleet anders. Nog ontzettend aan het twijfelen over alles dus. Ik ben overenthousiast, meestal vrolijk, extreem perfectionistisch en ik hou van gezelligheid, koken en sporten, vooral wedstrijdschaatsen.
Op dit moment ben ik hard aan het leren om mijn eindexamen te halen en vooral aan het genieten van het leven. Helaas is dit wel eens anders geweest en juist daarom wil ik dit verhaal schrijven. Om de mensen die nog een lange weg te gaan hebben een hart onder de riem te steken en hen hopelijk een beetje extra motivatie en hoop te geven.
“I’m not saying it’s going to be easy, I’m saying it’s going to be worth it!”
Jarenlang heb ik gestreden met een ontzettend laag zelfbeeld. Ik paste nooit écht in de groep en dat voelde ik eigenlijk al ergens in groep 4 of 5. Zonder dat iemand het wist, was ik al op jonge leeftijd bezig met hoe ik eruit zag en met afvallen. Het stelde niet veel voor, maar achteraf is het natuurlijk vreemd dat een meisje van 10 al nadenkt over afvallen.
De middelbare school zag ik als een nieuwe start; weg van de basisschool waar ik het al jaren gehad had en er nooit echt bij hoorde. Even leek het goed te gaan, maar ook hier merkte ik dat ik buiten de groep viel. Mijn zelfbeeld werd lager en lager. Al tijden was ik bezig met mijn uiterlijk en gewicht. Ik dacht dat als ik met mijn uiterlijk tevreden zou zijn, ik ook wel beter in mijn vel zou gaan zitten en dat ik dan ook tevredener over de rest van mezelf kon zijn. Hartstikke krom natuurlijk, achteraf gezien. Net na de zomervakantie in de 4e klas bereikte ik een gewicht dat ik van mezelf nooit had mogen bereiken (wat nergens op sloeg; ik had een perfect gewicht. Niet te dun niet te dik, zelfs aan de slanke kant). Het was klaar, vanaf nu geen slap gedrag meer, afvallen zou ik. Kosten wat het kost.
Op dat moment was ik al actief lid van de website proud2bme.nl, waar ik ontzettend veel steun vond. Door lichte drang van hen heb ik mijn ouders uiteindelijk een brief geschreven, waarin ik alles heb verteld. Het kwam niet als een verrassing en de volgende dag zijn we meteen naar de huisarts gegaan. Onzekere tijden, wachtlijsten, verkeerde hulpverlening en gevoelens van alles in mijn eentje te moeten doen volgden. Ik wilde er vanaf, ik wilde weer genieten, maar hoe? Hoe moest je nou genezen van je eetstoornis? Ik at, ik kwam aan, maar in mijn hoofd werd het daardoor alleen maar erger. Wat kon ik in godsnaam nog doen? Ik had de motivatie wel, ik wilde er echt vanaf, maar at nog steeds niet voor mezelf, iets wat in mijn ogen het belangrijkste is in je hele genezing. Het écht zelf willen.
Dat moment kwam toen ik met school naar New York ging. Daar heb ik leren genieten. Eindelijk zag ik dat het leven écht leuk kan zijn. Ik kon weer genieten, ik leefde weer. Ik ontdekte dat je je motivatie niet moet zoeken, maar dat het leven zelf al motivatie genoeg is. Vanaf nu veranderde eigenlijk alles. Ik wilde écht gaan leven en niet overleven en vooral genieten. Ik zou vechten tot het tot ik mijn doel had bereikt. Vechten voor mijn leven en weer gelukkig worden. Ik wilde me nooit meer zo voelen. Natuurlijk was het af en toe nog lastig, maar ik wilde niet meer toegeven, ik zou vechten. Vóór New York liet ik me alleen maar door mijn gevoel leiden.
Als ik me goed voelde, ging het eten goed, maar als ik me niet goed voelde, ging het eten slecht. Natuurlijk ging het niet allemaal in 1 keer, maar ik wilde mijn leven terug en daar zou ik voor vechten. Ik besefte dat het niet sterk was om te vechten als het goed ging, maar dat het juist sterk was als je doorging wanneer alles in je zei dat je op moest geven.
Ook probeerde ik voor mezelf heel duidelijk te hebben wanneer ik iets wilde of wanneer mijn eetstoornis iets wilde. Zou ik mijn lunch hebben overgeslagen terwijl ik honger had? Nee, ik wilde eten, mijn eetstoornis wilde dat niet. Juist door dit verschil zo duidelijk te maken, werden de keuzes voor mij makkelijker. Ik heb zin in een stuk taart, dus ik eet een stuk taart. Ontzettend moeilijk, maar hoe meer je tegen je eetstoornis ingaat, hoe makkelijker het wordt.
Het is een gevecht tegen jezelf, die alleen jij moet en kan voeren. Een gevecht tegen jezelf is het moeilijkste wat er is. Wanneer wil jij, als persoon, iets en wanneer wil je eetstoornis iets? Je kan niet eten voor je vrienden of familie; je moet eten voor jezelf, omdat jij dat wil, omdat jij hier vanaf wil. Als je eet voor anderen schiet je niks op, want je eet wel, maar tegen jouw gevoel in. Zolang jij eigenlijk niet wilt eten, verandert er niks in je hoofd, al ben je al 100 jaar op gezond gewicht. Vecht omdat jij het wilt, omdat jij beter wil worden en weer wilt gaan leven. Vecht omdat jij weer wil gaan genieten van alles en deze periode achter je wilt laten. Vecht omdat jij een toekomst wilt hebben en weer gelukkig wilt worden.
Het belangrijkste is positief blijven. Mijn positieve instelling heeft me er vaak doorheen gesleept. Waar veel mensen het allang hadden opgegeven, ben ik doorgegaan. Altijd op zoek geweest naar iets positiefs. Het heeft geen zin om met je hoofd in je handen te zitten en zeggen dat het echt nóóit meer goed komt. Als jij zegt dat het nooit meer goed komt, komt het ook nooit meer goed. Geef jezelf een schop onder de kont en zeg tegen jezelf dat je het wél kan, dat jij dit aankan. Het komt goed, er komt een einde aan dit alles.
In deze onrustige periode liep ik ook tegen iets anders aan; mijn ADHD. Ik wist dat ik me al mijn hele leven niet had kunnen concentreren, maar dit heb ik altijd kunnen compenseren met mijn intelligentie.
Maar nu was ik én in gevecht met mezelf én school werd moeilijker. Ik liep ontzettend tegen mezelf aan en mijn concentratie. Mijn enige zekerheid, hoge punten op school, was nu ook weg. Waarom kon ik mij niet focussen? In mijn perfectionistische hoofd faalde ik hierdoor alleen maar meer en meer. Helaas werden mijn klachten ook niet meteen serieus genomen, omdat bij een eetstoornis nou eenmaal ‘vermindering van concentratie’ hoort, maar ik wist dat er meer aan de hand was.
Ik zocht de kenmerken van ADHD op en het was gewoon eng, het leek alsof iemand mij had omschreven op internet, alles klopte. Uiteindelijk ben ik uitgebreid getest en heb ik 3 maanden geleden medicatie gekregen. Het verschil was enorm. Ik kon me weer concentreren en me weer focussen in de les. Ik was nog wel moe, maar niet meer zo moe. Hierdoor zit ik veel beter in mijn vel en ik ben echt zo blij dat ik heb doorgezet om toch die medicatie te krijgen. Ik leer langzamerhand omgaan met mijn ADHD en juist de kenmerken om te zetten in iets positiefs. Zo ben ik vaak extreem druk, maar ook heel enthousiast als ik me ergens voor in moet zetten. Je moet de kwaliteiten (want dat zijn ze) gebruiken op een positieve manier.
Op dit moment voel ik me zoveel beter dan ik me ooit heb gevoeld. Een eetstoornis is iets verschrikkelijks, maar het is me overkomen, dus moet ik daar de positieve kanten van proberen te zien. Ten eerste ben ik er zoveel sterker en gelukkiger uitgekomen.
Ik weet waar ik sta in deze wereld en ken mezelf beter dan vele anderen van mijn leeftijd. Zoals mijn moeder zegt: je kan beter deze strijd nu gevoerd hebben, dan dat je op je 50e nog tegen dingen aanloopt. Natuurlijk ben ik er nog wel mee bezig, maar ik wordt er niet meer door beïnvloed.
Ik maak mijn eigen keuzes, niet die van mijn eetstoornis. Ik heb er mee leren omgaan en dat is meer dan ik ooit had durven dromen.
Door deze periode heb ik ook mijn echte vrienden leren kennen. Mensen die er altijd voor me waren en me waar dan ook probeerden te steunen. Hierdoor besefte ik pas wat voor geweldige vriendinnen in achter me had staan. Mensen die me accepteren, die weten hoe ik in elkaar zit (mijn negatieve en positieve kanten) en om me blijven geven. Een van de meest waardevolle dingen in het leven.
Ik ben ik ; ik praat te veel, ik zeg te vaak dingen zonder na te denken, ik ben druk, onzeker en eis vaak te veel van mezelf, maar ik ben ook sociaal, enthousiast en vrolijk. Dat is wie ik ben, dat is wat mij maakt wie ik ben. Dat is wat ik geleerd heb in deze hele periode. Ik heb mezelf leren accepteren. Ik ben wie ik ben en ik zal mezelf niet veranderen, voor niemand!
Geef een reactie