Wie onze blogs al een tijd leest, heeft waarschijnlijk wel eens iets gelezen over fibromyalgie; een reumatische stoornis. Zelf kreeg ik de diagnose vrij jong (mijn moeder heeft het ook). Het verloop hiervan, de pijnklachten en de manier hoe ik naar mezelf begon te kijken, heeft – zeker als ik terug kijk – een rol gespeeld binnen mijn eetstoornis. Niet zozeer de ontwikkeling ervan, maar vooral de combinatie van de eetstoornis en een chronische ziekte.
Als ik terugdenk aan de tijd dat ik een eetstoornis had, denk ik vooral terug aan een tweestrijd. Niet alleen de tweestrijd tussen mijn eetstoornis en mijn ‘gezonde’ kant, maar ook de strijd tussen mijn eetstoornis en de reuma. Hoe ik mezelf steeds moest pushen, terwijl ik juist behoefte had aan rust en regelmaat.
Ik vond het een lange tijd best lastig in te schatten of blogs over chronische ziekten, zoals fibromyalgie, een toevoeging zijn op een platform als Proud2Bme. Waar het voor mij destijds (en nu nog steeds) een cruciale rol speelde, durf ik dat voor anderen niet in te vullen. Hiernaast weet ik ook niet hoeveel mensen zich herkennen in hetgeen ik vertel. Toch lees ik de afgelopen jaren meer op Proud over chronische ziekten, waaronder ook fibromyalgie. Ik weet dat jullie er zijn, ik weet niet met hoeveel, maar deze blog is voor jullie. Voor jou die alle ballen hoog probeert te houden, voor wie soms niet goed weet hoe nu verder, voor iedereen die niet alleen de strijd met een eetstoornis voert, maar ook tegen dagelijkse pijnklachten.
De vorm van reuma die ik heb, kent ups en downs die elkaar afwisselen. In de periodes dat het goed gaat, heb ik nog steeds pijn, maar is het goed leefbaar. Mijn tempo ligt hier dan misschien nog steeds iets lager dan van leeftijdsgenoten, maar ik functioneer prima. Vaak worden deze periodes gevolgd met weken waarin ik meer pijn ervaar. Soms omdat ik mezelf dan overschat, soms door externe factoren zoals het weer of mijn weerstand, maar veelal ook door stress en spanning. Hierdoor is stress management voor mij, maar eigenlijk voor iedereen, heel belangrijk.
Ten tijde van mijn eetstoornis had ik de diagnose fibromyalgie al. Hierdoor was ik vaak al heel moe (mensen die fibromyalgie hebben, leiden vaak ook aan chronische vermoeidheid en ervaren hiernaast ook vaak andere lichamelijke klachten zoals slaapstoornissen, darmklachten, hoofdpijnen en concentratie- en geheugenstoornissen). Veel klachten die een eetstoornis trouwens ook met zich mee kan brengen.
Herken jij jezelf in wat ik net schreef? Vind jij de combinatie eetstoornis en een chronische ziekte ook heel lastig? Misschien heb je dan iets aan mijn tips.
Je hoeft niet altijd ‘productief’ te zijn
Dat klinkt misschien gek, maar het is echt zo. Je hoeft niet altijd nuttig te zijn. Hiernaast is dit ook helemaal niet haalbaar of misschien alleen voor korte tijd. Ons lichaam heeft rust nodig. Rust om te helen en om op te laden. Als je het zo bekijkt, is het tijdig nemen van rust misschien juist ook nuttig. Voor mij hielp het om het zo te bekijken. Heb jij nog tips of gedachtes die jou hierbij helpen?
Je hoeft jezelf niet te bewijzen
Waar ik destijds vooral de meeste strijd over voer, was het vinden van een ‘juiste’ balans. Ik vond het moeilijk om ‘niets’ te doen en vanuit mijn eetstoornis, moet ik altijd bewegen. Dat vraagt ontzettend veel energie. Niet zozeer het bewegen zelf, maar ook de gedachtes en de interne strijd hierover voelen slopend. Voor mijn gevoel mocht ik niet op de bank zitten en bijkomen. Ik had juist het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen. Dat ik anderen, maar ook mezelf, moest laten zien dat ik er wél toedeed. Naast die bewijsdrang vond ik het ook moeilijk om mezelf zo ‘in the picture’ te zetten met iets dat ik zag als een gebrek. Een deeltje van mij dat niet klopte, niet helemaal werkte. Ik wilde júist zo normaal mogelijk zijn.
Je hoeft jezelf niet te vergelijken
Ik moest, vóór mijn eetstoornis, vaak mijn verwachtingen en inspanning al wat bijschaven. Door pijn of door vermoeidheid. Ik vergeleek mezelf dikwijls met klasgenoten zonder reuma en hierdoor voelde ik me vaak lui of een aansteller. Zij konden een uurtje gymmen, dan kan ik het toch ook? Ja, misschien kan ik het ook wel eenmalig, maar is het het waard om daarna een week in bed te liggen? Zeker wanneer je jong bent, is het lastig om jezelf dat voor te houden. Je wilt immers gewoon meedoen met de rest. Je wilt geen uitzondering zijn.
Hiernaast voelde ik ook de druk om mezelf met mezelf te vergelijken. Wanneer ik wél dat uurtje kon gymmen, vond ik dat ik dat altijd zou moeten kunnen. Dat is misschien een mooi streven, maar helaas werkt het niet altijd zo. Een chronische ziekte kenmerkt zich vaak juist ook door het hebben van betere en minder goede dagen, zoals ik in de intro ook al vertelde. Net als dit bij een eetstoornis ook zo kan zijn. Je kunt niet elke dag verwachten dat je presteert zoals je een dag ervoor deed. Elke dag is anders opgebouwd, bestaat weer uit andere uitdagingen. Het is echt noodzaak, ook bij een eetstoornis, om te bekijken wat er voor jou haalbaar is per dag.
Je hoeft niet altijd de ‘beste’ versie van jezelf te zijn.
Als jij jezelf, op wat voor manier dan ook, herkent in mijn verhaal; ik weet hoe het is en ik weet hoe moeilijk en zwaar het kan zijn. Weet dat je nooit alleen staat, ook al voelt het alsof niemand je écht begrijpt. Hopelijk kun je iets met mijn woorden, mijn ervaring en mag dit jou inspireren om, ongeacht die vreselijke eetstoornis, oog te hebben voor het vinden van de balans. Om voor jezelf te mogen zorgen. Om per dag te bekijken wat haalbaar is en waar jouw behoeftes liggen. Dat gun ik je.
Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2021.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie