Een eetstoornis en transgender

Graag zou ik jullie willen vertellen over één van de oorzaken van mijn eetstoornis. Rond mijn 10e jaar werd ik ongesteld en begon ik een vrouwelijk lichaam te krijgen, terwijl ik nog maar een kind was. Daar kreeg ik het erg moeilijk mee. Het voelde niet als iets van mij. Het hoorde niet bij mij, bij wie ik was. Ik hoopte dat als ik af zou vallen dat ik dan weer een ‘normaal’ (kinder)lichaam zou hebben. Hoe ik het nu verwoord, zo kon ik het vroeger nog niet verwoorden en bestempelde ik, het gevoel niet thuis te voelen in je eigen lichaam, als mezelf dik voelen.

Als ik kleding kocht voor mezelf, kocht ik het om mezelf zo goed mogelijk te profileren naar andere i.p.v. waar ik mezelf prettig bij voelde. Als ik dan negatieve opmerkingen kreeg over mijn kleding, trok ik mij dat enorm aan, omdat ik diep vanbinnen immers niet achter mijn kledingstijl stond. Wat ik wel leuk vond, wist ik niet. Daar durfde ik eigenlijk niet aan te denken.

Daarbij leek het alsof ik op een hele andere frequentie zat dan de andere meiden uit mijn klas. Ik voelde geen connectie met ze. Ik vond hele andere dingen leuk dan hun. Ik voelde me alleen en een buitenbeentje. Ik werd steeds onzekerder, angstiger, meer van mezelf verwijderd en meer in mezelf gekeerd.

Ik besloot op mijn 13e op internet te gaan kijken, omdat ik voelde dat er iets niet klopte bij mij. Ik googleden op paar trefwoorden en als resultaten kwam ik het volgende tegen: Transseksualiteit en transgender. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en keek ik op de website. Algauw herkende ik mij in wat er geschreven werd. Mensen bij wie er geen overeenstemming is tussen het gendergevoel en het lichaam waarin ze geboren zijn. Ik was er blij mee om dat te lezen. De puzzelstukjes vielen in elkaar en moest denken aan de gedachte van mij toen ik 6 jaar was toen ik naar een jongen keek van mijn klas: “Ik ben net zoals hem.”

Het gaf enerzijds een gevoel van opluchting, maar anderzijds gaf het een gevoel van onzekerheid. Ik las namelijk ook wat voor traject ik in zou moeten. Het traject met hormonen en een geslachtsaanpassende operatie. Ik stopte de gevoelens maar gauw weg. Ik verlangde wel naar hormonen, zodat ik er niet meer als een meisje/vrouw uit zou zien, maar moest niet denken aan hoe impactvol het zou zijn. Rond die tijd zagen mijn moeder en ik een documentaire over het geslachtsaanpassende traject. Ook ditmaal gaf het een stukje herkenning. Mijn moeder had ik het nog niet verteld. Ik vertelde het haar ongeveer 9 maanden later. Ik zei tegen mijn moeder op mijn 14e dat ik op meiden viel en mij een jongen voelde. We hebben het daarna in de doofpot gestopt.

Ondertussen voelde mijn leven steeds ingewikkelder aan. Op dat moment was ik ook al gevangen in de eetstoornis. De eetstoornis was een afleiding voor de acceptatie van wie ik was, het herkennen van mijn wensen en het erkennen van mijn zijn. Doordat ik mezelf verstopte achter de eetstoornis en andere problemen werd ik steeds angstiger. Ik kon niet meer op mezelf terugvallen, omdat ik er in wezen niet meer was. Ik werd een kameleon. Uiteindelijk was ik niet veel meer dan een angstige, paniekerige en teruggetrokken 14-jarige.

Ik durfde ondertussen wel steeds meer te voelen wat voor kleding ik wel en niet leuk vond. Daarnaar luisteren was dan weer een tweede. Ik zag superleuke kleding hangen. Ik durfde de kleding alleen niet te kopen, want het was bij de jongensafdeling. Daarentegen kocht ik laarzen en kleding die mijn vrouwelijke vormen benadrukten. Het voelde verschrikkelijk. Het voelde alsof ik een verkleedpartijtje aan het opvoeren was. Ik was dan ook blij als ik thuis was en iets aan kon trekken waar ik mij comfortabel invoelde. Maar door heel deze situatie werden mijn eetstoornisklachten alleen maar erger. Op den duur escaleerde mijn eetstoornis zo, dat ik ernstig ondergewicht kreeg.

Op dat moment was ik er blij mee. Mijn vrouwelijke vormen werden steeds minder, waar ik al die tijd naar verlangde. Zo heb ik een paar jaar doorgekwakkeld, totdat ik op mijn 20e een lezing kreeg van iemand die transgender was. Toen besefte ik dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik kon niet continu anderen blij maken als ik dat zelf niet was. Ik kon andere niet meer voor de gek houden. Ik ben immers geen vrouw, ook al ben ik dat biologisch gezien wel. Vanbinnen ben ik een jongen/man en klopt mijn lichaam niet bij wie ik vanbinnen ben. Vanaf die tijd ben ik samen met mijn moeder kleding gaan kopen van de herenafdeling. Ik voelde me steeds sterker en zelfverzekerder worden van mezelf. Ik durfde steeds meer te eten. Ik durfde mijn behoeftes/gevoelens/gedachtes/wensen steeds meer onder woorden te brengen. Het hoefde niet meer weggedrukt te worden door de eetstoornis. De eetstoornis gaf mij kracht, controle, zekerheid en een lichaam waar ik naar verlangde. Maar dat had ik veel minder nodig.

Ik voelde mezelf een identiteit krijgen. Ik kon mezelf gaan vormgeven. Mijn moeder zei toen ik 21 jaar was: ‘Hier loopt nu echt een persoon.’ De afleidingsmanouvres had ik veel minder nodig. Rond die tijd ging ik binders kopen om mijn borsten te verhullen. Toen ik erachter kwam dat er binders te koop waren, voelde het voor mij alsof ik de loterij gewonnen had.

Uiteindelijk begonnen steeds meer mensen op straat mij te zien als jongen/man. Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde. Ik en mijn moeder begonnen het steeds meer mensen te vertellen. Tot nu toe reageerde iedereen positief. Ik ben nu 24 jaar en ben van plan mezelf aan te melden bij het VU Medisch Centrum om daadwerkelijk het traject in te stappen, want ook al zien sommige mij als jongen/man, lichamelijk ben ik het nog niet. De vrouwelijke vormen zijn er nog steeds ook al word het minder geaccentueerd door mijn binder en door de kleding die ik draag. Meer dan de helft ziet mij nog steeds als vrouw, wat ik ook wel begrijp. De eetstoornis is dan niet weg, want ik heb nog steeds moeite met mijn lichaam. Daarbij is dit één oorzaak van de meerdere oorzaken van mijn eetstoornis, maar daar heb ik het nu niet over, want anders ga ik te veel uitweiden.

Ik probeer nu zoveel mogelijk mijn lichaam, maar vooral de situatie nu, te accepteren en juist door deze weg wat ik aan het afleggen ben, besef ik me nu des te meer dat het niet gaat om hoe dun je bent en dat daar de kracht niet ligt. Maar dat de kracht ligt in je persoonlijkheid, je interesses, je kijk op het leven en de kleine dingetjes in het leven. Als je de focus steeds daar meer op legt, wordt het leven aangenamer en krijg je letterlijk meer ruimte en (levens)energie. Want zo moet ik deze periode doorkomen om niet finaal terug te vallen in mijn eetstoornis. Het traject ingaan is voor mij onvermijdbaar, want ik zou er niet aan moeten denken dat mensen mij als vrouw zullen blijven zien, terwijl ik dat niet ben. Het voelt nog steeds als een dubbelleven, ook al is het wel stukken minder dan vroeger. Binnenkort wil ik het aan familie vertellen.

Maar door mijn kijk nu op het leven, is wel het resultaat, dat ik een zekere stabiliteit gevonden heb wat ik ook nodig heb voor het traject. Ik voel mezelf nog wel beperkt, een gedeeltelijke schijnvertoning, er niet 100% zijn wie ik ben, nog vaak bang zijn ‘dat ik door de mand val’, balen als vreemde denken dat ik een vrouw ben, mezelf gedeeltelijk verstoppen voor wie ik ben enz. Maar stapje bij stapje kom ik verder en word ik niet alleen beheerst door mijn lichaam en het afvallen.

En wat al helemaal fijn is, is dat o.a. mijn behandelaar die ik nu al 4 jaar heb, mij al paar jaar noemt bij mijn zelfgekozen jongensnaam en jongen tegen mij zegt en dat is enorm fijn!

Fotografie: Tradlands

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

25 reacties op “Een eetstoornis en transgender”

  1. Je verhaal raakt me. Wat ben jij onwijs sterk. Echt respect voor je! Ik hoop enorm dat je uiteindelijk het lijf krijgt waar je je het beste in voelt en je écht kan gaan leven.

  2. Ik vind het zo dapper van je dat je je verhaal hier deelt, en ik ben trots op je! Ik hoop dat jij dat ook steeds meer zal worden op jezelf, want dat mag je zeker zijn. Sterkte!

  3. Wauw, wat een strijd. Hoop dat je helemaal tevreden kan worden en de man kan zijn die je wilt zijn. Ken zelf ook meerdere transgenders, ze hebben een moeilijke strijd gehad, maar nu zijn ze gelukkig. Ik wens jou ook veel geluk toe.

  4. Wat een mooi verhaal en wat een strijd!
    Ik vind het ontzettend knap en ik hoop dat je gaat worden wie je wilt zijn.

    Liefs en veel succes en geluk.

  5. Een heel mooi en interessant verhaal. Maar ook verdrietig. Jammer dat het allemaal zo lang heeft geduurt. Het meest ideale is natuurlijk als transgenderisme herkent wordt vóór de puberteit. Helaas komt genderdysforie niet bij iedereen overduidelijk tot uiting.

    Succes Milan! Schrijf je weer een artikel als je midden in het traject zit?

  6. Je bent een held jij.
    Dat vond ik al, en dat vind ik nu alleen maar meer.

  7. Thanks voor jullie reacties!
    Dat waardeer ik zeer, geeft me ook kracht en zo 😉
    En Jimmy: Als daar de mogelijkheid voor is op Proud, dan wil ik dat zeker doen ja 🙂

  8. echt respect dat je dit geschreven hebt… Dit is zo herkenbaar voor mij, alles klopt bijna hoe met mij ook zo is gegaan.. Ik ben nu 20 maar accepteer pas sinds een jaar hoe ik me voelt. Ik heb er nu nog moeite mee dat het voelt alsof ik ‘te laat ben’, de gedachte dat ik eerder had moeten ontdekken dat ik me vanbinnen geen meisje voel omdat ik bang ben dat mensen me nu niet meer gaan geloven dus het is wel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die pas rond de 20e het heeft verteld
    x

  9. Wauw, wat een onwijs mooi verhaal heb je hier neergezet!
    Ik vind het ontzettend dapper en ik vind je ook een echte held.

    Ook ik ben trots op je en hoop dat je dat stapje voor stapje ook op jezelf mag gaan worden!

  10. Respect voor je verhaal! Heel veel herkenbaar. Bij mij is het mijn omgeving die heeft gemaakt dat ik de wens had om een jongen te zijn. In het manier van contact maken, wat ik wens en voel daardoor. Dat wetende wil ik iig gewoon een vrouwenlichaam houden. Wat knap dat je er zo open over praat, ik was echt veel ouder, sterkte en succes met zoveel mogelijk je vrij voelen in het leven in wie je wilt zijn!

  11. Wauw wat ongelovelijk krachtig. Wat moet dat een strijd zijn geweest en zijn! Wat ben jij een sterke jongen. Echt een voorbeeld!!

  12. Wat bij jij krachtig!
    Echt mooi om te lezen, ik vind het zo dapper
    Xxx

  13. Echt super ik heb er ook een beetje last van maar probeer om echt af te vallen.
    Maar echt super.

  14. Weer bedankt voor de reacties die nog gekomen zijn! 🙂
    Doet me veel 😉
    Romee: Ik hoop dat je je draai kan vinden in deze dingen!
    D: Wat een ingewikkelde situatie heb je je in bevonden. Wel fijn dat je van jezelf goed kan voelen dat je een vrouwenlichaam wilt houden.
    E: Ik ben blij om te lezen dat je het fijn vindt om een stukje herkenning te hebben dat je niet de enige bent die na de puberteit pas accepteert hoe de vork in de steel zit.

  15. Ik wilde je heel graag een pb sturen, maar ik krijg je niet gevonden? Respect in elk geval van kop tot teen en heel veel kracht toegewenst, ook voor de periode die nog komen gaat!

  16. Herkenbaar verhaal. Deels weet ik wat je doormaakt. Ik heb al 16 jaar anorexia en ben al 4 jaar bezig met mn behandelingen in het vumc. Alleen de andere kant op, van man naar vrouw.

    Succes met alles dat nog komen gaat

  17. Bedankt voor je reactie!
    Sterkte en succes met alles 🙂

  18. Ik ken je nu al jaren en weet wat voor strijd jij al hebt geleverd. Blijf geloven in jezelf, en als dit het is wat je graag wilt, ga er dan voor. Succes met alle behandelingen en vragen de komende tijd.

  19. @ Roosje: Bedankt voor de fijne reactie! 🙂

  20. Woww ik herken hier zoveel bij

  21. Dankjewel voor deze blog!

  22. Alsjeblieft Thijs en David

  23. Ik ben ook transgender en mijn eetgestoorde gedrag hangt daar ook erg mee samen, het is vooral dat en gewoon geen gevoel van eigenwaarde denk ik..

  24. Zo herkenbaar, dankjewel voor deze blog!
    Ik hoop dat je ondertussen al wat verder bent in het traject, en wens je nog heel veel succes en kracht toe!

  25. Wat een mooie blog en het is herkenbaar. Ik ben verhuisd en op mijn eerste basisschool maakte het niet echt uit en ik had veel jongens als vrienden. Toen ik verhuisde werd dat anders en kreeg ik een eetstoornis. Nu weet ik waar het aan ligt maar het is moeilijk om er wat mee te doen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *