Stel ik zou nu het script van mijn leven voor 2018 mogen schrijven. Hoe zou dat script er dan uit zien? Een van de eerste dingen die me te binnen schiet is “Ik wil een stabiel gewicht. Dit gewicht. Maar dan met de zekerheid dat het stabiel blijft”. Is dat nou werkelijk wat voor 2018 zó belangrijk is, dat dát als eerste genoemd moet worden? Als we gewicht nou weg halen, dan blijft zekerheid en stabiel over. Ik wil zekerheid van een stabiel leven. Is dat misschien waar ik naar zoek? En projecteer ik dat op mijn gewicht? Dan moet ik mezelf toch twee keer teleurstellen. Je zult nooit de zekerheid krijgen voor een stabiel leven. Net als de zekerheid van een stabiel gewicht.
Terwijl ik dit typ en nog een keer lees, denk ik… Als we in deze zin dan zekerheid en stabiel weg halen… Dan hou je over “Ik wil leven”. Oooh, wat is dat, wat ik graag zou willen. Ik wil leven. Maar hoe dan? Hoe doe je dat? Hoe leef je? Ik kom mijn dagen door. Ik verveel me nooit. Zelfs nu ik niet werk, lijk ik tijd te kort te komen. Ik snap tijd gewoon niet… In mijn kunst probeer ik de tijd vaak te grijpen, maar ik grijp steeds mis. Tijd kan mij beangstigen en eigenlijk weet ik niet eens waardoor dat komt. Ik ben bang voor de tijd die verstrijkt en daarmee lijk ik bang te zijn voor het leven. Ik heb niet het gevoel dat ik leef, ik heb het gevoel dat de tijd verstrijkt.
Ik wil leven. Maar hoe dan? Hoe doe je dat? Hoe leef je?
Mijn therapeute zei laatst; “Jij hebt van voelen een werkwoord gemaakt. Maar voelen is geen werkwoord. Het gebeurt je. Het overkomt je”. Misschien is dat ook zo met leven… misschien moet je van leven geen werkwoord willen maken? En dát vind ik nou juist zo lastig… Ik maak graag van alles een werkwoord. Wanneer ik aan het werk ben komt de perfectionist in mij naar boven. Dan gaan we het ook eens even goed doen. In ons huidige bestaan kun je zo veel keuzes maken. En aangezien ik alles goed wil doen, en dus ook leven, wil ik de juiste keuzes maken. Dit jaar maakte ik er een kunstwerk over. Over leven, keuzes maken en het huidige tijdperk.
Nu stel ik mezelf de vraag; Waar baseer ik mijn keuzes op? Als ik daar voor mezelf antwoord op geef, kom ik tot de conclusie dat ik mijn keuzes mijn hele leven heb laten afhangen van waar ik dacht dat anderen vonden dat ik er goed in zou zijn. Kreeg ik te horen dat ik enig talent bezat voor hardlopen/ sprinten, dan moest ik er ook álles voor gaan geven van mezelf om te bewijzen dat dat zo was. Kreeg ik te horen dat ik wel eens een goede kunstenaar zou kunnen zijn, dan was dát waar ik alles voor ging geven, maar natuurlijk gaf ik het fanatiek sporten daar niet bij op. Immers hadden mensen daar verwachting van… Eenmaal voor de klas kreeg ik te horen een goede en betrokken docent te zijn… Op niets wilde ik een stapje terug doen, want je gaat natuurlijk niet kiezen om je talenten te laten liggen….
Elk complimentje wat ik krijg zuig ik op. Ik krijg er bewijsdrang van. Elk complimentje zet ik om in een verwachting. Hoe meer complimentjes ik krijg, hoe meer verwachtingen ik in mijn hoofd creëer. Of ik het leuk vind wat ik doe? Dat weet ik niet meer. Op het moment dat ik er mee start; “Ja”. Maar op het moment dat ik verwachtingen in mijn hoofd heb gemaakt, dus dat ik denk dat mensen iets van mij verwachten, dan; “Nee”. Dan wordt het werken en een verplichte verwachting waar ik aan moet voldoen… Want, als ik maar niemand teleurstel en alle verachtingen waar maak. Als ik de verwachtingen niet na kom, dan stel ik mensen teleur. En mensen die teleurgesteld zijn, die hebben een vervelend gevoel. En als ik iets niet wil, is het dat ík de reden ben dan mensen een vervelend gevoel hebben.
Vandaag reageerde ik erg fel op iets wat mijn vriend zei. Even later verontschuldigde ik mij en kon ik uitleggen waar mijn reactie vandaan kwam. Deze hele nacht lag ik wakker omdat ik bepaalde keuzes wil maken, keuzes omdat ik denk dat ze beter voor mij zouden zijn. Ik wil schrijven aan mijn script voor 2018, maar voor ik kan schrijven moet ik kiezen. Alleen, ik durf op een bepaalde gebied geen keuzes te maken, omdat ik het gevoel heb dat ik geen basis heb om op terug te vallen als er iets mis zou gaan. Mijn vriend zei; “We hebben elkaar toch?”.
Een flauwe glimlach om mijn lippen en een klein knikje. “Samen”. Samen heeft ons al door hoge golven heen gesleept. Wij zijn samen inderdaad een heel sterk team. Samen geeft ons beiden kracht. Ik ben nog nooit zo mezelf bij iemand geweest, zo eerlijk tegen iemand geweest en zo’n diepe band met iemand ervaren, als dat ik met mijn vriend heb. Met hem heb ik inderdaad het gevoel de wereld aan te kunnen. Maar helaas ben ik door de dingen die ik heb mee gemaakt het (naïeve?) vertrouwen kwijt, dat iemand waar je volledig op vertrouwd, je echt nooit in de steek zou laten. En wat als hij me niet bewust in de steek laat, maar een ongeluk krijgt? Eén ding weet je zeker, en dat is dat niets zeker is.
In reactie op mijn angst voor het denken aan toekomst en werk zei mijn bedrijfsarts “Je kunt pas een huis bouwen als de fundering goed is”. Ik ben mijn fundering iets te vaak kwijt geraakt en voor mijn gevoel sta ik nu op drijfzand. Misschien ligt er ondertussen wel een nieuwe fundering, maar ik durf er nog niet op te vertrouwen dat deze niet weer van rottend hout is… Soms zie je van de buitenkant niet, dat het van de binnenkant al deels is weggerot.
In 2017 heb ik geleerd dat een laag of een stabiel gewicht in ieder geval niets met een stabiele fundering te maken heeft. Helemaal niets. Een eetstoornis geeft geen houvast. Geen fundering. Een eetstoornis geeft niets. Helemaal niets. Dat niets ben ik steeds meer kwijt, ik voel écht dat ik de eetstoornis niet meer nodig heb. Ik voel nu wel, wat ik door de eetstoornis niet voelde, dat ik geen fundering heb.
Een script kan pas geschreven worden, als de inkt het papier gevonden heeft. Ik zweef als losse druppeltjes inkt in de ruimte. In 2018 ga ik opzoek naar papier.
Tijdens het typen van deze tekst, voelde ik een diep, geaccepteerd verdriet. Met het typen van de laatste zin verschijnt er een glimlach op mijn gezicht die ik ook van binnen voel. De zin kwam spontaan. Waarom hij mij een glimlach bezorgt? Ik zie mezelf als paperartist (papier-kunstenaar dus, maar in het Engels klinkt het net even iets beter…). Misschien is het nog niet zo erg, om een fundering van papier bouwen.
Deze blog typte ik op 12 december 2017
Geef een reactie