Een eetstoornis. Het gaat niet over eten. Het gaat niet om er mooi uit willen zien in een jurk als je voor de spiegel staat of er zo uit willen zien als supermodel. Het gaat niet om de wens dat mannen hun hoofd omdraaien als je langsloopt. Het gaat niet om vol trots de kleinste maatjes passen in een kledingwinkel en lachend naar de kassa lopen met je xxs en kindermaatjes.
Een eetstoornis. Het gaat niet om aandacht trekken. Het gaat niet om het fijn vinden om je dood te voelen of om voedsel te weigeren totdat je wordt gedwongen om te eten. Het gaat niet om met opzet hulpverleners boos maken omdat je niet doet wat ze zeggen. Het gaat niet om willen liegen over je gewicht en over de hoeveelheid die je hebt gegeten. Het gaat niet om egoistisch hongeren terwijl ze in Afrika niet te eten hebben.
Een eetstoornis. Het gaat niet over het laatste dieet of over nog even wat gewicht verliezen voordat je op vakantie gaat. Het gaat niet om het lezen van fashion magazines en willen weten van het BMI van de chihuahua van Paris Hilton. Het gaat niet om het vinden van een geschikte partner. Het gaat niet om media, cultuur of godsdienst.
Een eetstoornis. Het gaat om het hebben van het zelfbeeld van een insect. Het is een nette manier van zelfmoord. Het gaat om het niet meer hebben van een leven omdat het nauwelijks meer mogelijk is om bijvoorbeeld met vrienden naar een restaurantje te gaan. Het gaat om het wegen en tellen van pasta, cornflakes, rozijnen en alles dat je lippen passeert. Het gaat over geheimen, leugens en schaamte. Het gaat over het niet kunnen toegeven dat je eten nodig hebt en dat je een leuk leven verdient. Dit gaat over angst, of panische angst voor zoveel. Het gaat over controle, over het wegdrukken van nare gevoelens of pijnlijke herinneringen. Het gaat over het weghongeren van pijn en verdriet. Het gaat over willen verdwijnen, over niet opnieuw pijn gedaan willen worden.
Het gaat over non-verbale communicatie, over het niet kunnen uiten van gevoelens. Het gaat over vermijding, over ontkennen van verleden, niet kunnen omgaan met het heden en hebben van angst voor de toekomst. Het gaat over zelfhaat. Het gaat over zo vreselijk veel warmte en liefde nodig hebben, maar dat niet kunnen uiten. Het gaat over het juist willen niets nodig te hebben en alles zelf willen kunnen. Het gaat over de angst om (aan)geraakt te worden, maar tegelijkertijd niet alleen gelaten te willen worden. Het gaat over je zo naar en negatief voelen dat het eenvoudiger is om alles te vermijden en je obsessief te richten op de hoeveelheid calorieën van bijvoorbeeld een grapefruit. Het gaat over jezelf verliezen in de spiegel en op de weegschaal, in plaats van kunnen omgaan met je gevoelens.
Het gaat over veilig willen zijn, over de wens jezelf klein op te rollen en de grote boze wereld te negeren. Het gaat over niemand vertrouwen, enkel nog jezelf en jouw manier van eten. Het gaat om een heel slecht coping mechanisme dat je waarschijnlijk al jaren gebruikt, dat een gewoonte is geworden. Het gaat over weinig sociale contacten, hulpinstanties, GGZ, bezorgde ouders en vrienden, pijn, verdriet, angst, wanhoop, therapie, proberen en falen en nog meer therapie. Het gaat om gezondheidsklachten, het verliezen van je menstruatie, gaatjes in je tanden, een slechte huid, het voortdurend koud hebben en botontkalking. Het gaat over ziek zijn. Het gaat over denken dat je niet ziek genoeg bent om hulp te krijgen.
Het gaat om begrepen willen worden. Het gaat over vechten zo hard als je kunt en harder werken dan je ooit hebt gedaan. Het gaat over uitputting, tranen en heel veel steun en hulp nodig hebben. Het gaat over het bevechten van een strijd met jezelf. Het gaat over overleven.
Het gaat niet over eten
Vertaald van een Engelse tekst van Tumblr.
Geef een reactie