Een eetstoornis is geen gewichtsstoornis

Helaas zijn er nog veel mensen die bij een eetstoornis enkel denken aan een dun meisje met ernstig ondergewicht. En ja, dit beeld kan ook bij een eetstoornis horen, maar dat hoeft niet per se zo te zijn. Eetstoornissen komen namelijk in alle vormen en maten, letterlijk en figuurlijk. Of je nu ondergewicht, overgewicht of een volgens het BMI gezond gewicht hebt. Of je nu bent aangekomen, afgevallen of gelijk bent gebleven. Jouw gewicht zegt niks over of jij wel of geen eetstoornis hebt. Een eetstoornis is namelijk geen gewichtsstoornis, maar een mentale aandoening. Het is iets dat in je hoofd gebeurt.

Het is begrijpelijk dat iemand die niet zo veel van eetstoornissen weet of er niet persoonlijk mee te maken heeft gehad, dit beeld van het heel magere meisje heeft. Dit is immers het beeld dat de afgelopen decennia het meest in de media is geschetst. Misschien ook wel het beeld dat het meest blijft hangen, omdat het er shockerend uitziet. Deze lichamelijk gevolgen die bij een eetstoornis kunnen komen kijken, zijn ook heel heftig.


bron foto

Maar eetstoornissen komen in alle vormen en maten, letterlijk en figuurlijk. De meeste mensen met een eetstoornis hebben helemaal geen ernstig ondergewicht, maar dat maakt de eetstoornis niet minder ernstig. De meeste mensen met een eetstoornis hebben een gezond gewicht of overgewicht. Een gemiddeld lichaam, waaraan je als buitenstaander niet kan aflezen dat iemand met een eetstoornis worstelt. Al kan (ernstig) ondergewicht natuurlijk ook een andere oorzaak dan een eetstoornis hebben.

Maakt dat de eetstoornis minder ernstig, minder echt? Iemand die zelf aan een eetstoornis lijdt, kan soms deze overtuiging hebben en het gevoel hebben daarom geen zorg of hulp te verdienen. Misschien herken je dit zelf ook wel? Dan wil ik je met heel veel liefde meegeven: nee, dat maakt het niet minder echt of ernstig. Ja, je verdient wel hulp, steun en zorg. Een eetstoornis is namelijk geen gewichtsstoornis, maar een mentale aandoening. Het gaat erom wat er in je hoofd gebeurt en dat wat er in je hoofd gebeurt, kan een gigantische impact hebben op je dagelijks leven. De zelfhaat, de obsessies, het verdriet, de isolatie; het is wel degelijk echt, wel degelijk ernstig.

Dus twijfel niet of jouw eetstoornis wel erg genoeg is. Misschien ben je aangekomen, misschien ben je afgevallen of misschien is er niks veranderd aan jouw gewicht. Als jij niet lekker in je vel zit, dan is dat belangrijk. Zelfs als je misschien niet het stempeltje ‘eetstoornis’ erop kan plakken. Praat erover met mensen in je omgeving, want je hoeft hier niet alleen mee rond te lopen. Het gaat over jouw (mentale) gezondheid en dat is heel belangrijk. Zorg goed voor jezelf en laat voor je zorgen. Dat ben je waard.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

7 reacties op “Een eetstoornis is geen gewichtsstoornis”

  1. Zo waar. Ook onder hulpverleners die niet gespecialiseerd zijn heerst dit beeld nog. Veel mensen hebben toch een verkeerd beeld van een eetstoornis en weten totaal niet hoe ze er handig mee om kunnen gaan.
    Ik ben zelf vooral overgegaan van de ene eetstoornis in de andere. Anorexia, eetstoornis NAO, toen eetbuistoornis met overgewicht. Sinds 2 jaren weer omgeslagen naar de andere kant. Ik ben veel afgevallen, ik braak, bij vlagen ondergewicht, beweeg obsessief, ben de hele dag met (niet) eten bezig in mijn hoofd. Ook heb ik eetbuien. Sinds die tijd dus hulp van het fact, maar die deden haast niks met de eetstoornis. Ik heb me er zo alleen mee gevoeld. Ze vroegen ook amper hoe het ging met eten en hadden de ernst niet door omdat mijn gewicht niet ernstig laag was en heel erg schommelt. Maar al hadden ze af en toe maar eens gevraagd: hoe gaat het nu met eten? Of wat betekent je eetstoornis voor jou? Hoe is het voor je om met een eetstoornis te leven?
    Voor mijn gevoel werd dit amper gedaan. Er werden vooral domme en niet helpende opmerkingen gemaakt, die bevestigden wat ik al dacht. ‘Ik ben niet erg genoeg’. Opmerkingen als: je kunt ook gewoon gezond gaan eten. Toen ik zei dat ik heel veel was afgevallen en mijn eetstoornis terug was: hahaha wat is je Bmi dan? 14? Ik zat op dat moment tegen ondergewicht aan maar was extreem afgevallen omdat ik van overgewicht kwam. Verder werd de eetstoornis vooral genegeerd. Of als ze er dan wel eens mee wilden helpen, wilden ze veel te snel en te grote stappen. 1 keer een g-schematje maken (dat moet systematisch wil het helpen) of gelijk samen naar de snackbar. Niet de manier lijkt mij. Nu snap ik dat ze niet gespecialiseerd zijn in eetstoornissen. Maar vraag er wél naar als hulpverlener, ook al weet je niet gelijk hoe je iemand praktisch kan helpen. Je voelt je al erg alleen ermee. En ik snap dat niet iedereen het makkelijk vind of juist weerstand heeft om over zijn eetstoornis te praten. Maar veelal negeren en onderwerp mijden is zeker bij een chronische eetstoornis niet de oplossing. Ze hebben voor mijn gevoel totaal de Ernst onderschat en niet door hoeveel impact een eetstoornis op je leven kan hebben, zelfs al heb je geen ernstig ondergewicht.

  2. Het Fact team is het afvoerputje van de reguliere zorg. Als zij jou niet willen behandelen om wat voor reden dan ook, verwijzen ze je meestal door naar een Fact team, dat zich idd. meestal niet interesseert voor mensen met een eetstoornis. Zij houden zich meer bezig met mensen met psychosen en bipolaire ‘stoornissen’ ed. of mensen die echt niet goed voor zichzelf zorgen en waarbij dat duidelijk te zien is. Helaas is bij een eetstoornis, maar zelden de werkelijke ernst te zien en blijf je nog meer onnodig lijden. Vraag is waarom in de reguliere zorg voor eetstoornissen ‘eisen’ worden gesteld, opdat zij een voorspelbare behandeling kunnen uitvoeren, zonder al teveel probleemsituaties. Ik denk als je echt geeft om mensen met een eetstoornis als behandelcentrum, ga je niet selecteren, maar zie je in iedere eetstoornis een ‘uitdaging’, waardoor ook situaties niet extreem uit de hand meer hoeven te lopen door oa. geen behandeling of niet op tijd ed.

  3. ik wil toch even reageren op de berichten over het FACT. Mijn ervaring is nl juist het tegenovergestelde. Bij de normale GGZ werd ik juist van het kastje naar de muur gestuurd, omdat ik in geen hokje paste. Ik zit nu bij een TOP psycholoog bij het FACT waar nu eindelijk naar de achterliggende dingen wordt gekeken met ook oog voor de toekomst. Eindelijk gaat het een keer NIET over eten/wegen enz., omdat een es naar mijn idee daar dus niet om gaat. Eindelijk krijg ik nu therapie en handvatten hoe ik om moet gaan met de dingen waar ik mijn hele leven al tegen aanloopt. Mijn mening is dat dus elke es anders is. Ik heb mijn gewicht nooit gebruikt om te laten ‘zien’ hoe het echt met mij ging. Mijn afvallen was meer een gevolg van niet kunnen omgaan met het leven/zelfbeeld/eisen van mijzelf en mijn strenge omgeving. Ik ben juist zoooo blij dat het nu niet over eten gaat of dat ik moet wegen, maar dat ik eindelijk juist WEL word gezien als mens.

    1. Fijn om te lezen Patro. Alles kost denk ik (nog meer) tijd en geduld. Gelukkig wordt steeds meer overal gezien, dat een eetstoornis toch echt een diepgaand effect heeft op je leven en dus zorg behoeft, op welke manier dan ook en het liefst zo snel mogelijk, om verder afglijden te voorkomen. Maar het beste hopen voor de toekomst vwb. behandeling en begrip voor eetstoornissen. Misschien het ook een andere benaming (erbij) geven. Het gaat tenslotte niet over eten, zoals jij ook benoemt, waar dan eigenlijk de echte aandacht voor nodig is voor herstel. Toch noemen we het een eetstoornis. Hoe het dan wel benoemen, is ook nog moeilijk, omdat eetstoornissen zoveel functies hebben voor een individu en dat ook niet zomaar onder één noemer te verenigen valt.

  4. goeie blog!

  5. Heb bij mijn behandeling het gevoel dat er echt alleen naar eten en gewicht gekeken wordt. Niet naar onderliggende problematiek of dergelijke.

    Krijg iedere keer lijsten met wat ik moet eten en hoeveel. Voelt als een examen zonder dat je de leerstof krijgt

    1. Zo herkenbaar. Je voelt je dan een nummer. De zoveelste patient waar een standard oplossing voor wordt toegepast.
      Wat ook wel waar is.

      Er wordt dan gezegd dat de onerliggende problemen ook behandeld zullen worden, maar ik zie daar in de praktijk niets van. Alleen gewicht-en lichaams gerichte therapie/oefeningen.

      Wel is het primaire toch wel om je lichaam in balans brengen en herstellen. Zonder een gezond lichaam kan je niets beginnen en moet je het eten als medicijn zien. Sommige problemen lossen vanzelf op wanneer je lichamelijk herstelt, maar je moet er ook hulp bij krijgen om anders te denken en te doen. . Anders is het niet meer dan een soort Weight Watchers.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *