Ik zal maar bij het begin beginnen. Ik ben Wendy en ik ben inmiddels 15 jaar. Ik heb ongeveer 2 jaar een eetstoornis, maar ik weet het pas een half jaar in ieder geval.Ik geloofde pas na een lange tijd dat er iets mis was. Ik weet niet precies wat ik heb, want omdat ik nog net geen ondergewicht heb en nog ongesteld word, mogen ze mij de diagnose anorexia niet geven. Ik vind het niet erg, want ik vind dat ook wel heftig klinken..
Ik heb geen fijne jeugd gehad. ik wil er niet veel over kwijt, maar mijn ouders zijn gescheiden. Ze hadden allebei een nieuwe liefde en met mijn stiefvader kon ik het niet zo heel goed vinden zeg maar.
Mijn vaders vriendin was/is junk, ze gebruikte drugs en niet zo’n beetje ook. Ze was super lief, maar ze heeft uiteindelijk toch voor de drugs gekozen in plaats van voor ons. Ik was toen ook al ongelukkig; toen ik 9 was praatte ik al over zelfmoord. Ik kan het me zelf niet zo goed herinneren en toen liep ik bij jeugdzorg, maar dat heeft me niet veel geholpen. Het was voor mij toen ik jong was dus al best wel zwaar.
Mijn eetstoornis is er altijd al geweest, vroeger heb ik veel last gehad met eten, vooral in grote gezelschappen. Toen ik in de puberteit kwam was ik echt stevig en toen begon alles echt. Er kwamen wel eens opmerkingen. Toen ik in de 1ste zat wist ik al dat ik moest afvallen, alleen deed ik er niet veel aan. Ik ging minder eten, maar kreeg toen eetbuien dat schoot al helemaal niets op. Toen ik in de 2de zat kwam ik bij de ggz. Mijn hulpverleenster vond me te zwaar, ze zei dat ik MOEST afvallen en gaf me allemaal folders mee. Dat nam ik heel serieus en haalde uit school meteen laxeerpillen. Ik moest ergens mee beginnen.
Ik was ook te zwaar, dat wel. Ik verloor in een paar weken al xx kilo en ik kreeg alleen maar positieve reacties, waardoor ik nog minder ging eten. Thuis had ik altijd ruzie met mn moeder, ik dacht dat niemand meer om me gaf. Ik werd heel depressief en automutileerde elke dag. Elke dag was weer opnieuw een hel. Niemand die het maar door had of wat vroeg. Alleen 2 goede vriendinnen, Shauni en Colinda, wisten het en ze vroegen me alsjeblieft te stoppen. Ik luisterde niet en heb er nu nog steeds spijt van.
Ik kwam in contact met de ouders van Colinda. Die waren super lief en ik praatte veel met hen, ook over mijn problemen. Ze begrepen het ik had elke dag ruzie met me moeder en op een dag was ik haar zo zat dat ik naar Colinda ben gegaan. Ze hebben me daar opgevangen. Het is een hele lange, vervelende tijd geweest. Ik heb daar in totaal 6 maanden gewoond.
Ik moest hulp gaan zoeken, maar dat heeft super lang geduurd. Ik ben heel ziek geweest van het uithongeren en heb 3 weken op bed gelegen. Uiteindelijk kwam ik 8 maanden geleden in een
kinder-jeugd psychiatrische instelling. Ze wisten van mijn eetproblemen, maar niet dat het zo heftig was. Ik ben daar nog xx kilo afgevallen in 8 maanden. Ik haatte mezelf. Ik heb het daar echt moeilijk gehad.
Niemand die me begreep, niemand. Ik trok mezelf terug en ik wilde niks meer. Ik heb 5 weken geleden 6 dagen in het ziekenhuis gelegen voor uitdroging en ondervoeding. Vorige week lag ik er door een overdosis laxeertabletten. Ik heb nu een minimaal eetschema waar ik me aan MOET houden. Het gaat opzich iets beter maar, het is nog steeds te weinig en ik composeer te veel. Ik heb een intake gehad bij het rintveld en 30 december krijg ik een gesprek, waarin ik te horen krijg hoe of wat.
Dit was kort samengevat mijn verhaal, mijn beleving. Een eetstoornis is geen keuze, het overkomt je.
Geef een reactie