Een eetstoornis is zonde van je tijd

Als ik de tijd terug kon draaien, als ik opnieuw mocht beginnen dan zou ik nooit begonnen zijn met lijnen. Ik zou mijn tijd beter besteed hebben. Het hebben van een eetstoornis is zo zonde van mijn tijd geweest. Natuurlijk is dat achteraf makkelijk praten, maar als ik dit vooraf had geweten had ik er hopelijk wél iets mee gedaan. Sommigen van jullie die dit lezen staan nog wél aan het begin van hun eetstoornis. Voor jullie schrijf ik deze blog. Ik hoop dat ik je hiermee een klein beetje bewust kan maken van hoe ontzettend zonde van je tijd een eetstoornis is.

Rond mijn 15de zat ik erg slecht in mijn vel. Ik voelde me regelmatig heel ongelukkig en wilde niets liever dan steun krijgen van lieve mensen. Niet enkel steun trouwens. Ik was ook heel erg op zoek naar liefde. Ik voelde me vaak eenzaam en niet gezien en was op zoek naar een voorbeeldfiguur die me liefde en warmte gaf. Ik had het idee dat ik die liefde enkel zou ontvangen als het slecht met me ging. Nu was ik niet gelukkig en voelde ik me eenzaam, maar dat zag niemand aan me. Het in woorden uitdrukken lukte me ook niet. Ik vond mezelf dan een aansteller. Een goede reden om ongelukkig te zijn had ik niet. Mensen moesten aan me kunnen zien dat het niet goed met me ging. Hoe zou ik daar zelf voor kunnen zorgen?

Afvallen. Als ik zou afvallen en er ongezond mager uit zou zien, zouden mensen zich zorgen om me maken. Dan zouden mensen eindelijk begrijpen dat ik niet gelukkig was. Dan zou ik liefde en steun krijgen. In het begin lukte me het voor geen meter. Ik probeerde te minderen met eten, maar had veelal gewoon te veel trek en te weinig discipline. Ik had helemaal geen zin om honger te lijden. Tegelijkertijd voelde het alsof ik weer een doel had in mijn leven, iets waarmee ik mezelf als het ware kon bewijzen, kon overtreffen. Het was iets van mijzelf dat niemand wist, een geheim. Dat voelde bijzonder.

In de loop van de tijd lukte het me om minder te gaan eten en om wat af te vallen. Niemand zag het echter aan me. Ik ging andere kleding dragen, heel veel zwarte kleding. Er waren dagen dat ik volledig in het zwart naar school ging, inclusief donkere make-up. Niemand toonde extra interesse. Niemand uitte zorg richting mij. Wat moest ik nou doen om die steun wel te krijgen? Wat moest ik doen om liefde te ontvangen?

Ik ging spijbelen, haalde slechte cijfers. Na een tijdje waren er wat docenten die interesse in me toonden. Ik lachte het weg. Ik stelde me afstandelijk of vijandig op. Mensen hielden afstand. Het rommelen met eten duurde voort, tot op een dag dat ik er niet meer mee kon stoppen. Het was mij manier geworden om met mijn negatieve gevoelend te dealen. Ik hongerde mijh gevoelens weg of vrat mijn gevoelens op in de vorm van eetbuien. Het einde was zoek en het begin kon ik me nauwelijks meer herinneren. Hoe was deze vreselijke eetstoornis ooit ontstaan? Waarom?

Waarom? Omdat ik niet praatte over wat er in mij omging. Omdat ik mensen buiten sluitte. Omdat ik niet vertelde waar ik naar verlangde. Omdat ik wachtte tot ik gered zou worden. Ik heb bijna tien jaar op die redding gewacht, toen ik erachter kwam dat alleen ík mezelf kon redden. 10 jaar. 10 fucking hele jaren van mijn leven! Jaren die ik nooit meer over kon doen. Jaren waarin ik zoveel had kunnen bereiken. Jaren waar ik nu regelmatig met spijt op terugkijk.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen 10 jaar lang in een kliniek gezeten of iets dergelijks. Nee, ik heb het merendeel van die 10 jaar gestudeerd of hard gewerkt. Hoezo heb ik dan spijt van die jaren? Omdat die jaren, in de bloei van mijn leven, werden overschaduwd door nutteloos rommelen met eten. Ik ben in die 10 jaar afgevallen, aangekomen, afgevallen en weer aangekomen. Ik heb flink ondergewicht gehad, moest wekelijks suf op een weegschaal staan waarbij ik dan ook nog eens de boel belazerde. Ik heb eetbuien gehad, heb dieetpillen geslikt, overgegeven en uren op het toilet doorgebracht.

….en wat heeft het me opgeleverd? Niets. Niets, behalve het verliezen van kostbare tijd van mijn leven. Ik heb er geen liefde door gekregen, waarschijnlijk enkel door misgelopen. Ik heb ook nooit de zorg voor gekregen waar ik zo naar verlangde. Die liefde en zorg kreeg ik pas toen ik ging praten over wat er nu werkelijk aan de hand was. Mijn probleem was niet het eten. Het was inmiddels wel een probleem geworden, maar in weze is dat nooit het probleem geweest. Ik kreeg hierdoor wel zorg en aandacht voor dit probleem, maar niet voor het probleem waar het gerommel met eten ooit door is gestart. Ik had immers door het rommelen met eten nog steeds niet geleerd om over mijn gevoelens te praten. Dat deed ik al jaren door te vluchten in andere zaken.

Nu ik erop terugkijk vind ik het zo zonde dat ik niet eerder ben gaan praten. Dat ik mezelf altijd zo verstopt heb en klein gemaakt heb. Dat ik nooit de stap heb gezet om mijn gevoelens, angsten en verlangens te delen. Eerder praten over mijn gevoelens, mijn best hiervoor doen, had me zoveel nuttelozen jaren van bezig zijn met mijn gewicht – terwijl er niets mis was met mijn gewicht – gescheeld. Als ik de tijd terug kon draaien zou ik mijn problemen veel eerder serieus genomen hebben. Dan zou ik jaren eerder goede hulp voor mezelf hebben gezocht. Dan zou ik meerdere hulpverleners hebben benaderd zodat IK kon kiezen omdat IK de klant was. Als ik de tijd terug kon draaien zou ik alle hulp die me aan werd geboden aangepakt hebben en er alles aan gedaan hebben om weer gelukkig te worden in plaats van er alles aan te doen om mijzelf de vernieling in te helpen.

Als ik de tijd terug kon draaien… Het kan niet. Een enorm gevoel van spijt. Had ik maar… Voor mij is het te laat, maar voor jou nog niet. Vlucht niet in rommelen met eten. Vlucht niet in klooien met je gewicht. Vlucht niet in zaken waar het probleem helemaal niet ligt. Neem de sprong van je leven en ga je grootste angsten aan. Stel je kwetsbaar op. Laat je steunen. Vraag om hulp, hoe onmogelijk dit ook mag voelen. Je hebt maar 1 leven, maar (hopelijk!) 70 of 80 jaar. Laat niet meer dan 1/8 ste van je leven verloren gaan door bezig te zijn met iets wat je niets op zal leveren.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

44 reacties op “Een eetstoornis is zonde van je tijd”

  1. Mooi, scarlet!

  2. Bedankt voor deze mooie blog Scarlet! 🙂
    Ik hoop echt dat ik later geen spijt ga krijgen van waar ik nu mee bezig ben…
    Het lijkt onmogelijk om ‘gewoon’ te stoppen met vluchten in (niet-)eten.
    Maar het moet! Ik wil mijn leven niet verpesten.
    Bedankt.

  3. Wat een rauwe, maar heel mooie en indringende tekst!
    Heeft me weer overtuigd dat ik zo hard mogelijk moet vechten tegen mijn eetstoornis zodat ik weer een normaal, gelukkig leven kan hebben.

  4. RESPECT

  5. Bedankt voor dit mooie blog, prachtig geschreven.

    Ik heb nu zo’n half jaar last van een eetstoornis en heb het mijn ouders en huisarts verteld. Volgende week heb ik mijn eerste gesprek bij een kliniek. Ik ben heel blij dat ik er zo snel bij ben en ik wil jullie bedanken want Proud2Bme heeft me de moed gegeven om het niet voor mezelf te houden.
    Bedankt voor alles wat jullie doen, jullie helpen er veel mensen mee.
    Hopelijk kan ik binnenkort ook een verhaal schrijven over hoe veel beter ik me voel zonder eetstoornis.
    x N

  6. Lieve Scarlet,

    Wat een geweldige blog. Ik weet niet goed hoe ik het moet verwoorden, maar ik wil wel heel graag een ding tegen je zeggen. Je bent geliefd. Vroeger toen je jong was en om aandacht smeekte. Tijdens je jaren met eetstoornis, nu. Ja het waren tien fucking jaren. En ja, wat waren het nare en nutteloze uren en wat had je veel andere dingen kunnen doen. Maar je hoeft het jezelf NIET kwalijk te nemen. De kennis die je nu hebt, het feit dat je nu een volwassen versie van jezelf bent en niet meer het kind dat aandacht nodig had… Geweldig dat je de meiden hier (ja, mij ook) daar mee kunt motiveren, bemoedigen. Wat bijzonder dat wij hier van mogen leren. Die tien fucking jaren hebben je veel gekost, maar je vast ook heel veel opgeleverd. De volwassen vrouw die je nu bent. Die door haar levenservaring anderen kan bemoedigen. En wauw, wat heb ik daar een respect voor. You don’t have to feel sorry for all the years you’ve lost. You’ve gained so much more…! Don’t you ever forget that you are LOVED.

  7. Mooi blog..echter zie ik het zelf heel anders. Ik heb zelf 2 jaar lang gerommeld met eten en heb nog af en toe een terugval. Echter zie ik er ook het positieve van in. Het heeft me namelijk wel gemaakt tot wie ik nu ben. Ik ken mezelf en mijn zwakke momenten erg goed. Het waren dus erg leerzame jaren. Spijt hebben is juist zonde van je tijd, wat terugdraaien kan niet. Er nu het positieve van in zien en dankbaar zijn dat het nu zoveel beter gaat, dat is wat ik doe.
    Xx Lotus

  8. Wauw. Ontzettend indrukwekkende, sterke blog Scarlet. Veel herkenning ook. Echt wauw!

  9. Ik snap het heel goed. Het is ook zonde geweest maar ergens heb je ook heel veel geleerd. Je hebt jezelf uiteindelijk leren kennen. Via de meest vreselijke weg maar je hebt e’m bewandeld en toen was je niet in staat er naar te kijken zoals je nu wel kan en dat is mooi. Heb geen spijt. Wees trots op wie je nu bent, hoe je er gekomen bent en hoe hard je hebt gevochten om daar te komen. Ondanks al die verloren jaren en verloren liefde en warmte kan je dat juist nu met beide armen omarmen. Misschien had je dit zonder jouw weg wel nooit geheel kunnen doen maar altijs half en onecht. Je hebt gestreden en nu werk je bij een prachtige site. Ik zeg alleen maar wauw!! Wees trots en laat de spijt los. Het gaat om nu en nu doe je het super goed.
    Gr.

  10. Helemaal mee eens Flower!
    Inderdaad, het is zonde. Maar vergeet niet wat je door dit alles hebt geleerd, hoe sterk je het heeft gemaakt, hoe het je heeft gevormd. Dat is ontzettend waardevol.

  11. Ik herken me hier echt zo erg in.. Ik hoopte ook dat ik eindelijk liefde zou krijgen als het slecht met me ging enzo.. Het voelde alsof ik het allemaal alleen maar deed omdat ik dus aandacht nodig had. Maar ik ben dus niet de enige… Dit is echt een hele mooie blog❤

  12. Mooi!

  13. Zo herkenbaar, zo WAAR! Het had mijn verhaal kunnen zijn, behalve dan dat het bij mij nog steeds voortduurt en ik inmiddels ben opgegeven doordat de hulpverlening. Jouw woorden Scarlet hadden de mijne kunnen zijn en ik vind pijnlijk goed verwoord. ..

  14. Weet je wat ik mooi vind, Scarlet?
    Dat je wat je in die tien jaar hebt gemist, nu dubbel en dwars aan het inhalen bent.
    Hoewel je uiteraard ook je mindere dagen zult hebben, straal je uit dat je NU gelukkig bent. Dat wij daarvan mogen meegenieten, door middel van je blogs, vlogs en foto’s, maakt ons grote mazzelaars.

    Ik vind je een inspirerende vrouw en een voorbeeld voor velen.

  15. Prachtig. En heel herkenbaar.
    Ook ik heb deze gevoelens vaak ervaren, maar desondanks ben ik wel heel blij met de ervaring. Ik kan nu andere mensen helpen, steunen en bovenal begrijpen. En daarbij kan ik erover praten en daardoor mensen erover vertellen en waarschuwen. Dat is ook wat waard 😉 Daarbij heb ik mezelf echt beter leren kennen

  16. Ik dacht dat ik de enige was die zo begon…
    thnx heel herkenbaar
    x

  17. Sterk dat je dit deelt! Heel rauw geschreven ook!

    Zelf heb ik nu meer dan de helft van mijn leven vanaf dat ik 10 ben een eetstoornis. Dit doet pijn en ook ik voel spijt voor dat kleine meisje die de rest van haar jeugd vluchtte in afvallen. Jarenlang wist ik niet eens dat ik een eetstoornis had omdat ik simpelweg te jong was het te begrijpen.

    Toch leg ik de spijt ook naast mij neer. Deze periode heeft me ook gemaakt tot de persoon die ik nu ben! Maar voor mensen die nog aan het begin zijn en ergens bewust de keuze kunnen maken om te gaan praten: zoals Scarlet ook al zegt DOEN!

  18. Prachtig geschreven…….. Juist dat kwetsbaar opstellen en hulp vragen is zo eng en moeilijk, maar eenmaal over die drempel voelt het naast onveilig en onbekend steeds veiliger…… Respect zoals je dit kunt verwoorden en delen met ons You are inspiration, pureness and amazing. x

  19. soms moet je door een dieptepunt waardoor je daarna weer in een stijgende lijn krijgt. Alles komt vanuit jezelf niemand kan dat voor je oplossen. Als je het of iets wil kom je er wel met de juiste inzicht en doorzettingsvermogen.

  20. Het leven is met vallen en opstaan op iedere leeftijd heb je nog problemen en kom je ze tegen. Alles heeft een proces waar je door heen moet.

  21. Ah Scarlet, jouw verhalen zijn voor mij altijd zo herkenbaar.. ook dat ik me totaal niet kan uiten door te praten en daardoor steeds negatieve aandacht zocht. Dankzij Proud ben ik op een gegeven moment gaan inzien dat dit niet de manier is en het afgelopen half jaar heb ik echt stappen gezet om me opener op te stellen en meer te praten. Ik vind het nog steeds lastig, maar besef me nu dankzij jullie dat die negatieve aandacht vragen me niet verder gaat brengen op lange termijn. Bedankt 🙂

  22. Super mooi geschreven!

  23. Dit is zo waar allemaal. Een eetstoornis kost zo veel tijd, tijd die je kan gebruiken om te genieten van het leven en te doen wat je echt wil.
    Ben ik de enige die een soort paniek ervaart tijdens het lezen van deze blog? Ik wil vrij zijn, maar ik zit vast en de tijd dringt, kostbare tijd gaat verloren.
    Ik heb wel hulp en qua eetstoornisgedrag ben ik er echt op vooruit gegaan. De gedachten blijven. Ook toen ik op mijn streefgewicht was waren ze er nog. Die gedachten kosten zo veel tijd en daar wil ik vanaf. Doe ik niet goed genoeg mijn best, of zal ik er nooit vanaf komen? Dat houdt me heel erg bezig.
    Verder toch wel een fijne blog, want het herinnert me extra aan wat ik wil bereiken.

  24. het enige wat ik soms vind is dat een eetstoornis altijd het etiketje “negatief” krijgt…..ik heb zelf al 35 jaar een eetstoornis….ja ik…..goed verborgen…..maar ik zie het als een positief iets……het is mijn Way of Life geworden…zeer gecontroled en als ik niet een strijd van 38 jaar had gehad was ik nu niet geweest wie ik ben…..slank lekker in mn vel en sterker dan ooit…….overwinning na overwinning…….ik denk dat ik het positieve overal uit haal en vind dat alles een doel heeft ook al zie je dat later pas…..ik ben blij met wie ik ben…..ook al ben ik nu 51 en nog steeds aan het “lijnen”….dat woord vind ik ook niet op zn plaats……anders eten dan gemakkelijk noem ik het maar even…….het is in ieder geval wel een gezondere manier en iedereen kan zn eetgewoonte veranderen…….ik heb geen spijt…want dat vind ik omkijken en zonde van mn tijd…….kijk vooruit…..ik zou nooit Dik oud willen worden……ik zie hoe ongemakkelijk dat is en hoeveel problemen dat met zich mee neemt……ik probeer medicijnen zoveel mogelijk te vermijden en een gezonde levensstijl er op na te houden……het is geen garantie…..maar ik kan wel mezelf aankijken in de spiegel…..Be Happy

  25. Ontzettend mooi geschreven. Het raakt me.

  26. Ik heb ook al tien jaar een eetstoornis.
    Natuurlijk, je kunt zeggen dat het jammer van je tijd heeft.
    Maar mij heeft het ook veel opgeleverd. Toen had ik het nodig, nu nog steeds een beetje. Het was mijn manier om het leven aan te kunnen. Als ik geen eetstoornis had, had ik wel iets anders gevonden. Ik had het nodig.
    Dus ik kijk er heel anders tegenaan. Het waren rottige jaren, maar ik heb er wel mijn twee huidige beste vriendinnen aan over gehouden. Heb mezelf beter leren kennen, ontdekt wat echt belangrijk is in het leven. Een eetstoornis is niet enkel negatief, jammer dat het , ook vanuit hier, altijd zo neer wordt gezet. Je hebt het op een bepaalde manier blijkbaar nodig gehad. Zo zie ik het. Het heeft mij veel gebracht.

  27. Bovendien: omdat ik weet hoe het is om diep, diep ongelukkig te zijn, kan ik nu geluk extra waarderen en genieten van dagen waarop het wel goed gaat. Ik ben vaak zo ontzettend dankbaar. Omdat ik weet hoe het anders kan zijn.

  28. Heel mooi en waar!

  29. Mooi geschreven en dit is echt de harde waarheid. Waar ik ook kei hard mee zit. Soms word ik er depri van. Als ik moet denken aan de dingen die ik anders had kunnen doen of dingen die ik zou bereiken als ik geen eetstoornis had.
    Maar jammer genoeg kunnen we de tijd niet terug draaien, het enige wat we kunnen doen is aan een betere toekomst denken.

  30. @Happy Me: Ik heb je reactie gemeld, lijkt me nogal ongepast en haast pro-ana. Ook al bedoel je het misschien niet verkeerd.

    ——

    Prachtige blog, het raakt me zeker. Na 7 jaar eetstoornis vind ik het ook meer dan mooi geweest met verspilling van tijd en levenskwaliteit. Het dunner zijn is het absoluut niet waard, al die ellende. Het is belangrijk dat we dat blijven herhalen: de strijd, wanhoop en isolatie die komt kijken bij het hebben van een eetstoornis is de eventuele voordelen absoluut niet waard. Laat staan de schade voor je gezondheid en relaties.

  31. Na ook een leven lang issues, aankomen/afvallen en de nodige operaties, ben ik nu 35 en eindelijk op de goede weg met behulp van de kliniek waar ik 4 maanden geleden gestart ben. Ik ben er nog niet maar zie wel al het einde v/d tunnel en dat stemt mij positief. Eindelijk weer ruimte voor zoveel andere dingen dan die stomme eetstoornis met alles wat er bij komt kijken. Goede blog!

  32. Voor mij is het ook te laat, 20 jaar eetstoornis, en het eind is nog niet in zicht. Maar zoals Scarlet schreef: bezint eer gij begint! Het is het niet waard, ik heb mijn lijf gesloopt, geestelijk een wrak. Volledig afgekeurd. En nog kan ik de strijd niet meer winnen. Niet meer loslaten, het gevecht tegen de stem van de eetstoornis. Er zijn andere, betere manieren om tot een oplossing te komen dan dit. Zoek hulp, praat en blijf in contact. Dit is geen leven meer.

  33. Wow Scarlet! Wat een mooie blog! Heel raak, inderdaad. Ik loop zelf al een behoorlijke tijd met deze gedachten, maar kon ze nooit verwoorden. En nu staan ze hier voor me. Het is inderdaad zo zonde dat je tien jaar van je zeldzame levensjaren hebt weggegooid met je eetstoornis, maar voel je niet schuldig! De liefde waar je toen naar op zoek was, krijg je nu, maar op een positieve manier. Door jouw ervaringen met eetstoornissen om te buigen in een positieve ervaring, namelijk het opbouwen van Proud! Proud is de grootste site voor meiden en jongens met een eetstoornis of andere problemen in Nederland en België. Dat is pas iets om trots op te zijn. Is dat niet veel fijner dan de aandacht die je toen kreeg? De nare blikken, de zorgelijke nare blikken van iedereen….

    En nu? Nu ben je geliefd, word je bewonderd door zoveel mensen! Je mag onwijs trots zijn op wat je allemaal bereikt hebt, uiteindelijk alleen maar door de nare tien jaren vol eetstoornis. Zonder die eetstoornis, had je deze website nooit kunnen starten! Het heeft zo moeten zijn en ik bedank je daarvoor! Voor mij is het helaas te laat, maar ik zal dit bericht delen, bekendheid geven, zodat we met z’n alle misschien kunnen voorkomen dat deze ziekte meer mensen aangrijpt!

    Ga zo door!

  34. Geweldig mooi en eerlijk geschreven scarlet..
    Ik herken me hier volledig in, het maakt de schaamte als ik terug denk dan ook iets minder.

    Dankjewel

  35. Heel herkenbaar. Zo voelt het voor mij ook. Het voelt echt alsof ik mijn tienerjaren heb weggegooid. Jaren waarvan ik me alleen nog maar kan herinneren wat ik at en hoeveel ik woog. Zo zonde. Heb heel vaak het gevoel dat ik iets heb gemist. Mensen om mij heen deden leuke dingen, ik niet. Ik werkte en studeerde hard, maar had daarnaast niet de energie of het zelfvertrouwen om leuke dingen te doen.

    Bedankt voor deze blog Scarlet en bedankt voor alles wat je hier doet. Proud2bMe heeft me heel erg geholpen en jullie hebben mij heel erg geïnspireerd om dingen te veranderen en zelf de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn geluk.

  36. Wow… nooit eerder een verhaal gelezen dat ik zelf geschreven zou kunnen hebben.
    Van begin tot einde ontzettend herkenbaar.. het raakt me dan ook.
    Mooi geschreven!

  37. Heel mooi geschreven Scarlet..
    Ook ik heb jong een eetstoornis gekregen, en heb ook meer dan 6 jaren aan deze ellende “verspild” heel goed dat je de mensen waarvoor het nog niet te laat is wil waarschuwen. Ik merk pas de laatste tijd hoeveel ik in die jaren gemist heb, dingen die mensen van mijn leeftijd deden of doen die ik nooit gekend heb.
    Ondanks dat heb ik er wel veel van geleerd en heeft het ook mij gemaakt tot wie ik ben. Maar ik ben het er zeker mee eens.. beter voorkomen dan genezen, en als ik het over kon doen had ik het zeker anders aangepakt met de kennis die ik nu heb. Helaas is de tijd niet terug te draaien…

  38. Wat een super mooie en krachtige blog! Raakt me enorm.
    Ben nu ook aan het begin om te leren m’n gevoelens te herkennen en erover te praten maar wat is het moeilijk! Heel fijn om te horen dat het je is gelukt, geeft weer wat moed

  39. Mooi geschreven en super leerzaam! Maar uit dit nare is wel iets prachtigs voortgekomen.

  40. Ik vind het jammer dat je het zo ziet dat het je niets opgeleverd heeft. Je bent ervaringsdeskundige inmiddels en dat had je niet kunnen zijn zonder die weg te bewandelen.
    Natuurlijk denk je soms met spijt terug aan je zieke periode maar eigenlijk hoef je nooit spijt te hebben van wat dan ook.
    Liefs

  41. Mooi geschreven en ik herken het heel erg. Toch impliceert het dat je ervoor gekozen hebt om een eetstoornis te ontwikkelen. Hoe kijk jij daar tegen aan? Heb je een keuze gehad in het ontwikkelen van een eetstoornis? Had je op dat moment ook kunnen besluiten dat je gezond ging blijven eten? Wat denk je dat er was gebeurd als je deze ‘keuze’ nooit had gemaakt? Ik kom deze dilemma’s ook tegen in mijn werkveld en ik merk dat de meningen heel erg verdeeld zijn, vandaar mijn interesse. Succes verder met de website.

  42. Fijn onderwerp, ik zit er ook erg mee. Ik ben na lange tijd ‘er uit’ te zijn geweest, weer begonnen met een studie.. Dat gaat nu goed. Maar ik durf mijn leeftijd niet te zeggen en je verbaasd je hoe vaak dat toch ter sprake komt! Vooral als de universiteit heeft bedacht dat je studentnummer met je geboortedatum begint! Ik ben zo veel ouder dan mijn klasgenoten, gelukkig oog ik blijkbaar zo’n 5-6 jaar jonger dan ik werkelijk ben want klasgenoten doen wel eens een gokje… Maar ik wil niet uitleggen wat ik in al die tussentijd heb gedaan, want ik heb alleen maar tijdverspild, 9 jaar….

  43. Wat een mooie blog. Zo mooi omschreven en herkenbaar want ja, waar is het begon o maar vooral ook de titel. Het is echt zo zonde van je tijd en helaas beseffen je dat pas als je herstellende bent of zelfs pas als je de eetstoornis hebt overwonnen…

    Als ik nu zie en lees wat jij (samen met Joyce en proud) allemaal doet ben jij goed bezig om de dingen die je toen niet deed in te halen en geniet je van het leven (natuurlijk zal het soms ook bij jou nog een mindere dag zijn dat besef ik ook wel)

    Jij motiveert andere om dat vind ik echt super gaaf!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *