Een eetstoornis kan je op alle leeftijden ontwikkelen en uit onderzoek is gebleken dat een eetstoornis het meeste voorkomt bij vrouwen in de leeftijd van vijftien tot negenentwintig jaar. Natuurlijk is dit een bewezen feit, maar je kan een eetstoornis ook op latere of jongere leeftijd krijgen. Dit laatste was bij mij het geval.
Het begon, zoals bij de meeste meiden (of jongens), heel onschuldig met gezonder eten en minder tussendoortjes. Door mijn medicatie voor mijn astma was ik aan de stevige kant en dit werd mij op een dag ook erg duidelijk gemaakt. Ik was toen nog maar acht en ik schrok ontzettend. Vanaf dat moment is het lijnen al een rol in mijn leven gaan spelen. Ik wilde er net als mijn vriendinnen dunner uit gaan zien en daarom mocht ik van mezelf geen frietjes meer eten en moest ik minder snoepen. Ondanks dat ik toen absoluut nog geen besef had van calorieën en BMI, viel ik heel wat kilo’s af. Ik kreeg complimenten en dit gaf mij natuurlijk een heel fijn gevoel.
Op een bepaald moment, toen ik ongeveer tien was, had ik (voor mijn leeftijd) een gezond gewicht en hiermee was ik ook erg tevreden. Ik wilde nog steeds voor geen goud aankomen, maar ik at wel weer gewoon af en toe lekker frietjes en ook van tussendoortjes kon ik best genieten. Totdat de zomervakantie van 2005 kwam…
Het ‘echte’ begin van mijn anorexia
Het was zomervakantie en ik ging met mijn ouders naar Duitsland. Het was daar erg leuk en we zaten in een sporthotel waar je echt alles kon doen. Ik hield altijd al van sporten, en ook daar was ik hele dagen actief. Op één van de dagen tijdens de vakantie was ik jarig, ik werd elf, maar ik mocht van mezelf geen taartje of ijsje eten. Ik weet dit nog als de dag van gisteren: mijn ouders en ik zaten bij een Italiaans ijscafé en het was erg gezellig, maar genieten van iets lekkers stond ik mezelf niet toe. Eenmaal thuis, ging ik meteen op de weegschaal staan, alsof ik er naartoe werd getrokken, en inderdaad er was een kilo af! Zo blij als ik was, besloot ik mijn afvallen weer door te zetten. In het begin alleen met meer bewegen, daarna met minder tussendoortjes en tot slot met maaltijden overslaan…
De gevolgen van mijn anorexia
Zoals ik al eerder schreef, heb ik ook astma, en daarvoor kwam ik ook altijd bij een kinderlongarts. Op een bepaald moment begon zij zich redelijk veel zorgen te maken dat ik steeds meer afviel en ik moest van haar dan ook in gewicht gaan toenemen. Ik geloofde haar graag en ik vond haar diep van binnen ook een super lieve kinderarts, maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik absoluut niet mocht aankomen. Wanneer ik meer zou gaan eten, zouden alle kilo’s er zou weer bij zitten en zou ik weer net zo dik zijn als toen acht jaar was.
Bij het volgende bezoek aan mijn kinderarts was ik dus weer afgevallen en dit leidde tot een bloedtest. Het bleek dat ik er al zo erg aan toe was dat ik amper bloed meer kon geven en dat mijn bloeddruk en temperatuur veel te laag waren. En dat niet alleen… ik was een meisje van elf en vanaf die leeftijd hoort natuurlijk de puberteit ongeveer te beginnen. Doordat ik zo ontzettend mager was, is mijn puberteit stil blijven staan en heb ik helaas, door zowel mijn anorexia als mijn medicijnen voor mijn astma, mijn groeispurt nooit mogen meemaken.
Niet alleen had ik door mijn anorexia fysieke problemen gekregen, maar ook op mentaal gebied. Ik was, zoals ik aan het begin al schreef, nog maar een meisje van elf, waardoor sommige mensen uit mijn omgeving geeneens het besef hadden dat ik aan deze ziekte leed. Dit was voor mij aan de ene kant heel fijn, want daardoor heb ik het heel lang verborgen kunnen houden door verschillende smoesjes en uitwegen te bedenken. Aan de andere kant heeft dit mij heel veel verdriet opgeleverd en kon ik dit verdriet, zeker op deze jonge leeftijd, moeilijk verwerken. Door al dit verdriet voor een groot deel voor mezelf te houden, kreeg ik na een aantal jaren weer andere klachten, zoals bepaalde dwanggedachten.
Gelukkig heb ik hiervoor echt snel aan de bel getrokken en kon ik dit beperkt houden. Door mijn anorexiaverleden op jonge leeftijd was het voor mij heel moeilijk om hierover te praten, omdat ik mezelf schaamde en bang was om niet geloofd te worden. Achteraf denk ik hier heel anders over en heb ik enorm veel spijt dat ik mijn verdriet niet eerder met anderen heb gedeeld en dat ik er zo’n lange tijd gesloten over ben geweest. Mijn anorexia heeft mij ontzettend veel problemen opgeleverd, waar ik tot op de dag van vandaag nog steeds heel veel spijt van heb.
Mijn leven nu
Nu, heel wat jaren verder, ben ik een volwassen jonge vrouw die een diploma op zak heeft, een rijbewijs in het bezit, en nog steeds van sporten houd. Ik heb een aardig lange periode met mijn anorexia geworsteld en doordat ik dus op jonge leeftijd deze ziekte heb gekregen, heeft het blijvende fysieke problemen opgeleverd. Hiervoor kan ikzelf de tijd niet meer terugdraaien al zou ik dit dolgraag willen, maar ik wil wel aan jullie meegeven: ben je nog jong of ben je een eetstoornis aan het ontwikkelen, zoek hulp voordat het te laat is en schaam je er alsjeblieft niet voor. Mijn anorexia heeft heel veel nadelen met zich meegebracht, maar één voordeel is dat ik andere meiden, zoals jullie, kan helpen om mijn ervaring te delen en te laten weten dat een leven zonder eetstoornis veel en veel beter is dan een leven met een eetstoornis.
Jij hebt namelijk geen controle over je eetstoornis, maar de eetstoornis over jou!
Geef een reactie