Kennen jullie het gevoel van bedriegen? Hoe pijnlijk is het is als iemand tegen je liegt of gewoon niet helemaal eerlijk is tegen jou? Nou dat gevoel ervaar ik dus ook, iedere dag opnieuw. Alleen is er geen ander persoon die tegen me liegt maar vecht ik keihard, dag in dag uit, tegen de eetstoornis die geheel ongevraagd in mijn leven is gekomen. Al jaren was ik “bewust” met voeding bezig. Ik ben van nature nogal een onzeker persoon, wil me graag bewijzen tegenover iedereen dat ik het waard ben om in je leven te hebben en ben daardoor nogal perfectionisch geworden. Ik heb constant het gevoel dat ik minder mooi, minder slim, minder grappig enz dan iemand anders.
Ik doe daardoor keihard mijn best om aardig gevonden te worden en om het gevoel te krijgen dat ik gezien word. Na mijn eerste zwangerschap hoorde ik voor het eerst dat ik er heel anders uitzag nu dat ik nog wat “voller” was. Ik trok het me meteen aan. Ik wilde helemaal niet voller zijn. Ik wou eigenlijk alleen maar horen dat ik er goed uitzag. Ik woog toen nog slechts een paar kilo meer dan voor mijn zwangerschap maar ik wilde bewijzen dat ik een goede moeder zou zijn en een mooi figuur kon hebben. Ik kreeg echter niet genoeg tijd want 7 maanden na de bevalling van onze eerste zoon kwam ik erachter dat we opnieuw een kindje verwachtte. Door het dolle heen uiteraard, maar direct besloot ik wel beter op de kilo’s te letten. Ik zou niet meer zo veel aankomen als tijdens de eerste zwangerschap. Ik besloot om normaal te blijven eten maar niet meer te snoepen. Wow, wat ging me dat goed af.
Ik voelde me sterker dan ooit. Ik was namelijk van nature een echte snoepkont en nu kon ik alle verleidingen weerstaan. Mijn man nam zelfs mijn allerliefste zoetigheid mee (M&M’s) maar zelfs naar die zak kon ik kijken en er toch vanaf blijven. De verloskundige gaf na een week of 32 aan dat ze zich toch wel zorgen maakte. De baby in de buik leek wat aan de kleinere kant dan onze eerste zoon en ook mijn gewichtstoename was aan de magere kant. Ik was toen 4 kg aangekomen in totaal. Ze gaf aan dat ze dacht dat ik toch nog wat meer moest eten en misschien toch ook gaan snoepen omdat ik de extra kilo’s goed kon gebruiken. Ze maakte zich echter geen zorgen om te baby, die voelde wel kleiner maar zeker niet TE klein.
Terwijl ik eigenlijk best wel zin had in zoetigheid, voelde het weerstaan er van ook erg goed. Ik kreeg veel complimentjes over mijn mooie ronde bolletje en dat er echt alleen maar baby was gegroeid. Ik genoot van de complimenten. Ik beviel van een gezonde zoon en was meteen onder mijn startgewicht. Ik voelde me sterker dan ooit, maar gunde mezelf ook af en toe weer wat lekkers. Toen ik in verwachting raakte van ons derde kindje begon het wederom meer en meer te knagen dat ik geen extreme gewichtstoename wilde. Ik besloot weer strenger op mijn snoepgedrag te gaan letten. Ivm nieuwe richtlijnen adviseerde de verloskundige om een dag alle voeding bij de houden in een app. Op die manier kon ik aan het einde van de dag zien of mijn calcium inname voldoende was.
Die app telde ook meteen alle calorieën en ik schrok een beetje van de hoeveelheid. Ik wist dat er een bepaald aantal calorieën was toegestaan als (zwangere) vrouw, maar ik besloot om toch wat er onder te gaan zitten. Iedere week werd de lat hoger en hoger gelegd. Ik voelde me sterker als ik me er aan kon houden en voelde het als falen als ik er over heen zou gaan. Al snel werd alles afgewogen zodat ik precies kon zijn qua tellen en niet lang erna begon ik ook met braken om de hoeveelheden die ik ” te veel” had gehad er uit te gooien. Ik dacht dat ik controle had, maar toen ik niet meer kon stoppen met tellen en braken besefte ik hoeveel problemen dat ik had. Ik had geen controle over de controle meer. De verloskundige was de eerste die het opviel, zelfs mijn man had niets door. De verloskundige verwees me naar een diëtiste omdat mijn gewicht inmiddels onder start gewicht zat en ik 32 weken in verwachting was. Ons kindje groeide meer dan goed genoeg, maar ze vond het beter als de dietiste ook eens naar mijn voeding zou kijken. Al snel ging het balletje rollen en toen ik me ook met depressieve klachten meldden bij de huisarts, gaf ik voor het eerst toe dat ik dacht dat ik mogelijk ‘een eetprobleempje’ had ontwikkeld.
Ik beviel van wederom een gezonde zoon en mijn omgeving, die inmiddels op de hoogte waren van mijn problemen met eten, dachten dat het nu vanzelf wel beter zou worden. Helaas werd het stemmetje in mijn hoofd sterker en sterker en gunde me minder en minder. Ik trok opnieuw aan de bel bij de huisarts en uiteindelijk werd ik dan toch doorverwezen naar de eetpoli. Hier ben ik inmiddels een half jaar onder behandeling bij een psycholoog. Ik besef nu eindelijk dat de eetstoornis een gevolg is van een heleboel onverwerkte problemen van vroeger en dat dit slechts een symptoom is. Dat ik deze controle heb aangegrepen omdat ik het gevoel wilde hebben dat ik ergens de baas over was. Maar ben ik nu de baas? Een paar weken geleden werd ik door de psycholoog aangesproken over het feit dat er nog steeds geen gewichtstoename zichtbaar was. Ik at inmiddels heel veel meer dan weken geleden maar de tussendoortjes, die ik volgens de dietiste wel erg nodig had, gunde ik mezelf niet.
Ik voelde me vies en dik en steeds weer opgelucht als de weegschaal bij de pysycholoog geen drastische wijzigingen liet zien. Ik had in ieder geval nog het gevoel dat ik hier controle over had. Braken deed ik niet meer, stilzitten kon ik ook niet en als ik wat kon kiezen in de magere catagorie om te eten deed ik het. Ik WILDE wel aankomen maar het stemmetje in mij bleef maar zeggen dat ik dan wederom voor niemand meer zichtbaar was, dat niemand meer aandacht zou hebben voor de onderliggende problematiek. Ik kreeg nu aandacht voor iets, werd gezien maar was dit ook de manier waarop ik aandacht wilde? De psycholoog vertelde me dat ze aan een opname dachten. De opname zou minimaal 5 maanden gaan duren en ik mocht mijn kinderen tijdens de bezoekuren zien. Dat was voor mij het druppeltje in een veel te volle emmer. De eetstoornis had me alleen maar schijnveiligheid geboden. Ja, ik werd nu gezien? maar was dat voor iets positiefs? Ik voelde geen nare dingen van vroeger meer, maar wilde ik er mee leren omgaan of wilde ik het alleen niet meer voelen? Is slank zijn en controle hebben echt belangrijk als dat betekende dat ik mijn gezin moest achterlaten voor een opname?
Dat ik mijn jongste zoontje niet zijn eerste pasjes zou zien maken? Niet zelf kunnen horen dat hij ” mama” kon zeggen? zijn eerste sinterklaas. De tweede verjaardag van mijn middelste zoon, de eerste keer naar de peuterspeelzaal van de oudste? Was dit het waard? Ik raakte helemaal in paniek en wist niet meer wat voor of achter was. Samen met mijn man, zijn familie en mijn familie besloten we dat we nog een keer zouden proberen om samen er uit te komen, zonder opname. Ik begon weer met de drinkvoeding, ik gooide alle magere producten in de prullenbak en ging volle bak er tegen aan. En met succes: de eerstvolgende meting was verbeterd ten opzichte van de week ervoor en ik zat voor het eerst boven startgewicht van de behandeling. De psycholoog gaf echter wel aan dat ik misschien iets te veel had geëist van mezelf en dat ik iets rustiger moest proberen om aan te komen. De drinkvoeding werd gestopt en ik moest proberen om het alleen met eten te doen. Als ik te snel zou bijkomen dan werd het psychisch zwaar om te kunnen verwerken. Ze had gelijk.
Ik heb nu al een paar dagen meer en meer moeite om mijn lichaam te accepteren. Ik voel me zwaarder dan ooit hoewel ik weet dat er nog heel wat kilo’s bij moeten om een gezond gewicht te krijgen. Ik ben jaloers op mensen in mijn omgeving die “mogen” letten op wat ze eten en vecht iedere dag opnieuw tegen de stem in mijn hoofd. De stem die me probeert te overtuigen dat ik me beter voel als ik zelf kan bepalen wat ik eet en hoeveel ipv door de eetlijst en de hulpverlening. Maar er is maar een manier voor mezelf om hier doorheen te komen. En die heb ik zelf gemaakt.
Mijn drie prachtige mannetjes die precies lijken te weten wanneer mama een extra knuffel nodig heeft, die precies op het juiste moment een kusje op je wang drukken en je constant laten weten dat je voor hun altijd goed genoeg zult zijn. Dat is mijn kracht, dat is mijn energie en dat is de waarheid. Ik moet blijven vechten zodat ik hun een goede toekomst kan bieden. Ze groot zien worden en misschien wel zelf een gezinnetje zie starten. Ik weet dat ik nog een lange weg te gaan heb, na gewichtstoename komt het psychische traject nog kijken. Maar ik ga er nu 100% voor want als mijn kinderen vinden dat ik dat waard ben, wie is dat rot-stemmetje in mijn hoofd dan om te zeggen dat ik dat niet waard ben?
Geef een reactie