Een eetstoornis zonder anorectisch gewicht

”Een eetstoornis is een nog veel ergere bitch als je er niet (meer) anorectisch uitziet” Deze opmerking tweette de Engelse Ilona Burton en binnen een paar minuten had ze een stortvloed aan reacties. De mensen die reageerden, deelden haar woede, die voor de buitenwereld zo onbegrijpelijk kan zijn. Het inspireerde haar tot het schrijven van een blog. Ik zal hieronder een deel van de blog vertalen en quoten.

Er is geen zwart en wit wanneer het op eetstoornissen en herstel aankomt. Tussen ziekte en herstel zit een uitgestrekt grijs gebied, dat groter is dan de meeste woestenijen en landschappen die je op BBC-documentaires ziet. Zelfs diegenen die op weg zijn naar herstel, die de strijd met hun eetstoornis zijn aangegaan en elke dag vechten om zich aan hun eetlijst te houden, die elke dag als zij wakker worden wensen dat de dag niet zou hoeven te beginnen met ontbijt, die binnen blijven zitten, ondanks de overweldigende drang om net zo lang te rennen tot de chocoladekoek die ze als tussendoortje hadden er weer af is, zelfs zij kunnen jaren afstaan van herstel.

Het moeilijkste is misschien wel dat ons lichaam veel sneller geneest dan onze ziel. Weefsel vormt zich weer rond onze organen, we komen langzaam aan, krijgen borsten, billen en rondingen. Dan zien we er, zoals de buitenwereld ons maar al te graag vertelt, ‘goed’ uit: “Wat zie je er goed uit!’. Vervang deze opmerking voor elke willekeurige opmerking met ongeveer dezelfde betekenis, het betekent in ons hoofd maar één ding: we zijn dik. Maar tegelijkertijd weten we dat je het goed bedoelt, we kunnen moeilijk boos worden op iemand die het beste met ons voor heeft en die eigenlijk alleen maar uitdrukking geeft aan zijn of haar blijdschap dat we er niet meer uitzien als een zak botten gewikkeld in vershoudfolie. Dus bijten we op onze tong, lachen we vriendelijk en horen de opmerking de rest van de dag/week/maand door ons hoofd rondspoken.

Tijdens het winkelen paste ik vandaag twee verschillende rokjes en vroeg ik mijn nichtje van twee om te kiezen welke ik zou nemen. Twee oudere winkelmedewerksters staken hun bewondering niet onder stoelen of banken en begonnen een gesprek met mijn moeder. Ik hoorde gemompel over mijn ‘slanke benen’ en over dikkere meisjes die in de winkel kwamen en uit deze rokjes puilden en blablabla. Terwijl ik ze bedankte en me omdraaide om weg te gaan, zei een van de twee: ‘verander nooit iets aan dat figuur’. Nog maar tien minuten daarvoor had mijn moeder mij gesmeekt om hulp te zoeken, omdat ze heel goed doorhad dat ik een kleine terugval probeerde te verbergen. ‘Verander nooit iets aan dat figuur’, inderdaad.

Het gevecht begint pas echt als hoe je eruit ziet niet meer overeenkomt met hoe je je voelt. Op dit moment voel ik me allesbehalve ziek, maar ik weet dat ik ook nog ver af ben van ‘beter’. Die vrouwen in de winkel illustreren precies dat punt, waarop iemand er gezond uit kan zien, terwijl zij niets weten van de angst rondom bijna alles wat met eten te maken heeft. Wanneer het lichaam net iets meer dan uitgemergeld is, wordt het een masker en wordt de strijd onzichtbaar voor het ongetrainde oog. Dat is moeilijk voor de herstellende eetstoornispatiënt. Als iemand die broodmager is zit te huilen boven een schaaltje cornflakes, kun je zien waarom: ze is overduidelijk doodsbang voor alles dat haar breekbare lichaam zal verstevigen. Als iemand die er gezond uitziet, huilt boven een beker yoghurt, dan lijkt het nergens op te slaan. Ze moet het vaker hebben gedaan, ze moet elke dag eten, kijk dan, ze ziet er toch goed uit? Het zal wel goed met haar gaan.

En dat is de kern: beoordeel een bibberend wrak niet op zijn of haar oh zo gezond uitziende figuur.

(Vrij vertaald van Blogs.independent.co.uk (Ilona Burton))


Deze blog kwam ik onlangs tegen op internet. Het raakte me, omdat ik veel gevoelens van de auteur herken. Wat zij vooral beschrijft, is hoe moeilijk je het met een eetstoornis kan hebben als je gewicht zo ongeveer gezond is. Ik weet zelf nog goed toen ik begon met aankomen, hoe moeilijk ik het vond dat iedereen dacht dat het nu wel een heel stuk beter met me ging.

Ik weet hoe het leven met mijn eetstoornis was, en daar wil ik niet naar terug. Maar de eetstoornisgedachten kloppen regelmatig hard aan. Dat ik dik ben, dat ik lelijk ben en dat ik zou moeten afvallen. Ik eet vrijuit en heb volgens mij een heel normaal en gezond eetpatroon. Maar laatst had ik een bruiloft en kreeg ik opeens de bibbers bij de gedachte aan al dat eten daar. Of ik sta in de supermarkt en weet plotseling weer heel zeker dat bijna alle producten daar ‘slecht’ zijn en voor mij verboden.

Maar misschien dat ik me nog wel meer herken in iets wat ze eigenlijk zijdelings aankaart: hoe moeilijk het is om er niet meer uit te zien zoals je je van binnen voelt. Dat is iets wat ik nog steeds heel erg lastig vind. Ik zie er gezond en stralend uit, maar heb nog wel last van een heleboel van de problemen waardoor ik ooit begon met afvallen. Ik hoop in een vervolgbehandeling te bereiken dat ik me wat beter voel en daarnaast stap voor stap te leren hoe ik op een andere manier kan vertellen hoe ik me voel. Maar tot die tijd is de wens om mager te zijn altijd op de achtergrond aanwezig. Van stille achtergrondruis tot onverdraaglijk sterk verlangen, de anorexia heeft me nog steeds niet helemaal losgelaten.

En daarom zou ik soms, net als de schrijfster van deze blog, wel willen uitschreeuwen dat een eetstoornis een nog veel ergere bitch is als je er niet of niet meer anorectisch uitziet.

Hoe is dit voor jou?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

54 reacties op “Een eetstoornis zonder anorectisch gewicht”

  1. Heel heel heel erg herkenbaar. Wat mooi geschreven..

  2. auw

  3. Aii, heel erg herkenbaar!

  4. Dit is zo zo herkenbaar.

  5. Ik herken dit helemaal. Ik heb niet zo veel ondergewicht en ben volgens iedereen mooi slank. Toen ik vertelde aan een vriendin dat ik anorexia had, geloofde ze dit niet meteen en zei dat ik toch gewoon slank ben. Anderen maken hier ook soms opmerkingen over dat ik mooi slank ben. Dan denk ik “Je zou eens moeten weten hoe het echt is”.

  6. Ja, een heel erge bitch ja! Wat een gepast woord ervoor ook. Eigenlijk weer iets heel nieuws voor mij, deze blog.
    Iets wat ik al heel lang zo voel, heb ik nog nooit op deze manier beschreven zien staan, wel op andere manieren misschien, maar dat het ook echt binnenkwam zoals deze blog niet, deze vind ik echt goed!

  7. Zo herkenbaar.

  8. heel herkenbaar..een heel pijnlijk probleem voor me op dit moment

  9. Kut. Zit ik hier toch ff te janken…

  10. Wauw wat een prachtige blog, mooi geschreven. Bepaalde stukken zijn ook erg herkenbaar!

  11. heel herkenbaar!

  12. GVD, het is de hel op aarde………..

  13. Heel herkenbaar, zit ook steeds met eten en gedachtes te worstelen, maar dat zien de mensen qua uiterlijk niet aan mij.

  14. Bam, die komt wel even binnen! Super herkenbaar!
    Als ik anderen vertel over mijn eetstoornis (NAO) dan is vaak het eerste wat ik te horen krijgen ‘Maar zo mager ben je toch niet?’
    Auw. Jammer dat ze niet verder kijken en het meisje zien dat zo in de knoop zit met zichzelf..
    En dat is ook een van de redenen waarom ik mensen hier niet zo snel meer over vertel.
    Eigenlijk zouden ze deze blog eens allemaal moeten lezen! 😉 Erg mooi!!

  15. Dit komt precies op het juiste moment 🙂

  16. au heel erg herkenbaar! zit nu bijna op gezond gewicht maar voel me nog lang niet zoals ik me vroeger voelde!

  17. Wauw, dit is zo ontzettend herkenbaar. Ik deel nooit iets op facebook of dergelijke, maar ik zou dit er heeeeel graag op willen zetten (ik doe het niet maar zou het echt graag willen). Ik wil gewoon zo graag dat mensen dit stuk ook lezen en begrijpen dat het echt wel beter met me gaat, maar dat ik er nog lang niet ben. Mijn lichaam loopt voor op mijn hoofd

  18. Het ergste vind ik dat mijn therapeuten er ook zo over doen of er geen aandacht meer aanschenken

  19. Pijnlijk herkenbaar… Wauw, wat een goede blog!

  20. ..die blog…

    I rest my case

  21. Wauw. Wauw wauw wauw
    Dit is precies wat ik voel

  22. O wat zou ik dit graag op mijn fb-pagina zetten en laten lezen aan mensen. Maar dat durf ik niet….
    Zo (pijnlijk) herkenbaar!

  23. Heel mooi geschreven! En heel erg herkenbaar!! Het lijkt alleen alsof die verkoopsters iets wordt kwalijk genomen! En dat vind ik niet kloppen. Zij kunnen niet weten dat jin met een eetstoornis worstelt, zij geven je een compliment omdat zij misschien ook niet tevreden zijn en graag jou benen hadden gehad.

  24. Klopt helemaal, mensen zouden nooit over mij denken dat ik een probleem heb omdat ik er normaal uit zie. Daardoor vraag ik me ook wel eens af hoeveel meer mensen om me heen hetzelfde probleem hebben waarvan niemand het ook ziet….

  25. Wauw zo herkenbaar, mensen zeggen jij bent mooi strak en dun. Maakt het voor mij zou moeilijk om weer goed te gaan eten.

  26. Aii die kwam heel hard binnen.. heeel erg herkenbaar helaas.

    “Als iemand die broodmager is zit te huilen boven een schaaltje cornflakes, kun je zien waarom: ze is overduidelijk doodsbang voor alles dat haar breekbare lichaam zal verstevigen. Als iemand die er gezond uitziet, huilt boven een beker yoghurt, dan lijkt het nergens op te slaan”

    Vooral dit omschrijft het heel goed, ik heb een normaal gewicht en probeer voor de buitenwereld wanhopig mijn gedachtes geheim te houden. Voor de buitenwereld ben ik zo goed als ‘hersteld’ maar wat ze niet weten is dat ik stiekem elke keer weer moet vechten als er een bord avondeten voor m’n neus staat. Aan de ene kant wil ik zooo graag weer dat dunne meisje zijn, zodat ik tenminste serieus word genomen.. Die gedachtes zorgen ervoor dat ik een terugval heb gekregen, maar ja dat mag de rest natuurlijk niet weten.. Ik hoop dat deze blog ergens op twitter of fb word gezet zodat iedereen dit kan zien!!

  27. Beste Judith
    wat een goede blog zeg mijn complimenten voor jou dat je dit doet

  28. en dit is zo herkenbaar

  29. dit is zó pijnlijk herkenbaar.. tranen in mijn ogen

  30. komt heel pijnlijk binnen
    mooi om dat zo te zien staan en dat er zoveel zijn die dit hebben (al wens ik het zeker niemand toe, het is gewoon fijn te weten dat je niet alleen bent)
    Net als anderen heb ik ook zin om dit met heel mijn omgeving te delen en het rond te strooien op facebook ofzo (dat ga ik niet doen, er zijn er niet veel die weten van mijn es).
    Als ik zo’n dingen lees voelt het toch iets meer erkend 🙂

  31. Ik kan mijn gevoel niet uiten maar ik lees dit en zo voel ik het ook nou ik geen breekbaar poppetje meer ben hoor ik nooit hoe gaat het met je? Maar alleen goh fijn dat het zo goed met je gaat!

  32. Dit is echt een mooie blog, super geschreven!
    En ook heel erg herkenbaar.
    Dit verklaart ook zo duidelijk een van de redenen waarom het zo lastig is om de wens naar dat lagere gewicht lost te laten. En eigenlijk maakt dat het alleen maar moeilijker, zeker op de momenten dat een laag gewicht niet lukt. Terwijl het daar niet eens om draait dat stomme gewicht. Eigenlijk zouden zoveel mogelijk mensen dit moeten lezen!

  33. Dit is zo herkenbaar!!

  34. “je bent niet mager, je bent mooi slank”
    deze woorden komen steeds weer door mijn hoofd.
    Nu op ruim gezond gewicht, is het een nog grotere strijd.

    Herkenbaar? Zeker weten…

  35. Heel herkenbaar! Ik moet ook op een gezond gewicht, maar de angst die hier beschreven wordt maakt het erg moeilijk.
    Zou graag willen dat iedereen dit zou lezen, het is erg goed beschreven

  36. precies wat ik nodig had! Zo herkenbaar… Het voelt als een veel zwaarder gevecht nu ik geen ernstig ondergewicht meer heb. Het is echt een hel waar je elke dag in leeft. Dat maakt de wens om terug te gaan naar toen nog veel sterker en de wanhoop groter omdat je ook nog eens lijkt te moeten bewijzen dat het echt niet goed gaat… Goed om te lezen dit, maar nog steeds even lastig om nu toch weer mijn huis uit te gaan… sterkte iedereen!

  37. Super fijn! Ik krijg standaard 2 opmerkingen:”maar jij bent toch niet dun?” En “Maar jij bent toch niet dik?”
    Ben zo moe van het uitleggen!

  38. zo herkenbaar, vreselijk 🙁

  39. Mooie, herkenbare blog. Mijn strijd met boulimia ervaar ik ook vele malen heftiger/eenzamer dan mijn anorexia-periode, maar toch ben ik ook dankbaar dat ik er normaal uitzie. Ja, het zorgt voor veel onbegrip en dat doet ontzettend pijn, maar mijn gezonde gewicht zorgt er ook voor dat ik allerlei (leuke) dingen kan doen, dat ik gewoon naar school kan, kan werken, en dat het ook niet zo overduidelijk is voor iedereen is dubbel, maar neem bijv. mijn werk; niet alle klanten hoeven te weten dat ik een eetstoornis heb. Die mensen zien mij en niet een extreem mager meisje ‘dat wel anorexia moet hebben’.

    En hiermee zeg ik niet dat het dan maar goed is dat zoveel mensen een eenzame, onzichtbare strijd voeren, want ook dat ervaar ik (te) vaak, maar zelf ben ik ergens ook blij dat ik niet in een ziekenhuis aan de sondevoeding lig.

    (en ik hoop dat dit niet verkeerd wordt opgevat)

  40. Ik denk dat velen, waaronder ik, zich hierin zullen herkennen. Dit geldt niet alleen voor anorexiapatiënten maar naar mijn mening ook voor boulimiepatiënten, mensen met eetstoornis NAO enz.
    Ze zouden hier rond een campagne moeten maken met posters ofzo. Want wij weten wel dat het de waarheid van alledag is maar de mensen die er buiten staan meestal niet, of ze vergeten het weleens.
    Goede blog!

  41. Een frustratiepunt wat ik al jaren heb helaas:S. Toen ik nog zichtbaar een eetstoornis had was het allemaal ernstig en werd de hulp me opgedrongen, gedwongen tot vervelens toe. Toen mijn anorexia omsloeg in boulimia, wat ik persoonlijk veel moeilijker vond, omdat ik toen voor mijn gevoel telkens controle verloor, en een normaal gewicht kreeg, zei mijn therapeut; Nou, we kunnen wel eens gaan afronden met de therapie he? En dat terwijl ik me op dat moment veel slechter voelde dan toen mijn eetstoornis nog zichtbaar was :s… Voor mijn gevoel, was ik toen juist pas echt toe aan hulp, omdat ik die ook wilde. Gelukkig werd dat mijn therapeut na een aantal gesprekken ook duidelijk…

  42. ‘Maar je eet toch gewoon goed?’
    Is de opmerking die ik vooral vaak krijg. En ik eet ook wel goed, maar
    mensen weten niet wat voor strijd het soms nog steeds is om goed te eten;
    er zijn dagen dat het beter gaat, daar ben ik ook heel dankbaar om, maar op de
    dagen dat het minder gaat maar ik er wel tegenin ga zou ik willen dat mensen soms zien hoeveel moeite het mij kost..

  43. Ik ben 66 jaar. Vind het heel mooi geschreven. Kan mij nog net beheersen. Doet mij goed dit zo te lezen.

  44. Heel herkenbaar. Ik heb al sinds mijn negende een “eetstoornis” maar alleen mijn moeder neemt het serieus. Die probeert hulp te zoeken. Maar bijna alle “hulp” zegt: “Je hebt een gezond gewicht en gezond BMI. Kom maar terug als er echt wat aan de hand is.” En dat is zoo frustrerend, want zelfs ik heb in de gaten dat het niet goed gaat met mij…

  45. helemaal mee eens, ik zie er gezond uit, maar in mijn hoofd ben ik zieker dan ooit!!

  46. heel herkenbaar , helaas !

  47. Wauw, dit zouden andere mensen ook moeten lezen..

  48. heeeel herkenbaar en helaas zo waar, dat mensen het daarom juist niet zien.

  49. Zeer herkenbaar, wij weten sinds een klein jaar dat onze dochter deze eetstoornis heeft en we hebben nog een lange weg te gaan. We hebben goede hoop, ze heeft goede hulp. Het is wel heel zwaar voor iedereen in het gezin, en de buiten wereld (hoe goed bedoeld ook) met advies willen komen. Ze snappen er meestal helemaal niets van, wat voor een impact dit in het gezin geeft.

  50. Toen ik nog in gewicht moest aankomen was er een modefototentoonstelling vlak bij ons huis. Bezoekers zeiden dat ik echt model moest worden, dat ik zo tussen de Kate-Moss foto’s kon hangen…
    Au. Die kwam echt heel hard aan. En het doet nu, xx Kilo zwaarder, nog steeds erg veel pijn als ik daar aan denk.

  51. helemaal waar de 1ste keer dat iemand zij dat ik er goed uit zag kon ik wel gillend weg rennen en schreeuwen dat ik er niet goed uitzag, maar heel dik. wel ben ik er blij mee dat veel mensen gelukkig weten hoe ik mij van binnen voel en dat ze daar rekening mee houden. maar er zijn ook mensen die dachten dat mijn eetstoornis over was toen ik weer op gezond gewicht was, dat is best vervelend. wat ik voel mij nog steeds niet beter. maar wel beter dan dat het eerst was.

  52. Heel erg herkenbaar!!

  53. ja het stukje: Wat zie je er goed uit!’. Vervang deze opmerking voor elke willekeurige opmerking met ongeveer dezelfde betekenis, het betekent in ons hoofd maar één ding: we zijn dik. Maar tegelijkertijd weten we dat je het goed bedoelt, we kunnen moeilijk boos worden op iemand die het beste met ons voor heeft en die eigenlijk alleen maar uitdrukking geeft aan zijn of haar blijdschap dat we er niet meer uitzien als een zak botten gewikkeld in vershoudfolie. Dus bijten we op onze tong, lachen we vriendelijk en horen de opmerking de rest van de dag/week/maand door ons hoofd rondspoken.

    …………. zo herkenbaar.

  54. Ik schreeuw zeker en vast met je mee! Allemaal zo on-ge-loof-lijk herkenbaar!
    Ik heb momenteel een gezond gewicht, maar de anorexia in mij maakt mij zo enorm moe en nu vind ik haar een veel hardere bitch dan toen ik haar gehoorzaamde.
    Sterkte!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *