Een gezond gewicht betekent genezen?

Het is een jaar geleden dat ik net thuis kwam uit de kliniek. Nu een jaar later, wordt mijn leven nog steeds beheerst door eten. Welkom in mijn strijd.

Een stille strijd, want niemand ziet nog aan mij dat ik met een eetstoornis kamp en dat eten voor mij elke dag nog steeds het zwaarste gevecht is wat ik moet leveren. Ik heb een gezond gewicht, eet eigenlijk alle producten wel, maar dit wil niet zeggen dat ik genezen ben. Nee, was dit maar waar.

 

Door Christien

30 juni 2008: de dag dat ik werd opgenomen in een kliniek voor eetstoornissen. In die tijd was het voor iedereen duidelijk dat ik een probleem met eten had, ik zat toch niet voor niks in die kliniek, daar kom je niet zomaar, dan is er wel wat aan de hand. Een halfjaar lang leefde ik binnen de muren van de kliniek en draaide mijn leven uit therapie volgen, eten en aankomen. Dat ik een eetstoornis had was dus overduidelijk.

Nu dit weer terug naar het nu. Hoe zit dat dan, je eet toch weer, je hebt toch een goed gewicht, je ziet er toch goed uit? Ja, maar als daarmee de problemen van een eetprobleem waren opgelost dan was het mooi makkelijk geweest. De controle en de strijd zit nog steeds in mijn hoofd, en misschien is hij wel zwaarder omdat ik er niet meer zomaar aan toegeef. Daar is veel kracht voor nodig want makkelijk is het niet.

Elke dag sta ik op, dus zo ook vandaag. Ik begin met wegen. Natuurlijk is dit nooit goed want ik blijf stabiel en alhoewel ik zo graag wil afvallen lukt het me niet. Elke ochtend weer de teleurstelling omdat er niks van mijn gewicht af is. En daarmee begint mijn dag met de eetstoornis. Wel of geen ontbijt? Dit is niet echt meer een vraag, dit doe ik standaard niet. Ik ben vandaag zo lang mogelijk in bed blijven liggen omdat ik pas laat naar school moet, dan kan ik niet gaan eten uit verveling, als ik slaap denk ik niet aan eten en kan er ook niet toe verleid worden. Dan moet ik toch nog gaan opschieten om op tijd op school te komen. Ik kleed me snel aan en moet rennen om de bus te halen.

Op school aangekomen zie ik dat ik wel erg vroeg ben dus besluit om mijn dagelijkse cola light in te slaan zodat ik genoeg kan drinken op school en geen honger krijg. In de supermarkt lijkt het wel of ik gesleept wordt naar de broodjes en ik kom ook uiteindelijk naar buiten met 3 blikjes cola light en een broodje met huzarensalade. Op school besluit ik hem toch maar meteen op te eten want ik heb toch wel erge honger. Zodra ik hem op heb begint het gevecht weer. Stomme trut, had je nou echt zo erge honger, kon je het weer niet weerstaan, wat ben je toch een slappeling. Ik probeer me zo in mijn hoofd te houden dat het beter is en dat eten juist goed voor me is maar de woede is sterker.

Ik kan me vandaag maar moeilijk concentreren op school, de les duurt lang, we moeten heel veel doen en ik voel me ineens zo moe. Als de lange schooldag eindelijk voorbij is zoek ik een vriendin van mij op met wie ik voor vanavond heb afgesproken. We besluiten, meer zij dan ik, om een patatje te gaan eten. Op dat moment lijk ik wel verdoofd, alsof de stemmetjes even slapen in mijn hoofd want er gebeurd niks. Ik bestel een broodje hamburger en een patatje zonder en cola light, wat heb ik een honger ineens. Het broodje hamburger eet ik op maar het bakje patat laat ik voor meer dan de helft staan, ik zit vol. Pas als ik me dat besef, dat ik vol zit, lijken de stemmen wel wakker te schrikken en beginnen meteen volop te schreeuwen in mijn hoofd.

Nu ik in bed lig en de dag overdenk zijn die stemmen nog steeds aan het schreeuwen, want hoe heb ik het in mijn hoofd kunnen halen. Dat broodje stond niet op de planning maar die patat en dat broodje hamburger al helemaal niet! En naast die woede zit er ook een stuk verdriet. Verdriet over dat ik heb gegeten, dat ik de kracht om het eten te laten staan lijk te zijn verloren en verdriet over mezelf, mijn gewicht. Waarom kan ik niet afvallen als ik dat wil, waarom kan ik het eten niet laten staan, waarom ben ik hier überhaupt zo mee bezig. Wanneer houd het gewoon eens op.

Welkom in mijn leven. Ik heb een gezond gewicht, ik eet, maar wil dat zeggen dat ik gezond ben? Jij mag het zeggen…

 

Eten

Ik kan niet zonder,
en ik kan niet met
Eet niet zo vet,
doe gezonder.

Wel of geen ontbijt
Doe maar niet
Wedden dat je het ziet
Wedden, je krijgt spijt.

Wat mag ik eten vandaag?
Wat is mijn gewicht,
Te zwaar of te licht?
Elke keer weer die vraag.

Elke keer weer boos
Want ik doe het niet goed
Ik heb niet genoeg geboet.
Eten…ik vind het waardeloos.

Lees nu ook mee in het dagboek van Christien

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

23 reacties op “Een gezond gewicht betekent genezen?”

  1. Heb heel erg veel respecht voor jou meid,
    heel erg moooi geschreven en zeer herkenbaar!

    Zet hem op hoor!

    Xxxx

  2. Hey Meid,

    Ik snap je volledig,ik ervaar dit nu ook. Ik ben zelf nog wel in dagbehandeling maar mensen denken dat je als je er weer gezond ziet dat je weer alles kan eten, no way. Oke, zelf eet ik nog lang niet alles en vooral geen patat. Maar, het is voor mijwel super herkenbaar.
    Ik wil je heel erg veel succes wensen in je strijd, you go girl!

    xxxxx

  3. Hey girl!

    *gives you a hug* you can do it hun! Je moet jezelf niet zo straffen.. Je bent een mooie leuke meid..

    xxx

  4. Ik snap je helemaal. 4 jaar geleden heb ik dagbehandeling gehad ivm anorexia. Ik kwam vrij vlot op mn streefgewicht, iedereen denkt ook dat alles weer oke is, maar ik denkt nog steeds na over wel/niet eten, voel mezelf altijd huge vergeleken met anderen etc. Maar we moeten de strijd blijven voortzetten, uiteindelijk moet je toch op de weg van het geluk komen dan..Zet em op meis! (K)!

  5. hee!!!

    Super mooi geschreven!!! Echt hoe meer van ons zich voelt! En idd mensen denken dat als we op een gezond gewicht zitten alles weer goed is en dat we weer beter zijn, terwijl het dan vaak moeilijker is, omdat we het dan voor een groot deel zelf moeten doen. Zelf weer de beslissingen moeten nemen elke dag! Elke dag weer een zo groot mogelijk gevecht moeten leveren. Voor mensen is het makkelijk te oordelen maar die weten echt niet hoe we ons voelen!!

    Echt super goed geschreven!
    xx en heel veel succes meid!!! ik hoop dat op een dag je het gevecht een beetje kan winnen en meer rust kan krijgen!

  6. Het lieve Christien!

    Wat kan dat je je verhaal hebt durven doen! En ik wil je er ook voor bedanken.
    Jeejtje wat herken ik veel uit jouw verhaal.
    Ik zelf heb ook anorexia gehad en ben ik de kliniek heel wat kilo’s aangekomen. Toch is het voor mij iedere dag weer een strijd met eten. Een gevecht tegen die zelfde stemmen in mn hoofd.
    …tja ik heb nu ook een BMI van 20 maar in mijn hoofd ben ik nog (bijna) net zo ziek als toen ik ondergewicht had. 🙁
    Het is moeilijk, want mensen zien het niet aan je…begrijpen niet dat je nog altijd zo’n enorme strijd aan het leveren bent…
    Nouja, goed, ik dwaal een beetje af 😛

    Ik vind het fijn dat je je verhaal hebt verteld en dat ik er zoveel in herken. ‘fijn’ om te weten dat ik niet de enige ben waarbij het leven zo loopt zegmaar..

    Dankjewel voor het delen van je verhaal!

    Heel erg veel sterkte en succes, never give up!

    Liefs, Sara

  7. Herkenbaar en heel mooi geschreven!

    Sterkte in deze strijd. Eigenlijk begint de strijd pas wanneer je ontslagen bent uit de kliniek en dat blijkt uit jou verhaal ook goed.
    Je bent al ver gekomen, het zou zonde zijn als je dit op gaf. Ga zo door en veel succes!!

    Liefs,

    Joyce

  8. Lieve Christien

    Het is zo herkenbaar wat je schrijft, ik heb ook gezond gewicht en ik eet ook maar daarmee is de strijd idd nog niet afgelopen elke dag is een gevecht dat weet ik helaas ook.. respect voor jou dat je dit zo mooi hebt opgeschreven hoop dat mensen dan ook gaan inzien dat als je eet en gezond gewicht hebt niet gelijk genezen bent het gaat alleen beter dan wat het was maar t gevecht is nog niet over… helaas denken mensen te vaak onterecht als je eet is het weer klaar ja was dat maar zo dan hadden er bijna geen eetstoornissen meer bestaan. Veel liefs voor jou en keep on fighting he

  9. Heel herkenbaar. . .en ik hoop dat het ooit ophoudt.

  10. Die eeuwige strijd in je hoofd en de “stemmetjes” die soms lijken te slapen maar daarna opeens weer volop aanwezig zijn, heel herkenbaar.. Mooi geschreven!!!

  11. Heel herkenbaar, blijf knokken voor jezelf! Het blijft een strijd en wij weten wel beter dat je niet meteen beter bent als je op je gewicht zit, nu de rest nog!

  12. Mooi geschreven…
    Je gedicht zo treffend…
    Zo herkenbaar eng …

    Steeds meer denk ik dat ik ooit
    In mijn schooltijd…
    Meer strijd had dan dat ik dacht…

    ‘There must Something Inside so strong…’

    bij jou & denk ook bij mezelf …

    Take Care Beauty…

    LIefs mij

  13. Ik ben werkelijk sprakeloos…
    Maar kan het niet laten geen reactie achter te laten.

    Jij weet de mensen wel te bereiken en te raken met je verhaal….

    BE PROUD… even if it’s the hardest thing to do!

  14. Wauw meis, dat gedicht!!
    En, wat een verhaal.. Ben er echt van onder de indruk..
    Zet ‘m op meid!!!!!

    Xx

  15. Hoe ontzettend herkenbaar! Ten eerste dat het lijkt alsof je de kracht niet meer hebt om het eten te laten staan en ten tweede de reactie van mensen om je heen. Ook ik heb een gezond gewicht en ik zie er normaal uit. Niemand lijkt te begrijpen dat er nog altijd een gevecht plaats vindt in mijn hoofd, omdat ik er gezond uitzie.
    Ik vind het heel fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik wens je heel veel sterkte! Take care!
    Liefs, Karen

  16. Hey meid, ik maak elke dag hetzelfde als jij door.
    En ik weet hoe hard het is xx

  17. ik hoop zo dat jij er zoveel mogelijk vanaf komt, inderdaad, gezond gewicht, en ‘gewoon’ alles eten betekend niets zoals je hier duidelijk kunt zien, jij vecht nog elke dag. Ik hoop zo dat jij helemaal beter wordt, je kunt het, met de juiste hulp kom je er.

  18. Wat een kracht!! Ik wens je alle moed om door te gaan. Het gaat je lukken, al is het een lange weg. Een weg die ik zelf maar al te goed ken… Go on girl!! Liefs

  19. heee meis!!

    Ik herken dit heel erg in mezelf, ik eet ook gewoon(nouja gewoon, ik probeer gewoon te eten) en heb oook een normaaal gewicht, alleen elke keer is het in me hoofd weer een strijd van wel eten niet eten.

    ik weet hoe je je voelt! ik wens je heel veel succes het gaat je zeker lukken!

    xx

  20. God zeg, wat kan ik me hier goed in vinden.. 5 oktober 2010 was het een jaar geleden dat ik naar de kliniek ging en die dag bedacht ik me dat in het hele jaar dat ik weer ‘gezond eruit zag’ ik nog elke dag heb gevechten tegen mijn niet-eten-stemmetje.. Er gaat geen dag voorbij dat ik er niet aan denk, dat ik niet naar foto’s kijk uit mijn ‘ziektste periode’.
    Inderdaad, men ziet je eten, men ziet dat je er goed uit ziet en men vergeet hoe ziek je was en eigenlijk nog steeds bent. Ergens maakt dat het moeilijker, dat men niet weet welke strijd je iedere dag nog moet leveren..

    Respect meid en het allerbeste!
    Soraya

  21. Ik begrijp je, helemaal. Ik herken bepaalde dingen. Ik dacht dat, bij het beeindigen van mn behandeling, ik weer gezond zou zijn, lichamelijk en mentaal. Lichamelijk is dat nogsteeds oke, maar het stemmetje steekt weer de kop op. Het is aan jou daartegen te vechten, het stil zwijgen op te leggen.

  22. Zo herkenbaar, blijft een strijd… steekt al bijna 20 jaar lang regelmatig de kop weer op. Ik eet wel, weet dat dat moet en heb ook gewoon trek. Maar toch, dat verwijt van dat stemmetje in je hoofd, dat je toch te veel eet en eigenlijk af zou willen vallen…. Daar word ik soms zo moe van!

  23. Super mooi verteld en zeer herkenbaar!
    Be strong en be proud. Xx

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *