Ik heb steeds twee stemmetjes in mijn hoofd:
de één zegt ‚eten’,
de ander ‚doe het niet’
en het hangt van mijn gemoed af wie er wordt geloofd.
Continu dat innerlijk gevecht,
het is vermoeiend,
energievretend
naar wie ik ook luister, nadien voel ik mij slecht.
Altijd maar tellen en wegen,
soms 1000 keer opnieuw,
om zeker te zijn dat het niet te veel is,
ik kan er niet meer tegen.
Dus hierbij maak ik een afspraak met mezelf:
eten mag en ik mag ervan genieten.
Uiteindelijk is het ergste dat er kan gebeuren dat ik verdik
en dat WIL IK!
Geef een reactie