“Met een muziekmakende vader en een muziekminnende moeder is het niet zo gek dat ze al in haar kindertijd leefde voor de muziek. Ze was altijd met tamboerijntjes, gitaren en marraca’s in de weer. En dansen! Dansend door de kamer op muziek van de Beatles, Janis en Blood, Sweat & Tears. Hijgend hees ze zich daarna weer op de bank om naar haar held Jimi Hendrix te kijken op de televisie. Die muziek… Die kleuren… Die passie… Dat wilde zij ook! Toen mijn kleuterjuf mij in de kring vroeg wat ik later wilde worden, riep ik dan ook uit “Muzikant! En juf!”
Inmiddels, jaren later, is ze geworden wat ze wilde: Muzikant… en geen onverdienstelijke! De weg hier naar toe bleek helaas niet altijd over rozen te gaan.
Proud2Bme interviewt PennyLeen.
In de biografie op jouw website beschrijf je dat het een periode wat minder ging, toen je in Zwolle op het conservatorium begon. Is dat ook de periode dat je eetstoornis zich ontwikkelde? Hoe kreeg je een eetstoornis?
Nee, eigenlijk ging het vooral wat minder in die periode omdat ik me niet thuisvoelde op het Conservatorium! Ik kwam van zo’n andere planeet… Ik speelde destijds vooral veel live, met de band van Hans Dulfer en Rosa King. Ik had geen les gehad en kon geen noten lezen. Toen ik op het Conservatorium ineens in een compleet andere setting kwam en ik zoooveel dingen moest veranderen, afleren en opnieuw moest aanleren blokkeerde ik nogal.
Mensen vragen mij wel eens vaker wanneer mijn eetstoornis is ‘begonnen’, maar daar is eigenlijk geen goed antwoord op te geven. Het is niet zo dat je op een maandag wakker wordt en denkt “Zo, vanaf nu ga ik ‘es helemaal niet meer eten!”, haha! Bij mij heeft het altijd wel een beetje gesluimerd. Al vanaf mijn middelbare schooltijd. Laat ik zo zeggen dat ik altijd een haat-liefde verhouding had tot eten en mijn eetgedrag altijd al wel een beetje verstoord was, maar zeker nog geen ernstige vorm had aangenomen. Toen ik op een gegeven moment flink aan de lijn deed, ben ik doorgeslagen. Ik kon niet meer terug. Ik was verslaafd aan het lege gevoel.
Als mensen jou in die tijd op het podium zagen staan, wisten ze vast niet dat er achter de stoere zangeres toch ook een hoop onzekerheid bleek te zitten? Hoe was dat voor jou en klopt dat?
Dat klopt zeker. Dat was ook een heel moeilijk ding. Enerzijds was (en is) het podium voor mij de meest veilige, heerlijke en fijne plek op aarde, maar tegelijkertijd was het op dat moment ook een no-go-area. Iedereen kijkt naar je… Ik durfde toen soms het podium ook niet meer op. Ik was zó bang. Mijn collega’s hebben me echt huilend het podium op getrokken. Stond ik daar op het podium vrolijk te zingen, terwijl ik de tranen nog in m’n ogen had.
Als artiest heb je een leven met veel optredens, reizen, veel sociaal contact en een onregelmatig ritme. Meisjes met een eetstoornis hebben vaak juist de neiging om zich terug te trekken en een heel strakke structuur aan te houden. Hoe was dat bij jou?
Ja, dat was ook heel lastig. Ik wilde de deur ook niet meer uit. Kon het ook niet, maarja… als het je werk is, moet je wel. Die structuur miste ik ook toen heel erg. Ik raakte soms daarvan echt in paniek. Ik zat destijds in een heel intensieve therapie bij Amarum, een Centrum voor Eetstoornissen, dus gevoelsmatig werd ik echt heen en weer geslingerd. De structuur van Amarum bood mij rust, maar die werd dan weer omvergeschopt door de optredens. Uiteindelijk ging het zo slecht met me, ook fysiek, dat ik niet meer kon optreden. Ik kon niet meer autorijden, niet meer zingen en niet meer bewegen. Ik ben toen een tijdje uit de running geweest.
Je schrijft dat muziek maken je lust en je leven was, en nog steeds is. Was je in de tijd dat je een eetstoornis had, bang om je lichaam zodanig te beschadigen dat je minder goed muziek zou kunnen maken? Dat het invloed had op je presteren op het podium?
Och, daar was ik toen helemaal niet mee bezig. Collega’s, vrienden en therapeuten vertelden het me wel, maar ik voelde daar niks bij. M’n lijf verpesten? Ach… Roofbouw plegen? So what… Nu is dat voor mij onvoorstelbaar. Ik zou gek worden wanneer ik geen muziek meer zou kunnen maken! Maar ik was toen al wat te ver heen…
Wat voor soorten hulp heb je gehad om van je eetstoornis af te komen, en welke heeft voor jouw het beste geholpen?
Ik zat in therapie bij Amarum. Groepsgesprekken, individuele therapie, psychologen, psychiaters… Ik heb het allemaal gehad. Ik kwam toen ook vaak in Het Praktijkhuis in Zutphen. Dat is de thuisbasis van ZieZo; een huis waarin iedereen terecht kan met een eetstoornis. De mensen die er werken hebben zelf ook een eetstoornis gehad. Voor mij waren de individuele gesprekken met mijn therapeut heel waardevol. Uiteindelijk kwam het door die gesprekken dat ik weer wat meer inzicht kreeg. Ook het feit dat hij er vertrouwen in had dat ik uit die ellende kon komen, gaf mij hoop.
Het praten en leven met mijn vriend destijds was ook heel fijn. Hij heeft mij op alle manieren proberen te helpen. Ook door mij soms niet te willen helpen, maar door er gewoon voor me te zijn en het gezellig te hebben. Ondanks dat je alleen jezelf kunt genezen, is een fijne thuisbasis heel erg fijn, warm en veilig. Hij heeft verschrikkelijk veel met me doorstaan. Ongelooflijk. Ik was toen niet bepaald de ideale partner… Het getuigt van heel veel liefde en kracht dat hij zijn leven met mij wilde delen en dat toen aankon. Ik ben hem daar tot op de dag van vandaag enorm dankbaar voor.
En tja, praten met een vriendin was ook heel fijn. Het is fijn wanneer je je verhaal kwijt kunt aan je beste vriendin. Het gevoel dat zij je niet veroordeelt en luistert naar hoe je je voelt is heel, heel erg fijn.
Op dit moment treed je veel op met je nieuwe band: PennyLeen Paradise. Hiervoor schrijf je ook zelf liedjes. In hoeverre verwerk je je strijd met je eetstoornis in deze liedjes?
Ik heb in de tijd van mijn eetstoornis heel veel geschreven. Op dat moment gaf het mij kracht en vond ik het fijn om mijn gevoel in die liedjes te uiten. Nu zijn die teksten eigenlijk niet zo heel erg meer van toepassing. Ik heb jarenlang gevochten tegen mijn eetstoornis. Nu is die strijd gestreden. Al moet ik wel zeggen dat het altijd een deel van me blijft. Voor mijn gevoel kom ik er nooit helemaal ‘van af’.
In de eerste plaats natuurlijk omdat het een groot deel van mijn leven belangrijk voor me is geweest. Het heeft een enorme impact gehad en is absoluut bepalend voor mijn ontwikkeling en het verloop van mijn leven daarna. Anderzijds blijft het nog altijd een valkuil. Iemand die gestopt is met roken, blijft ook altijd kwetsbaar in een omgeving waar wordt gerookt. En voor een ex-alcoholist in een kroeg is dat hetzelfde. Ik merk dat bij mezelf ook; wanneer er ingrijpende dingen gebeuren of ik op een andere manier steun en controle nodig heb, dan komen eetstoornisgerelateerde gedachten ook wel weer voorbij. Maar, in principe ligt die nare periode heel ver achter mij. Gelukkig. Daardoor heb ik ook eigenlijk niet echt de behoefte om de liedjes die ik toen schreef, ook daadwerkelijk nu op te nemen.
Meisjes met een eetstoornis proberen hun zelfvertrouwen o.a. te halen uit het afvallen. Waar haal jij nu je zelfvertrouwen uit?
Oeh… ehm… Nou, dat zijn eigenlijk hele normale dingen. Hele erge cliché’s ook, haha! Ik ben gelukkig. Ben getrouwd met een fantastische man, heb een geweldige hond, lieve vrienden, heerlijk werk en een superband. Wat wil een mens nog meer?
Ik hoef ook eigenlijk mijn zelfvertrouwen niet meer specifiek ergens ‘uit’ te halen. Het is er gewoon. Dat betekent niet dat ik nooit onzeker ben natuurlijk!!! Iedereen is wel eens onzeker. Ik ook. En dat blijf ik ook. Alleen heeft het menselijke vormen aangenomen en is het niet meer obsessief.
Op jouw website noem je een boel mensen die voor jou een voorbeeld/inspirator zijn in de muziek. Heb je bij het overwinnen van je eetstoornis ook een voorbeeld gehad?
Eh, nee… niet direct een voorbeeld ofzo. Ik keek wel naar mijn vriend en vriendinnen en zag hoe zij in het leven stonden. Dat was zo’n enorm verschil met de hel waarin ik toen verkeerde. Ik wilde ook weer ècht gaan leven. In die zin hebben zij mij wel geïnspireerd tot het vinden van een ander leven.
P.s. de mensen die PennyLeen op haar website noemt zijn: Aretha Franklin, Gladys Knight, Ilse Delange, Otis Redding, Carleen Anderson, Beth Hart, Anouk, Dalai Lama, Stevie Wonder, Elvis Costello, John Lennon, Paul Mc Cartney, Johnny Cash, Boeddha, Venice, Alicia Keys, Janis Joplin, Dolly Parton, Rosa King, Jimi Hendrix, Hans Dulfer, Mijn ouders, Crosby Stills Nash & Young, Kaz Lux, Assepoester, Sass Jordan, George Harrison, Bonnie Raitt, Ann Peebles, Mavis Staples, leerlingen, Skin, Maceo Parker, The Black Crowes, Sogyal Rinpoche
Wat is voor jou: echte schoonheid?
Tja, wat is schoonheid? Is dat een mooie kop, een mooi lijf of iemand die goed in z’n vel zit? Er is ook wel een verschil tussen knap en mooi, geloof ik… Kijk, Yfke Sturm is knap. Of een Doutzen Kroes ofzo… Maar mooi zijn mensen waarbij je vuur in de ogen ziet. Een levenslust. Charisma. Een passie of een vurig verlangen. Als ik iemand zie die echt ‘leeft’, dan is die persoon prachtig. Mijn oma van bijna 84 is oud, rimpelig en loopt met een rollator. Maar, als ik haar intens zie genieten van muziek en ze gepassioneerd met me over de hedendaagse dingen praat, dan zie ik de prachtigste vrouw van de wereld.
Wat zou je de bezoekers van Proud2Bme.nl willen meegeven?
Try to face the beauty of life itself.
Een nummer van PennyLeen, waar binnenkort ook een echte clip bij komt is: Peace of mind. Onderstaand de prachtige sontekst!
Her life passes by
So quickly, so fast
She’s got no control
Even how hard she tries
She wants to do things
All at the same time
She’s checking her mails
While the telephone rings
Oh.. Please, give this girl some rest
Some air to breathe
Some room to live
And clean up the mess in her head
Her life passes by
She is waiting for a sign
To end up this waste
And get back her life
Girl, know that just wait
And see what will happen
Is not life’s intend
Please try to keep things straight
Oh… Please, give yourself some rest
Some air to breathe
Some room to live
And clean up the mess in your head
How she wishes to clean up her mind
And throw away thoughts
So far she can’t find them
How she longs to have peace of mind
No worries, and no fears
Just leave them behind
Geef een reactie