Herstellen van mijn eetstoornis voelde niet altijd krachtig. Mijn eetstoornis zou plaats moeten maken voor een rijk en gelukkig leven, maar in plaats daarvan ondervond ik in de eerste instantie een enorme leegte. Wie was ik zonder eetstoornis? Wat wil ik eigenlijk met mijn leven? Ik wist het even niet.
Het was weer zo’n dag. Zo’n dag als alle anderen. Ik ging naar school, tekende wat, schilderde wat, zat in een les die me niet boeide, ik chatte wat met m’n vrienden, zat wat op Facebook en ging in de avond naar roller derby training. Weer een dag voorbij, maar waar ging ik nou eigenlijk heen met m’n leven?
Ik had me er al lang bij neergelegd dat ik niet de beste van de klas was. Ik vond kunsttheorie gewoon niet boeiend en mijn leraren waren op uitzonderingen na niet super enthousiast over m’n werk. Ja, het had potentie. Ik had potentie. Hetzelfde gold voor roller derby. Ik zou geen topsporter worden. Dit was m’n hobby. Waarom deed ik het dan eigenlijk? Waar ging ik heen?
Het was weer zo’n dag. Zo’n dag als alle anderen. Met m’n eetstoornis ging het wel oké. Het was in ieder geval niet meer zo intens. Het slokte niet al mijn tijd op, maar wat deed ik nou eigenlijk met de tijd die ik ervoor terug kreeg? Ik stoorde me aan mijzelf. Waar was nou dat lange en gelukkige leven dat ik terug zou krijgen voor mijn herstel?
Toen ik midden in mijn eetstoornis zat voelde ik me niet goed, maar het bracht wel duidelijkheid. Het was intens. Alles draaide om één ding. Ik had één doel. Ik stond er middenin. Nu was het leven niet zo intens. Ik voelde me een beetje stuurloos. Ik wist het even niet.
Mijn eetstoornis was minder geworden, maar mijn verwachtingen van het leven bleken onveranderd. Het moest wel weer zo intens worden, vond ik. Ik wilde alles en niks voelen tegelijk. Mijn eetstoornis deed mijn leven soms als een film voelen. Ik kon er helemaal in opgaan en dat vond ik heerlijk. Nu was het leven maar saai. Ik was niet bijzonder. Ik wist niet waar ik aan toe was.
Wat als ik me nou nooit meer zo compleet zou voelen als toen met een eetstoornis. Wat als het leven een teleurstelling was? Wat als ik het niet waar kon maken? Wat als ik niet goed genoeg was? Wat als ik niet bijzonder was? Wat als het mislukt? Ik had nog altijd torenhoge verwachtingen van mezelf. Waar kwamen die vandaan? Van wie moest dat eigenlijk?
De wereld is in een rap tempo super klein geworden. Toen ik geboren werd bestond het internet voor thuis nog niet eens en nu is het niet meer weg te denken uit ons dagelijks bestaan. We zijn overal van op de hoogte. We weten precies wat iedereen doet (tenminste, gefilterde kant van zichzelf die iedereen laat zien). We weten precies wie waar goed in is en hoe succesvol de ander is. Met zo veel mensen op de wereld ben je zelf eigenlijk bijna niks meer. Die druk voelde ik enorm. Er was altijd wel iemand beter.
Mijn ouders zeiden altijd: Het maakt niet uit, als je maar gelukkig bent, maar wat maakte mij nou werkelijk gelukkig? Ik dacht dat ergens succesvol in zijn, een spectaculair en film-achtig leven, mij gelukkig zou maken. Dat is immers wat ik om mij heen zag. Mijn omgeving stelde niet werkelijk torenhoge verwachtingen aan mij, maar ik had het gevoel dat ze dat wel deden en die verwachtingen hebben mij nooit gelukkig gemaakt.
Hoe ben je hier dan vanaf gekomen? Is waarschijnlijk je vraag. Een vraag die veel gesteld wordt onder onze blog. Wat onze achterliggende problemen ook zijn. Welk licht we ook hebben gezien. Hoe? Hoe hebben jullie dit gedaan? Hoe hebben jullie het tij weten te keren? Hoe heb je gekozen voor dat licht in plaats van het donker? Want het lukt me niet.
Met precies diezelfde vragen heb ik ook gezeten. Ik kon in theorie heus wel bedenken dat die hoge eisen me niet gelukkig maakten en dat ik de lat gewoon iets lager moest leggen, maar mijn gevoel ging daar niet direct in mee. Het was doodeng, want stel je voor. Stel je voor dat het mislukt? Ik wilde zekerheid, controle, weten waar ik aan toe was. Ik wilde zeker weten dat het echt goed zou gaan voelen.
Ik leerde dat precies dat was wat ik los moest laten. Het is best ingewikkeld om uit te leggen, omdat het iets is dat je uiteindelijk gaat voelen. Een eetstoornis is opgebouwd uit zo veel verschillende lagen. Ontstaan uit zo veel verschillende factoren. Het één versterkt het ander, maar andersom is het ook waar. Elke overwinning die je maakt heeft ook weer effect op een ander gebied. Mijn eetstoornis zou niet pas weg gaan als ik me goed genoeg zou voelen, ik zou me pas goed voelen als mijn eetstoornis weg zou zijn en daar moest ik dan maar op vertrouwen. Eisen bijstellen. Angsten aangaan. Durven voelen. Mogen leven.
Nee, herstel voelde niet direct krachtig. Ik heb me vaak stuurloos gevoelt in het hele verhaal, maar dan legde ik alle feiten weer even op een rijtje. Wat brengt deze eetstoornis mij? Wat brengen deze verwachtingen mij? Is het realistisch? Wat maakt mij ook gelukkig? Wat maakt mij wél gelukkig? Wat telt er echt? Soms wist ik het niet, maar niet weten betekent in wezen dat alles mogelijk is. Beangstigend… of bevrijdend?
Nee, mijn leven is niet als in de film. Ik voel me niet elke dag fantastisch. Ik ben niet wereldberoemd. Ik ben niet ergens de beste in. Ik ben geen topsporter. Ik ben geen bekende kunstenaar, maar ik doe wel wat ik leuk vind. Ik heb mensen om me heen die van me houden. Ik maak plezier. Ik voel me fit. Ik doe waar ik gelukkig van wordt. Ik kan mijn huur betalen. Ik kan schaamteloos in mijn bikini op het strand liggen.
Ik groei elke dag, nog steeds. Soms huil ik, soms lach ik. Het leven is eigenlijk zo simpel… En tegelijkertijd uit zo veel laagjes opgebouwd. Een besef dat door de jaren heen heeft moeten groeien. Stukje bij beetje, laagje bij laagje. Het heeft allemaal effect op elkaar. Nu weet ik het zeker: De toekomst komt wel goed. Zolang je die bal maar laat rollen. Zolang je in beweging blijft.
Laat de eetstoornis geen blok aan je been zijn.
Geef een reactie