Een lelijkerd met vieze tanden

Toen ik een depressie en een eetstoornis had voelde ik me vaak moe, futloos en verdrietig. Ik had moeite met uit bed komen en kon het dagelijks leven nog maar nauwelijks aan. Alles wat ik ondernam kostte dubbel zo veel moeite en ik had al mijn energie nodig om mijn hoofd boven water te houden. Na een dag inspanning, school of sociale contacten was ik uitgeput en het duurde vaak lang voordat ik weer wat tot mezelf kwam. In die tijd vond ik ‘normaal meedraaien’ al moeilijk genoeg, laat staan dat ik nog fut had om mezelf mooi te maken en goed te verzorgen. Ik voelde me lelijk, van binnen en van buiten en dat was aan me te zien. Ik voelde me een lelijkerd met vieze tanden….

De manier waarop ik met mijn uiterlijk omging was tijdens mijn depressie niet om over naar huis te schrijven. Ik had geen zin om me mooi aan te kleden of leuk op te maken. Ik droeg vaak oude kleren die wijd zaten en niet bij elkaar pasten. Het liefst kwam ik niet veel buiten tijdens mijn depressie en verstopte ik mezelf op mijn studentenkamer. De momenten waarop ik wel ‘naar buiten moest’ vond ik lastig en vaak ging ik alleen het huis uit als ik ergens echt niet onderuit kon.

Ik wilde niet gezien worden door anderen en schaamde me ook vaak voor mijn voorkomen. Als ik mezelf bijvoorbeeld naar college gesleept had, zat ik in de zaal het liefst ergens aan de rand, alleen. Ik wilde met niemand praten. Ik keek rond en zag vrolijke, levenslustige studenten die er zin in hadden en er goed uitzagen. Zelf zat ik daar, met eenzame gevoelens, lelijke oude kleding, afgetrapte schoenen, make-uploos en met vieze nagels. Ik hoorde er niet bij en kon mezelf echt niet tot anderen verhouden. Ik voelde me ver verwijderd van alle andere mensen.

Op dat moment zelf zag ik het helemaal niet zitten om er leuk uit te zien. Ik zat slecht in mijn vel en mooie kleding en make-up waren voor mijn gevoel te veel gedoe. Mijn uiterlijk reflecteerde hoe ik me van binnen voelde. Achteraf denk ik dat ik onbewust wel eens expres onverzorgd de deur uit ben gegaan. Ik wilde bewust geen aandacht naar me toetrekken, maar onbewust wilde ik wél gezien worden.

Naast de gedachte dat mezelf mooi maken te veel moeite en tijd zou kosten, droeg ik ook oude kleding om te zorgen dat mijn nieuwe kleding niet zou verslijten. Ik had daadwerkelijk een kast vol mooie, leuke kleding, maar ik droeg er altijd hetzelfde uit, uit angst dat mijn goede kleding anders stuk zou gaan, of vies zou worden. Ik had als student weinig geld en wilde mijn mooie kleding bewaren voor speciale gelegenheden, zo overtuigde ik mezelf.

Hiernaast droeg ik vaak een aantal dagen achter elkaar dezelfde kleding. Van de ene kant deed ik dit omdat ik geen energie had om uit bed te komen en schone kleding aan te doen, van de andere kant vond ik ook dat ik het wel goed bekeken had zo, ‘want hé, dat bespaarde weer was.’ Bovendien versleten mijn kleren dan ook minder snel, zo dacht ik.

Ik had mezelf dus aangepraat dat mijn gebrek aan uiterlijke verzorging oké was, want er zaten immers ook voordelen aan. Dit hielp me echter totaal niet om mezelf beter te gaan voelen en hielp de depressie in stand te houden. Ik voelde me vies en lelijk en dat was niet goed voor mijn eigenwaarde.

In de tijd dat ik eetbuien had en vaak braakte liep het op het gebied van uiterlijke verzorging helemaal uit de hand. Ik verzorgde mijn tanden niet goed en door de stress rondom het eten pulkte ik vaak aan mijn gezicht, waardoor er allemaal wondjes ontstonden. Ik voelde me een lelijkerd met vieze tanden. Bovendien zorgde het braken voor opgezette klieren in mijn gezicht en hals en toen wilde ik al helemaal niet meer gezien worden door anderen uit angst om lelijk en dik gevonden te worden.

Inmiddels heb ik geleerd dat hoe je er aan de buitenkant uitziet, vaak wèl een weerspiegeling is van hoe je je van binnen voelt. Ik voelde me waardeloos en behandelde mijn lichaam ook dusdanig. Ik vond dat ik het niet waard was om er goed uit te mogen zien en om leuke kleding te mogen dragen.

Als ik me nu een een tijdje wat minder lekker voel dan normaal probeer ik juist om mezelf wat extra te verzorgen, door bijvoorbeeld lekker in bad te gaan, wat langer te douchen en mijn nagels te knippen en lakken. Dat kleine beetje extra aandacht dat je aan jezelf besteed zorgt ervoor dat ik me dan toch weer wat beter voel en dat heeft een positieve werking op mijn stemming. Op een prettige manier bezig zijn met mijn uiterlijk helpt me vaak ook om te kunnen ontspannen. Ik ben niet zo’n beauty queen, maar toch vind ik het heerlijk om af en toe mijn wenkbrauwen mooi te epileren of om mijn benen te scheren.

Het verzorgen van je lichaam en het dragen van mooie kleding kan dus een positief effect hebben op hoe je je voelt. Bovendien kan het je helpen om wat zelfverzekerder te zijn in sociale situaties. Als je je mooi maakt aan de buitenkant voel je je vaak ook een stukje mooier aan de binnenkant en dat kan je net een extra boost geven om uit je depressie te klimmen of aan je herstel te werken.

Nu zeg ik niet dat je altijd overal perfect in de make-up en op hoge hakken hoeft te verschijnen. Het is helemaal prima om zonder make-up en in een comfortabele oufit de deur uit te gaan. Zelf maak ik me ook lang niet altijd op, gewoon omdat ik vaak vind dat een make-uploos gezicht wel ontspannen aanvoelt. Het gaat erom wáárom je wel of niet kiest voor het een of ander.

Juist als je niet lekker in je vel zit kan het heel fijn zijn om net wat extra aandacht aan je uiterlijk te besteden. Je bent het waard om jezelf goed te verzorgen en er mooi uit te mogen zien.

Hoe verzorg jij jezelf?