Ik heb nu bijna twee jaar een eetprobleem. Daarvoor was ik een beetje aan de stevige kant en ik vond mezelf al te dik, maar toen had ik nog geen eetprobleem. Wel was het zo dat als ik op een dag wat meer had gesnoept, ik de dag erna een ‘balansdag’ hield.

Op de basisschool ben ik gepest met mijn figuur: een jongen schold me vaak uit en ik mocht niet bij de meisjes staan. Op de middelbare ging dit gelukkig over, maar als mijn moeder voor de verassing een keer een mergpijpje meegaf, kreeg ik wel commentaar van: weet je wel niet hoeveel calorieën daarin zitten!

Ook praten ze heel vaak met mij over diëten en sporten. In de tweede klas moesten we een spreekbeurt houden voor natuur-scheikunde, maar die werd opgenomen op video en ik deed samen met het dunste meisje van de klas (ik was btw het meest stevig). Dat wilde ik echt niet en toen sloeg het ineens door. Gelukkig ging ik al binnen een week naar ons mam toe en zei: Mam, het gaat niet goed, ik heb een eetprobleem en ik wil hulp. ###

Eerst ben ik bij een psychologiepraktijk terechtgekomen, maar dat hielp niet: ik kwam niet vooruit en bleef afvallen. Toen moest ik naar het GGZ in Veghel, omdat die er zeg maar in gespecialiseerd zijn. Daar ging ik nog harder achteruit, omdat ik geen groepstherapie wilde. Ergens in maart of april van 2008 was mijn kaliumgehalte veel te laag. Ik moest toen naar het ziekenhuis en ik had die dag heel veel geluk: mijn kalium was erg omhooggegaan en daarom hoefde ik niet opgenomen te worden. Daardoor kwam ik in Helmond bij de kinderarts en de diëtiste terecht. Dat was in de eerste week van mei.

Toen zijn mijn moeder en ik ook door ons pap het huis uit gezet. Mijn ouders waren eigenlijk al langer gescheiden, maar toen zijn mam en ik op een andere plek gaan wonen. Op datzelfde moment heb ik een nieuwe start gemaakt. Ik was afgevallen bij de diëtiste en mocht niet meer naar school fietsen, als ik nog een keer af zou vallen, werd ik opgenomen. Dat wilde ik echt niet en toen heb ik het radicaal omgegooid. Ook ben ik weggegaan uit Veghel en nu heb ik individuele therapie bij het GGZ in Helmond. Zo is het een tijdje beter gegaan, tot het eind van de zomervakantie ongeveer.

Daarna ging het steeds slechter, ik ging meer beknibbelen, veel te veel kniebuigingen doen en in mijn hoofd werd het steeds onrustiger. Daar kwam ook bij dat ik een lichte vorm van Asperger 2 heb en de Anorexia en Asperger versterken elkaar. Door de Asperger kan ik heel slecht tegen veranderingen en toen moest ik ook nog eens een keer in de maand naar mijn vader. Die week ging het nog slechter en bij mam thuis kwam ik niet meer terug naar het niveau van de week voor ik ging.

Tot de maandag van paar maanden geleden. Ik lunchte thuis met ons mam en ze zag hoe weinig beleg ik op mijn brood deed en toen werd ze best boos. Ik zat zelf ook al een week van: ik wil dit zo niet langer, maar daardoor kon ik het knopje omzetten. Nu gaat het dus weer een stuk beter met me en de afgelopen paar keer bij ons pap ging ook al beter. Ik merk alleen wel dat hoe langer het duurt, hoe moeilijker het wordt om niet in mijn oude gewoontes terug te vallen. Dat gebeurt af en toe ook wel en dan moet ik nog meer moeite doen om het terug te dringen. Ik weet niet of het bij iedereen met een eetstoornis zo is, maar bij mij is Anorexia echt een stem in mijn hoofd. Ze zegt me wat ik wel en niet mag eten en doen en als ik niet naar haar luister, geeft ze me een ongelooflijk schuldgevoel en rotgevoel.

Daar ben ik zo bang voor dat ik nog steeds te vaak aan haar toegeef, gelukkig al minder als vroeger, maar ik moet de controle krijgen en niet Anorexia. Het is wel nog steeds zo dat ik het best moeilijk vind om over dit laatste te praten. Ik ben bang dat mensen vinden dat ik gek ben als ik zeg dat ik een stem in mijn hoofd heb. Ik ben er zelf ook echt niet blij mee, maar zo gebeurt het wel bij mij.

Ik weet nu wel een nieuwe manier om tegen haar te vechten. Als ik trots ben op mezelf om iets, dat kan al iets piepkleins zijn zoals een goed punt voor Latijn, of als ik voor mezelf op durf te komen, dan voel ik me vrolijk. Als ik me vrolijk voel, voel ik me ook sterk en positief en dan kan ik tegen Anorexia ingaan. Dat probeer ik nu zoveel mogelijk met mijn psychologe te oefenen: hoe ik negatieve gedachten in positieve om kan zetten. Hopelijk kom ik dan eindelijk eens van die rot-eetstoornis af!