Zeventien jaar lang was ik gekend als een onbezorgd en vrolijk meisje die hield van eten. Alles leek goed te gaan en ik had vele dromen. Tot wanneer vorig jaar ‘een monstertje’ mijn hoofd binnendrong. Niets was nog hetzelfde en alles zou veranderen. Wie had er ooit gedacht dat ik anorexia zou krijgen? Ik? Ik die zoveel hield van het leven en die genot haalde uit eten.
Al heel mijn leven lang ben ik wat onzeker over mezelf maar toch was ik een erg positief ingesteld meisje. Ik droomde ervan om vele reizen te maken, vroedvrouw te worden. In het vijfde leerjaar kreeg ik mijn maandstonden al waardoor ik me een buitenbeentje voelde. Ik kreeg al borsten en billen als enige van de klas. Ina, het rondere meisje van de klas. Gelukkig was ik zo positief ingesteld waardoor ik me er niet veel van aantrok.
Twee jaar geleden wou ik wat diëten want zo hoopte ik om mezelf nog beter in mijn vel te voelen. Het was een geslaagd dieet, ik was een paar kilo kwijt en ik kon weer gelukkig verder met mijn leven. Vorig jaar was dit echter anders. Ik wou weer wat vermageren maar ik ging er zo in op dat ik alle controle verloor. Het voelde zo goed en er werd met complimenten naar mijn hoofd gesmeten. Ik kickte erop wanneer ik op de weegschaal stond en zag dat ik weer wat kilo’s kwijt was, het beheerste mijn hele leven. Niets was belangrijker voor mij dan calorieën en kilo’s: zelfs mijn lief, vriendinnen en familie niet. Nu was mijn beste vriend ‘mijn monstertje’ in mijn hoofd. Hij zei me wat ik moest doen en wat ik vooral niet mocht doen.
Mijn ouders en psychologen probeerden me af te schrikken door me van school weg te laten, de pil te stoppen .Mijn grootste angst was dat mijn maandstonden zouden stoppen en dat ik lessen zou missen. ‘Het monstertje’ was jammer genoeg zo sterk dat het me allemaal niets meer kon schelen, ik ga nu al sinds december niet meer naar school en ik heb al een jaar mijn maandstonden niet meer.
Op een gegeven moment werd er alarm geslagen. Ik ben om te beginnen een week opgenomen geweest in het algemeen ziekenhuis. Het deed me niets, ik moest en zou blijven vermageren! Ik werd opgenomen voor een langere periode. Ik kreeg door de anorexia ook een depressie, ik had in niets zin en ik moest daarbij ook een sonde en een infuus krijgen. Ik krijg kippenvel als ik daar aan terugdenk, ik haat die pijnlijke en ambetante sonde en infusen. Ik verbleef enkele weken in het ziekenhuis en daarna enkele weken in de psychiatrie. In de psychiatrie voelde ik me goed, ik herinner me nog dat ik tegen mijn mama zei dat de psychiatrie mijn nieuwe thuis was.
Hele dagen door zat ik alles op te zoeken over calorieën en vermageren, de eenzaamheid sloeg toe. Van mijn beste vriendinnen hoorde ik niets meer, gelukkig was er nog mijn lieve vriend, mijn mama en mijn familie. Op 8 januari 2015 veranderde plots alles. Ik verbleef toen in de psychiatrie en was al een jaar samen met mijn vriend maar hij kon het niet meer aan. Hij kon het niet meer aanzien hoe slecht ik er aan toe was. Hij besloot om een pauze in te lassen. Ik was kapot, verdrietig, ontgoocheld en kwaad op mezelf. Ik begon opeens weer zin te krijgen in eten en had een eetbui. Het was de enige oplossing om mijn vriend terug te krijgen, ik moest VECHTEN tegen ‘het monstertje’.
Eigenlijk was het plan om naar een eetkliniek te gaan voor zes maanden in Tienen. Mijn vriend zei dat we elkaar daarna wel weer zouden terugvinden. Ik wilde dit absoluut niet dus ik belde Tienen af. Ik zou en ging het zelf kunnen, ik zou iedereen bewijzen wat ik kan, vooral mijn vriend. Ik mocht naar huis en twee weken later was alles terug goed met mijn vriend.
Sinds die bewuste 8 januari ben ik al aan het strijden. Het gaat niet altijd even makkelijk en vlot. In april ben ik even opgenomen geweest om te werken aan de eetbuien waar ik momenteel heel erg veel last van heb. Natuurlijk strijd ik niet alleen. Naast mijn vriend, familie en beste vriendin heb ik heel erg veel gehad aan Empathie. Dokter Patty Annique is een super madam! Ik zag ze niet altijd even graag komen zoals wanneer ik een sonde moest van haar maar zonder haar stond ik nergens. Haar dochter is een even grote schat. Wanneer ik uit de psychiatrie kwam, was de voorwaarde wel dat ik enkele maanden naar het dagcentrum ging.
In het dagcentrum heb ik veel geleerd over negatieve gedachten en zelfbeeld. Ik probeer nog altijd in het schriftje te werken dat ik daar kreeg maar dat is niet altijd even makkelijk. Nu moet ik maandelijks nog naar dokter Annique in Gent en ben ik aan het streven naar men vrouwelijk gewicht. Het is niet altijd even makkelijk om positief te blijven maar ik heb al van zoveel mensen gehoord dat ze veel gelukkiger zijn nu ze een normaal BMI hebben.
Ikzelf ben al veel gelukkiger nu ik een minimum gewicht heb dus ik ga voor nog meer geluk. Wanneer er toch nog eens negatieve gedachten komen, maak ik mezelf ervan bewust hoe leuk het nu wel niet is om te leven in vrijheid. Nu kan ik terug vragen ‘mama, wat eten we vanavond?’, nu kan ik terug normaal leven. Ik heb wel nog een eetschema om een houvast te hebben maar mijn doel is om stabiel te blijven en te kunnen eten op gevoel. Een eetstoornis, het veranderde mijn hele leven maar ik ben ervan overtuigd dat alles goed komt.
Geef een reactie