Eerder schreef ik in de blog ‘dankbaar voor ons lichaam‘ dat ik dankbaar ben om hoe mijn lichaam eruit ziet. Ik kan zeggen dat ik mijzelf mooi vind, ook van de buitenkant. Iets dat ik in de tijd dat ik met mijn zelfbeeld en mijn eetstoornis worstelde, zeker niet had gekund. Het schrijven van de dankbaar voor ons lichaam-blog zette me aan het denken. Ik schreef het toen zomaar even op, in enkele zinnen. Maar wat nu zo normaal lijkt, is dat lange tijd niet geweest. Waarom kan ik nu wel op die positieve manier naar mijn fysieke lichaam kijken? En wat betekent mooi zijn precies voor mij? Dat bespreek ik in deze blog.
Als ik die ene broek aan heb, die zo perfect bij mijn lichaam lijkt te passen, voel ik me fantastisch. Als ik bij m’n vriend in bed lig, schaam ik me nergens voor en voel ik me aantrekkelijk. Als ik in bikini bij het zwembad zit, maak ik me nergens druk om. Ik voel me goed in het lichaam dat ik heb. Ik zou er niets aan willen veranderen. Ik kan me mooi, sexy en onbezorgd voelen. Dat is niet omdat ik nu een bepaald gewicht heb ‘bereikt’ of omdat ik alles aan mijn lijf perfect vind. Ik voel me heus niet elke dag mooi, sexy en onbezorgd. Dat hoort erbij en dat reken ik mee, maar al met al ben trots op wie ik ben. Perfectly imperfect, al klinkt dat onwijs suf en cliché, vind ik. Toch werkt het wel zo.
Hoe dan?!
Ik merk dat ik het lastig vind om iets te omschrijven dat zo erg op je gevoel berust. Wat zou ik graag met alle liefde een stappenplan uitschrijven dat mij tot dit punt heeft gebracht. Als je dit doet, dan gebeurt dat. In grove lijnen kan je dat best doen. Dat staat ook al meerdere keren geschreven op deze en vele andere websites. Omarm het feit dat je mens bent en geen machine of product. Omarm het feit dat perfectie niet bestaat en ook niet zo interessant is. Omarm het feit dat niet het lichaam, maar de mens die daarin leeft, het lichaam mooi maakt. Want wie zich goed voelt, straalt dat uit. Iets dat ik ook besprak in de blog ‘welke stijl staat mij het mooist‘.
Als ik die blog, ‘welke stijl staat mij het mooist’ naar het lichaam zou vertalen, zou je misschien kunnen stellen: Welk gewicht staat mij het mooist? Want dat is waar het voor mij voornamelijk om ging. Voor een ander zou het misschien zijn: Welke neus staat mij het mooist? Welke borsten of billen staan mij het mooist? Welk huidtype staat mij het mooist? En ga zo maar door, over alles wat je kan bedenken waar jij je onzeker over voelt. Uiteindelijk is en blijft de clou van elk verhaal, dat je je het mooist voelt bij waar je je goed bij voelt. En in deze blog, bespreek ik dan puur mijn lichaam.
Mijn eetstoornis zou dit direct vertaald hebben naar: ik voel me goed bij dunner zijn! In zekere zin was dat waar, want afvallen stelde mijn eetstoornis wel degelijk gerust. Het was een korte opklaring van een enorme donderwolk vol onzekerheid in mijn hoofd. Een korte opklaring, met alle gevolgen van dien. Los van die gevolgen die een eetstoornis met zich meebrengt, was het ook nooit echt goed genoeg. Hoe het wel goed genoeg kon worden? Door te accepteren dat het al goed genoeg was. Het klinkt zo simpel, maar dat accepteren, was ongelooflijk eng. Alles in mij schreeuwde immers dat het niet zo was. Erger nog, alles in mij schreeuwde dat het niet zo was en dat ik daardoor een complete mislukking was die verstoten zou worden door haar omgeving.
Ja, maar hoe dan?!
De voornaamste reden was door te herstellen van mijn eetstoornis. Al die tijd dacht ik dat ik mezelf moest verbeteren, om me beter te voelen. Omdat ik een eetstoornis had, dacht ik dat ik beter zou worden als ik zou afvallen. Omdat ik een laag zelfbeeld had, dacht ik dat ik me beter zou voelen als ik beter zou presteren of leuker gevonden zou worden. In werkelijkheid ging ik me pas beter voelen toen ik het beter moeten worden los leerde laten. Dat is heel erg tegenstrijdig en daarom lastig. Maar door het uit te proberen en te ervaren, kon ik er vertrouwen in krijgen. Stukje bij beetje, stapje voor stapje. Nu is herstellen van een eetstoornis, of werken aan je zelfbeeld, een ontzettend groot ding. Maar laat voorop staan, dat het het waard is om daaraan te werken. Hoe uitzichtloos het soms ook lijkt. Want uitzichtloos, dat is het niet. Het is voornamelijk heel erg veel, waardoor je door de bomen het bos soms niet meer ziet.
Op de goede dagen wordt dit als eerst gemakkelijker en dat is al een grote stap. Maar de slechte dagen, die zijn lastiger. Dan kan de eetstoornis er weer insluipen, zelfs al ging het net weken goed. Die slechte dagen zullen we altijd hebben, want het leven gaat nu eenmaal met ups en downs. Ik voel me ook niet altijd fantastisch, maar op de slechte dagen, is er geen eetstoornis meer die zich met de zaken bemoeid. De dagen dat ik me moe voel, m’n haar stom zit of m’n buik wat opgeblazen is. De dagen dat ik niet uit mijn woorden kom, dat ik verdriet ervaar of een afstand voel met mijn omgeving. Ze zijn er en ze mogen er zijn. Het definieert niet de persoon die ik ben. Mijn nare gevoel is geen dik gevoel en mijn dikke gevoel bleek veranderlijk. Echt een dik gevoel zoals ik dat vroeger had heb ik niet meer, maar ik heb wel momenten dat ik denk: bleh, is dit mijn verschijning? Toch laat ik het niet afdoen aan hoe ik over mezelf denk.
Door niet de hele tijd te blijven staren naar de foto waar ik niet zo flatteus op sta. Door dat jurkje met totaal niet mijn pasvorm, lekker in de winkel te laten hangen en iets leukers te kiezen. Door de rimpels te accepteren, die langzaam maar zeker boven mijn neus verschijnen, als ik maar lang genoeg ik de spiegel kijk. Deze punten vind ik super irritant, maar ze doen er niet toe. Ieder ander zou zeggen: “Ach joh, dat valt toch wel mee.” Precies wat ik van een ander zou zeggen. Zelfs al vind ik iemand écht niet flatteus op de foto staan. Lekker boeiend? Daar wil ik het voor mezelf ook mee eens zijn. En nu kan ik zeggen dat ik dat ben. Door los te laten dat het beter moet, voel ik me beter. Doordat ik me beter voel, kijk ik door een veel positieve bril naar mezelf. Doordat ik geniet, complimentjes kan ontvangen, van een ander kan houden en ook van mezelf, geniet ik van het leven met het lijf dat ik heb. En ook van het lijf dat ik heb.
Mijn lijf met haartjes, bultjes, putjes. Mijn witte benen met paarse vlekken. Mijn stretchmarks en slechte ogen. Mijn kleine borsten en soms wat hangende schouders. Mijn perfect menselijk lijf, zoals dat van ieder ander. Als je echt eerlijk om je heen kijkt, is niemand perfect. Mensen zijn niet van plastic of gephotoshopt in het echte leven. En het boeit niet, het doet niet af. Durf met een realistische blik naar jezelf en de wereld om je heen te kijken. Dan valt het allemaal wel mee. Dan is ieder mens mooi. Wat tenslotte ook een kwestie van smaak is. Wees je eigen smaak. Soms moet je iets lekker leren vinden. Misschien ben je wel meer een kopje koffie dan een vers croissantje. Mogen smaken ook verschillen? Ieder mens is mooi op zijn eigen manier. Hoe suf en cliché dat ook klinkt. Ik word er bijna ongemakkelijk van dat ik het schrijf, maar het is waar. Zorg dat je je goed voelt. Wat er binnen in jou zit, maakt wie jij van buiten bent.
Als ik het kan, kan jij het ook ♥
Geef een reactie