Ik ben een nummer op de schaal.
Dat cijfer staat centraal in mijn verhaal.
Want als dat nummer daalt,
En mijn hoofd weer eventjes faalt,
Dan vraag je mij hoe het gaat.
En als ik dan zeg;
“ik kan eventjes niet meer vechten”
Dan kijk jij naar de lijnen,
Die mijn lichaam doen verdwijnen.
En als je het dan niet aan mijn lichaam kan zien,
Dan zijn de problemen niet zo belangrijk, misschien.
Met een gezond gewicht is er niets aan de hand,
En steken we samen onze kop in het zand.
Want wat moet je zeggen of wat moet je doen,
Als ik niet meer naar je luister.
Maar zachtjes fluister,
“ik wil nu niets meer eten,
Ook al zou ik beter moeten weten”
Maar ik wil ook serieus worden genomen,
Wanneer je aan mijn lichaam nog niet hebt vernomen,
dat ik weer bang ben voor mijn silhouet,
En het gevecht opnieuw wordt voortgezet.
En als de nummers dan weer stijgen,
Kan ik jouw steun dan nog wel krijgen?
Of moet ik dan verder alleen
Door de duisternis heen?
Ik ben níet een nummer op de schaal.
Ik ben een mens met een verhaal.
Een verhaal dat niet altijd zichtbaar is,
Maar juist dat is een eetstoornis.
Geef een reactie