De volledige redactie van Proud2Bme bestaat uit vrouwen, maar dat betekent natuurlijk niet dat mannen geen problemen hebben. Mannen en vrouwen kunnen anders met dingen omgaan, maar worstelen veelal met dezelfde thema’s. Om eens een ander geluid te laten horen, komen we met de nieuwe interview reeks ManKracht. Hierin delen verschillende mannen hun verhaal. Ben of ken jij een man voor deze reeks? Meld je dan aan via redactie@proud2Bme.nl. Vandaag interviewen we Remco. Remco lijdt aan autisme. Hij is 45 jaar oud en vader van 2 kinderen. Een zoon van 15 en een dochter van 11.
Remco werkt als Financieel Economisch Medewerker bij RVO (Rijksdienst voor Ondernemend Nederland ) in Utrecht. In de weekenden is hij af en toe aan het werken achter de bar en backstage bij poppodium Fluor in Amersfoort. Verder houdt hij van hardlopen en is hij lid van het dagelijks bestuur van de FNV Wajong groep.
Hoe kwam je achter jouw ADHD en autisme problematiek?
Daar kwam ik pas later achter, na een hele lange weg te hebben afgelegd in de wereld van hulpverlening. Dat traject begon vanaf de brugklas, waar ik enorm gepest werd. In die tijd, we praten dan over medio jaren ’80, was het onderwijs, zowel basis als voorgezet onderwijs, niet adequaat ingericht wat betreft anti-pest protocollen. Ik begon ook afwijkend gedrag te tonen. Dat zorgde er o.a voor dat ik naar het RIAGG moest voor hulp. Daar werd de beslissing genomen om mij naar het jeugdinternaat te sturen, dat zou beter voor mij zijn…
Daar kreeg ik mijn eerste diagnose, ADHD met bijbehorende medicatie, die niet goed aansloegen. ik vermagerde ook sterk in die periode. Mijn tijd in het jeugdinternaat was een mix van goeie en slechte tijden. Het einde was minder. Mijn vader pleegde zelfmoord, 3 maanden voordat ik mijn ontslag zou krijgen. Er brak een soort van paniek uit bij mijn behandelaren, die dachten dat ik een terugval zou krijgen door deze gebeurtenis, wat niet is gebeurd.
Ik verraste mijn behandelaren met mijn wilskracht en vechtlust om eruit te komen. Het zou niet de laatste keer zijn, dat ik tegen de klippen op moest lopen, dan wel vechten. Na het jeugdinternaat heb ik een leven gehad met vele up en downs en verschillende diagnoses, PDD-NOS, een zekere vorm van zwak begaafd en een haat-liefde verhouding met hulpverleners en instanties. Mijn huidige diagnose kreeg ik in 2005. Dat moment weet ik nog heel goed, want toen vielen uiteindelijk de puzzelstukjes op zijn plaats.
Hoe voelt autisme?
Ik vergelijk het vaak met het bedrijven van topsport. Het is soms zwaar en vermoeiend en dan ben ik letterlijk en figuurlijk helemaal uitgeput. Er zijn ook genoeg dagen dat ik top prestaties kan leveren en de ene na de andere gouden medaille binnenhark. Verder voel ik me over het algemeen als kameleon, die telkens zijn schutkleur moet aanpassen om mee te komen en mee te blijven doen. Een paarse krokodil te midden van allemaal bruine konijnen.
De sleutel naar jouw herstel?
Gek genoeg kwam dat sleutelmoment in een periode waarin ik de grip op veel dingen aan het verliezen was. Mijn relatie was over, ik kwam qua werk en scholing ook niet vooruit en ik legde te veel druk op mijzelf. Ik wilde dolgraag uit de Wajong en geen gedoe meer met het UWV, maar hoe harder ik liep, hoe harder ik struikelde.
In die tijd was ik ook begonnen met hardlopen. Ik was aan het trainen voor mijn eerste marathon. Die liep niet echt heel erg lekker, maar ik heb hem wel uitgelopen, puur op karakter en wilskracht. Terwijl ik onderweg wel honderdduizend keer de gedachte heb gehad om te stoppen, ben ik toch door gegaan. Na afloop komt kwam langzaam het besef, dat als ik een marathon kan lopen, dan moet ik toch wel andere en grotere uitdagingen aankunnen?
Wat waren de grootste uitdagingen in jouw herstel?
Vasthouden aan het geloof en het gevoel dat ik in staat was om te kunnen herstellen en daarvoor blijven gaan en het lastige: Het loslaten van de negatieve gevoelens van zelfverwijt en zelf stigma. Niet makkelijk, omdat je dan eigenlijk een warme deken weg moet gooien, die je zo lang heb gekoesterd.
Wat is de beste hulpverlening?
De beste hulpverlening is de hulpverlening die goed luistert en oog heeft voor wat jij nodig hebt.
Hoe kijk je nu terug op jouw verleden?
Dat het een woelig en kleurrijk verleden is geweest met vele pieken en dalen. Dat ik er nog steeds van kan leren in het hier en nu. En vooral dat ik door o.a mindfulness heb geleerd om los te laten en niet langer te blijven zwelgen in de negatieve dingen die in het verleden zijn gebeurd.
Hoeveel begrip en onbegrip heerst er rond autisme?
Toch nog best veel. Het grootste probleem is de beeldvorming. Het beeld rondom autisme is behoorlijk gekleurd door films en series zoals Rainman, The Big Bang Theory en The Bridge en documentaires zoals een Huis voor Kees. Het feit dat autisme geen zichtbare handicap is en het zich manifesteert op verschillende manieren maakt begrip moeilijk. Mijn vorm van autisme is anders dan een ander. Ik heb soms meer last van overprikkeling dan van stress. Of ik verlies mijzelf in te veel details van een bepaald onderwerp. Dat is voor mijn medemensen waarmee ik werk en liefheb, soms best een zware wissel.
Autisme en een normaal leven leiden. Kan dat?
Ik denk dat het wel kan, maar wat is een normaal leven leiden? Wat heel erg belangrijk is om dit te kunnen bereiken, is dat een maatschappij er ook voor openstaat om mensen die minder goed kunnen meekomen te helpen om hun plekje onder de zon te vinden in plaats van weg te kwijnen in de schaduw. Daar valt en staat heel veel mee: acceptatie en tolerantie.
Autisme en kinderen?
Een enorme verrijking voor mens en natuur. Ik ben blij met mijn twee kinderen. Mijn oudste kind heeft ADHD en dat is voor mijzelf een grote uitdaging om te tackelen en daarmee om te gaan. Daar leer ik ook weer veel van. Ik ben dan geen typische opvoeder en dat menig wenkbrauw fronst bij een beslissing ik wel of niet neem, het zij zo. Mijn kinderen zeggen altijd: Pappa heeft soms de neiging om te slingeren als hij fietst en soms kruipt hij, waar anderen lopen. Dat kan en mag.
Wat is jouw belangrijkste levensles?
Dat het geen verschil moet en mag uitmaken wie of wat je bent. Ik heb liever een maatschappij waarin een Bontekoe per ongeluk een foutje maakt en dat geaccepteerd kan worden. Een klein grapje erover maken en weer verder gaan, dan leven in een wereld die van begin tot eind is vastgelegd en waar geen enkele misstap wordt getolereerd.
Ben of ken jij een man die mee wil doen aan de interviewreeks Mankracht?
Stuur ons dan een mail redactie@proud2Bme.nl
Geef een reactie