De zomer van 2012, ik lag bijna elke dag in bed met de gordijnen dicht en had totaal geen zin om op de staan, zelfs bijna geen zin meer om naar mijn paardje Tyrone te gaan. Ik had nergens zin in, ik was somber en eigenlijk het enige wat ik deed was eten en dan vooral stiekem als er niemand anders thuis was. Ik schaamde me dood om de bijna 15 kilo die ik in dat jaar was aangekomen. Elke dag voelde ik mezelf dikker worden en kreeg ik steeds meer een afkeer tegen mijzelf en ook tegen mijn ouders. Ik had totaal geen contact meer met ze, ik sloot mezelf bewust en onbewust voor alles af en hield alles voor mijzelf.
Mijn uitlaatklep was paardrijden het liefst was ik hier de hele dag, soms ging ik na school meteen door en ging ik in de stal bij mijn paard zitten leren. Daarnaast was uitgaan ook een grote uitlaatklep, elke donderdagnacht de stad in en niet voor even, nee het liefst totdat de zon weer opkwam. Hoe moe ik de volgende dagen ook was, dat was even mijn ontlading die ik geen donderdag kon en wilde missen.
Dat ik niks met mijn ouders besprak was raar, maar ook mijn dichtbijstaande en gewone vriendinnen hadden geen idee dat ik mijzelf zo rot voelde. Voor iedereen was ik het feestbeest die altijd van alles een feestje maakte en het met iedereen kon vinden. Degene die altijd voor gezelligheid zorgde. Nu ik het opschrijf voelde het toen echt als overleven, ik leefde niet een leven, ik moest mezelf erdoorheen zien te slepen. Het was toen ook een klap en goede zet van mijn mama die mij keer op keer confronteerde met mijn gewicht en gedrag totdat er iets knapte en het geheim over de eetbuien eruit kwam. De volgende dag zijn we meteen naar de dokter gegaan.
Op 6 september 2012 begon ik bij het centrum eetstoornissen Ursula. Ik kan mijzelf er eigenlijk niks meer van herinneren. De eerste maanden heb ik nog nooit zoveel in het openbaar en in het bijzijn van mijn ouders gehuild. Deze eetstoornis was het grootste geheim dat ik ooit heb moeten delen. Dit delen was dan ook nog eens met mijn ouders wat ik al helemaal niet meer gewend was. Het heeft een tijd geduurd om dit voor mij en voor mijn ouders onder de knie te krijgen. Het voelde alsof ik opnieuw met mijn ouders moest leren communiceren en dat we elkaar weer opnieuw moesten leren kennen. In het begin voelde dit zo ongelofelijk ongemakkelijk en kunstmatig. Maar we zetten door en er kwam meer openheid in het eten, alles werd in één keer wel besproken omdat het nu ook echt moest. Keer op keer werd het een stukje makkelijker.
Elke donderdag op de Ursula leerde ik mijzelf en mijn eetstoornis een stukje beter kennen. Ik kwam erachter dat ik mezelf eigenlijk helemaal niet mooi vond en eigenlijk alleen oog had voor het negatieve. Dat ik mezelf altijd een doel, vaak een onrealistisch doel, stelde. Dat ik veel te snel en te veel werk aannam zonder er over na te denken of dit niet te veel zou zijn. Nooit zei ik tegen iets of iemand NEE en ik gunde mezelf eens een dagje voor mezelf. Het liefst had ik het zo druk mogelijk zodat ik niet alleen met mezelf hoefde te zijn want dan kwam die verdomde sterke eetstoornis tevoorschijn die mij helemaal de grond in stampte.
Elke week maakte ik een stapje om die eetstoornis los van mijzelf te maken en er achter te komen hoe het met mij was en met welke dingen en problemen ik zat. Ik begon me na een aantal maanden bij de Ursula, toen de grootste schaamte en teleurstelling vooral naar mijzelf eruit waren, beter te voelen. Rustiger en nog steeds vond ik het moeilijk om met mijn ouders te praten maar ik deed het nu wel. Het voelde alsof ik uit die enorme rollercoaster was gestapt. De rollercoaster van de eetstoornis waar ik als passagier totaal geen invloed op uit kon oefenen en die mij constant meenam van hele hoge toppen naar hele diepe lage dalen. Het realiseren dat ik niet meer in die rollercoaster zat en dat ik mijzelf op een andere manier kon uiten voelde fijn maar soms nog wel heel onwennig.
De maanden daarna werden beter. Natuurlijk ging ik nog wel uit maar het hoefde niet meer per se elke week of totdat de zon opkwam, een avond op de bank of vroeg slapen was ook best prima. Het eeuwige spiegelen en het opnoemen van mijn eigen pluspunten heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik zie niet meer alleen een meisje dat te dik is. Voor de spiegel staan is daardoor niet meer alleen iets negatiefs, maar ook juist heel veel positiefs. Daarnaast kwam een eerste vriendje, iets wat voorheen niet in mijn woordenboek voorkwam. Ik had altijd geroepen dat dat gewoon niet iets voor mij was, maar er was ook niet echt een jongen die de kans kreeg om iets voor mij te betekenen. Ik was gewoon bang en durfde het nooit aan. Maar toch ben ik wel zelf over die drempel heen gestapt. En heb ik iets gedaan wat mij altijd heel eng leek.
Ik kon eindelijk weer gewoon een boterham hagelslag eten en er echt van genieten. Ik zei eindelijk gewoon nee tegen mijn baas als hij mij belde voor extra werk, gewoon een nee omdat ik er geen zin in had en ik recht had op die paar uurtjes thuis lekker relaxen. Ik ging tegen mijn moeder in wat soms tot hevige discussies leidde, dit was misschien niet leuk maar de dingen die ons dwars zaten kwamen er tenminste wel uit. Soms wel een tikje met een ontploffende werking, maar iets wat ik vroeger nooit deed. Hoe heftig die ruzies, discussies en gesprekken zijn geweest ik denk en ik weet bijna zeker dat ze ergens goed voor waren. Er wordt eindelijk open kaart gespeeld die soms misschien niet altijd even fijn is maar waar iedereen wel uiteindelijk beter van wordt.
Na deze 1,5 jaar bij de Ursula kan ik zeggen dat ik hard gewerkt heb, heel veel dingen heb bereikt waar ik heel erg trots op ben. Ik heb mezelf terug gevonden en mezelf door en door leren kennen. Er zijn nog dingen zoals mijn faalangst en gevoelens voelen waar ik aan wil werken, dat doe ik nu en dat blijf ik ook doen nadat ik vandaag klaar ben in de groep.
Geef een reactie