Ik ben jarenlang samen geweest met mijn eetstoornis. We waren onafscheidelijk. Ik stond ermee op en ik ging ermee naar bed. Het was soms alsof ik een liefdesrelatie had met mijn eetstoornis. ‘Hij’ gaf me iets, ik voelde me er veilig bij en kon aan niets -in dit geval niemand- anders denken. Acht jaar lang was dit mijn redder in nood, mijn partner.
♥ Samen eten
Ik was eigenlijk altijd samen met mijn eetstoornis. We zaten samen aan tafel, gingen samen uit eten, maar hingen ook samen boven de pot. Ik voelde me zwak en de gedachtes die ik door mijn eetstoornis had waren het tegenovergestelde. Die waren duidelijk, streng en enorm krachtig. Als ik daar in mee ging, was dat stomme meisje in mij er tenminste even niet. De relatie gaf me een veilig gevoel en het idee dat ik iets kon.
♥ Uren lange gesprekken
Vaak hadden we hele uitgebreide gesprekken. Soms was het best een interessante discussie, maar soms werd ik er ook moe van. Er vielen nooit genânte stiltes en we hadden altijd wel iets om over te praten. Ik werd goed bezig gehouden en had eigenlijk altijd wel iets te doen of te overdenken. De hele dag gingen deze gesprekken door. ‘Hij’ wilde altijd wel met me praten.
♥ Alles delen
Ik deelde alles met ‘hem’. Hij ging zelfs mee op vakantie, tijdens leuke uitjes of gezellige avondjes met mijn vriendinnen. Mijn eetstoornis was overal aanwezig en liet me nooit alleen. Ik kon op ‘hem’ bouwen. Op school, in moeilijke situaties, thuis of alleen in bed. We deden alles samen en ik liet de hand van mijn eetstoornis absoluut niet los. Samen was alles beter dan alleen. We deelden alles met elkaar en dat voelde zo fijn.
♥ Slechte relatie
Een relatie zoals ik die met mijn eetstoornis had, is geen gezonde relatie. Het maakte mij wel blij, maar dat was steeds van korte duur. Het moest en kon altijd beter en was nooit genoeg. Ik voelde me misschien minder eenzaam, maar voelde dan ook helemaal niets. Ik was de hele dag met ‘hem’ bezig, maar dat kwam maar van één kant. Trots ervoer ik wanneer iets was gelukt, maar altijd ging het alsnog weer mis en werd ik afgestraft. Keihard. Ik deed altijd wel weer iets niet goed.
De relatie was niet goed voor mij en maakte me kapot. Geestelijk en lichamelijk. Toch bleef ik er in hangen, het leverde me iets op. Ik durfde niet zonder ‘hem’ en kon me niet voorstellen hoe dat zou moeten zijn. Ik had geen vertrouwen meer in mezelf en vond het daarom doodeng de relatie te verbreken. Samen waren we tenslotte heel sterk. Het voelde veilig, terwijl het de meest gevaarlijke situatie was waarin ik zat. Ik bleef hangen in een relatie waarin er in spreekwoordelijke zin sprake was van misbruik. Ik dacht dat ik niets was zonder ‘hem’.
♥ Liefdesverdriet
Het loslaten van een eetstoornis kan voelen als het verbreken van een relatie. Je wilt eigenlijk heel graag samen blijven, maar het is toch echt beter van niet. Je voelt je misschien wel in de steek gelaten, schuldig of ineens heel onveilig en alleen. Wanneer je gehecht bent aan iemand, kan dat net zo zijn als gewenning aan de eetstoornis. Het voelde zo vertrouwd.
Liefdesverdriet is een van de meest pijnlijke emotionele periodes in een mensenleven. Het kan hartverscheurend zijn om iemand waarop je vertrouwde en waarbij je je goed voelde te verlaten. Het doet zeer, brengt angst met zich mee of geeft je het gevoel dat je een fout maakt. Het klinkt nog zo verstandig om uit elkaar te gaan, maar omdat het nieuw en eng is om alleen verder te gaan, kun je ook enorme twijfels hebben.
Hoe fout de relatie ook was, ergens wil je het terug. Je zult degene, in dit geval de eetstoornis, echt nog wel eens missen. Misschien val je soms nog huilend in slaap omdat je ‘hem’ zo graag terug zou willen. Ook ik heb dat zo ervaren. Ik had nog wel eens heimwee naar de tijd dat ik een eetstoornis had. Ik wilde weer terug, weer veilig in die oude patronen rondcirkelen en me afsluiten voor alles waar ik bang voor was. Ik wilde me laten beschermen door ‘hem’.
♥ Leren ‘alleen’ gelukkig te zijn
Wanneer een liefdesrelatie over is, moet je altijd weer even je draai vinden. Zo is het ook na een eetstoornis. Ik vond het heel moeilijk om te ontdekken wie ik was, hoe ik met dingen om moest gaan, zonder meteen naar die veilige hand van mijn eetstoornis te grijpen. Ik stond er nu alleen voor en dat was best wel spannend, kan ik je vertellen!
Toch kun je het echt leuk gaan leren hebben in ‘je eentje’. Het is even wennen en kost tijd, maar zonder eetstoornis het het leven zoveel leuker. Daarbij is het ook nog eens zo dat er nu ruimte is voor een nieuwe relatie. Waarschijnlijk een echte, veel leukere, gezonde en liefdevolle relatie. Onder andere de relatie met jezelf. Want die is natuurlijk het aller belangrijkste.
♥
Geef een reactie