Het nieuwe schooljaar gaat van start en massaal komt de schooltas weer uit de kast. Deze wordt gevuld met een shitload een boeken. De schooltas hangt zwaar op je rug en ook het weer naar school gaan is iets waar jij niet te licht over denkt. Zelfs als er geen 1 boek in jouw schooltas had gezeten, had je het gevoel gehad met een zware rugzak naar school te gaan. In dit laatste geval symbolisch, omdat je flink wat problemen met je meezeult en wellicht het nodige hebt meegemaakt. Je zeult hierdoor flink wat gewicht met je mee, terwijl je lichaam door slechte zelfzorg helemaal niet zo sterk meer is als voorheen. Dit alles zorgt ervoor dat je je anders voelt dan je klasgenoten.
Jouw klasgenoten praten over geweldige vakantie, strandavonturen en vakantievriendjes. Jij kan hierover niet meepraten. Jouw vakantie was niet geweldig. Je hebt je nauwelijks op het strand begeven en aan vriendjes moet je al helemaal niet denken. Dat is letterlijk en figuurlijk echt nog een ver van je bed show. Jij bent al blij dat het je überhaupt gelukt is om naar school te gaan. De vakantie was zwaar voor je. Je had weinig te doen, voelde je veel eenzaam er er speelde zoveel negatieve gedachtes in je hoofd. Weer naar school gaan voelt als een fijne afleiding, maar is tegelijkertijd ook ingewikkeld. Je voelt je niet helemaal aanwezig. Een deel van je hoofd wordt afgeleid door die zware rugtas die je met je meesleept.
Ikzelf herken dit erg van de periode waarin mijn ouders gingen scheiden. Er waren allerlei problemen thuis en ik zat slecht in mijn vel. Ik was een tijdje ervoor al begonnen met rommelen met eten en voelde me daarnaast erg depressief. Mijn vakantie was helemaal niet leuk geweest. Ik had geen zin om naar het strand te gaan. Veel vriendinnen waren weg of hadden het druk, waardoor ik veel alleen was. Met mijn moeder had ik in die tijd veel ruzie. Ik had nergens zin in en kwam ook tot niks. Over mijn gevoelens praten kon ik niet. Ik wilde dat wel, maar wist gewoonweg niet hoe. Die zware rugtas mocht iemand anders best voor me openmaken, maar hij zag er zo vrolijk uit, dat niemand op het idee kwam om dat te doen.
Thuis was ik, tot grote ergernis van mijn moeder, constant chagrijnig. Eenmaal op school ging er een soort automatisch masker op. Ik deed dat helemaal niet expres, maar het ging gewoon vanzelf. Als iemand op school aan me vroeg hoe het met me ging, ging mijn mond automatisch in de lachstand. Ik antwoordde dan ook direct heel vrolijk en een tikkeltje zenuwachtig dat het goed ging. Ondertussen sleepte ik die zware rugtas met me mee en leidde die me af van mijn schoolwerk. In mijn hoofd was ik veel bezig met het leven, met de problemen thuis en met hoe ik duidelijk kon maken dat ik heel ongelukkig was.
Ik zette mijn zware rugtas symbolisch weleens voor me op tafel in de hoop dat mensen zouden zien dat het niet goed met me ging: ik keek uren chagrijnig, trok donkere kleding aan, was afwezig en stil. Er werd weleens naar gevraagd, maar uiteindelijk kwam ik er nooit met iemand over in gesprek. Het is lastig om naar school te gaan als je hier niet je volledige aandacht voor kan hebben. Terwijl de les bezig is, ben jij in je hoofd ook met andere dingen bezig. Hierdoor kan je niet alles goed in je opnemen en vergeet je weleens zaken. Als je klasgenoten niets weten van je problemen en de docent ook niet, kan dit voor vervelende situaties zorgen. Je wordt aangesproken op het niet opletten en mogelijk afgerekend op het vergeten van zaken.
Misschien wil je het liefst alles alleen oplossen en zo weinig mogelijk mensen ‘belasten’ met jouw problemen. Toch is het belangrijk om niet helemaal alleen met die zware rugtas op school rond te lopen. Dat maakt je eenzaam en dat maakt de rugtas onnodig zwaar. Het is heel gezond en normaal om iemand in vertrouwen te nemen. Die kan dit tas dan af en toe een beetje helpen sjouwen en kan je steunen op de momenten dat je het allemaal even niet weet of wanneer je even niet goed hebt opgelet.
Ik was altijd vrij hard voor mezelf. Ik kon heel boos zijn op mezelf als ik niet goed had opgelet of als ik ergens een slecht cijfer voor haalde. Dit zorgde er dan indirect, zonder dat ik me hier heel bewust van was, voor dat ik nog negatiever werd over alles, wat maakte dat ik me nog slechter kon concentreren in de klas.
Tenslotte bleken er in mijn klas meer mensen dan ik dacht te zitten die ook rondliepen met een zware rugtas. Ze hadden andere zorgen en problemen, maar allemaal waren we niet heel gelukkig. Het had ons samen best kunnen helpen als we wat meer openheid over onze problemen hadden gegeven in de klas. Nu wist je soms wel dat er iets speelde bij iemand, maar door de geheimzinnigheid en geslotenheid van die persoon, hield je heel erg afstand. Zonder dat je het wilt, maak je jezelf meer eenzamer, wat je problemen veelal enkel vergroot.
Ik heb mijn zware rugtas uiteindelijk deels laten uitpakken en deels zelf uitgepakt. Dat vond ik vaak heel schaamtevol, maar zorgde er tegelijkertijd voor dat ik me minder alleen voelde op school. Ik kon eindelijk een beetje over mijn gevoelens praten en kreeg wat steun. Wat me hierbij het meest heeft geholpen zijn de volgende dingen:
1. Ik heb een vriendin in vertrouwen verteld dat het niet goed met me ging
2. Die vriendin heeft met mijn goedkeuring mijn mentrix hierover geïnformeerd
3. Ik heb een afspraak gemaakt met mijn mentrix om te praten, wat me geheel niet lukte
4. Ik heb een dagboek bijgehouden met wat er in me omging en dit wekelijks gedeeld met mijn mentrix.
Uiteindelijk hebben we samen hulp gezocht. De hulp die ik toen kreeg paste helaas niet bij me, waardoor ik er na de middelbare school uiteindelijk weer alleen voor stond. Natuurlijk heb ik hier ook een belangrijk aandeel in gehad, aangezien ik veel hulp die me werd aangeboden afsloeg. Iets wat ik nu niet mee zou doen als ik de kans zou krijgen om het over te doen.
Tenslotte deel ik graag nog 12 leuke, Positieve Rugtassen met jullie ♥
Hoe zwaar is jouw rugtas?
Geef een reactie