Mijn eetstoornis begon toen ik ongeveer 14 jaar oud was. Ik keek in de spiegel en was niet tevreden met wat ik zag. Ik begon mijn vrouwelijke vormen te ontwikkelen, maar in mijn ogen was dit vet en dat moest er dus af. Ik begon ook op de weegschaal te gaan staan om zo een doelgewicht voor mijzelf te stellen en te controleren of ik wel echt afviel. Ik had toen nog geen idee van calorieën, maar ik wist dat vet slecht voor je was. Dus ik wilde alleen nog magere yoghurt eten, zo min mogelijk vlees, geen koeken enz. Na een tijdje begon ik al wel wat af te vallen. Daar was ik tevreden mee, maar het was niet genoeg.
Ik ging rondsnuffelen op internet om meer afval-tips te verzamelen. Zo kwam ik o.a. de tips van pro-anna websites tegen. Sommige tips lukten me niet en dat voelde als een mislukking voor mij op dat moment. Maar het afvallen ging wel door en op mijn 15e verjaardag was ik op mijn eigen streefgewicht. Wat was ik blij, ik gunde mijzelf daarom ook één dag lekker eten op mijn verjaardag en genoot sinds maanden weer eens echt van mijn eten.
Maar ondanks dat ik op mijn eigen streefgewicht zat, kon ik niet stoppen met weinig eten en afvallen. Hiervoor was het nog niet eens bij mij opgekomen dat ik misschien anorexia zou kunnen krijgen, maar toen ik merkte dat ik niet anders meer kón, begon ik toch te twijfelen. Ik merkte dat die gedachten in mijn hoofd zo sterk waren geworden dat ik er wel naar moest luisteren. Ik viel steeds meer af. Op school gingen vriendinnen het merken en ze probeerden me meer te laten eten. Dat was heel moeilijk voor mij, want daar was ik nu juist zo ontzettend bang voor. Ik wilde mijn vriendinnen niet kwijtraken, en dat gebeurde wel, want ik sloot mij helemaal af in mijn eigen wereld vol negatieve gedachten en was heel somber.
Ik turnde al die tijd nog steeds fanatiek en tijdens een wedstrijd zagen mijn ouders mij in een strak turnpakje en ze schrokken ontzettend. Ik was echt heel mager geworden en ze begrepen niet waarom de turnvereniging niets tegen hen had gezegd. Hierna heb ik in een gesprek met mijn moeder voor het eerst aangegeven dat het niet goed met mij ging en dat ik niet kon stoppen met afvallen. We zijn samen naar de huisarts geweest en die stuurde mij door naar een diëtiste. Dat had weinig zin, want ik wilde helemaal niet aankomen en ging dus ook door met lijnen.
Totdat ik via de ouders van een vriendin bij een kinderarts in het AMC terecht kwam. Ik had een intakegesprek en daar werd direct vastgesteld dat ik er lichamelijk zo slecht aan toe was dat ik tegen een ziekenhuis opname aan zat. Ik kreeg het ‘ziekenhuisje-thuis’ beleid opgelegd, wat inhoud dat ik thuis alleen maar mocht rusten op de bank en mijn moeder verantwoordelijkheid heeft over mijn eten. Dit ging heel even goed, ik was zelf geschrokken van wat de arts had gezegd dus ik hield mij aan de regels. Maar korte tijd later begon de anorexia weer aan me te trekken en ging ik allerlei manieren verzinnen om onder mijn eten uit te komen.
In het ziekenhuis werd gemerkt dat ik niets meer aankwam en mijn moeder was ook helemaal op van de stress. Er werd gekozen voor een klinische opname in De Bascule. Eigenlijk was ik opgelucht dat even alles van mij over genomen zou worden. Maar toen ik daar eenmaal zat verdween mijn motivatie. Die andere meisjes waren allemaal veel dunner dan mij en er veel ‘erger aan toe’. Dat moest ik ook bereiken, ik was nog niet klaar om beter te worden.
Na een half jaar afzien mocht ik toch eindelijk met ontslag. Ik was op een gezond gewicht maar ik mijn hoofd was helemaal niets veranderd. Het ging dan ook niet goed thuis en in een rap tempo waren alle kilo’s er weer af, en zelfs meer dan de eerste keer. Op vakantie in de zomer ging het helemaal fout. De gedachten in mijn hoofd waren zo sterk aanwezig, dag en nacht, ik kon het niet meer opbrengen om te eten of te drinken. Ik wilde niets meer in mijn lichaam hebben. Mijn ouders handelden direct door mij naar een ziekenhuis te brengen, in onze vakantieplaats in Duitsland.
Eerst werd ik gecontroleerd door een arts, maar toen ik opstond viel ik flauw en werd ik meteen in een rolstoel naar mijn kamer gebracht en aan een infuus gelegd omdat ik uitgedroogd was. Ik was echt helemaal in mijzelf gekeerd en wilde alleen nog maar naar huis terug. Gelukkig mocht ik de volgende dag weg, op voorwaarde dat we direct naar het ziekenhuis in Nederland zouden gaan. We hebben de hele dag gereden en mijn ouders probeerde me steeds iets te laten eten of drinken wat ik weigerde of verstopte. Ik voelde me doodziek want ik had natuurlijk al dagenlang niets binnen gekregen.
De volgende dag konden we in het AMC terecht. Mijn hartslag en bloedsuiker werden gemeten, en die bleken gevaarlijk laag. Ik kreeg direct een infuus en een sonde. Pas toen besefte ik eigenlijk hoe diep ik was gezonken en besloot dat dit ook mijn dieptepunt zou blijven, ik kon echt niet meer en het moest echt beter gaan. Na een paar weken aan de hartmonitor en sondevoeding in het ziekenhuis kon ik naar huis, want ik dronk nu in elk geval zelf nutridrink. Maar ik viel in een groot gat want ik had geen vervolgbehandeling en al snel weigerde ik weer alles. De anorexia was sterker dan mijzelf, want dit was echt niet wat ik wilde, maar ik kon niet anders voor mijn gevoel. Ik kon als noodoplossing op de deeltijd terecht, maar omdat ik hier ook niet at of dronk, moest ik naar de dagbehandeling om daar sondevoeding te krijgen. Maar dat ging helemaal mis.
Doordat mijn lichaam niet meer aan voeding gewend was kreeg ik het last van het re-feeding syndroom. Ik werd direct naar de spoedeisende hulp gebracht en aan hartbewaking gelegd. Die avond kon ik naar het Spaarne ziekenhuis worden overgebracht. Ik was heel erg verzwakt en kon niet eens meer op mijn eigen benen staan waardoor ik overal bij geholpen moest worden, zelfs douchen. Na een paar dagen kon ik terug naar het AMC en hierna door naar een kliniek bij Triversum. Toen mijn behandeling hier startte was het een grote schok voor me, want ik moest direct volledig mee-eten terwijl ik hiervoor nog steeds sondevoeding kreeg. Maar ik deed het en was gemotiveerd voor de behandeling, hoewel het natuurlijk heel zwaar was. Na een aantal maanden wilde ik zo graag terug naar school en ik was de behandeling zo zat, dat ik deze zelf heb beëindigd.
Ik startte school en het ging best redelijk, maar omdat ik toch nog wat moeite had met voldoende eten ging ik weer naar een diëtiste. Zij adviseerde mij vetarm te gaan eten en wat te sporten om zo spiermassa op te bouwen. Dit raakte bij mij een verkeerde snaar, en ik sloeg helemaal door in het sporten en verarm eten. Als gevolg hiervan viel ik weer veel af en putte ik mijn lichaam helemaal uit. Bij een controle in het ziekenhuis bleek mijn hartslag dusdanig laag dat ik met spoed moest worden opgenomen. Ik was boos, want naar mijn idee at ik gewoon goed! Maar ik moest weer aan de hartbewaking in het ziekenhuis omdat ik in levensgevaar was en ik werd wel tien weken opgenomen. Ondertussen ging ik overdag weer naar de kliniek in De Bascule voor behandeling.
Deze behandeling heb ik me heel erg verzet tegen alle regels omdat ik het nergens mee eens was. Ik wilde wel beter worden, maar dan op mijn eigen manier en tempo. Ik ben tegen alle adviezen in weggegaan waarna een rechtelijke machtiging is aangevraagd. Gelukkig kreeg ik deze onder voorwaarden, dankzij mijn advocaat. Dit hield in dat ik onder strenge controle van De Bascule en het AMC stond, maar wel thuis mocht blijven. Pas toen de machtiging afliep en ik eindelijk ‘verlost’ was van de hulpverlening ging de knop bij mij écht om.
Ik wilde dat jaar een sportopleiding gaan doen en zette alles op alles om daar gezond mee te kunnen starten. En dat lukte! Helaas werd deze opleiding het niet helemaal omdat ik het psychisch nog niet aankon en ben ik dus dit jaar begonnen met een SPH opleiding waar ik de leerlijn ervaringsdeskundige wil gaan doen. Ik wil anderen graag kunnen helpen met mijn ervaringen. Het gaat best wel goed met mij op dit moment en ik geniet van het leven. Natuurlijk blijft alles rondom eten, gewicht en calorieën een gevoelig punt bij mij, maar ik kan wel zeggen dat ik weer echt tevreden ben met mijzelf!
Mieke stuurde haar verhaal in naar redactie@proud2Bme.nl. Ook jouw verhaal is welkom!
Geef een reactie