De laatste paar dagen wordt de omgevingsbewustzijn van Aafke gelukkig weer groter. Het is fijn om te zien dat Aafke langzaam weer aandacht krijgt voor leuke dingen, zoals bijvoorbeeld piano spelen. Al met al komen er dus steeds meer lichtpuntjes in de grote duisternis.
Wij hebben ondertussen ons leven ook steeds meer opgepakt. Beetje bij beetje komt er meer tijd voor ons, om ons bezig te houden met andere zaken dan de eetstoornis. Het is ongelooflijk hoeveel tijd de eetstoornis opslurpt. Ik ga weer meer lezen, en stuit op een verrassend bericht. Een hersenoperatie zou de oplossing zijn voor patiënten met zware anorexia die niet geholpen kunnen worden met de traditionele behandelingen.
Het bericht komt als een soort van meoriet de huiskamer binnen. Canadese wetenschappers boekten succes met het inplanten van een soort pacemaker in het brein van patiënten. Dat implantaat stimuleert de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor symptomen van depressie, angst en obsessieve gedachten die meespelen in de eetstoornis.Binnen de negen maanden was de helft van de patiënten bijgekomen en waren hun symptomen verbeterd, terwijl anderen een stabiel gewicht kregen.
Ineens realiseer ik mij dat wij helemaal niet weten of de huidige behandeling aan gaat slaan. Ik realiseer mij ook dat er bij de huidige behandeling vanuit een bepaalde visie wordt gewerkt, die op zichzelf bij de behandelaars niet ter discussie staat. Maar stel je nou eens voor, dat we het met z’n allen helemaal fout hebben! Wat dan? In de therapie wordt er vanuit gegaan dat de patiënt uiteindelijk een keus heeft om van gedrag te veranderen. Maar stel nou dat het niet zo is. Dan worden er misschien van Aafke en anderen dingen gevraagd, die zij nooit waar kan maken. Er zijn heel veel ziektes die niet over gaan door een ander gedrag te tonen. Ergens vind ik het een beangstigend idee dat we er over 20 jaar achterkomen, dat de behandeling die nu standaard is, met de kennis van dan zinloos blijkt te zijn.
Ik besluit om het met een aantal hulpverleners te hebben over het artikel dat ik gelezen heb. En dan gebeurt er iets vreemds. Ik bespeur een vooringenomen houding ten opzichte van alles wat ze zelf niet doen. Ik heb ook geen idee wat wel en niet klopt. Maar een open houding richting wetenschappelijke ontwikkelingen zou wel helpend zijn (om maar in de taal van de therapeuten zelf te spreken) om het probleem wereldkundig de wereld uit te krijgen.
Ergens heb ik ook het idee dat ik een taboe-onderwerp aansnij in de eetstoorniswereld. Het lijkt wel of uit zelfbescherming het verdedigen van hun eigen behandelmethodes belangrijker is dan het openstaan voor nieuwe ontwikkelingen en inzichten die niet stroken met de huidige behandelingswijzen.
Enfin; voorlopig heeft Aafke niets aan dit gemijmer van mij. Met Aafke blijft het beetje bij beetje beter gaan. Haar gewicht neemt sowieso toe, en in haar hoofd lijkt het iets rustiger te worden. Voor Aafke is het idee van beter worden nog heel erg moeilijk. Ze raakt in paniek als mensen haar sms-en dat ze gehoord hebben dat het beter met haar gaat. De grote angst van Aafke nu is om losgelaten te worden, als ze gaat eten. De kernboodschap die wij en professionals aan Aafke nu continu uitzenden is dat zij niet losgelaten wordt als zij gaat eten. Sterker nog: Als zij gaat eten, is er meer ruimte en tijd om aan de andere problemen van haar te werken. Heel langzaam lijkt dat bij haar door te dringen.
Volgende keer: Bang om beter te worden
Geef een reactie