Een verslaving voor het leven

Dit blog gaat over zelfbeschadiging. Vind je dat een lastig onderwerp? Lees de blog dan met iemand anders samen of sla deze voor nu even over.

Zelfbeschadiging: ik heb er al eerder over geschreven en voor mij persoonlijk is het een terugkerend thema. Alhoewel ik momenteel niet actief aan zelfbeschadiging doe, de drang en onderliggende gedachten zijn er nog altijd. Ik was verslaafd aan mezelf beschadigen, pijn doen, en die verslaving gaat niet zomaar weg. Een verslaving heb je voor het leven.

Bron: Felix P.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over zijn eetstoornis, transitie en chronisch ziek zijn. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag ‘Abel blogt‘. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

De drang neemt toe

In tijden dat het minder gaat, ik niet goed in mijn vel zit of veel stress heb, komen de gedachten weer op. De drang neemt toe. Ik ben gevoeliger, wordt sneller getriggerd en kan minder ‘hebben’. Het is te vergelijken met iemand die rookt of verslaafd is geweest aan alcohol of drugs; ik heb die ‘high’ nodig. Althans, zo voelt het op dat moment. Maar dat is het juist: zó voelt het, maar het gaat niks oplossen. Het tegendeel zelfs.

Toegeven aan de drang gaat er uiteindelijk voor zorgen dat je in een vicieuze cirkel belandt. Het gaat van kwaad tot erger en voor je het weet ontstaat er (weer) een afhankelijkheid. 

Meer dan fysieke pijn

Zelfbeschadiging komt voor in alle vormen en maten. Ik heb het niet per se alleen over automutilatie. Het kan ook gaan over jezelf dingen ontzeggen of niet gunnen, bijvoorbeeld eten. Een eetstoornis is, in mijn visie, namelijk ook een vorm van zelfbeschadiging. 

Je brengt je lichaam schade toe door niet te eten, door te braken, laxeren, extreem te bewegen of juist te overeten. Net zoals bij een eetstoornis, pakt zelfbeschadiging je volledig. Geef het een vinger, het pakt je hand en de rest van je lichaam. De weg eruit? Praten, huilen, schreeuwen, afleiding zoeken en doorgaan. Het is niet makkelijk, maar wel mogelijk. De opluchting, high, of het ‘goede’ gevoel is maar voor even. De littekens en schade voor altijd. Korte termijn afzien voor lange termijn herstel en geluk.

De schaamte voorbij

Op dit moment in mijn leven, beschadig ik mezelf niet meer. Ik probeer mezelf te beschermen tegen triggers, voor zover dat gaat: het leven zit vol met triggers en het vermijden ervan kan niet altijd. Bovendien gaat het niet om de triggers an sich, maar om de manier waarop je hierop reageert. De gedachten over zelfbeschadiging mogen er zijn, de gedragingen wil ik niet meer.

Wat mij helpt, is vooral communiceren met hulpverlening en mijn omgeving: praten, praten, praten. De schaamte voorbijstappen. Vloeken, schelden, schreeuwen, slaan, praten: emoties eruit laten. Op een gereguleerde en niet-destructieve manier.

Ook dingen als afleiding zoeken, uit de situatie stappen (een klein ommetje maken) of van je afschrijven of typen kunnen helpen. Voor iedereen is dit anders, zoek een manier die voor jou werkt en prettig is.

En als het niet prettig is, is dat ook oké. Verandering en herstel is zelden prettig. Maar uiteindelijk wordt het harde werk beloond. Een verslaving voor het leven, maar misschien kunnen we inzetten op remissie.

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.