Een vriendin op dieet, wat nu?

Voor wie van jullie is de volgende situaties herkenbaar? Gezellig samen eten met een goede vriendin. De vriendin in kwestie gaat volgende week op vakantie en vertelt je dat ze daarom vandaag aan een streng dieet is begonnen. Zoals nu kán ze natuurlijk niet op die vakantie-foto’s staan. Jij vindt je vriendin helemaal niet dik, lijkt haar lichaam niet op dat van jou? Je kijkt naar beneden. Als je vriendin vindt dat zij op dieet moet, wat vindt ze dan wel niet van jou?

“Maar bij jou zou er ook best wel iets af mogen” schiet er even door je hoofd. En nu?

Moet je je vriendin vertellen dat dit geen handig onderwerp is nu je (grotendeels) van je eetstoornis herstelt bent (en natuurlijk al helemaal niet als je nog lijdt aan een eetstoornis)? Of moet je het maar laten gaan? Je wilt je vriendin niet voor het hoofd stoten. Naarmate de avond vordert stijgt je ergernis. Zij gedraagt zich zoals jij dat zelf vroeger zou doen. Ze vermijdt de Aioli. Ze eet maar één aardappel. “Ik heb een lekker toetje, vind je vast niet erg, haha” roept ze uit de keuken. Vervolgens zet ze een schaaltje aardbeien voor je neus. “Wil je er ook Optimel yoghurt bij?” Als avondsnack trekt ze zo’n zak met van die vieze wortelballetjes van de AH open.

Jij weet niet wat je met jezelf aan moet. Moet je deze ‘kans’ om weinig te eten aangrijpen? Nee, dat wil je helemaal niet. Je hebt genoeg tegen je eetstoornis gevochten, waarom jezelf dit aan doen? Je twijfelt. Maar blijkbaar ben je zo goed genezen van je eetstoornis dat je uit jezelf goede keuzes wil maken. “Loser” klinkt het weer ver weg in je achterhoofd. Is dat je eetstoornis? Huh? Dat wil je niet. Maar toch….je vriendin eet zo weinig nu.

En voilà, daar is de bevestiging: vergeleken met je vriendin ben jij eigenlijk gewoon een dikke vreetzak. Na wat leuk samen eten had moeten zijn blijf je aan het einde van de avond achter met een rotgevoel.

Als je midden in je eetstoornis zit, begrijpen de mensen om je heen meestal wel dat het niet handig is om over diëten of afslankmethodes te praten. Dat is duidelijk. Maar dan ben je genezen. Het gaat een stuk beter met je, je eetstoornis is al een tijd naar de achtergrond verdwenen. Je gedraagt je normaal, eet zonder veel problemen mee met anderen, er is weer ruimte in je hoofd en leven. Ook de band met vrienden en familie staat niet (meer) in het teken van zorg om jou. En dan, naarmate de tijd vordert en ook voor anderen je eetstoornis ver(der) weg lijkt, kun je in dit soort situaties terecht komen. Misschien is het je al eens gebeurd. Wie weet kom je dit in de toekomst tegen.

De hier beschreven situatie is uit mijn eigen leven gegrepen. Mijn vriendin heeft de beste bedoelingen, ongetwijfeld. Maar ze gaat erg onhandig met mijn eetstoornisverleden om. Kan ik haar dat kwalijk nemen? Niet echt. Want ik zég er eigenlijk niets van. Waarom zeg ik er niets van? Ik kan een aantal redenen bedenken:

  • Mijn vriendin heeft me heel erg gesteund toen ik op het dieptepunt van mijn eetstoornis zat. Moet ik haar dan – nu ik genezen ben – weer lastigvallen met die eetstoornis? Bovendien: ik vind niet dat zij dit voor mij moet laten, zij heeft geen eetstoornis gehad.
  • Het is normaal dat mensen op dieet gaan, hoe vervelend ik dat ook vindt en los van hoe slecht mijn eigen dieet is afgelopen. Ik heb dat maar te accepteren. Punt.
  • Als zij doorgaat met dit dieet weet ik dat ik bij haar in ieder geval altijd veilige maaltijden kan verwachten en op zich kan ik (nee, mijn eetgestoorde kant!) die zekerheid best waarderen.
  • Straks denkt zij nog dat het niet goed met mij gaat als ik zeg dat ik haar dieet geen fijn onderwerp vindt, en dan maakt ze zich weer zorgen. Dat wil ik niet hebben.

Dit is een aardig rijtje. Zien jullie hoeveel denkfouten en verkeerde gedachtekronkels hierin staan? Ik vul in voor een ander, ik meet met een dubbele maatstaf, ik neem mezelf niet serieus en – ik wil het niet, maar het gebeurt toch! – ik geef mijn eetstoornis weer ruimte!

Ik accepteer het gedeeltelijk: in onze huidige maatschappij is het haast onmogelijk om mensen te mijden die op dieet zijn, zich met hun gewicht bezighouden of die “gewoon wat gezonder willen eten en meer willen bewegen”. Ik wil mijn vrienden ook niet verbieden zich hiermee bezig te houden, dat zou niet eerlijk zijn. Maar ik kan me wél assertiever opstellen.

  • Prima dat jij op dieet bent. Maar ik vindt het totaal niet nodig dat je lijnt want je bent niet dik.
  • Prima dat jij op dieet bent. Maar ik wil er inhoudelijk niets over horen.
  • Prima dat jij op dieet bent. Zullen we dan in plaats van voor het avondeten afspreken dat we samen ‘s ochtends een kop koffie drinken?
  • Prima dat jij op dieet bent. Maar kijk in godsnaam uit. Je hebt bij mij gezien hoe een dieet kan ontsporen, en je wil écht géén eetstoornis hebben.

Uiteindelijk komt het neer op een punt: namelijk hoe serieus neem je jezelf, óók nadat je een eetstoornis hebt gehad. Uiteindelijk héb je een eetstoornis gehad, een serieuze en gevaarlijke ziekte. Het is fantastisch dat je ervan af bent gekomen, maar ook in het hier en nu mag je rekening houden met je verleden. Of moet je daar zelfs rekening mee houden, om te zorgen dat het verleden het verleden blijft! Mijn eetstoornis vergelijk ik altijd met een wond. Tegenwoordig zit er een hele dikke korst op. Maar als ik, of iemand anders, maar lang genoeg aan die korst gaat pulken, begint de wond weer langzaam te bloeden. En dan komt het besef: ook die wondkorst moet ik af en toe verzorgen. En dat is precies wat ik ga doen.

Als mijn vriendin terug is van vakantie ga ik haar dus deze blog laten lezen. Ga ik met haar het gesprek aan over dit onderwerp. Niet met de insteek om haar iets te verwijten, want dat doe ik niet. Wel met de insteek mezelf te beschermen. Om te zorgen dat het goed blijft gaan.

Hoe is dit voor jullie?
Herkennen jullie dit probleem en hoe gaan jullie hiermee om?

Door: Myrte 

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

17 reacties op “Een vriendin op dieet, wat nu?”

  1. Pff herkenbaar.. Mijn vriendin is ook absoluut niet te dik maar ook op dieet. Een aantal weken geleden vroeg ze mij zelfs afvaltips?! Ik dacht echt dat vráág je toch niet.. Daarna ook niet echt meer de behoefte gehad om met haar te praten. Ik kan daar gewoon niet mee om gaan 🙁

  2. Worteltjes van de AH met een plaatje van de C1000 hahaha

    Goed artikel

  3. Ja ik ken het, mensen om mij heen zijn ook op dieet of maken telkens opmerkingen van “ik ga dat niet eten, ben al dik genoeg” etc etc. Voel me er eigenlijk alleen maar door getriggert…

  4. Herkenbaar! Goede tips en opmerkingen! Loop er zelf ook vaak tegenaan. Toen ik nog in het hele proces zat van het moeten aankomen, was er een meisje op school dat naar me toekwam voor afvaltips:S Dat vond ik wel kwetsend (was overigens geen vriendin). Nu merk ik nog vaak dat ik vanuit de familie dingen hoor over het willen afvallen/ grapjes over een taartje ‘ eraf trainen op de trampoline’ etc. Of familieleden die vertellen dat hun kennissen op een bepaald dieet zijn etc. En dan denk ik: waarom moet ik dat uberhaupt weten? Als hint ofzo?!! Gelukkig heb ik geen vrienden die gaan afvallen etc. ze houden goed rekening met mij in dat opzicht!

  5. Ik vind het ook heel vervelend als ik veel te maken krijg met mensen om mij heen die allerlei dieëten gaan doen. Een voorbeeld hiervan is mijn moeder, ze is eigenlijk altijd aan de lijn (door de weeks dan, in het weekend niet). Dit vind ik zelf erg vervelend, maar ik kan er goed mee om gaan. In de periode dat ik het nog erg moeilijk had, was het echt heel lastig om dit steeds te moeten horen en aanzien. In de zomer vond ik het ook wel wat triggerend werken, maar ik heb mezelf goed in de hand weten te houden!

  6. Aangezien ik zelf anorexia heb gehad is het heel grijpend wanneer een vriendin op dieet gaat en tegen mij zegt : maak je geen zorgen om mij ‘ik heb de xx nog niet bereikt dus waarom is dit zorgwekkend’ … Terwijl ze op pro ana sites zit en mij constant vraagt of ze dit of dat wel mag eten.. en op haar profiel zie ik dan hoe weinig ze eet… ja, dan maak ik mij wel zorgen. Hoe ga je er mee om? Nou, ik denk dat ik inderdaad assertief moet zijn om mezelf te beschermen. Maar de bezorgdheid in mij is het ergst, niet het feit dat ik bang ben terug te vallen….

  7. heeel herken baaar, ik kwam op een nieuwe school ( vervolg onderwijs ) en gelijk vanaf de eerste week ging het in de klas alleen maar dan ook alleen over afvallen en gewicht, eten enz..
    ik bemoeide me er niet mee totdat zei mij er zelf bij betrokken, ze gingen me vertellen hoeveel ckal ik nu wel niet naar binnen aan het werken was en dat ze het goed van zichzelf vonden dat ze het allemaal wisten.. alsof ik het zelf al niet erg genoeg vond..
    en dat terwijl ik nog niet eens op de basislijst zat.. maar ze wisten ook niet dat ik een es heb
    ik ging mijn eten weer vergelijken en zei aten inderdaad veel minder dan mij.. dus ik ging ook weer minderen viel weer af , waardoor ik meer hulp moest gaan zoeken, en dus tijdelijk niet op school kon komen.. ik moest het de klas vertellen..
    toen ik het vertelde waren ze allemaal geschrokken.. en het niet verwacht van mij omdat ik er niet heel mager uitzag vonden ze en ik wel veel at.. dat maakte het voor mij nog moeilijker om de stap te zetten naar hulp .. het viel immers wel mee..
    ik heb het toch gedaan en ga ook weer naar school, ik heb nu 1 daagse therapie en heb met mijn klasgenoten afgesproken dat er niet meer over afvallen en calorieën word gesproken, en af en toe komen ze vragen hoe het met me gaat dat is wel lief 🙂

  8. herken het heel erg, mar dan niet over een vriendin maar wel medeleerlingen die er zo in pauzes over praten of niks eten.

    en daarbij is mijn moeder nu op dieet terwijl ik nog flink aan moet komen, dat is erg moeilijk voor me op dit moment…

  9. Daar heb ik vandaag ook een discussie over gehad en iedereen wilt gewoon mooi strak in zijn vel zitten voordat je in bikini t strand op gaat. Maar opzich wel wat overdreven om op streng dieet te gaan want daar wordt je lichaam niet mooier van. Wel van sporten, en gezonde voeding. Maar iedere vrouw heeft wel issues met haar lichaam en vergelijken met andere vrouwen. Het is gewoon onzekerheid want t hele jaar is je lichaam bedekt en dan opeens in bikini en geconfronteerd worden met je issues. Mensen kijken daar niet naar, maar dat vraag ik me af

  10. Maar dat een vriendin op dieet gaat en weinig eet hoeft ze niet perce een eetstoornis te hebben. Soms is t gewoon tijdelijk dat ze aan t lijnen zijn.

  11. jaja…ik weet niet wat ik hier van moet denken…volgens mij draaien we allemaal een beetje door, in mijn tijd waren er maar zelden mensen die op dieet waren…:S
    het maakt mij niet uit wat een ander doet met eten, iedereen mag eten of niet eten, wat ie wil van mij, net zoals ik wil dat ik dat van hen ook mag. Ik zal wel mijn zorgen uitspreken of vragen hoe zit het nou? als ik vermoed…dat het niet helemaal snor zit!

  12. Tegenwoordig is iedereen op dieet so what boeiend! Er is nixs mee om op je eetpatroon te letten! Mensen moeten niet zo met elkaar bemoeien en zo sociaal controlerend zijn dat is irritant. Iedereen heeft een ander eetpatroon net zoals de ene slank is en de ander whatever mij boeit niet wie op dieet is en wie wel!

  13. Het ligt aan mijn eigen ‘eetgestoordheid’ dat ik het ook zo irritant vind, dat ik overdreven reageer op een ander zijn (tijdelijk?) vreemde eetgewoontes. Choas, verwarring en simpelweg woede.. omdat een ander in mijn ogen eetgestoord doet.

    Maar, je zou dus idd moeten denken: jouw ding, niet de mijne: het is geen reden om anders te gaan eten, ik eet wel normaal omdat ik dat nodig heb en wil (wat de ander ook doet..grrr).

    Dit is echt een van mijn grootste irritaties en lijkt met de loop der tijd wel sterker te worden, misschien omdat ik juist probeer alles wel goed te doen terwijl je dat ergens ook niet wilt.

  14. Zó herkenbaar!

  15. Over goede timing gesproken!
    Mijn vriendin kondigde vanmiddag aan dat ze op dieet ging!
    Ze weet niet van mijn eetstoornis en dat maakt hij voor mij alleen maar moeilijker, ik denk dat ik binnenkort alles eruit gooi als ze echt met haar dieet is begonnen! :S

  16. Een vriendin is laatst veel afgevallen. Ze zegt dat ze alleen ‘let op wat ze eet’, maar ik geloof haar niet want ze wist wel precies te vertellen hoeveel ze woog (op de komma precies).
    Vervolgens gaan we samen uit eten, ze bestelt een bord friet met een hamburger. Ze wilde alleen de hamburger eten maar at uiteindelijk alles op. Zegt ze: “Jij hebt toch weleens eetbuiten?” Ik zeg “ja” (ik heb Boulimia). “Ja, ik heb zojuist ook een eetbui gehad, ik heb alles opgegeten!” Ze had gewoon een normaal bord avondeten op.

    Ik was zo verbijsterd dat ik niet eens iets kon antwoorden. Ze weet van mijn eetprobleem en waar ik mee zit en ik dacht dat ze me begreep maar na zó’n opmerking kan ik haar gewoon niet meer serieus nemen.

    Daar komt nog bij dat ik gewoon superjaloers ben op haar figuur nu, wat het nog erger maakt.

  17. Ik vind heel mooi dat je dit onderwerp hebt genoemd. Het was al lang geleden dat ik anorexia had gehad. En ik herkende het zoveel bezig zijn met eten bij een collega en zij vertelde over haar eetbuien en dan weer heel veel sporten enzovoorts. En ze wilde op een bepaalde manier dat ik haar ermee hielp. Tegelijk voelde ik dat ze niet aan wilde komen. En ik voelde dat ik helemaal niet met die calorieen meer bezig wilde zijn. Dat heb ik toen gezegd. Tegelijk voelde ik me heel schuldig. Want ik las overal dat je met een eetprobleem moet zorgen iemand te vertrouwen en het te delen en dat had zij gedaan en nu wilde ik juist daar niet over praten. Zat ik steeds met dat schuldgevoel van dat ik haar op een heel belangrijk deel van haar leven in de steek liet. En tegelijk voelde ik hoe ze dan tegen mij aankeek. Omdat ze van strak hield, dat ze dan mij natuurlijk alleen met rondingen zag enzo… Wat ik uiteindelijk juist mooi vind, die rondingen, als ik het eerlijk mag zeggen. Dat vind ik veel vrouwelijker…Uiteindelijk zien we elkaar nu niet meer.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *