Maandag (25/12): Ik ben thuis. Ik begin me ook weer thuis te voelen! Het voelde gisteren alsof ik op bezoek was in mijn eigen huis. Na een aantal weken in het ziekenhuis moet ik wennen aan het feit dat ik de kinderen weer om me heen heb, maar het grofste waar ik aan moet wennen is dat Robbert de controle heeft en die niet zomaar uit handen geeft. Hij heeft me niet “nodig”. Hij kan het huishouden draaiende houden zonder mij. Dat vind ik lastig. Ik heb al jaren alleen maar gezorgd, omdat ik vond dat dit mijn taak was. Poetsen, de was, de strijk, de kids. Alles deed ik zelf een hoe vaak hij ook zei dat hij best mee kon helpen, ik wilde geen enkel touwtje uit handen geven…
Nu heb ik dat verplicht gedaan en geef ik hem eindelijk de kans om het te doen zoals hij het wilt. Hij is een duidelijke vader naar de kinderen toe en ik moet toegeven: ik heb hem onderschat. Hij doet het fantastisch. De kinderen worden met de week gekker op hem. Misschien had ik hem toch eerder de kans moeten geven. Zo heeft het ontwikkelen van een eetstoornis toch ook een positieve kant. De kinderen hebben nu een leuke band met papa en krijgen straks een ietwat zelfverzekerdere moeder erbij terug! Nu alleen nog even de strijd winnen.
Dinsdag (26/12) De kerst zit er weer op! Ik ben weer terug in mijn kamertje in het ziekenhuis. Het voelt zo ontzettend dubbel om weer hier te zijn. Thuis zijn is fijn, weer lekker naast Robbert in bed, fijn met de kids om me heen. Ook lastige momenten gehad. Met de kerst staat toch alles in het teken van eten. Laat dat nu net het moeilijke punt voor mij zijn. De tijden van eten lopen door elkaar, andere producten. Dan raak je in de war, zeker als je zou moeten eten om aan te komen. Dan vind ik het toch nog moeilijk om te bepalen wat een normale portie is, of dat iets nu bij het avond eten hoort of bij de late avond maaltijd. Naar mijn gevoel heb ik het meest haalbare eruit gehaald dit weekend. Ik heb wel spanning gevoeld maar heb hier niet doorheen geduwd. Ik wilde ook nog een beetje kunnen genieten van die dagen. Ik heb mezelf met wat dingen uitgedaagd en die zijn toch redelijk gelukt.
Zo heb ik toch twee keer een half stukje vlaai gegeten. Voor jullie misschien heel normaal, maar voor mij ontzettend moeilijk. Vandaag zijn we met ons gezin toch even naar de Griek geweest. Het lukte me niet om een heel bord leeg te eten, maar heb het gedeeld met mijn kleine mannen. Voor mij al een hele uitdaging om in het openbaar te eten, dus dat stapje heb ik toch maar mooi gezet. Nu in het ziekenhuis weer helemaal volgens de eetlijst gegeten. De eetstoornis in mijn hoofd laat me constant voelen dat ik aan het aankomen ben, net op de voor mij moeilijke plekken. Morgen mag ik weer op de weegschaal springen en ga ik vol goede moed beginnen aan de weken waar ik een hele kg gewicht per week moet herstellen! Gespannen voor de weegschaal morgen ga ik dan nu toch mijn ogen sluiten!
Woensdag (27/12) En dan lig ik al een uur wakker. Zenuwachtig voor de weging. Ik ben niet zo bang dat ik iets ben aangekomen, maar wel dat het blijft doorgaan, dat het niet meer stopt. Dat is wat dat stemmetje in mijn hoofd zegt. In mijn hoofd is er geen stuk met een gezond gewicht. In mijn hoofd ga ik van dit gewicht naar overgewicht. Heb altijd gewogen wat nu mijn gewichtsdoel is, maar voor mijn gevoel schiet ik daar straks overheen… stom stemmetje!
Een moeilijke dag voor mij in de kliniek. Vanmorgen kon ik aan de cijfers op de weegschaal zien dat ik de eetstoornis nog te veel ruimte had gegeven. Ik had gelukkig wel een voorsprong opgebouwd, waardoor ik mijn gewicht net haalde. Ik moet nu echt aan de bak, want voor mij beginnen nu de weken waarin ik een kilo gewicht per week moet herstellen. Toch kan ik terugkijken op een weekend waar ik toch wat uitdagingen ben aangegaan. Eten bij andere mensen, zelfs uit eten gaan, twee stukjes vlaai gegeten. Allemaal stapjes in de goede richting.
Vandaag was ook nog het afscheid van mijn kliniekmaatje. Met haar bouwde ik een band op en we konden samen lachen, praten of gewoon janken dat het allemaal shit ging. Ik heb voor haar een bestekset gegraveerd met de tekst “you can (b)eat this”. Gelukkig was ze er blij mee. Bij de laatste maaltijd vandaag werd ik meegenomen in de problemen van anderen, zag hoe zij het moeilijk hadden om hun gedeelte op te eten. Ik had het hierdoor extra moeilijk, maar toch besloot ik van mijn lijst af te wijken en de extra producten, die ik wel geleverd krijg maar niet hoef op te eten, te nemen zodat ik mijn voorsprong weer kan terug verdienen.
De eetstoornis in mijn hoofd spartelt goed tegen, maar dat is eigenlijk een goed teken. Dan ben ik in ieder geval uit mijn comfort zone en echt aan het vechten. Ik wil weer normaal met voedsel kunnen omgaan en weer eens een chocolaatje durven eten. Als anorexia patiënt heb je nog steeds wel trek in dingen, maar ik gun het mezelf niet. Ik moet dat verdienen, vind ikzelf!
Donderdag (28/12) Ik vind het aankomen kut, zwaar kut. Sorry voor mijn woordgebruik, maar ik kan echt geen betere woorden kiezen die de lading dekken. Iedere ochtend opnieuw die stress. Wie gaat er tevreden zijn? Mijn eetstoornis als ik niet veel ben aangekomen, de gezonde Britt als ik precies genoeg ben aangekomen, de behandelaren als ik “te” veel aankom. Vanmorgen was er xxx gram bij ten opzichte van gisteren. Tja en voor wie doe ik het dan goed? Ik zorg dan dus goed voor mezelf dus is het thuisfront meer dan tevreden. Een piepklein stukje van mij ook, maar er is een eetstoornis stuk wat eigenlijk keihard op de rem wil trappen.
Niet meer zoveel eten, beetje compenseren, reageren op het gemeten gewicht. Toch won dat piepkleine stukje Britt vandaag weer even van de eetstoornis. Ik heb mijn eigen aankomlijst wat verhoogd en wat extra gegeten met het idee dat ik dan eerder bij het eind gewicht kom. Nu sputtert het stemmetje in mijn hoofd zo hard tegen, dat ik er letterlijk buikpijn van heb.
Waarom heb ik dat in godsnaam extra gegeten, waarom zou ik extra eten terwijl ik dan toch niet eerder met ontslag mag, het aankomen gaat nooit meer stoppen, nooit meer. Doodsbang maakt dat stemmetje me en laat me nog eens extra in de spiegel zien hoe enorm mijn buik is. Waarom vind er niemand een pilletje uit voor deze kutziekte! Wanneer stopt deze enorme strijd, wanneer wordt het weer rustig in mijn hoofd en kan ik weer genieten? Wanneer?
Fotografie: Lookcatalog
Geef een reactie