Eenzaamheid in de Separeer

Ik weet nog dat ik het een keer met mijn toenmalige psycholoog over het concept van de separeer had. Het leek mij wel wat, het idee, ik wilde niet echt gesepareerd worden: lekker tijd om na te denken over van alles en nog wat, niet gestoord worden, geen verplichtingen. Tweeëneenhalf jaar later. Ik zat met een IBS op de gesloten afdeling van een vreemde instelling en deed alsnog een zelfmoordpoging. Overdag werd ik 1:1 begeleid, maar ‘s nachts hadden ze daar de mankracht niet voor en werd ik dus elke nacht gesepareerd.

21.00 uur: Ik moest in de separeer
Vergezeld door twee verpleegkundigen liep ik op mijn krukken naar de separeer. Eenmaal daar moest ik me uitkleden. Het mutsje dat ik droeg om mijn kaalheid te verbergen, moest af. De sok die ik altijd aan had omdat ik een irrationele angst heb voor het laten zien van mijn onderbeen, moest af. Het medische hulpmiddel dat ik ‘s nachts moet dragen om erge pijn te voorkomen, moest af.

In plaats daarvan kreeg ik een papieren onderbroek, een scheurhemd, een rubberen matras, twee scheurdekens, en vier bekertjes water. Mijn krukken werden afgepakt. Er werd mij gevraagd hoe hoog ik de verwarming wilde hebben, er werd me verteld waar de alarmknop zat, en toen ging de deur dicht. 

Al snel kwam de pijn opzetten. Door de pijn kon ik niet slapen. Periodiek kwamen de verpleegkundigen kijken. Ze kwamen altijd met zijn tweeën en bleven in de deuropening staan. Ik voelde me net als een beest behandeld. Altijd met zijn tweeën, nooit verder dan de deuropening, alsof ik al hinkelend echt een groot gevaar zou kunnen zijn. Geen greintje compassie; ik denk dat ze vonden dat het mijn eigen schuld was dat ik in dat hok zat. Alsof ik het voor mijn plezier deed.

Met niks te doen, veel pijn en niet kunnen slapen, ging ik maar liedjes zingen. Ik heb de constatering gedaan dat er een groot verschil zit tussen het meezingen met de radio of cd-speler, en het uit je hoofd zingen van liedjes. Het laatste is veel moeilijker – zelfs de teksten van liedjes die ik meende goed te kennen, ontgingen me na een paar regels.

Uiteindelijk viel ik in slaap. Kort daarna werd ik wakker en was de pijn zo erg dat ik een herbeleving kreeg. Ik lag op de grond te gillen, onzichtbare mensen van me af te vechten; ik dacht dat iets wat ik ooit heb meegemaakt, weer gebeurde. De verpleging had mijn signaleringsplan, ze wisten hoe ze me op zo’n moment moesten helpen. Ze kwamen – ik neem aan dat ze reageerden op mijn gegil – en deden de deur open, stonden met zijn tweeën in de deuropening, en liepen weer weg. Geen hulp voor de lastpak in de isoleercel.

Toen de herbeleving na ruim 2 uur was afgelopen en ik “enkel” nog flinke pijn had en niet kon slapen, belde ik de verpleging. Mocht ik uit de separeer? Mocht ik een boek? Mocht er een radio aan? Mocht ik het medische hulpmiddel dat mijn pijn zou verminderen? Nee: mij werd verteld dat ik maar na moest gaan denken over wat ik tegen de rechter zou zeggen, die later die dag zou komen om de IBS te bekrachtigen. Ik zei toen dat ik al een hele motivatie had getypt die op mijn laptop stond, dus zou ik daar bij mogen? Nee.

9.00 uur: Ik mocht uit de separeer.
Die middag werd de IBS bekrachtigd door de rechter en sprak ik de psychiater. Ze hielden niet van dwang, dus als ik vrijwillig gesepareerd zou worden, mocht ik in de open separeer slapen: dit hield in dat ik mijn eigen onderbroek aan mocht houden, ik een boek mee mocht nemen, en dat de deur open zou blijven. De deur leidde naar een kale gang; de deuren van de kale gang waren op slot; mijn krukken werden alsnog afgepakt en buiten de gang gehouden. Wat een openheid. Wat een vrijwilligheid. Maar goed, ik had mijn boek, dus de nachten waren iets minder lang. Nog steeds kwam de verpleging altijd met zijn tweeën kijken en bleven ze in de deuropening staan.

Na anderhalve week werd ik teruggeplaatst naar mijn “vaste” GGZ-instelling. Het eerste wat ik aan mijn psychiater vroeg, was of ik weer in een bed mocht slapen in plaats van in een separeer. Toen hij “Ja” zei, kon ik hem wel zoenen. De eerste nacht kon ik niet slapen en kreeg ik een paniekaanval omdat ik dacht dat ik weer in de separeer zat. Ik heb er nog wel vaker nachtmerries over gehad. Ik voelde me zo alleen. Zo eenzaam.

Ik snap dat separeren in sommige gevallen nodig is, bijvoorbeeld als iemand heel agressief is. Of als iemand zo persistent is in zichzelf wat aan te willen doen, dat hij/zij dat ook nog doet als er mensen bij zijn. Maar als iemand een gevaar is voor zichzelf, en het zou prima opgelost kunnen worden met 1:1-begeleiding? Dan is het een maatregel om te compenseren voor gebrek aan mankracht. Ik heb me nog nooit zo eenzaam, zo onmenselijk behandeld gevoeld als in de separeer. Alsof ik een roofdier was in de dierentuin.

Eén ding weet ik zeker: ik zal nooit meer verlangen naar de separeer…

Fotografie: Seniju

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

24 reacties op “Eenzaamheid in de Separeer”

  1. Wat een ontzettend eenzaam en aangrijpend verhaal. Lijkt me zo traumatiserend om dit mee te moeten maken. Dapper dat je hierover schrijft. Verpleging rent vaak de benen onder hun lijf uit, maar er is gewoon niet genoeg geld voor genoeg personeel. 🙁 sterkte, ik hoop dat het nu wat beter met je gaat xx

  2. Dat klinkt heftig zeg.. Ik kan me voorstellen dat je je zo gevoeld hebt.

  3. Wat afschuwelijk…ik zou denken dat het enige wat hier uit kan volgen, nieuwe trauma’s is. Niets anders.
    En dan, daarna nog vaker in de separeer? Ik begrijp het niet…

  4. Wat heftig, wat vreselijk alleen en aan je lot over gelaten was je, inderdaad traumatiserend. Dat kan niet goed zijn voor een mens, ook die kilheid van de verpleging. Ik snap dat je je zo hebt gevoeld. Dapper om je verhaal te delen. Ik hoop dat het beter met je gaat nu? Dat verdien je gewoon! Je bent ook waardevol!

  5. Ik werd ook bijna elke nacht gesepareerd omdat ik een gevaar voor mezelf was. Op een keer wilde ik echt niet meegaan en kwamen ze met 6 mijn kamer binnen. Ze tilden me op maar ik was zo aan het tegenwerken dat ze me midden in de slaapkamer gang in scheurdekens hebben gewikkeld en er iemand boven op me is komen zitten zodat ik niet meer weg kon. Ze hebben me zo met iemand bovenop mij naar de separeer gesleurd. Eenmaal in de separeer trokken ze al mijn kleren uit. En als ze me dan goed hadden ingewikkeld in de scheurdekens liepen ze snel naar buiten. Daar lag ik, helemaal in paniek eenzaam in de separeer. Ik heb er echt trauma’s aan overgehouden. Weet niet hoe ik er mee moet omgaan. En slaap er soms nachten niet van.

  6. Wat heftig en wat zwaar…
    Dit verhaal raakt me , en wat goed dat je het deelt!

    De separeer.. altijd een grote angst van mij.. omdat, zoals je beschrijft, je niet meer menswaardig wordt behandeld.. Mensen houden er juist nog meer trauma’s aan over ipv dat het ze echt helpt.
    Desnoods een babyphone op de gewone kamer om de desbetreffende persoon in de gaten te houden.. maar een separeer.. VERSCHRIKKELIJK!

  7. Dapper jij… dit allemaal moeten meemaken en er nu zo open over te schrijven… diepe buiging voor jou

  8. Heftig, heb zelf ook maandenlang onterecht in de separeer gezeten. Heb er zelfs schadevergoeding voor gekregen, maar niks maakt dat nog goed. Het blijft een trauma

  9. Wat een heftig verhaal!

  10. Maar zo knap dat je dit deelt!

  11. Ik heb uberhaupt nooit een papieren onderbroek gekregen in de separeer

  12. Wat verschrikkelijk voor je dat je dit meegemaakt hebt! Wel heel dapper dat je jouw verhaal hier deelt. Ik hoop van harte voor je dat je deze trauma”s kunt verwerken en dat het beter met je zal gaan. Heel veel sterkte verder en vergeet niet dat je een waardevol mens bent!! Liefs (L)

  13. Herkenbaar …

  14. Zo krijg je er een extra trauma bij…

  15. Heftig om te lezen dat je de separeer zo ervaren heb.

    Voor mij was het soms wel fijn even totaal geen prikkels en niks kunnen doen. De eenzaamheid was er wel maar het veilige gevoel overheersend.

    Sterkte met verwerken

  16. Herkenbaar. Goed dat je deelt. Ook in je eigen omgeving?

  17. Ook ik ben tijdens een IBS in een vreemde instelling onterecht gerepareerd. Ik was suïcidaal, maar in de instelling eigenlijk rustig, maar was in de rookruimte een brandspelletje aan het doen (dat je een gaat je brand in je vloeit je en dan kijkt wie het vloeit je laat scheuren). Gewoon in de asbak overigens. Toen ging het brandalarm af en daarop werd ik direct gesepareerd. Zonder uitleg, zonder wat dan ook. Ook ik heb liedjes gezongen, heb rondgerend, ben op m’n handen gaan staan, alles om de tijd en de eenzaamheid te doden. Het was een Paar afdeling met een enorm lange gang, de huiskamer lag helemaal aan het eind en de isoleer helemaal aan het begin. Ik weet nog goed dat ik niets hoorde. Ik had een raam met lamellen aan de buitenkant, daarachter en gangetje waar de verpleging kon komen kijken (wat ze zelden deden) en dan een dubbeldik raam naar buiten er reed een vrachtwagen voorbij die iets kwam leveren aan het ziekenhuis.. Alles wat ik Hoorde was de airco. Bij mij werd de regeling uiteindelijk iets uitgebreid en mocht ik in het halletje van de isoleer zitten, met m’n boek en mijn knuffelbeer. Ik mocht een krijtje voor de krijtmuur. Na vijf dagen kwam de rechter en heb ik geluld als brugman dat er van suicidaliteit geen sprake meer was, ik was murw door de isoleercel, en werd de IBS opgeheven. Ik heb me nog nooit zó enorm onbegrepen gevoeld…

  18. Heftig.. en herkenbaar! Zo mens onterend:(
    Ik werd helaas ook zoals iemand schrijft met geweld die kant op gedaan. Achteraf zelfs problemen met m’n schouder gehad vanwege het geweld. ( niet volledig uit de kom maar ook niet goed er in..)
    Werd uitgekleed, kreeg een scheur hemd toegeworpen en een deken vervolgens zijn ze 12 uur niet geweest.. blijkbaar hielden ze me via camera’s in het oog maar dat had ik toen niet door.
    Het geweld en het alleen maar door mannen gesepareerd en uitgekleed worden als misbruikt meisje was een trauma extra:(

  19. Arme Breadfish; wat een *gruwelijke* ervaringen!!! :'(
    Ik hoop dat zoiets ergs je nooit meer overkomt!!!

    Heb je inmiddels traumabehandeling gehad voor deze dingen? Ikzelf heb goede ervaringen met EMDR; dat is erg zwaar, maar helpt wel heel goed…

    Liefs, succes en sterkte,
    AnaMan.

  20. ik droomde net dat il weer in de sepereer zit. Het is nu anderhalf jaar later en nog steeds heb ik zo vaak die nachtmerries. Zo veel dwang en zo weinig eigen regie daar. Het doet gewoon pijn. Gelukkig wordt ik wakker in mijn eigen bed. Nooit meer die sepereer.

  21. Ik werd gelijk de eerste avond, omdat ik hardop praatte gerepareerd, 12 uur lang. Ik was toen 16. En dacht dat de muren deur zwart zouden worden en dat ik ergens in het heelal rondvloog. Ging ook liedjes zingen en de intercom maar blijven smeken om ‘r uit te mogen , kreeg één glaasje water en een later was ik zo aan hetgillennvsn angst ,dat ik werd platgespoten. Krijg nu ook EMDR.

  22. Gebeurt dus nog dagelijks. Inspectie moet echt ingrijpen!

  23. Zo pijnlijk herkenbaar. Voel de pijn en de angst weer. Dit zou niet mogen. Dit heeft bij mij maanden geduurd

  24. Zo pijnlijk herkenbaar. Een onhoudbare situatie voor mij. Ik wilde niet meer dood door mijn problemen. Ik werd suicidaal door denisoleer. Door de paniekaanvallen. Kan soindsdien niet meer tegen kleine ruimtes die gesloten zijn

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *