Eenzaamheid is een ontzettend naar gevoel en iedereen, van jong tot oud, kan ermee te maken krijgen. In hoeverre houdt eenzaamheid verband met een eetstoornis? Met de coronacrisis? Of iets anders? Eenzaamheid kan je misschien het gevoel geven alsof jij iets verkeerd doet. Het kan lastig en eng zijn om over te praten. Terwijl je daar misschien wel heel veel behoefte aan hebt. In de serie ‘Eerlijk over eenzaamheid’ laten we verschillende mensen aan het woord die hun verhaal over eenzaamheid vertellen. Hoe het komt, hoe het voelt en hoe ze ermee om proberen te gaan of ervan afkomen. Laten we erover praten. Want hoe eenzaam je je ook kan voelen, weet: ook hierin ben je niet alleen.
We beginnen deze interviewserie met het verhaal van Tiffany. Tiffany is 23 jaar oud en start in februari met de PABO. In verband met corona heeft ze op dit moment geen baan.
Wat is jouw ervaring met eetstoornissen?
“Op dit moment zit ik midden in het herstel van mijn eetstoornis. Na 6 a 7 jaar eetstoornis werd dat wel eens tijd. Ik vond mijn eetstoornis nooit ‘ernstig genoeg’ om professionele hulp te zoeken. Mijn gewicht was namelijk goed genoeg, ik at genoeg en niemand kon zien aan mij dat ik een eetstoornis had. Tot maart 2020, toen ik weer terugzakte in verschillende eetregels en uiteindelijk de eetstoornis mijn leven weer had overgenomen. Ik was mezelf compleet verloren en lichamelijk ging ik erg achteruit. Daardoor ben ik zonder het aan iemand in mijn omgeving te vertellen naar mijn huisarts gegaan en die heeft mij diezelfde dag gelijk aangemeld bij een eetstoorniskliniek. Ik stond al in het systeem, omdat ik al vaker gekampt heb met eetproblemen. Hierdoor hoefde ik maar weinig te vertellen. Mijn huisarts had het al snel in de gaten. Na een aantal maanden wachtlijst ben ik eind augustus drie weken opgenomen geweest, klinisch. Nu krijg ik Ć©Ć©n keer per week therapie.”
Waarom ben jij (soms) eenzaam en hoe voelt dat voor jou?
“Dankzij mijn eetstoornis en depressie ben ik mijzelf gaan isoleren. Hier ben ik al vanaf het ontstaan van mijn eetstoornis (6 a 7 jaar terug) mee begonnen. Dat isoleren deed ik zodat ik geen eetmomenten samen met anderen hoefde te doen, want dan zou het opvallen dat ik zo weinig at. Alle sociale gelegenheden ging ik uit de weg, want er zat altijd wel iets van eten en drinken bij. Daardoor heb ik al jaren ook geen vrienden meer en zit ik alleen maar thuis. In het begin merkte ik weinig van de eenzaamheid, want ik was niet alleen, ik was samen met mijn eetstoornis. Maar nu ik in herstel zit en die eetstoornis weg moet jagen, voel ik mij eenzamer dan ooit. Het is lastig om niet even met iemand af te kunnen spreken en gezellig te kletsen of wandelen. Niemand hebben waar je even je ei bij kwijt kan. Even weg van thuis, weg van alle eetstoornis gedachtes. Even afleiding met wat leuks te kunnen hebben.”
Heeft het coronavirus invloed gehad op de mate of manier waarin jij je eenzaam voelt? Zo ja, hoe?
“Ja, dankzij corona ben ik verder teruggevallen in mijn eetstoornis en verloor ik ook mijn baan. Mijn baan zorgde ervoor dat ik nog een beetje onder de mensen was. Ik werd werkloos en daardoor kwam ik ook niet meer onder de mensen.”
Wat is het verschil tussen eenzaam zijn en alleen zijn?
“Alleen zijn is niet erg, ik vind het soms heerlijk om even alleen te zijn. Even tot jezelf komen, even ontspannen. Maar eenzaamheid is een gevoel dat je gedurende de dagen, weken, maanden en zelfs jaren vasthoudt. Het is niet voor ‘even’. Je kan nog zoveel mensen om je heen hebben, maar je toch eenzaam voelen. Omdat je niemand heb waarmee je jouw gedachtes en gevoelen kan delen, niemand die je begrijpt. Dat voelt zo eenzaam.”
Mensen zullen misschien denken: Bel gewoon iemand op! Maar het is vast niet zo simpel?
“Nee, zo simpel is het helaas niet. Ik ben heel onzeker en ik zou ook niet weten wie ik zomaar even kan opbellen om te praten. Wat zal diegene wel niet denken? Waarom valt zij mij nou weer lastig met dit? Wat moet ik hiermee? Hier heb ik geen tijd voor of zin in. Door die onzekerheid en de angst om iemand lastig te vallen, zal ik nooit iemand zomaar opbellen – als ik iemand zou hebben die ik op zou kunnen bellen.”
Wat doe jij zelf tegen de eenzaamheid? En wat ligt voor je gevoel buiten je macht?
“Ik ga in februari starten met de PABO en ik hoop dat ik hierdoor weer wat meer onder de mensen kom. Weer sociale contacten ga opbouwen met mensen die dezelfde opleiding doen – dus ook hetzelfde doel om leraar(es) te worden. Hierdoor hoop ik iets van vriendschappen aan over te houden en weer mensen om me heen te krijgen waarmee ik leuke dingen kan doen en ook waar ik mee kan praten.”
Wil je nog iets anders meegeven aan de lezers van Proud2Bme?
“Donāt dream your life, live your dream. Dit is mijn quote die mij door alles heen sleurt. Ik heb al een opleiding gedaan, twee zelfs. Maar hetgeen dat ik echt wil, is lerares worden. Na lang twijfelen – ik was bang voor meningen van anderen – heb ik er voor gekozen om mijn droom achterna te gaan. Terwijl ik dit typ, start de opleiding over een week. Al zit ik nog midden in mijn herstel, ik weet dat dit mijn nog meer gaat helpen en kracht geven om mijn eetstoornis te verslaan en mijn droom na te gaan.”
ā„
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie