Eerst mager, dan pas hulp

Ik wilde eerst mager zijn, voordat ik ergens aan de bel trok om hulp te zoeken. ‘Ze zagen me al aankomen met een normaal gewicht. Dan zouden ze vast denken dat ik me gewoon aanstel, aandacht wil en een nep-eetstoornis heb.’ Eerst nog meer afvallen en dan kon ik eventueel over mijn problemen praten. Dat is wat ik jarenlang dacht, voordat ik aan de bel trok en ging praten over mijn eetstoornis. Of eigenlijk voordat dus aan iemand durfde te vertellen hoe doodongelukkig ik met mezelf en het leven was.

Veel afvallen en mager worden leek mij een goed idee. Voor iemand die geen eetstoornis heeft, is het juist een heel stom idee waarschijnlijk. En dat was het natuurlijk achteraf gezien ook. Hoe ik precies op dat idee ben gekomen weet ik niet meer precies, het is erin geslopen. Af en toe minder eten, gaf me een kick. Af en toe afvallen, voelde goed en zo ging het van kwaad tot erger tot ik steeds hogere eisen aan dat gewicht en lijnen ging stellen. Ik wilde mager zijn, niet gewoon een beetje te dun. Ik wilde anorexia.

Veel mensen met een eetstoornis willen graag afvallen of slank blijven. De een slaat hierin door, de ander heeft het gevoel er steeds in te falen, weer een ander krijgt door het lijnen juist eetbuien of je hebt van alles wat. De gedachte dat afvallen sterk is, is vaak erg aanwezig en lijkt veel meer in te houden dan gewoon een paar kilootjes eraf omdat dat ene jurkje dan beter past.

Aan afvallen wordt bij mensen met een eetstoornis vaak veel meer opgehangen, zoals zelfvertrouwen, identiteit, goedkeuring, mooi gevonden worden, bevestiging, waardering, kracht en zelfs een gelukkig leven ligt aan je voeten als je dun zou worden, denk je. Aankomen veroorzaakt daardoor het gevoel dat al het tegenovergestelde betekent. Falen, zelfhaat, mislukken, niet gezien worden, vergeten worden, ongelukkig en lelijk gevonden worden. Twee gebieden die compleet zwart wit worden als je een eetstoornis hebt, waardoor je niet echt heel reëel naar aankomen of afvallen kijkt.

Doordat afvallen zo belangrijk is geworden als je een eetstoornis hebt, wil je het misschien niet opgeven. Toch weet je dat je niet gelukkig bent door zo te klooien met eten, maar het loslaten betekent dat je niet mag lijnen of zelfs aan moet komen in gewicht als je ondergewicht hebt. Het idee dat mager zijn sterk is, dat afvallen knap is en dat dun zijn je gelukkig maakt moet je loslaten, terwijl dat misschien wel iets is waar je je al maanden of jarenlang aan vasthoudt.

Ook kan het zijn dat je geen hulp wilt zoeken omdat je geen ondergewicht hebt of zelfs een beetje tegen overgewicht aan zit. Niet dat dit een reden is om wel of geen hulp te zoeken voor je eetstoornis, maar zo voelt het soms toch. ‘’Ze zien me al aankomen”, dacht ik met mijn gezonde gewicht wel eens. Toch was ik toen al doodongelukkig en had ik hardnekkige problemen rondom zelfbeeld, zelfhaat, faalangst en overmatig piekeren. Ik had eerder aan de bel moeten trekken…

Het is niet zo dat je pas met ondergewicht een eetstoornis hebt. Het grootste deel van de mensen met een eetstoornis, heeft helemaal geen ondergewicht. Je hoeft dus echt niet te wachten tot je dat wel hebt of er heel erg ‘’je best” voor te doen. Voel jij je *** dan mag je hulp vragen, steun zoeken, praten over wat er in je omgaat en ook dan kun je een eetstoornis hebben, maar daar gaat het dus eigenlijk helemaal niet om. Het gaat er niet om of je een eetstoornis hebt, het gaat erom dat je problemen hebt en je niet goed voelt.

Misschien ben je bang dat je de dikste bent, als je in behandeling gaat en in een groep terecht komt. Herkenbaar voor veel lezeressen denk ik en ook een typische eetstoornis gedachte. Het zou namelijk toch eigenlijk juist fijn moeten zijn dat je een minder ernstig probleem zou hebben? Dan ben je er ook sneller vanaf. Toch denken veel mensen met een eetstoornis dat ze al snel ‘niet erg genoeg’ zijn. Zonde, want daar gaat het niet om en is ook eigenlijk helemaal niet belangrijk. Probeer die wegstrijd om wie het dunste is te staken en te kijken naar waar het echt over gaat. Hulp, steun en een proces waarin je weer gelukkig leert te worden met jezelf en het leven.

Stel geen eisen aan hulp vragen. Soms voel je je inderdaad ineens weer gelukkig een week, maar als je problemen met eten of zelfbeeld steeds weer terug blijven keren, je je periodes heel somber voelt of andere dingen niet goed gaan in je leven, zoek dan steun. Het getal op de weegschaal heeft daar weinig mee van doen. Begin met praten. Dat kan in je omgeving met vrienden, vriendinnen, partner, ouders, vertrouwenspersoon op school, sportleraar, docent of met je huisarts, een diëtist of psycholoog. Blijf niet rondlopen met deze destructieve wens om af te vallen. Op zo’n manier afvallen maakt meer stuk dan dat het je helpt gelukkig te zijn.

Redactie

Geschreven door Redactie

Reacties

17 reacties op “Eerst mager, dan pas hulp”

  1. Ja zo ontzettend herkenbaar allemaal.
    Uiteindelijk heb ik wel hulp gezocht, omdat ik dit moest.
    Maar ik had totaal geen ondergewicht, net over de helft van gemiddeld gezond denk ik.. vond dat zo lastig. Dit zijn ook gedachten die ik tegen mijn therapeut nooit heb durven uitspreken.. Omdat ik me daarvoor schaam.. dat ik erg wil zijn.. zo gek hoe dat werkt. Waarschijnlijk omdat ik dan wel sterk zou zijn, iets zou kunnen en misschien toch ook die aandacht wil..
    gelukkig gaat het nu veel beter met me!

  2. Mijn ervaring is dat je helaas vaak niet serieus wordt genomen als je niet veel bent afgevallen :/

  3. Wow, dit had mijn verhaal kunnen zijn. Dit is zooo herkenbaar!

  4. Helemaal waar, maar jammer genoeg nemen ze je in de hulpverlening vaak net niet serieus omdat je niet zo mager bent.. Dus zelfs bij de hulpverleners leeft het, hoe kunnen we hier dan mee aan de slag gaan?

  5. Ik had dan niet het gevoel dat ik niet dun genoeg was om serieus genomen te worden (ik had sowieso een normaal gewicht met mijn boulimia), maar wel dat ik bij mijn intake erg moest overdrijven. Ik overdreef enorm mijn eetbuien en compensatiegedrag. Niet vanwege aandacht vragen, maar omdat ik van mening was dat hoe het echt was niet echt de moeite waard was voor hulp.
    Gelukkig kwam de psych er later wel achter dat ik dat bij de intake had gedaan en kon me -na een lange tijd- gelukkig ook wijs maken dat ik toch echt wel problemen had en een eetstoornis en de moeite waard was voor hulp.

  6. Jaah herkenbaar en k heb ook de hulp gezocht ik was anorexia en nu NAO en ja gelukkig werd ik wel serieus genomen ik hoop dat k dit allemaal van af gwn helemaal geen ana gedachte enso

  7. Ik heb ook anorexia trekken maar wel overgewicht en t duurde bij mij 11 jaar voordat de hulpverlening mij serieus nam!

  8. ‘Het zou namelijk toch eigenlijk juist fijn moeten zijn dat je een minder ernstig probleem zou hebben?’

    Heb je echt een minder groot probleem als je geen ondergewicht hebt??

  9. Ik moet me helaas aansluiten bij x. Na jaren (van mijn 13e tot mijn 16e) gewisseld te hebben tussen boulimia- en anorexiagedrag in combinatie met topsport (een redelijke krachtsport) had ik een randje overgewicht BMI met een heel laag vetpercentage. Daarna sloeg ik om in voornamelijk anorexia-gedrag met korte boulimia-episoden. Op mijn 17e kwamen mijn ouders erachter. Ik had nog net een gezond gewicht en een heel laag vetpercentage (en sportte nogsteeds veel). Ik had al jaren geen menstruatie meer, had het al jaren altijd koud en ik was totaal uitgeput. Mijn huisarts vond het allemaal niet zo problematisch, maar omdat het me totaal niet lukte om mijn gewicht stabiel te houden stuurde ze me toch maar door. In het eetstoornissencentrum vonden ze het in te tijd dat ik in de pre-groep zat niet nodig om mijn gewicht te controleren. Vond ik toen absoluut geen probleem… maar of dat nou echt handig was…
    Ondertussen heb ik overgewicht… en zit ik alweer ruim een maand in een terugval (godzijdank dit keer zonder eetbuien). Ik heb nog steeds overgewicht en durf geen hulp meer te zoeken. Weer niet serieus genomen worden trek ik niet…

  10. Klinkt zo herkenbaar! Na mijn intakegesprek voor een opname in een eetstoornis kliniek, dacht ik dit in mijn wachttijd vaak! ‘Ik moet snel nog afvallen want anders nemen ze me niet serieus’! Dit en ‘Ik wil niet het ‘dikst’ zijn waren de 2 meest voorkomende gedachten. Nu zie ik wel in dat het getal van de weegschaal ook daarin geen bepalende factor of referentiepunt is.

  11. Hallo,
    Ik heb nu al ruim 3 jaar anorexia en ben nu 3 kilo aangekomen.
    Waar ik heel erg mee zit is dat ik nu vet rollen ga zien. Ik zit er echt heel erg mee in en ben bang dat ik weer ga afvallen

  12. Herkenbaar.. Als in; nu, op dit moment speelt het. Enorm.

  13. Mooi Nouska

  14. Ik herken het jammer genoeg en mijn ervaring met hulpverlening is ook niet goed verlopen.
    Doordat ik een ‘gezond’ gewicht had, namen ze mij niet sirieus.
    Terwijl de gedachten van wel/niet eten, eetbuien, calorieën, sporten, gezond eten, afvallen en de weegschaal en het ‘perfecte figuur’ mijn leven dagelijks beheersten, ‘was er niks aan de hand’ zeiden ze. Op dit moment beheerst dit jammer genoeg nog steeds dagelijks mijn leven..

  15. Zo herkenbaar dit! Mijn eetstoornis was nooit erg genoeg vond ikzelf omdat ik maar een paar kg ondergewicht had. Pas toen ik echt een dieptepunt had bereikt en in het ziekenhuis kwam mocht ik hulp gaan vragen van mezelf. Zo zonde! Hierdoor heb ik 10 jaar met een eetstoornis gelopen en is het nu zoveel moeilijker er vanaf te komen! Dus wat je zegt: Iedereen verdient hulp!

  16. ik had, toen ik aan een behandeling begon, wel ondergewicht en toch voelde het voor mij alsof ik niet erg genoeg was omdat ik altijd al tegen ondergewicht aanzat en in mijn eetstoornis periode maar een paar kilo ben afgevallen. ondanks dat ik nooit veel geschommeld heb in gewicht besef ik nu dat het probleem psychisch was, en je geen getallen nodig hebt om de ernst van je eetstoornis te bewijzen!

  17. Ontzettend herkenbaar, maar mijn psycholoog heeft het veroorzaakt. Ten eerste heeft hij me een jaar lang voorgehouden dat hij gespecialiseerd zou zijn in eetproblemen, maar dat bleek dus van niet. Toen ik een paar weken terug aangaf dat het echt niet meer ging, zou hij gaan overleggen over een intensievere behandeling (heb 1 keer in de 2 weken alleen gesprek) en eventueel antidepressiva. 2 weken later kwam ik weer terug: ‘Het is allemaal niet zorgwekkend genoeg, dus de behandeling blijft zoals ie is. Je zit nog … kilo boven het gewicht waar het zorgwekkend wordt, dus tot die tijd doen we niets. Ohja, ik ga nu ook 4 weken op vakantie, als jij nou even deze vragenlijst maakt…’ En daar moest ik het mee doen… En sinds dien gaat het echt achteruit, en ik weet niet meer wat ik moet. Maar het enige wat ik nog kan denken: ‘ nog … kilo, dan krijg ik hulp.’

    Lang leve de gezondheidszorg in Nederland…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *