Eerste Hulp bij Anorexia Nervosa | Voor ouders

Een eetstoornis heb je niet alleen. Herstellen doe je zelf, maar niet alleen. Mijn omgeving, mijn sociale vangnet, speelde een belangrijke rol in mijn herstel. Toen ik nog thuis woonde en anorexia had, viel die rol in het bijzonder op mijn ouders. Dit is voor hen een zware tijd geweest, waarin ze niet altijd wisten hoe ze het aan moesten pakken. Hoe kan je als ouders en omstanders het beste zorgen voor iemand met een eetstoornis? Rik en Saskia, beide ouders van kinderen die een eetstoornis hebben gehad, sloten de handen ineen. Samen ontwikkelden ze een film en een zorgkaart, om andere ouders erkenning, herkenning en steun te bieden. 

De noodzaak om een film en bijbehorende zorgkaart te maken, kwam voort uit de wanhoop die Rik en Saskia hebben gevoeld toen hun dochters op een lange wachtlijst kwamen te staan voor (jeugd)zorg bij de GGZ. Je kind is ziek en je hebt nú hulp nodig, maar de vraag is groot en het aanbod te klein. Aan de pijnlijk lange wachttijden kan je helaas niet zo veel doen. Maar wat kan je dan wel? Het voelt zo machteloos als je kind zich volledig van je afsluit. Als intense angst zich uit in extreme woede en de connectie met je kind totaal verloren lijkt. Je wilt helpen, maar je kan er niet bij… 

Toen ik anorexia had, vond ik het ook heel lastig om met mijn ouders te communiceren. Mijn ouders wilden me helpen. Ze wilden mij beter maken. Ik vond het heel lastig om het zelf zo te zien. Ik had juist het idee dat de eetstoornis mij beter maakte. Mijn eetstoornis voelde als iets veiligs, een bepaalde houvast. Het idee dat iemand dat van me af zou pakken – want zo voelde dat – beangstigde mij enorm. En een kat in het nauw maakt rare sprongen. Scheldwoorden en servies vlogen door de lucht. Ik was mezelf niet meer, opgeslokt door mijn eetstoornis. De frustratie die mijn ouders gevoeld moeten hebben, begrijp ik goed. Maar destijds voelde die woede vooral op mij gericht in plaats van op mijn eetstoornis.

Ik was mezelf niet meer… Maar ik ben niet iemand anders. Het is belangrijk om niet te vergeten dat een eetstoornis een (psychische) ziekte is.  Er was iets in mijn hoofd gaan groeien, wat een enorme invloed op mij uitoefende. Ergens was ik er nog wel. Dat merkte ik op de momenten dat het niet over eten ging. Al was die ‘ik’ behoorlijk gedempt door de zware last die op mij ruste en de energie die het mij kostte. Het was belangrijk voor mij dat dat stukje niet uit het oog verloren werd. Ja, ik heb een eetstoornis, maar ik bén geen eetstoornis. Het was belangrijk voor mij dat die twee zaken uit elkaar werden gehouden. Al was ik ook degene die dat achteraf pas echt kon zien. 

In deze film worden voorbeelden gegeven van hoe het kan zijn om een kind met anorexia nervosa te hebben. Er worden voorbeelden gegeven van hoe je daar mee om zou kunnen gaan. Helaas zijn dit geen kant-en-klare oplossingen. Zo simpel is het niet. Herstellen kost tijd en aandacht. Maar hopelijk helpt dit ouders een stukje op weg. In de film komen een vader, een moeder, een herstelde patiënte en een kinder- en jeugdpsychiater aan het woord. Daarnaast worden fragmenten van situaties rondom eetmomenten nagespeeld door acteurs. Ter illustratie.

De film laat zien hoe anorexia nervosa in elkaar steekt. Wie is je kind en wat is de eetstoornis? Hoe benader je je kind en deze ziekte? Het geeft een beeld van hoe je je als ouders echt kan in zetten voor je kind. Maar ook hoe je goed voor jezelf kan zorgen in dit intensieve traject. Herstellen van een eetstoornis moet iemand zelf doen, maar het hoeft niet alleen. Als ouder kan je wel degelijk een groot verschil maken. Daarom is deze blog voor ouders van kinderen met een eetstoornis, maar ook voor degene die zelf worstelen met een eetstoornis, om aan hun ouders te laten zien. Samen staan we sterk. 


Naast de video is er ook een zorgkaart ontwikkeld voor Eerste Hulp bij Anorexia Nervosa. Deze zorgkaart vind je via deze link.

Irene

Geschreven door Irene

Reacties

10 reacties op “Eerste Hulp bij Anorexia Nervosa | Voor ouders”

  1. Wat een goede uitleg en zo herkenbaar.

  2. Met alle respect hoe deze ouders het hebben aangepakt, maar ik mis een stukje diepgang. De achterliggende oorzaken, komen niet aanbod, waardoor het in mijn beleving vooral (weer) gaat over eten, gewicht, angst om aan te komen.. en al die andere (levens-) angsten niet aan bod lijken te komen die vaak meespelen bij eetstoornissen. Maar dat weet ik natuurlijk niet, maar ik vind het belangrijk opdat juist die omstanders niet steeds weer bij reageren en opmerkingen maken bij eetstoornissen, juist weer over .. dat eten. Daar maken ‘we’ het op deze manier dan ook zelf naar. Ook vind ik het geen ziekte, maar een coping of uiting, net als bij verslaving. Als iets te moeilijk is in je leven, grijp je naar iets. Het woord controle hoeft daarbij, mijns inziens, ook niet altijd bij te horen. Je grijpt naar iets, omdat je wellicht controle verloren hebt over je leven, maar niet om de controle ‘terug’ te pakken of om over ‘iets’ controle te hebben. Je uit je, een copingmechanisme. Het is niet voor iedereen met een eetstoornis hetzelfde. Velen weten pas naar jaren wat er werkelijk achter hun eetstoornis schuil ging. Als het kort duurt, gaat het iid. vaak alleen maar over eten, maar dat vind ik dus eigenlijk wel jammer dat professionele hulpverleners er eigenlijk ook niet meer diepgang inbrengen en het initiatief daartoe moet komen van de persoon met eetstoornis en die nood vraagt voor de achterliggende problematiek, maar die niet krijgt, omdat men niet weet hoe dat te benaderen of überhaupt begrijpt. Zo vallen nog steeds heel veel mensen met een eetstoornis buiten de boot, want zij zijn niet gebaat bij ‘behandeling’ als vermeld in de video, maar alles veel meer gericht op persoon en hoe je in elkaar steekt en hoe je je voelt; alles behalve (praten) over eten willen ze vaak graag.

    1. Hallo W

      Hier het zusje in de film. Ik snap heel goed wat je zegt, en het is ook zeker belangrijk de achterliggende oorzaken van een eetstoornis aan het licht te brengen. Dat is echter niet het doel van deze film. Deze film biedt letterlijk eerste hulp. De vraag is: wat doe je als ouders in eerste instantie om de tijd te overbruggen voor een kind professionele hulp krijgt. Ik snap dat je diepgang mist, maar het gaat hier om het leefbaar houden van een crisissituatie. Diepgang komt later. Ik snap de behoefte, maar dit gaat echt om de eerste hulp die ouders kunnen bieden zodat het in ieder geval niet erger wordt. De stabiele zijligging, zoals ze ook in de film zeggen

      1. @S Ok, idd. de stabiele zijligging. Een mooie uitdrukking voor de situatie. Mijn reactie was idd. gebaseerd al weer voor langere termijn.. Respect dat het dan op die manier lukt of gelukt is. Ik denk dat iig zaak is dat gewicht niet verder daalt. Dat heb ik ook vaak gehoord. In nood hoef je niet aan te komen, maar zaak is dat je niet nog lichter wordt.. een soort van compromis in nood, of tot minimaal BMI ed. of minimale ‘gezondheid’, om geestelijke schade noem ik het maar, door teveel dwang voelen, te voorkomen. Bedankt dat ouders en hele gezin, er zo ook bij betrokken raken en hun hele leven er voor aanpassen evt., respect nogmaals. Het wordt steeds beter op deze manier, om het hopelijk steeds sneller op te lossen in de toekomst.

  3. Volgens mij is het doel van deze video een steun te zijn voor ouders in de wachttijd voor behandeling om te zorgen dat de lichamelijke situatie niet nog verder verslechterd of mogelijk een kind wat sterker wordt om de behandeling aan te kunnen. Kortom je kind in leven houden tot de behandeling kan beginnen. Met wachttijden van 4 tot 6 mnd is dat heel belangrijk. Vooral als een kind bv 1,5 kg of meer per week vermagerd. Kunnen wij uit ervaring vertellen………Onze dochter is nu in behandeling…

    1. Zou fijn zijn als er geen gewichten genoemd worden conform de huisregels. Zelfs al is het maar een voorbeeld…

  4. Erg goed filmpje!

  5. Deze film gaat uit van een veilig gezin, waarin er ouders zijn die hun kind eerste hulp kunnen en willen geven.

    Komt er ook een ‘eerste hulp’ film voor jongere en/of volwassenen zonder ouders/familie/netwerk?

    Voor die groep is dit filmpje geen eerste hulp, maar enkel ontzettend pijnlijk en schade vergrotend.

    1. Ik denk dat dit filmpje voor ouders is en dat er zeker mensen zijn die hier iets aan kunnen hebben. Mogen die dit niet omdat jóuw situatie anders is? Iets voor de één doen, is niet per definitie tégen de ander… Al snap ik dat naar elke groep moet worden gekeken, maar niet alles kan altijd tegelijk. Ik vind het goed dat ze dit hebben gemaakt.

  6. Heel mooi en waardevol filmpje. Denk dat het voor als je kind nog thuis woont heel helpend kan zijn.
    Het geld voor mij niet maar dat maakt niet uit. Het is goed dat er op zo’n manier aandacht komt en hoop dat ouders hier goed gebruik van kunnen maken.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *