In mijn werk voor Proud2Bme ben ik naast het schrijven van blogs, ook veel te vinden op het forum. Hier probeer ik waar mogelijk veel meiden te steunen in hun strijd tegen een eetstoornis en andere problemen. Ik zie hoeveel van jullie worstelen en dat doet me geregeld denken aan de tijd waarin ik ook zo erg worstelde met eten en hoeveel verdriet ik hiervan had. Als ik bijvoorbeeld lees hoeveel meiden worstelen met eetbuien en hier maar niet vanaf komen, ondanks de vele tips en adviezen, dan raakt me dat. Juist omdat ik dat zo goed herken.
Ik herken die zware strijd die je iedere dag opnieuw moet voeren. Niet één keer per dag, soms wel tien keer per dag. Wakker worden en denken aan wat je allemaal gaat eten en vervolgens besluiten dat je dat niet mag en dus maar niets eten. Door de uren heen honger krijgen, jezelf daarom toch maar iets toestaan en vervolgens doorslaan en niet meer kunnen stoppen. Of misschien wekenlang goed en normaal kunnen eten, stiekem de hoop hebben dat je dit keer echt van die eetbuien af bent, maar na die ene onvoldoende toch weer uit een soort automatisme naar de supermarkt gaan en terugkomen met een boodschappentas vol eten.
Of zondagavond die laatste eetbui hebben, omdat je het vanaf maandag allemaal anders gaat doen, nooit meer eetbuien zult hebben, gezond gaat eten en het allemaal goedkomt. Maandag ga je inderdaad netjes boodschappen doen voor de hele week maar ergens ontstaat er door de dagen heen onrust. Je slaat alsnog door en krijgt een eetbui. Alle gezonde en verse producten blijven in de koelkast liggen en eind van de week kun je deze weggooien omdat je opnieuw alleen maar eetbuien had. Vanaf maandag ga je alles anders doen…
Ik herken ook zoveel drang hebben dat je alles kunt eten wat er voor handen is, ook al is het bevroren brood, een pak hagelslag of droge muesli. Een tussendoortje dat normaal gesproken veilig was, eet je ineens ook tijdens een eetbui, deze hoef je dus ook niet meer te kopen. Op eetbuivrije dagen blijft er weinig eten meer over waar je niet in doorslaat.
Ik herken ook de teleurstelling die je voelt op het moment dat je niet toe hebt gegeven aan een eetbui, terwijl je alle kans had. In plaats van dat je trots bent, baal je dat je niet van deze kans gebruik hebt gemaakt, een gevoel dat niet bepaald motiverend werkt. Tegelijkertijd baal je weer van het balen en wordt je boos op jezelf. Waarom gaat dit toch allemaal zo moeizaam?
In periodes met veel eetbuien, voelt je lichaam anders dan anders. Je hebt veel last van je darmen en je maag, voelt je moe en lusteloos. Ik weet ook hoe snel je lichaam zich weer kan herstellen op het moment dat je een paar dagen geen eetbuien hebt. Je lichaam voelt dan direct energieker en gezonder. Wel heb je veel honger, waarschijnlijk omdat je maag als het ware uitgerekt is als gevolg van de eetbuien.
Ik herinner me ook nog het punt waarop ik dacht: ”dit wordt niet meer beter, ik moet hiermee leren leven.” Ik las herstelverhalen, kende alle tips en trucs uit mijn hoofd, maar niets leek voor mij te werken. Ik dacht dat ik dan waarschijnlijk tot die mensen behoorde die niet van hun eetstoornis af zouden komen en dat ik altijd eetbuien zou blijven houden. Ik kreeg een hekel aan mensen die goedbedoelde tips gaven en ”het komt goed” werd een irritante dooddoener. Niet alles komt goed.
Voor mijn gevoel was dit een verloren strijd van constant vallen, drie stappen vooruit en weer twee terug. Een gevecht dat ik nooit kon winnen, wat ik ook zou doen. De pijn en het verdriet dat dit met zich meebracht, was enorm. Ik mislukte sowieso al in mijn eetstoornis en nu nog een keer omdat ik er niet vanaf kon komen.
Ik herinner me ook hoe goed ik me kon voelen na een tijdje geen eetbuien. Hoe het kon opluchten om te huilen bij verdriet of boos te zijn bij irritaties, in plaats van alles weg te stoppen door middel van eetbuien. In therapie leerde ik veel meer over mezelf en mijn emoties en hoe ik hiermee om kon gaan waardoor ik die eetbuien een stuk minder nodig had. Hiermee waren ze echter niet weg, dit zat immers al zolang in mijn systeem dat het er niet zo makkelijk uit te krijgen was. Ik weet dan ook hoe vaak ik teruggevallen ben.
”Een dag eetbuivrij, twee dagen eetbuivrij, drie dagen eetbuivrij, weer een eetbui. Opnieuw. Een dag, twee dagen, drie, vier, vijf, zes, zeven, eetbui. Opnieuw, Een, twee, drie, een week, twee weken. Opnieuw. Drie weken. Opnieuw. Twee dagen. Opnieuw. Opnieuw. Opnieuw. Opnieuw. Opnieuw. Een dag. Opnieuw. Vier dagen. Opnieuw. Twee weken. Opnieuw. Drie weken. Opnieuw. Twee dagen. Drie dagen. Vier dagen. Vijf dagen. Zes dagen. Zeven dagen. Acht dagen. Negen dagen. Opnieuw. Twee weken. Drie weken. Vier weken. Vijf weken. Opnieuw. Een maand. Opnieuw. Twee dagen. Drie dagen. Een week. Twee maanden. Drie maanden. Vier maanden. Zes maanden. Opnieuw. Opnieuw. Vier dagen. Een maand. Opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. En opnieuw.”
Net zolang tot het beter werd, en dat werd het. Uiteindelijk wel. Dit kostte jaren van mijn leven, heel veel tranen en kracht, maar het werd beter. Door niet op te geven, veel te praten en het telkens weer opnieuw te proberen, is dit gelukt. Die eetbuien kunnen echt over gaan. Ook als nu niets lijkt te werken en alles tegenzit. Ik ga je geen tips of goedbedoelde adviezen geven want die ken je waarschijnlijk allemaal al. Ik wil je alleen meegeven dat het beter wordt, echt. Geef de moed niet op, houd vol.
Geef een reactie