Ik snapte er echt niks van: ik had eetbuien, maar waarom? Geen idee. Lange tijd had ik echt geen idee waarom ik ze had, wanneer ik ze had, wat de triggers waren en wat mijn eetbuien in stand hield. Ik las er veel over op het internet, ook hier op Proud2Bme, maar ik herkende me er niet in: ik vond mijn eetbuien niet fijn, ik gaf mezelf niks, ik had ze niet ‘nodig’ om mezelf te verdoven, trauma’s niet te hoeven voelen. Ik haatte mijn eetbuien, ik haatte mijn gedrag, waarom kon ik het niet stoppen? Totdat mijn therapeut op een dag zei: volgens mij straf jij jezelf met jouw eetbuien. En toen viel bij mij het kwartje.
Mijn eetstoornis begon met eetbuien, wat zich uiteindelijk resulteerde in hongeren. Hongeren om geen eetbuien meer te hebben, door ‘simpelweg’ niks meer in huis te halen. Alles wat maar eetbuivoedsel kon zijn, vermeed ik. Zo bang was ik voor die eetbuien. Ik was er letterlijk bang voor geworden.
Een eetstoornis en de eetstoornisgedragingen hebben een functie; een reden waarom het gebeurt. Vaak door gedachten, trauma’s, angsten, dingen die je niet wilt voelen. Het kan zijn dat je eetbuien hebt omdat je jezelf wilt troosten, iets wilt geven, omdat je jezelf bijvoorbeeld geen liefde kan geven, omdat je iets mist in je leven. Het kan ook zijn dat je eetbuien hebt omdat je iets niet wilt voelen, om jezelf te verdoven. Ook kan een eetbui ontstaan door fysieke honger, omdat jij jezelf te weinig voeding geeft. Een eetbui kan een heel intens lichamelijk gevoel geven, waardoor je uiteindelijk de pijn die je niet wilt voelen, ook niet meer kan voelen. Ik herkende me in beiden niet en dat vond ik ontzettend verwarrend. Waarom had ik die eetbuien dan?
Ik heb van alles geprobeerd om de eetbuien onder controle te krijgen. Een 10-stappenplan, afleiding door iets te gaan doen, etc. Maar ik merkte dat dat mij niet hielp. Ik bleef die eetbuien houden.
Zoals ik hierboven heb benoemd, kwam ik er op een gegeven moment achter: ik straf mezelf met een eetbui. Op het moment dat mijn therapeut dit tegen mij zei, vielen er steeds meer puzzelstukjes op zijn plek. De eetbuien waren (helaas) natuurlijk niet gelijk weg, maar bij elke eetbui ging ik kijken naar welke gedachten hier nu eigenlijk achter zaten. Stapje voor stapje kwam ik erachter dat ik ontzettend veel zelfhaat had voordat ik de eetbui had. Dat ik zo ontzettend boos was op mezelf, dat dat resulteerde in een eetbui. Om mezelf te straffen: ik had het toch allemaal al verpest en ik moest daarvoor boeten. “Zie je nou wel, je kan echt niks. En dat bewijst zich weer doordat je nu ook een eetbui hebt.”
Nu ik hersteld ben vind ik dit best heftige gedachten om op te schrijven, maar het is wel de waarheid. Er was namelijk al een zelfhaatgedachte voordat de eetbui kwam, maar na de eetbui kwam die er nog eens dubbelop. En zo hield ik de eetbuien in stand. Straffen is iets dat ik veel gedaan heb in mijn eetstoornistijd. Ik strafte mezelf door iets niet meer te mogen eten, ik strafte mezelf door dat ene product ook niet meer in huis te mogen hebben, ik strafte mezelf met eetbuien.
Ik voelde me echt het meest verschrikkelijke ooit na een eetbui. De zelfhaat overspoelde en ik wist werkelijkwaar niet wat ik met mezelf aan moest. Door therapie en inzicht in mijn strafgedachten merkte ik dat ik begreep dat ik echt liever voor mezelf moest gaan zijn om dit te stoppen. Dat was voor mij ontzettend verwarrend: dit is toch ook verschrikkelijk dat ik dat blijf doen, waarom zou ik dan lief voor mezelf zijn? Door positieve ervaringen kwam ik er echter achter dat juist de straffende gedachten mijn eetbuien in stand werden gehouden. Lief zijn voor mezelf kwam niet in mijn woordenboek voor, dus dat heeft tijd gekost voordat het ook daadwerkelijk lukte.
Ik ben nu helemaal eetbuivrij en ik heb geen eetbuigedachten meer, geen eetbuidrang. Hoe heb ik dit voor elkaar gekregen? Door echt heel heel kritisch naar je gedachten te kijken, op een realistische manier. Voor mij was het inzicht dat jezelf ook kan straffen met een eetbui, in plaats van alleen jezelf straffen door ‘niks’ meer te mogen eten door bepaalde voedingsproducten te verbieden, ook een manier van straffen was. Ik ging de eetstoornis zien als een groot straffend monster. Het was echter niet makkelijk, want als je eenmaal een bepaald straffend patroon hebt in je eigen gedachten, is het niet makkelijk om die ‘ineens’ weg te krijgen. Ik wil je meegeven dat mijn grootste inzicht is geweest dat jezelf straffen om wat je doet, wie je bent, hoe je het doet, de eetbuien (en daarmee de eetstoornis) echt in stand houdt. Ik voel nu ook als ik dit schrijf hoe moeilijk het ook wel is om dat ‘ineens’ anders te doen en ik denk ook niet dat dat realistisch is. Maar door het straffende monster in de ogen te kijken, te kijken naar wat hij/zij nu echt zegt en daar iets aardigers tegenover te zetten, heb ik ervaren dat je het gaat leren voelen. Want wat ik dacht toen mijn therapeut zei dat ik echt liever voor mezelf moest worden, dacht ik alleen maar: ja sorry hoor, doe normaal, dat heeft geen zin en überhaupt: waarom zou ik lief voor mezelf zijn? Toen ik doorhad dat die gedachten juist mijn eetbuien in stand hielden, besefte ik dat het misschien toch best wel een goed idee was.
Toen ik dit dus door had heb ik momenten gehad dat ik in de keuken stond, op weg naar de eetbui. En toen – door heel hard te werken – echt te kijken naar wat ik nu dacht. Ik herkende toen de straffende stem. En beetje bij beetje lukte het mij. Door te erkennen wat ik dacht, zoals: ik wil mezelf nu gaan straffen, ik mag liever voor mezelf zijn, ik ga meer zelfhaat hebben als ik dit nu doe. En daardoor ook de eetbui tegen te gaan.
Ik wil je dus meegeven om echt met een milde stem naar die eetbuien te kijken. Ik weet echt hoe moeilijk dat is, juist omdat de zelfhaat in stand gehouden kan worden doordat je (veel) eetbuien hebt. Maar het cirkeltje moet ergens doorbroken worden en door jezelf te blijven straffen met een nieuwe eetbui, zorg je daar niet voor. Voor mij klonk het altijd onmogelijk: hoe kan ik nu ooit lief naar mezelf zijn? Oefenen helpt, jezelf goed blijven voeden helpt en het ook letterlijk hardop uitspreken: “Ik wil nu een eetbui, want ik haat mezelf zo erg anwege ‘deze reden’ en daarom wil ik mezelf straffen.” Als je dit uitspreekt op het moment dat het gebeurd, zie je dat je in je straffende modus zit en dan is er een klein kiertje waar je het misschien wel lukt om eruit te stappen. Ik zeg niet dat dit het wondermiddel is helaas, maar dit is wat mij heeft geholpen in mijn herstel. Dus dat wil ik je graag meegeven.
Geef een reactie