We kennen allemaal wel de eetstoornissen anorexia nervosa, boulimia nervosa en Binge Eating Disorder, maar niet elke eetstoornis laat zich in een hokje stoppen. Sterker nog; heel veel eetstoornissen passen niet in die hokjes. Hoewel je hier zeker niet alleen in bent, kan dit wel heel alleen voelen. Heb je wel een echte eetstoornis? Begrijpen anderen de ernst wel? Vind je het lastig je eigen problemen serieus te nemen? In de interviewreeks ‘Eetstoornis Anders’ spreken we mensen die een eetstoornis hebben (gehad) die niet in een hokje past. Want ook dat zijn echte eetstoornissen. Door deze verhalen te delen, hopen we dat te laten zien. Zodat jij je eetstoornis – hoe deze er ook uitziet – serieus kan nemen, want dat mag echt!
Vorige week kon je het verhaal van Lucinde lezen. Vandaag is Britt aan het woord. Ze is 31 jaar en moeder van vier kinderen; drie zonen en een dochter. Britt is doktersassistente van beroep en werkzaam als triagist op een spoedpost. Op dit moment werkt ze niet en is ze thuis om te herstellen van haar eetstoornis en depressie.
Hoe zou jij jouw eetstoornis omschrijven? Wat maakt hem ‘anders’?
“Hoe ik mijn eetstoornis zou omschrijven? De hel. Een horrorfilm. Het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan? Dat is niet perse anders dan anderen die deze strijd moeten leveren, maar mijn eetstoornis ontstond tijdens mijn tweede zwangerschap, op mijn 26ste. Het sloop langzaam mijn leven in na wat reacties over mijn restgewicht van de eerste zwangerschap en ik wilde dit niet nog eens moeten horen. Ik besloot wat te gaan letten op mijn eten, niet meer zoveel te snoepen als in de eerste zwangerschap. Maar daar bleef het helaas niet bij. Het was nooit goed genoeg en het moest minder en minder. Mijn eetstoornis werd sterker en ik vervaagde zelf.
Toch leek ik na mijn zwangerschap weer even wat grondgebied terug te winnen om het vervolgens weer helemaal kwijt te raken in de derde zwangerschap. Wat maakt mijn eetstoornis dan anders? Het gevecht moeten strijden terwijl ik moet blijven zorgen voor mijn vier kinderen. Mijn struggles met voeding niet te laten zien aan de kinderen en de kinderen vrij van eetregels laten opgroeien. Het was voor mij altijd maar doorgaan en mijzelf vergeten. Mij ziekmelden van mijn werk was dan ook heel lastig voor me, maar ik weet dat dit voor de lange termijn het allerbeste is!”
Wat denk jij dat mensen denken dat een ‘normale’ eetstoornis is?
“Helaas het stereotype, uitgemergelde, niet etende pubermeisje. Ik loop nog steeds tegen vooroordelen aan. ‘Je eet toch?’ ‘Mensen met anorexia willen gewoon aandacht.’ Vreselijke opmerkingen vind ik dit. Een eetstoornis is geen keuze! Was het maar zo!”
Waarom is dit lastig voor jou?
“Ik trek me altijd heel erg veel aan van reacties van anderen. Dit is zeker nog een werkpunt voor mij. Als 99 personen zouden zeggen dat ik het goed doe en eentje zegt dat ik het niet goed doe, dan vergeet ik die eerste 99. Ik heb me heel lang geschaamd voor mijn eetstoornis. Ik heb heel lang het idee gehad dat ik niet ‘ziek’ genoeg was om te mogen herstellen. Ik heb me heel lang heel alleen gevoeld in mijn gevecht. Nu weet ik beter. Iedereen mag eten zonder restricties, een leven lijden waarin eten niet de hoofdrol speelt. Ook ik verdien een gelukkig en vrij leven.”
Wat zou je willen dat mensen wisten over jou en jouw eetstoornis?
“Dat dit absoluut geen keuze is. Dat ik niet hersteld ben op het moment dat mijn gewicht goed is en ik ‘gewoon’ eet. De eetstoornis is een symptoom van onderliggende problemen. De eetstoornis heb ik nu onder controle, die is niet weg. Maar ik heb nog wel wat onderliggende problemen die aandacht verdienen zodat ik in de toekomst ook niet meer in deze positie kom.”
Hoe word jij momenteel geholpen voor jouw eetstoornis?
“Ik heb poliklinische behandeling gehad in een eetstoorniskliniek, gevolgd door dagbehandeling, gevolgd door een klinische opname van 6 maanden en weer gevolgd door dagbehandeling en poliklinische gesprekken. Helaas had dit voor mij onvoldoende effect. Ik wilde dat mijn problemen en mijn gewicht los van elkaar gezien werden en dat gevoel kreeg ik niet in de kliniek. Ik had het gevoel dat ik moest laten zien (door mijn gewicht) dat ik het moeilijk had en hulp nodig had. Na mijn vierde zwangerschap heb ik besloten om te stoppen in de kliniek en ben ik hulp gaan zoeken voor de onderliggende problemen. Ik ben naar een psycholoog gegaan die niet gericht was op mijn eetstoornis – en dus ook niet bezig is met het getal op die ijzeren rommel – en heb mijn gewicht zelf aangepakt onder begeleiding van mijn super fijne huisarts.”
Wat zou je aan anderen willen meegeven die in eenzelfde soort situatie zitten?
“Praat! Zoek hulp bij mensen waar jij je goed bij voelt. Je verdient ALTIJD hulp. Niemand verdient het om met een eetstoornis te leven. Vecht! Je bent meer dan je gewicht. Kijk naar hoe jij aan het einde van het leven herinnerd wilt worden en leef toe naar die herinneringen. Je hebt je lichaam gekregen om je door het leven te verplaatsen en niet andersom.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie