We kennen allemaal wel de eetstoornissen anorexia nervosa, boulimia nervosa en Binge Eating Disorder, maar niet elke eetstoornis laat zich in een hokje stoppen. Sterker nog; heel veel eetstoornissen passen niet in die hokjes. Hoewel je hier zeker niet alleen in bent, kan dit wel heel alleen voelen. Heb je wel een echte eetstoornis? Begrijpen anderen de ernst wel? Vind je het lastig je eigen problemen serieus te nemen? In de interviewreeks ‘Eetstoornis Anders’ spreken we mensen die een eetstoornis hebben (gehad) die niet in een hokje past. Want ook dat zijn echte eetstoornissen. Door deze verhalen te delen, hopen we dat te laten zien. Zodat jij je eetstoornis – hoe deze er ook uitziet – serieus kan nemen, want dat mag echt!
Vorige week kon je het verhaal van Birgit lezen. Vandaag deelt Marie haar verhaal. Marie is 16 jaar en woont in België. Op het moment is ze druk bezig met het behalen van haar middelbaar diploma via de examencommisie. Ze woont sinds kort op zichzelf en doet haar best om, na jarenlang worstelen met haar mentale gezondheid, haar leven weer op te bouwen. Ze houdt van muziek, yoga en alles wat te maken heeft met de natuur.
Hoe zou jij jouw eetstoornis omschrijven? Wat maakt jouw eetstoornis ‘anders’?
“Mijn eetstoornis begon als een restrictieve eetstoornis en in die periode ging ik op enkele maanden tijd lichamelijk heel erg achteruit. Maar na enkele maanden sloeg het helemaal om en kreeg ik erg last van eetbuien, die ik daarna ook compenseerde. Ik kwam weer bij in gewicht wat maakte dat ik bijna weer op een gezond gewicht kwam. En sindsdien is het heel erg schommelend. Ik heb erg restrictieve periodes en dan na enkele weken kan dat weer helemaal omslaan naar soms bijna dagelijks eetbuien. Toch krijg ik niet de diagnose boulimia omdat ik nog steeds ondergewicht heb en ik bij talloze hulpverleners nog steeds gezien wordt als ‘niet ernstig genoeg want niet in levensgevaar’ of ‘er zijn dringendere gevallen’.”
Wat denk jij dat mensen denken dat een ‘normale’ eetstoornis is?
“Ik merk dat mensen nog steeds heel erg denken dat een eetstoornis inhoudt dat je heel erg mager bent of bijna helemaal niet meer eet. Vaak zijn er onbewust nog heel veel vooroordelen, ondanks dat er al veel veranderd is in de positieve richting.
In het begin van mijn eetstoornis, in de tijd dat ik veel af viel, was ik opgenomen voor een depressie. Ik merkte dat er erg gefocust werd op m’n gewicht. Zo werd ik wekelijks gewogen en als mijn gewicht niet verder drastisch omlaag ging, leek het wel alsof ze dachten dat het weer goed ging en werd er niet meer over mijn eetstoornis gesproken. Dit zorgde ervoor dat ik ook steeds meer dacht dat ik geen probleem had en dat ik me aanstelde. Hierdoor verborg ik mijn eetstoornis nog meer en vertelde ik iedereen dat het goed met me ging. Ook begon ik mezelf steeds meer te vergelijken met de meisjes die wél een sonde hadden of die wél extreem mager waren…
Dat heeft ook gemaakt dat ik het nog steeds verschrikkelijk lastig vind om bijvoorbeeld toe te geven dat ik eetbuien heb. Omdat ik denk dat mensen me zullen uitlachen of dat ze me ‘vies’ zullen vinden omdat ik braak.”
Wat zou je willen dat mensen wisten over jou en jouw eetstoornis?
“Ik denk dat, als er in het begin meer aandacht gegeven zou zijn aan het probleem, dat het misschien wel voorkomen had kunnen worden dat mijn eetstoornis zo hard groeide.
Ik wilde dat mensen wisten dat het niet is omdat je aan de buitenkant niet ziet dat ik een eetstoornis heb of dat ik nog gewoon normaal 3 maaltijden eet, dat dat betekent dat ik geen eetstoornis heb of dat ik ‘genezen’ ben. Maar al te vaak krijg ik te horen dat ik ‘gewoon voldoende moet eten’ en dat ik me ‘gewoon moet leren inhouden in plaats van de hele kast leeg te eten’… Als het zo simpel was, dan was ik al lang hersteld. Het is veel ingewikkelder dan dat. Ook wil ik dat mensen weten dat een eetstoornis niet gaat over eten. Het gaat over zoveel meer. Er zit zoveel achter verborgen. Het is belangrijk dat mensen niet alleen maar focussen op het eetprobleem zelf (het ‘symptoom’) maar ook voldoende aandacht besteden aan wat de oorzaak/het achterliggende probleem is. Er zit zoveel pijn en schaamte achter. Zeker rond het compenseren van eetbuien voel ik zelf enorm veel schaamte en zelfwalging.
Ik vind het enorm moeilijk om hierover te spreken of echt te vertellen wat er nu precies gebeurd. Ik ga het dan heel snel toch wat mooier maken of meer verbloemen. Vragen als ‘Oh, en hoe vaak per dag geef je dan over?’ zijn de hel voor mij. Het is als buitenstaander heel moeilijk te begrijpen waarom iemand zichzelf zoiets zou aandoen of hoe dit voelt. Daarom vind ik het ook erg lastig als mensen zeggen ‘Ik snap je’. Want ze snappen het niet. Dat kunnen ze ook niet. Als je het niet zelf meemaakt, kan je niet begrijpen wat er in het hoofd omgaat van iemand met een eetstoornis. Ik zou het veel fijner vinden als mensen gewoon zeiden dat ze me steunden en willen luisteren naar me. Zonder meteen te zeggen ‘Ja ik snap je, want ik vind mezelf ook vaak te dik en ben onzeker over hoe ik eruit zie of wat ik eet.’”
“Een quote die mijn beste vriendin me ooit zei, en die ik voor altijd mee zal nemen in mijn hart, misschien inspireert het iemand van jullie ook: ‘Don’t let your mind turn off the light in your heart’”
Hoe word jij momenteel geholpen voor jouw eetstoornis?
“Enkele maanden geleden is het me eindelijk gelukt om hulp te vragen en ben ik langs gegaan bij het inloophuis van ANBN. ANBN is een organisatie die steun biedt voor mensen met (een vermoeden van) een eetstoornis en hun omgeving. Ook ouders, zussen, broers en andere naasten zijn hier welkom. Je kunt hier onder andere een individueel traject volgen of naar de tweewekelijkse praatgroep gaan. Elke week kun je er op woensdag gewoon binnenwandelen.
De eerste keer dat ik daar voor de deur stond, twijfelend of ik naar binnen zou gaan, stond ik te trillen op mijn benen. Uiteindelijk waagde ik de stap en ging ik binnen. Daar werd ik hartelijk ontvangen door twee super lieve vrouwen die me meteen het gevoel gaven dat ik hier thuis mocht komen en mocht zijn wie ik was, met al mijn gevoelens en gedachten. Nog voor ik ook maar iets zinnigs kon zeggen, barstte ik in tranen uit. Alle stress en spanning kwam er even uit. En dat was het begin van mijn traject daar.
Ik ben ontzettend dankbaar voor de liefde en steun die ik van daaruit krijg. Het is voor mij momenteel de enige plek waar ik me goed genoeg voel om me niet beter voor te doen dan ik ben en gewoon ik te zijn met al mijn pijn en verdriet. Ik ga momenteel wekelijks op individueel gesprek daar om samen stapjes te zetten in mijn herstel. Ook ga ik om de twee weken naar de praatgroep, waar ik herkenning en steun voel van de andere meiden en jongens in de groep. Ik ben er nog lang niet en zit nog heel erg vast in mijn eetstoornis, maar ik zet kleine stapjes en vecht keihard voor herstel.”
Wat zou je aan anderen willen meegeven die in eenzelfde soort situatie zitten?
“Een ‘onzichtbare eetstoornis’ is ook een eetstoornis! Laat de oordelen van de mensen om je heen je alsjeblieft niet belemmeren om hulp te zoeken. Er zal nooit een moment komen waarop je van jezelf vindt dat je ‘ziek genoeg’ bent, dus wacht niet op dat moment tot je hulp vraagt. Een eetstoornis maakt zoveel meer kapot dan je je kan bedenken…”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie