Eetstoornis Anders: je ziet het niet aan me

We kennen allemaal wel de eetstoornissen anorexia nervosa, boulimia nervosa en Binge Eating Disorder, maar niet elke eetstoornis laat zich in een hokje stoppen. Sterker nog; heel veel eetstoornissen passen niet in die hokjes. Hoewel je hier zeker niet alleen in bent, kan dit wel heel alleen voelen. Heb je wel een echte eetstoornis? Begrijpen anderen de ernst wel? Vind je het lastig je eigen problemen serieus te nemen? In de interviewreeks ‘Eetstoornis Anders’ spreken we mensen die een eetstoornis hebben (gehad) die niet in een hokje past. Want ook dat zijn echte eetstoornissen. Door deze verhalen te delen, hopen we dat te laten zien. Zodat jij je eetstoornis – hoe deze er ook uitziet – serieus kan nemen, want dat mag echt! 

Vorige week las je het verhaal van Britt. Vandaag gaan we verder met Birgit. Ze is 23 jaar en woont samen met haar man. Afgelopen september zijn ze getrouwd, nadat hun bruiloft in mei helaas moest worden afgezegd. Ze is werkzaam als caissière bij een supermarkt en in haar vrije tijd vindt ze het leuk om te schrijven, te lezen en series te kijken. Daarnaast probeert ze door middel van haar Instagrampagina meer openheid te creëren rondom eetstoornissen en psychische problematiek en de taboes rond deze onderwerpen te doorbreken. Sinds ongeveer zeven jaar heeft Birgit een eetstoornis, hier is ze momenteel van aan het herstellen. Lichamelijk gaat het goed, maar mentaal heeft ze het soms nog erg moeilijk. “Deze moeilijke dagen zijn er gelukkig wel steeds minder. En dat geeft hoop voor de toekomst.”

Wat maakt jouw eetstoornis ‘anders’?

“Ik zou mijn eetstoornis omschrijven als anders dan we in het algemeen te zien krijgen. Ik heb nooit echt ondergewicht gehad en het voelde daardoor altijd een beetje alsof mijn eetstoornis niet erg genoeg was. Dat ik niet ziek genoeg was. Omdat ik niet zo dun was als de meisjes die ik te zien kreeg op bijvoorbeeld sociale media en in documentaires die rondom dit onderwerp gemaakt werden. Daarom voelde ik me vaak niet begrepen en een soort van een ‘aansteller’. Die meiden waren immers altijd super dun. En ik niet, dus dan zal mijn probleem wel niet zoveel voorstellen. Daar is natuurlijk helemaal niks van waar, maar zo voelde het voor mij wel altijd.”

Wat denk jij dat mensen denken dat een ‘normale’ eetstoornis is?

“Ik denk dat het eerste waar mensen aan denken bij het woord eetstoornis de woorden ‘dun’ en ‘anorexia’ zijn. Niet iedereen kent de andere soorten eetstoornissen, zoals boulimia, eetbuistoornis en bijvoorbeeld eetstoornis NAO. En dat komt denk ik doordat dit te weinig aandacht krijgt op de sociale platformen. Veel mensen zouden bijvoorbeeld ook niet weten dat dikkere mensen ook een eetstoornis kunnen hebben. Dat je niet per se dun hoeft te zijn. En dat het niet altijd om niet eten gaat, maar dat er zoveel achter schuilt. Ik merk dat in mijn omgeving ook heel erg, dat hier weinig kennis over is. En daar moet verandering in komen. Want er zijn zo veel mensen die niet onder de anorexia of boulimia noemer vallen, maar die evengoed hulp en aandacht verdienen.”

Waarom is dit lastig voor jou? 

“In het begin van mijn eetstoornis vond ik het heel lastig om mensen te vertellen dat ik een eetprobleem had. Ik zag er precies zo uit als andere leeftijdsgenootjes en het viel dus niet echt op dat ik een eetstoornis had. Dat zorgde er in het begin ook voor dat ik het niet kon accepteren dat ik een probleem had. Dat is ook de reden geweest dat ik het mijn ouders bijvoorbeeld pas na een paar jaar heb durven vertellen en dat nog niet iedereen in mijn omgeving ervan weet.”

Wat zou je willen dat mensen wisten over jou en jouw eetstoornis?

“Ik zou willen dat mensen weten dat de eetstoornis er is en dat het nog niet altijd goed gaat. Het niet hebben van ondergewicht betekent namelijk niet dat het er in mijn hoofd gezond aan toe gaat. En omdat mensen aan de buitenkant niet kunnen zien dat er een probleem is, gaan ze er ook vaak vanuit dat er geen probleem is. En dat geeft mij nog wel regelmatig onzekerheid en soms toch weer het gevoel dat het niet zoveel voorstelt.”

Hoe werd jij geholpen voor jouw eetstoornis?

“Ik ben op mijn middelbare school heel erg geholpen door de vertrouwenspersoon op die school. Daar had ik elke week gesprekjes mee en zij liet mij inzien dat ik het waard ben om voor te vechten en dat ik ertoe doe. Ik ben daarna een aantal keer bij de huisarts geweest, omdat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik heb echter nooit een diagnose gekregen, omdat ik niet durfde te delen wat er in mij omging. Omdat ik vond dat ik niet dun genoeg en dus niet ziek genoeg was. Om dezelfde reden heb ik het ook een lange tijd geen ‘eetstoornis’ durven noemen. Ik ben mijn herstel dus zonder professionele hulp begonnen. Wel met veel steun van de mensen om mij heen. De laatste jaren ga ik af en toe naar de praktijkondersteuner GGZ als ik ergens tegenaan loop. Maar dat is de laatste tijd gelukkig minder nodig.”

Wat zou je aan anderen willen meegeven die in eenzelfde soort situatie zitten?

“Vergelijk jezelf niet met anderen. Dat zouden we met z’n allen sowieso minder moeten doen, maar mensen met een eetstoornis al helemaal. Elke eetstoornis is anders en elke eetstoornis is ernstig genoeg. Je verdient het om te herstellen van je eetstoornis, ongeacht of je nou ondergewicht hebt of niet. Ongeacht hoe je eetstoornis eruitziet. Vraag om hulp, laat je niet gek maken door wat je om je heen te zien krijgt, en blijf vechten! Want je bent het zo waard! Ik wil iedereen die zich met zijn of haar eetstoornis anders of onbegrepen voelt een hart onder de riem steken. Dat het aan de buitenkant niet te zien valt, maakt je probleem niet minder erg. Weet dat herstel mogelijk is en dat er een mooie toekomst op je wacht!

Ik vind deze interview reeks een heel goed initiatief, juist omdat het zo belangrijk is dat er meer kennis komt over de ‘niet normale’ eetstoornissen en voor de mensen die geen ondergewicht hebben, of soms juist overgewicht. Ik hoop dat hiermee een beginnetje komt voor deze strijd rondom dit onderwerp en dat er steeds meer openheid komt en de taboes hierover doorbroken zullen worden.”

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.