We kennen allemaal wel de eetstoornissen anorexia nervosa, boulimia nervosa en Binge Eating Disorder, maar niet elke eetstoornis laat zich in een hokje stoppen. Sterker nog; heel veel eetstoornissen passen niet in die hokjes. Hoewel je hier zeker niet alleen in bent, kan dit wel heel alleen voelen. Heb je wel een echte eetstoornis? Begrijpen anderen de ernst wel? Vind je het lastig je eigen problemen serieus te nemen? In de interviewreeks ‘Eetstoornis Anders’ spreken we mensen die een eetstoornis hebben (gehad) die niet in een hokje past. Want ook dat zijn echte eetstoornissen. Door deze verhalen te delen, hopen we dat te laten zien. Zodat jij je eetstoornis – hoe deze er ook uitziet – serieus kan nemen, want dat mag echt!
Vorige keer kon je het verhaal van Marie lezen. We sluiten deze serie voor nu af met Nienke. Ze is 16 jaar en zit op het moment in het eerste leerjaar van de verpleegkunde opleiding MBO-niveau 4. Haar hobby’s zijn tekenen, schilderen, (gedichten) schrijven, keyboard spelen, zingen en knuffelen met dieren. Ze heeft zelf dan ook een poes Vlekkie en een konijn Moos.
“Het is trouwens een bijzonder verhaal over mijn konijn. Ik wilde heel graag een (hulp) hond, maar dat konden we niet betalen. Ik mocht wel een ander dier, dus heb ik maar het grootste, knuffelige konijn uitgekozen. Hij wandelt aan een tuigje, geeft kusjes op commando en kan op commando springen. Net een kleine hond!”
Wat maakt jouw eetstoornis ‘anders’?
“Ik heb vanaf mijn achtste tot mijn dertiende de eetbuistoornis gehad. Dat is daarna omgeslagen in anorexia nervosa. Beide eetstoornissen zijn vreselijk. Omdat ik begon met overgewicht, had ik niet ineens ondergewicht. Bij ons is het in de familie erfelijk dat je snel aankomt en lastig afvalt. Ook klopt het standaard BMI niet echt. Als wij een ‘normaal gewicht’ hebben, ziet het er soms al uit als ondergewicht. Het is niet echt een handige combinatie met deze eetstoornis. Ik heb nu een gezond gewicht, misschien een beetje op de grens dichtbij ondergewicht. Maar ik heb geen ondergewicht. Dat vind ik enorm frustrerend, want het ‘perfecte plaatje’ is als je anorexia hebt, is dat je automatisch ook ondergewicht hebt. Dat heb ik dus niet.
“Toen lag ik daar in het ziekenhuis. Met anorexia en een sonde. Maar nog steeds geen ondergewicht.”
In februari afgelopen jaar kreeg ik in het ziekenhuis een sonde. Ik ging het ziekenhuis ook uit met de sonde. Ik had het gevoel dat mensen over mij aan het praten waren. Ik kreeg ook veel vragen. Voor mijn gevoel moest ik ze dan teleurstellen omdat ik een gezond gewicht had. Nu hoor ik de sonde officieel nog steeds in te hebben, maar door de stress heb ik deze er weer uitgehaald. We kijken het even aan en de doctoren houden me goed in de gaten.”
Wat denk jij dat mensen denken dat een ‘normale’ eetstoornis is?
“Als mensen het woord eetstoornis horen, denken ze negen van de tien keer gelijk aan anorexia of boulimia. Bij anorexia denken mensen gelijk aan graatmagere meisjes die in het ziekenhuis of in een kliniek thuishoren. Dat beeld kennen ze van alle documentaires op televisie. Die zoeken altijd de meest zieke mensen waardoor ze veel publiek trekken, dus veel geld verdienen.
De meeste jongens en meiden met een eetstoornis krijgen een ‘normale’ behandeling op de poli en hebben een gezond gewicht. Ook is de meest voorkomende eetstoornis de (onbekende) eetbuistoornis. Anorexia komt het minst vaak voor. Als je zoiets vertelt tegen mensen, staan ze verbaasd te kijken.”
Waarom is dit lastig voor jou?
“Omdat ik dus de welbekende eetstoornis anorexia heb en ik geen ondergewicht heb. Daardoor voelt het alsof ik geen eetstoornis heb. Het voelt alsof ik me aanstel. Alsof ik aandacht vraag en dus niet aan alle eisen voldoe. De eetstoornis wil wel dat ik overal een vinkje achter kan zetten. Maar ik weet ook dat als ik meer achteruit ga, ik nog hoger naar boven moet krabbelen. Dus voor iedereen: jouw eetstoornis is al erg genoeg!”
Hebben mensen (voor)oordelen?
“Omdat ik een sonde had, dachten mensen gelijk dat ik ondergewicht had en moest aankomen. Dit heeft zeker invloed op hoe ik denk en met mensen omga. Want de eetstoornis vindt het zo naar dat ik niet aan het ‘perfecte plaatje’ voldoe. Ik mag pas herstellen als ik een bepaald gewicht heb bereikt. Ik weet dat dit een ongezonde gedachte is, maar zulke dingen denk ik wel. Misschien is dit ook herkenbaar voor anderen.”
Heb je een behandeling gehad?
“In 2019 heb ik de intensieve gezinsbehandeling (IGT) van Accare gevolgd. Daar voelde ik me echt niet fijn omdat het voelde alsof ik geen eetstoornis had en er voor niets zat. Ik zag dat ik precies dezelfde manieren had als de anderen met deze eetstoornis. Alleen is er wel een nadeel in zo’n groepsbehandeling. Want manieren van anderen neem je heel snel over. En daar moet ik me nog steeds aan houden van de eetstoornis. De handelingen van groepsgenoten kunnen mij erg triggeren.
Ik leerde daar wel wat een eetstoornis precies is en wat voor gevolgen/risico’s eraan zitten. Ook ontdekt ik welke behandeling passend zou zijn, omdat ik de hele week verschillende behandelingen deed.”
Hoe werd of word jij momenteel geholpen voor jouw eetstoornis?
“Ik ben op dit moment iets meer dan 2 jaar in behandeling bij Accare in Friesland. Daar heb ik al verschillende therapieën gedaan – EMDR, IGT, systeemtherapie en ik volg nu de cognitieve gedragstherapie. Tot nu toe helpt het allemaal niet en heeft mijn eetstoornis eigenlijk te veel vrijheid om haar eigen gang te gaan.
Ook komt er elke week iemand 2 uur langs van Community Support. Dat is een ambulant begeleider waar ik fijn mee kan praten. Die helpt me ook met alles overzichtelijk inplannen en ook leuke dagbestedingen als creatief bezig zijn op een rijtje zetten. Ik ben echt van ‘alles of niets’. Dit helpt wel om het wat overzichtelijker te houden.”
Wat zou je aan anderen willen meegeven die in eenzelfde soort situatie zitten?
“Probeer jezelf te zijn en te blijven. Je eetstoornis is al erg genoeg, ook al voelt het soms van niet. Probeer dingen te delen met je behandelaar of iemand anders als je ergens mee zit zodat ze je kunnen helpen.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie