Eetstoornis behandeling en gewicht

Zes kilo moest ik aankomen, in 6 weken. Het was ze na tijden blijkbaar duidelijk geworden dat mijn gewicht niet voldeed aan de eisen van de instantie. Maandenlang was dit geen enkel probleem geweest, nu opeens wel. Ik schrok van het gewicht dat ze graag wilden dat ik bereikte, ik had mijn hele leven nog nooit ‘zoveel’ gewogen. Dat was helemaal geen gewicht dat paste bij mijn lichaam. Ik probeerde dit het hoofd van de instantie, die de gewichtseis meedeelde aan me, duidelijk te maken, echter zij had hier geen enkele boodschap aan. Regels zijn regels.

Wanneer ik de betreffende kilo’s niet zou aankomen, zou ik waarschijnlijk moeten stoppen met mijn behandeling. Ik vond dit volstrekt onlogisch, aangezien er in die tijd niet zoveel mis was met de hoeveelheid die ik at, noch met mijn gewicht. Ik zag het helemaal niet zitten om zoveel kilo aan te komen.

Ik vond mezelf al niet mooi, had al een ontzettend laag zelfbeeld, dit zou allemaal enkel verergeren door die kilo’s aan te komen. Mijn lichaam was gezond, er was geen enkele reden, behalve de regels van de instantie, om in zo’n korte tijd zoveel kilo’s aan te komen.

bron foto

Ik was echter doodsbang om weggestuurd te worden, aangezien de instantie op dat moment in mijn leven nog mijn enige strohalm was. Tegen heug en meug ging ik dus bijeten om aan te komen. Ik moest, als een paar boterhammen extra niet hielp, maar Fantomalt (een soort kcal poeder) door mijn eten gaan strooien. Tegen wil en dank gaf ik mijn geld uit aan een blik kcal poeder. Meer dan drie keer heb ik het niet over mijn eten gestrooid. Het idee stond me zo tegen. Ik deed mijn best om, door bijvoorbeeld iedere avond na het avondeten nog een flinke kom cruesli te eten, aan te komen, maar kwam door alle stress en tegenzin uiteindelijk slechts 6 ons aan. Dit was aanleiding om mijn behandeling te staken. Het drama en de angst die hieruit voortkwam was extreem stressvol en traumatisch.

Gevolg: Ik viel kilo’s af.

Een aantal jaren later kwam ik terecht bij een instantie gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik wilde graag weer normaal en onbezorgd leren eten, hierdoor heel rustig met hulp wat aankomen en de oorzaken achter het gecontroleerde eten en het in stand houden van mijn lage gewicht onderzoeken met een therapeut. Al bij de intake moest ik op de weegschaal staan. Ik zou als ik daar in therapie ging voortaan iedere week moeten wegen. Iets wat niet goed was voor mij, aangezien ik juist de afgelopen maanden probeerde de focus op mijn gewicht wat los te laten. Ik had mijn weegschaal aan een vriendin gegeven en wilde nog maar heel af en toe wegen. Daarnaast moest ik een eetdagboek gaan bijhouden. Ik wist, uit ervaring, dat dit averechts werkte bij mij. Ik schaamde me voor wat ik at. Als ik dit opschreef, vond ik het maar veel en ging ik minder eten. Toch viel ook hier niet over te onderhandelen.

Ik kreeg gesprekken met een dietist en moest opnieuw binnen 6 weken x aantal kilo aankomen. Ik zou in die 6 weken gesprekken krijgen met een psycholoog. Of die gesprekken na de 6 weken voortgezet werden hing af van mijn gewichtstoename. Die dreiging, dat onvoldoende gewichtstoename betekende dat de psycholoog niet meer achter mij stond, zorgde ervoor dat ik het aankomen niet aandurfde. Stel dat ik net niet genoeg kilo zou aankomen, dan zou ik me na 6 weken en rot en verloren voelen omdat ik dikker was geworden en de pilaar waarop in steunde, de gesprekken met de therapeut, zouden gestaakt worden. Ik zou dan nog slechter af zijn dan het moment waarop ik startte.

Ik wilde graag therapie voor de problemen achter het symptoom, mijn eetstoornis. Ik wilde graag dat ik de tijd kreeg om te werken aan de oorzaken achter mijn eten en lage gewicht. Mijn lichaam was op dat moment nog steeds niet in gevaar, ik werd nog ongesteld, mijn bloedwaardes waren prima en ik at niet niks, dus het zou mogelijk moeten zijn om mij eerst de tijd te geven alvorens ik direct verplicht zou moeten aankomen. Ik wilde eerst een aantal gesprekken en vertrouwen hebben en zelf de keuze kunnen maken om beter te gaan eten, niet andersom.

Mijn angst voor aankomen was enorm en om dit aan te gaan had ik heel veel vertrouwen nodig in de mensen die me zouden helpen. Dit vertrouwen was er nog niet in de eerste paar weken. Weken waarin ik van de instantie al aan moest komen.

Iedere week moest ik bij de dietist op de weegschaal staan. Er rolde dan een bonnetje uit de weegschaal waar exact op stond hoe groot mijn vetpercentage was en hoeveel vocht mijn lichaam bevatte etc. Iets waar ik me voorheen helemaal niet mee bezig had gehouden. Nu, daarentegen, werd mijn vetpercentage ineens interessant voor me. Een laag gewicht was niet het enige wat ik blijkbaar kon controleren, een laag vetpercentage was ook iets wat belangrijk was. De tweestrijd: aankomen versus veilig op dit gewicht blijven was enorm in mijn hoofd.

Alles draaide om het aankomen, om mijn gewicht. Terwijl alles wat ik nodig had niets te maken had met gewicht. Toen ik na 5 weken nog niet het juiste gewicht had, volgde een gesprek met de afdelingscoordinator. Het team zag het toch wat somber in. Als ik het juiste gewicht niet zou bereiken, zou ik misschien bij een LES (langdurige eetstoornis) groep beter op mijn plek zijn. LES voelde voor mij als ‘uitbehandeld‘, iets wat ik onvoorstelbaar vond aangezien dit mijn eerste therapie was gericht op mijn eetstoornis. Mijn problemen met eten bestonden al wel meer dan 5 jaar, maar dat betekende niet dat ik er niet van af wilde. Wat er ook gebeurde, ik wilde niet dat er een dergelijke naam in mijn medisch dossier kwam te staan.

De week er op ging ik, ‘bepakt en bezakt’ zullen we maar zeggen, op de weegschaal staan van de dietist. Het bonnetje rolde eruit en jahoor, ik was de x kilo aangekomen. ‘En het is allemaal vet, hartstikke goed!’, aldus de dietist. Het kon me niet schelen dat ik de boel belazerde. Ik was helemaal klaar met deze instantie. Ze hadden geen tijd en werkelijk aandacht voor mijn problemen. Alles moest op hun manier, een manier die helemaal niet bij mij pastte of goed voor mij was. En als aankomen zo eenvoudig was, had ik het zelf allang gedaan. Ik stopte per direct bij de instantie en ben uiteindelijk zelf, in een aantal jaren tijd, die kilo’s aangekomen. Hoe? Door onvoorwaardelijke steun en liefde & door mijn focus te richten op goed, lekker en gezond eten en niet op gewicht. Een weegschaal staat er hier dan ook niet in huis.

De meeste hulpverlening gespecialiseerd in eetstoornissen vind ik, zoals mijn verhaal duidelijk maakt, te veel gericht op aankomen en gewicht, maar dat is dus mijn mening. Ik heb de nodige verhalen gehoord en ben voor een behandeling die minder de focus legt op gewicht en aankomen en meer de focus legt op achterliggende problematiek. Natuurlijk moet dit binnen bepaalde kaders plaatsvinden, want bij extreem en gevaarlijk ondergewicht heeft praten over achterliggende oorzaken logischerwijs niet altijd evenveel zin.

Ik ken verhalen van meisjes die meerdere keren per week moeten wegen samen met een sociotherapeut. Je schaamt je voor je eten en gewicht en moet dat keer op keer met een iemand delen (eetdagboek & weegschaal), waarvoor je niet zelf kiest. Je eigenwaarde daalt en door schaamte eet je nog minder. ‘Wat zullen ze anders wel niet denken, dat ik een nep-anorect bent?!’

En dan nog het je strikt aan een eetlijst moeten houden. Voor sommige zal dit positief werken, maar ik denk voor velen ook niet. De controle en obsessie rondom je gewicht, verlegt zich naar een rigide eetlijst. Hierdoor ontstaan de meisjes die geen gram pasta durven af te wijken van de eetlijst die ze hebben gekregen. Moeders worden thuis tot wanhoop gedreven, vaders distantieren zich ervan. Eten is allang niets leuks meer thuis.

In een eetstoorniskliniek zou ik niet kunnen leven. Ik heb een lichte neiging tot dwang en een grote neiging te competitief gedrag. Ik zou dus absoluut de concurrentie aangaan met al mijn eetgenootjes en weegmaatjes. Ik zou mezelf verliezen in dwanghandelingen rondom eten en gewicht. De focus in de meeste klinieken ligt zo enorm op eten en aankomen, dat ik denk ik gek zou worden. Natuurlijk is deze focus nodig bij mensen die een levensgevaarlijk gewicht hebben, dan staat aankomen absoluut op nummer 1.

Maar meiden die dit niet hebben en net een behandeling starten… die worden verstikt door het wegen, aankomen, samen eten, basislijsten, aankomlijsten, eetdagboeken, verpercentages, setpointgewicht, rustmomenten na het eten, veilige en onveilig tussendoortjes, concurrentie aan de eettafel, het gesmeerd worden van je brood

…voor velen een ziekmakendendere omgeving.

Wat zou het goed zijn voor velen als de nadruk bij een eetstoornisbehandeling meer zou gaan liggen op de problematiek achter de eetstoornis. Als hier eerst uitgebreid de tijd voor wordt genomen waardoor vertrouwen en motivatie ontstaat om meer en beter te gaan eten. Wat zou het goed zijn als per persoon wordt gekeken naar wat helpend is. Iedere week wegen, eetlijsten voorschrijven, verplicht toewerken naar een BMI van 20 is niet voor iedereen goed en noodzakelijk om van een eetstoornis af te komen.

Ik geef toe dat ik negatief ben over de gespecialiseerde zorg voor eetstoornissen, maar dit is omdat ik graag van jullie hoor hoe jullie hierover denken. Mijn mening is immers niet de waarheid, maar slechts een mening. Ik schrijf dit omdat ik het belangrijk vind dat er iets verandert. Ik weet gelukkig wel dat er ook vele goede kanten zitten aan de gespecialiseerde eetstoornis hulpverlening. Dat heel veel mensen er goed door worden geholpen en dat er heel veel wel heel goed gaat. Daarmee wil ik dus graag mijn verhaal besluiten. Ik ben echter blij dat ik geen hulpverlening voor mijn eetstoornis meer nodig heb.

Maar wat vind jij?

Felicity

Geschreven door Felicity

Reacties

44 reacties op “Eetstoornis behandeling en gewicht”

  1. Zo herkenbaar dit allemaal.

  2. Heel herkenbaar. Na veel verschillende instanties ben ik nu terecht gekomen bij Human Concern. Daar wordt niet gelet op je gewicht en je eten ze houden alleen in de gaten of je gezondheid niet kritisch is. Ze werken vooral aan de achterliggende oorzaken en geven jou de ruimte om je doelen op je eigen tempo te halen. Straffen doe je al genoeg als je een eetstoornis hebt, dat trek je gewoon niet als een instantoe je dan ook nog gaat straffen. Ik zou echt aan iedereen de tip willen geven om naar human concern te gaan. Je kunt namelijk alleen genezen als je weet waarvoor je de eetstoornis gebruikt. Bovendien hebben de mensen daar zelf ook ervaring met een eetstoornis dus ze begrijpen hoe je je voelt. Succes

  3. Dit hierboven is allemaal waar.

  4. Ik ben ook erg tegen een kliniek en denk dat dat je idd zieker maakt.
    Poliklinisch is veel minder gericht op gewicht, much better.

  5. @meisje: Ben het helemaal me je eens! Ik ben daar ook in behandeling en ik kan zeggen dat ik inmiddels al 95% genezen ben!

  6. Heel herkenbaar. Ik bedoel; hoe vaak ik niet te horen heb gekregen: “Je valt af/komt niet genoeg aan; we ontslaan je uit de kliniek; je bent onbehandelbaar.” Op vlak na mijn dieptepunt, toen ik van het interne ziekenhuis weer naar de paaz mocht, werd er gevraagd; “Wat wil je? Wil je naar de eetstoorniskliniek of wil je naar een algemene kliniek voor jongeren waar ze je verdere problemen onderzoeken?” Na veel twijfel (bij de jongerenkliniek moest ik medicatie gaan gebruiken wat ik liever niet wilde) heb ik toch voor de jongerenkliniek gekozen. Daar was de problematiek van mijn groepsgenoten zo verschillend, dat ik ook niet de hele dag alleen maar in het eetstoornisthema zat. Er waren wel mensen met eetproblemen, maar het was niet de enige reden of de hoofdzaak waarom ze er zaten. Ook de begeleiding was anders en juist doordat ik meer los werd gelaten op dat gebied, begon ik beter te eten. Ik werd wel lichamelijk in de gaten gehouden en over sondevoeding waren ze heel streng, maar ik had niet de dreiging dat ik weer ontslagen zou worden. Ik denk ook dat ze in eetstoornisklinieken minder focus op gewicht moeten leggen, zonder dat iemand in levensbedreigende situaties komt natuurlijk. Maar ik kan er nog steeds niet over uit, dat je iemand uit een kliniek ontslaat als het slechter gaat met die persoon:S.

  7. Heel herkenbaar. Mijn eetproblemen waren te groot voor andere hulp, maar de achterliggende ellende werd bij de eetstoornisbehandeling totaal vergeten. Ik heb zo vaak gediscussieerd over eetdagboeken ed. Dat elke week wegen met zo’n fancy weegschaal zorgde er inderdaad voor dat ik meer had om me druk om te maken dan alleen de kilo’s.
    In de dagbehandeling heb ik ze uiteindelijk zo ver gekregen dat ik enkel hoefde op te schrijven waar ik afweek van mijn eetlijst. Nadat ik bij de eerstvolgende eetdagboekbijeenkomst moest vertellen waar ik afgeweken had van mijn eetlijst, zei ik dat ik als ik thuis was geen boter smeerde. Toen ik daarna aangaf dat ik dat ook niet echt van plan was, kreeg ik een bitchy sneer dat als ik het niet wilde veranderen het ook niet moest vertellen… naja.. oke.. dan ben ik wel niet eerlijk ofzo… vlak daarna hoefde ik niet meer naar “eetdagboek” en mocht ik in plaats daarvan aan school werken.
    Ik heb daar zo’n hopeloze strijd gevoerd tegen de regeltjes,.. soms met succes.. meestal met heel weinig succes. Ik heb er geleerd voor mezelf op te komen en proberen te krijgen waarin ik geloof (en dat is op zich een hele grote winst) en omdat ik heel trouw ben heb ik daar een gezond gewicht behaald….
    Maar als ik wat vertelde over de spanningen die ik had.. mijn zelfmoordgedachten, depressiviteit, etc.. (en dat benoemen was al moeilijk voor mij) werd daar zelden op in gegaan. Ik moest gewoon doorzetten en de lijst volgen…. jaja, in doorzetten ben ik kampioen, dat wist ik al… Voelen… ja, daar zat wel een dingetje.. Maarja, daar was geen ruimte voor.
    En dat gezonde gewicht dat ik behaald was, was ik al heel snel na de behandeling weer kwijt (eigenlijk was ik in mijn laatste twee weken al begonnen met weer afvallen)… want tja.. vervolgbehandeling? Met P. ging het toch goed vonden ze. Ze kon namelijk zo goed doorzetten..
    Gelukkig heb ik een andere plek gevonden waar ze me wel konden helpen met de achterliggende problematiek en waar mijn eetstoornis niet centraal stond.

  8. Heel herkenbaar.
    Keer op keer geconfronteerd worden met dat gewicht, ik vind dat voor mezelf ook echt niet werken.
    En in de andere richting hetzelfde probleem, ik ben op eigen kracht bijgekomen, en dus is mijn opvolging niet zo belangrijk meer… geen ondergewicht, niet belangrijk genoeg dus. Dit is zo afschuwelijk.
    Ik begrijp dit ook echt niet.
    Ik geloof zelf echt in aanpak van de onderliggende problemen, ik hoop dan ook zelf met eetstoornispatienten te werken als ik ben afgestudeert om zelf een kleine bijdrage te leveren om dit ‘systeem van gewichtsfocus’ tegen te gaan.
    Maar het blijft een moeilijke kwestie, wat met de levensbedreigingende situaties..?

  9. Mijn eerste (en enige) ervaring met hulpverlening voor mijn eetstoornis is Human Concern. Daar staat gewicht niet op de eerste plaats en aankomen al helemaal niet. Als je ernstig ondergewicht hebt, willen ze wel dat je je gezondheid regelmatig laat checken bij de huisarts, maar verder ligt de nadruk er absoluut niet op. Pas als jij eraan toe bent, wordt er over eten gepraat en hoe je je eetpatroon zou kunnen uitbreiden/normaliseren. Human Concern is ambulant, dus misschien niet voor iedereen haalbaar (soms heb je gewoon meerdere dagen per week hulp nodig), maar ik zou het wel iedereen aanraden die het zat is dat het gewicht altijd op de eerste plaats komt bij de hulpverleningsinstanties.

  10. Ik snap de tegenwerpingen en bezwaren heel goed, maar ik ben het niet overal mee eens.

    Ik ben heel tevreden over de klinische behandeling die ik heb ondergaan gericht op mijn eetstoornis. En ja, het gaat veel over eten en gewicht, maar als je heel eerlijk bent… ben je daar toch niet al de hele dag mee bezig? Ik was dat in ieder geval wel op het moment dat ik werd opgenomen.

    Aankomen was heel eng, doodeng, maar wel goed. Want toen ik een gezonder gewicht kreeg en voldoende ging eten, werden sommige klachten vanzelf minder. Mijn irrationele gedachten werden minder sterk aanwezig, dwangmatigheid nam af en ik werd minder somber. Daardoor hield ik juist meer ruimte over om te werken aan andere dingen.

    Bovendien gold voor mij in ieder geval dat ik duizenden cognitieve dagboeken had kunnen schrijven over wat er zou gebeuren als ik aan zou komen, door het uiteindelijk te gaan DOEN heb ik ontdekt dat veel van mijn rampscenario’s niet uitkwamen.

    In een groep denk ik dat die heldere regels over eten en aankomen echt nodig zijn. Af en toe staan de regels in de weg, daar zou wat mij betreft iets meer soepelheid moeten komen. Maar over het algemeen waarborgt het ook een zekere veiligheid. Bovendien, ik vond het ergens wel ‘prettig’ dat het moest. Ik wist dat het goed was, maar ik kon het gewoonweg echt niet zelf. Ik kon het niet. Met die stok achter de deur is het mij wel gelukt om een punt te bereiken waarop ik niet meer terug wilde.

    En ja, ik heb twee keer per week in mijn ondergoed met een sociotherapeute ernaast op de weegschaal gestaan. En dat was geen fijne ervaring. Een kliniek is een hele zieke omgeving en ik moet er niet aan denken om daar ooit nog naartoe te moeten. Maar ik WAS toen ook hee ziek en ik ben daar wel voor een heel groot deel van min eetstoornis afgekomen.

    De huidige behandeling is mijns inziens absoluut niet zaligmakend en er zijn zeker verbeterpunten. Zo vind ik dat in individuele therapie het mogelijk zou moeten zijn om veel meer te werken met voor jou haalbare doelen. En zoiets als dat vetpercentage en vocht e.d. vind ik echt onzin, dat zouden ze niet moeten geven aan je.

    Ik vraag me soms af een groot deel van de aversie van de nadruk op gewicht en eten bij een eetstoornisbehandeling ook niet voortkomt uit angst… Zoals het voorbeeld van het eetdagboek in deze tekst. Je wilde geen eetdagboek bijhouden, want dan zou iemand zien wat je at en zou je alleen maar minder gaan eten. Lijkt mij juist een heel goed punt om in gesprek over te gaan. Niet in discussie, maar in gesprek. Kijken wat maakt dat je het zo belangrijk vindt als een ander leest wat jij eet. Welke gedachtes je daarbij hebt. En of je die gedachtes kunt gaan uitdagen, door wel het experiment aan te gaan. Je wilt in behandeling om van je eetstoornis af te komen, daar lijkt me ook bijhoren dat iemand mag weten dat je een normale hoeveelheid eet zonder dat je je daar enorm voor schaamt.

    Net als aankomen. Ik hoor/lees vaak ‘nee, ik kan niet aankomen, want dan ga ik juist heel erg terugvallen’. Daar ben je toch nog altijd zelf bij? Misschien kan je kijken hoe je kunt aankomen en tegelijkertijd kunt voorkomen dat je terugvalt? Ik snap heel goed dat het niet altijd zo makkelijk werkt en dat, zeker als je al heel lang een eetstoornis hebt, sommige dingen echt niet haalbaar zijn. Maar ik denk ook dat je met een eetstoornis soms goed moet kijken welke angsten of bezwaren uit jezelf komen en welke door de eetstoornis zijn ingegeven.

    Nou ja, ik spreek vanuit mijn eigen ervaring. En ik ben trouwens ook ‘weggestuurd’ uit een deeltijdbehandeling, omdat ik niet aan de gewichts- en eeteisen kon voldoen. Maar achteraf denk ik dat het goed was, omdat toen duidelijk was dat ik een klinische behandeling nodig had. Die dus wel heel goed heeft gewerkt bij mij.

  11. Mij heeft het juist weer heel erg geholpen dat er regels en consequenties waren. Het kwam niet zomaar uit mezelf, die structuur had ik nodig. Aankomlijsten, wegen en regeltjes gaven mij ook duidelijkheid, ook al vond ik het vreselijk stom. Ik wist daardoor wel waar ik aan toe was, wat ik moest doen en dat uitstellen niet altijd goed was. Een Centrum voor Eetstoornissen was voor mij dus juist weer heel goed. Zo werkt voor iedereen wat anders denk ik.

  12. Jeetje wat herkenbaar zeg! Ik heb ook zo mijn ervaringen met opnames en dagbehandelingen en ik kan oprecht zeggen dat ik er slechter uit kwam dan dat ik er in ging! En ik ben zo blij dat iemand ook deze kant belicht!!! Opname’s werken voor mij gewoon niet, je zit in een nog ‘ziekere’ omgeving dan goed voor mij is. Ik vecht inmiddels ongeveer 17 jaar tegen mijn eetstoornis en ik ben nu op een het punt dat ik heel veel van mijn eetstoornis heb kunnen loslaten door een therapie bij een instantie voor verslavings zorg, ik heb naast mijn eetstoornis ook jaren lang te veel gedronken. Ik ben inmiddels 2 jaar van de drank af en heb geen eetbuien meer en dat is iets wat ik nog nooit heb kunnen bereiken en waardoor…? Door echte goede hulp met iemand die ik volledig vertrouw en die mij serieus nam. Goede hulp is essentieel in je behandeling, je moet er zelf achter kunnen staan en in mijn geval is de focus niet geweest op het gewicht en het eten en dat werkte! Ook neem en krijg ik de tijd gekregen, geen limiet van een paar weken voor een x aantal kilo aan te komen en de gesprekken gaan door tot ik er klaar voor ben om te stoppen. Ik heb er zo lang last van gehad, dat kun je niet in een paar maanden of zelfs een paar jaar oplossen en loslaten. Ik ben er nog niet maar ik blijf vooruit gaan en ben voor 75% van mijn eetprobleem af, die hoop had ik jaren geleden al opgegeven! Helemaal er van af komen zal waarschijnlijk niet lukken maar zolang ik vooruit gang boek blijf ik vechten voor een leven waarin het niet draait om eten/niet eten! Bedankt voor het delen van je verhaal, ik weet zeker dat er veel meiden (en jongens) zijn die precies hetzelfde hebben meegemaakt en ik hoop dat ze hierdoor nog een keer durven te kijken voor een therapie die wel bij ze past want dat die er is dat weet ik zeker, voor iedereen!

  13. Ga in behandeling bij humanconcern, z ij kunnen echt helpen de oorzaak aan te pakken, niet een symptoom!

  14. ik zit bij de ggz bij een dietiste en een spych.
    ik heb er ontzettend goede ervaringen mee tot nu toe.
    mijn ouders wegen me 1x per week, en als ik onder de x kg kom, wordt er actie vanuit de ggz ondernomen.

  15. goed en eerlijk geschreven, mooi!

    Zeker is het denk ik veel beter als de focus ligt op de onderliggende problematiek bij es.
    Als je niet zo’n druk voelt ten aan zien van het eten, kun je leren om te eten zoals het voor jou goed voelt. Daar moet je het ten slotte de rest van je leven mee doen.
    Dwang en teveel regels op dat gebied heeft idd. in mijn ogen ook helemaal geen zin en werkte bij mij ook vooral tegendraads.
    Bij super ondergewicht en evt. misschien ook bij super veel overgewicht, moet, hopelijk in goed overleg met die persoon, wel goede afspraken gemaakt worden om tot gewicht te komen, waarbij die persoon niet meer in direct levensgevaar is en ook bij braken moet het wel heel goed in de gaten gehouden worden of over gepraat worden.
    Wel praten over eten, maar vooral hoe jouw beleving daarin is. Daaruit kun je denk ik ook conclusies trekken over wat er vooral ook nog meer speelt in iemands leven.
    Daar dan ook veel meer op inspelen, uitdiepen en wat mee doen, zodat je echt verder kunt met je leven en je niet meer de behoefte voelt om je te willen uiten in je eetgedrag.

  16. Ontzettend herkenbaar. Ik eet nu misschien wel genoeg, en hou mijn gewicht stabiel, maar ik durf echt niet af te wijken van de eeuwige eetlijst (al 2 jaar lang), en dus kan ik nog steeds niet vrij zijn van de eetstoornis. Fijn.

  17. ook ik deel jouw mening.
    Ik heb het tijdens mijn opname ook sterk ervaart dat de focus lag op aankomen. Het onderliggend probleem, dat weet ik pas 3 jaar na opname. :S
    Ze zouden beter het onderliggend probleem aanpakken. Want als je daar andere strategieën voor vindt, dan kan je je ES tenminste los laten, stap voor stap.

  18. op dit moment niet. er word bij mij meer gewerkt aan het opbouwen met eten en daarna komt het aankomen.. maar toch telkens die blik van de therapeut of de arts naar de weegschaal als je weer bent afgevallen.. het blijft verschrikkelijk

  19. Ik herken wel wat in dit verhaal. Ik zie zelf een diëtist, die op zich zich niet alleen focust op mijn gewicht maar ook op mijn eetpatroon, maar als ik geen overgewicht had gehad, had ik haar waarschijnlijk niet meer kunnen zien. Ik ken ook van veel meiden het omgekeerde van wat hier in het verhaal staat: te zwaar voor opname, etc. Wat ik ook herken, is het feit dat focussen op eten zoals in een eetdagboek, mijn eetprobleem verergert. Ik heb wat dit betreft nog het voordeel da tmijn eetprobleem niet heel erg opd e voorgrond staat, en dat ik hulp van een therapuet kan krijgen op basis van mijn achterliggende problemen. Als ik een (ergere) eetstoornis had gehad, was de focus waarschijnlijk ook veel meer op gewicht en precies eetpatroon gekomen.

  20. Ooh. Nu zie ik helemaal op tegen mijn behandeling. Ik sta nu nog op de wachtlijst voor een intake voor de kliniek. Ik heb er al zo weinig vertrouwen in. Ik wil het wel heel graag!! Dit verhaal en de reacties/ ervaringen, maken me bang. Help!!

  21. Ja er zijn behoorlijk wat instanties en behandelingen die teveel nadruk leggen op aankomen en gewicht. En ik ben het daar niet mee eens. Een kilo per week vind ik bovendien te snel gaan.

    Er zijn ook instanties en behandelingen die niet de nadruk op aankomen en gewicht leggen. Van professionele ervaringsdeskundigen. Heb er goede ervaring mee.

  22. ik denk dat vooral de mensen reageren die dit herkennen. Ik ken heel veel meiden die ook heel erg fijn geholpen zijn binnen de eetstoornis hulpverlening. Ik zou me dus echt niet bang maken. Veel succes met je behandeling!

  23. Helemaal mee eens, ik zelf moest van de schooldokter naar de GGD omdat ik te zwaar was, en van deze mensen kreeg ik te horen dat ik voor mijn lengte te zwaar was. Maar ik sport heel veel dus heb best veel spieren en dat rekenen ze helemaal niet mee. En het gewicht van je borsten ook niet, tewel die best veel wegen. Later kreeg ik van mijn diëtiste te horen dat ik helemaal niet had hoeven afvallen. Dus mede door deze fijne mensen van de GGD heb ik een eetstoornis ontwikkeld.Verschikkelijk hoe mensen je afrekenen op een paar getalletjes.

  24. Ja, de behandeling is veel te veel gefocust op eten en gewicht!

    Ik ben 2 jaar geleden opgenomen in een eetstoorniskliniek en ik merkte net hetzelfde als in de blog beschreven wordt. Je wordt constant gewezen op je gewicht en eetpatroon, je krijgt bij elke maaltijd een bonnetje waar op staat hoeveel gram van dit en hoeveel gram van dat erin zit, je wordt 2 keer per week gewogen en je moet altijd opschrijven wat je eet. Voor ik naar de kliniek ging was ik bezig met opbouwen naar een patroon van 3 maaltijden en 3 tussendoortjes, maar vanaf ik daar was viel ik terug op mijn veilige dieet van yoghurt en fruit.

    Ook is er veel concurrentie als er zo veel nadruk ligt op eten en gewicht, er is altijd iemand die dunner is of nog minder eet dan jij en als je eet ben je bang om te worden gezien als iemand met een ‘nep’-eetstoornis.

    Ik heb de kliniek tegen medisch advies in voortijdig verlaten, en dat is volgens mij het beste wat ik ooit gedaan heb. Ik heb toen beseft dat ik het zelf moest doen, dat niemand anders mijn strijd voor mij kon vechten.

  25. ook voor mij is deze blog zo ongelofelijk herkenbaar!! Er wordt volgens mij veel te veel gekeken naar een gemiddeld BMI wat goed zou zijn voor ‘iedereen’…. Er wordt gezegd dat je eerst aan t een (bijv es) geholpen moet zijn , voordat je een ander behandeling kan krijgen… Ik vind dat er qua behandeling en in de psychiatrie (qua klinisch behandeling) veel meer gekeken moet worden naar de gene die behandeld word: de individu en niet naar ‘diegene’ in t algemeen. Ik begrijp ook heel erg t stukje van: “kijk verder dan mijn eetstoornis, dit is een symptoom, niet t gehele probleem” En de frustratie die je voelt als dat niet gehoord wordt… T gevoel van dat je echt (alweer) op t randje van de dood moet zijn (lichamlijk) voordat je t gevoel hebt echt ‘gehoord’ te worden.. Ik vind absoluut dat een eetstoornis behandeling te veel op aankomen gericht is. IK snap ook dat t tijdens een eetstoonisgerichte behandeling vooral de focus ligt op t behalen van een gezond gewicht.. Waar t volgens mij echt om gaat is dat er niet meer gekeken word qua ; we moeten je eerst voor t een, en dan pas voor t ander behandelen”, maar dat t veel meer een complexere behandeling moet zijn waar meerdere dingen tegelijk worden aangepakt. Een (minimaal) gezond gewicht is misschien t vereiste om dat te kunnen geven, maar stel dit dat als hulpverlener als perspectief naar de client en hou je er ook aan!! Besef dat je ook je bestaansrecht niet hoeft af te hangen van hulpverleners en je omgeving. Je bent t waard om te bestaan! Doe t voor jezelf, en knok zoveel als je kunt! You can do it!! Net als ik. T gaat met ups en downs, maar je gaat er uiteindelijk komen!

  26. Ik ben het er totaal mee eens.
    HE-LE-MAAL gewoon en ik herken bijna elk woord!
    X

  27. Ik ben het er helemaal mee eens. Ik heb het zelf meegemaakt in een 4daagse behandeling waarin ik voor het eerst therapie kreeg voor mijn eetstoornis. En dus ook voor het eerst te horen kreeg wat ik minimum zou moeten wegen als een 19 jarige. Ik schrok me rot omdat ik nog nooit maar in de buurt was gekomen van dat gewicht in mijn hele leven. Wat op zich niet erg was als ze het maar niet zo simpel tussen neus en lippen hadden doorgegeven aan mij zonder even een goed gesprek met mij te hebben of ik dat zomaar aandurfde. Ik durfde dat uiteindelijk dus niet aan waardoor ik gestopt was met mijn therapie (te vroeg met nog steeds ondergewicht). Ik kende toen in die tijd een jongen in mijn therapie die al veel at maar niet kon aankomen. Net als de vorige keer wanneer hij de therapie al ondergaan had. Maar i.p.v. met hem het er over te hebben en proberen een oplossing te vinden moest hij vertrekken na de 3e keer dat hij niet op tijd was aangekomen. En aangezien hij toch best wel ondergewicht had vraag ik mij af hoe het verder met hem verlopen is…

    Ik baal nu wel dat het zo gelopen is met mijn vroegere therapie. Als ik meer had kunnen overleggen over mijn eetlijst en gewichtseis van minimum BMI 20 dan had ik mij meer gerust gevoeld denk ik. Ook hadden mijn ouders erg veel moeite met het feit dat ze nergens bij betrokken werden. Mijn omgeving had het net als mij nodig om een paar keer gesprekken te hebben en te snappen wat mijn eetstoornis inhield. Ook in mijn huidige therapie probeer ik nu te onderzoeken wat de oorzaak is van mijn eetstoornis omdat ik heb gemerkt niet te kunnen genezen van mijn eetstoornis zonder iets te doen aan die oorzaak tegelijkertijd. En dat heb ik niet eerder kunnen doen in mijn vorige therapie.

  28. Wauw sammie dat is echt erg voor je! Ik ben er de laatste tijd ook achter gekomen dat er veel mensen die (intensief) aan sport doen en dus veel spieren hebben makkelijk daardoor in de overgewichtsgrens kunnen zitten. Terwijl spiermassa minstens 2 keer zo veel weegt dan vetmassa en dat berekenen ze nooit mee. Zo had ik ook een vrouw in mijn vorige therapie die duidelijk erg dun was maar wel met spiermassa. Ik dacht dat zij wel degelijk ondergewicht had terwijl ze blijkbaar qua gewicht in de gezonde BMI grens (net) zat. Ik vermoed dat het alleen maar kwam doordat zij meer spiermassa had dan andere mensen en dus wel nog steeds te weinig vetmassa had voor haar figuur om gezond te kunnen zijn. Maar daar keken ze niet naar. Alleen maar naar wat de weegschaal vertelde. Terwijl dat puur letten op eten en gewicht van klinieken net zo eetgestoord is als een eetstoornis patiënt in zijn of haar gedrag.

  29. bij mij werkte een eetdagboek echt averechts, en de hoeveelheid eten kon ik ook niet op. hoe goed ik ook mijn best deed en daarnaast had mij lichaam het ook niet nodig ik kwam met 2/3 van de eetlijst ook voldoende aan en blijf daarmee ook op gewicht.
    maar als ik dit aangaf bij mijn behandeling viel het team en de groep erover en daardoor is mijn behandeling 1 grote leugen geworden. jammer dat ze het niet per persoon bekijken. de 1 heeft meer/minder nodig dan de ander

  30. helemaal mee eens. Ik wil dolgraag hulp voor mijn eetstoornis maar de ervaring door de jaren heen (al van baby af aan) is dat de standaardlijst voor mij veel te veel is en ik dus op (ernstig) overgewicht uit kom. Ik ben een behandeling in gegaan en heb gezegd het aan te willen kijken en heb gezegd dat ik maximaal x aan wilde komen. mij werd verzekerd dat dat van deze lijst niet kon, en helemaal niet in de 6 mnd dat ik behandeling zou krijgen. Na 4 weken keurig volgens de eetlijst eten zat ik al dik over mijn maximum grens heen. Ik moest die lijst blijven volgen mag 0,0 sporten zonder bij te eten en max 2x per week een uur bewegen (maar dus met bij-eten). dat is iets wat niet in mijn leven past want ik ben gewend elke dag een uur te sporten, niet uit bewegingsdrang maar vanuit mijn passie, mijn drive om nog te willen presteren, de sociale contacten die ik daar heb, de lol die ik beleef aan wedstrijden enz. Ik zit nu inmiddels op een bmi waarbij ik overgewicht heb en dat allemaal dankzij die mooie standaard voor elke nederlander geldende eetlijst. Wat is in mijn ogen het gevolg, ik kom in de behandeling (die ik nu moet stoppen omdat ik niet meer aan de eetlijst kan voldoen) kilo’s aan, mijn zelfbeeld is nog nooit zo laag geweest, mijn eetstoornis is meer dan ooit aanwezig en alles draait er om om na therapie zo snel mogelijk die extra aangekomen kilo’s weer kwijt te raken. Ik hoop alleen dat ik niet meer ga braken, extreem ga sporten en totale maaltijden ga overslaan maar helaas is mijn eetstoornis door de behandeling alleen maar heftiger geworden en mijn gewicht weer ongezond. 1 ding is wat minder, dat is het braken. het is zo jammer dat er niet wat meer individueel gekeken wordt want dan zou de behandeling veel meer effect hebben. En nee, het is niet meegaan met mijn eetstoornis want die wil ik aanpakken, af van restrictief eten, af van eetbuien, af van braken enz. we zullen zien wat de toekomst gaat brengen.

  31. Heel herkenbaar. Ik ben twee weken geleden ook gestopt bij een kliniek speciaal gespecialiseerd in eetstoornissen. De nadruk lag hier ook alleen maar binnen een bepaalde tijd een x aantal kilo aankomen. Je moest elke week op de weegschaal en elke week werd je eetlijst verdubbeld. Ik kon dat niet aan, zowel lichamelijk maar ook geestelijk niet. Als ik dan moest eten zat ik in een soort roes alles moest snel snel en ik kon daar niet genezen. Ook mocht ik niet bewegen, ik moest alleen binnen zitten ik werd helemaal gek want mijn gedachten kon ik niet meer verwerken het ging alleen nog maar om eten en aankomen (waar ik zo bang voor ben). Door hier nog meer de nadruk op te leggen werd het nog meer een obsessie. Ook voelde ik me daar een nummertje de behandeling duurde x aantal weken en daarna moest je zoveel kilo zijn bijgekomen en dan was de behandeling klaar, tijd voor een nieuwe cliënt maar zo werkt het natuurlijk niet tenminste dat vind ik. Ik ben van mening dat de nadruk ook niet op het eten en aankomen moet liggen maar op de achterliggende problemen want dat houd je eetstoornis in stand.
    Ik heb nu besloten om een therapie te zoeken die niet de nadruk op het eten en aankomen legt maar de achterliggende problemen en gelukkig heb ik die gevonden zo kan ik rustig het x aantal kilo’s bij te komen in mijn eigen tempo, hoe ik het prettig vind zonder die constante druk.
    Een heel goed artikel die denk ik voor vele heel herkenbaar is!

  32. Helemaal mee eens. Ik wil hulp voor mijn eetstoornis maar niet zo!

  33. Heel erg herkenbaarheid lijkt maar o. BMI te draaien.

  34. Soms wel, soms niet. Voor sommigen is het gewoon echt noodzakelijk.

    Ik had het geluk dat ik ergens nog heel goed wist wat ik deed en daardoor niet bij een instantie maar bij een psycholoog terecht kwam, iets wat ik wilde en waar ik achter stond.

    Ik denk dat dat uiteindelijk belangrijk is, je moet achter je eigen behandeling staan, er wat nuttigs in zien…

  35. Heeel erg herkenbaar! Toen ik net begonnen ben met mijn behandeling ben ik alleen maar meer afgevallen omdat ik in mijn hoofd nog veeeel meer met gewicht en eten werd geconfronteerd dan dat ik er al mee bezig was. Ik voelde me alleen maar kut als ik een keer alles van de lijst gegeten had en als ik op de weegschaal stond en ik zag dat ik was aangekomen. De drang om dan te compenseren werd dan alleen maar sterker.

    Ook focussen ze bij de instantie waar ik zat teveel op het streefgewicht wat je volgens hen moet bereiken. Dat was belachelijk hoog (zoveel heb ik nog nooit in mijn leven gewogen) en dat schrikt alleen maar af, tenminste bij mij.

  36. Ik denk dat voor iedereen andere dingen weer goed kunnen werken, maar ik vind het daarom wel goed dat deze discussie er is.

    Ik ben van mening dat BMI heel erg achterhaald is. Als je iemand alleen maar aan laat komen in vet, en niet in spieren kan dat nooit goed zijn.
    Ook ken ik mensen met ondergewicht die echt eten alsof hun leven ervan afhangt, die zou je normaal ook niet dwingen om op een ‘gezond’ BMI te moeten komen als ze gewoon gezond functioneren.

    Ik begrijp wel dat hulpverleningen de eetstoornis en de eetgestoorde gedachten niet teveel ruimte willen geven, en dat het wegen ook als een stukje exposure kan dienen, maar ik vind wel dat de focus op gewicht bijna altijd te groot is.

  37. ja dat vindt ik ook ze zijn meer aan het focussen rondt om het gewicht.
    Ben dan wel niet opgenomen geweest maar wel (nog) in behandeling en ik vindt het jammer dat de rest niet gebeurd alleen maar wegen en kijken hoe je eetpatroon uit ziet verder was er niet.

  38. ”Maar meiden die dit niet hebben en net een behandeling starten… die worden verstikt door het wegen, aankomen, samen eten, basislijsten, aankomlijsten, eetdagboeken, verpercentages, setpointgewicht, rustmomenten na het eten, veilige en onveilig tussendoortjes, concurrentie aan de eettafel, het gesmeerd worden van je brood”

    Bij mij is mn eetstoornis hierdoor VERERGERT!
    En bedankt, kliniek! :S

  39. Ik heb wat reacties gelezen hierboven. Ik ben het eens met de blog.
    Toch ben ik het ook eens met Chananja. Ik snap dat het ook helpt en dat het niet fijn is maar wel nodig. Ik heb het idee dat dat ook ligt aan hoe jou eetstoornis zich uit. Als je ernstig ondergewicht hebt is het nodig. Maar als je bijvoorbeeld NAO hebt, een redelijk gezond gewicht (boven 17,5) en daarbij hulp wilt (zoals ik destijds) is het wel belangrijk om te kijken wat wel werkt en wat niet.
    Ik heb geen opname gehad of ook maar een dergelijke behandeling. Mijn gewicht was niet goed, maar ook niet ernstig laag. Ik kreeg de stempel NAO en het advies eerst andere problematiek aan te pakken. Na een aantal jaar ging ik terug en kreeg het advies blij te zijn met wat ik nu heb bereikt. Dat was eigenlijk niet wat ik vroeg.
    Maar eerlijk is eerlijk, achteraf ben ik er blij mee. het had mij niet ten goede gekomen denk ik. Ik kon ook niet omgaan met het opschrijven van eten. Als ik dat deed, at ik minder dan wanneer ik het niet opschreef. Daarnaast was wegen voor mij een reden om af te gaan vallen. Misschien een struisvogel tactiek maar het heeft me wel geholpen. Mijn eetstoornis is milder geworden. Ik weet zeker dat ik slechter was geworden als ik geconfronteerd zou worden met ‘anorexia-meiden’. Om het zo maar even te noemen. Die strijd zou ik dan aangegaan zijn.
    Dus mijn mening is dat het minder moet gaan om gewicht, vetpercentage doet er helemaal niet toe lijkt mij, en de behandeling meer moet gericht worden op herstel, gevolgen van aankomen, gedachtes, onderliggende problemen. In individuele gesprekken zou het daar wel meer over kunnen gaan. Het lijkt me enorm triggeren om dat elke keer te moeten bespreken in de groep. Het is nodig, maar in iets mindere mate misschien. Het straffen omdat het minder goed gaat (en de angst dus eigenlijk negeren) vind ik belachelijk. Het gaat slechter omdat er iets is, niet om de kliniek te stangen.
    Voor zover mijn mening,
    groetjes en sterkte allemaal

  40. JA. Heel goed geschreven, en helemaal mee eens. Kan er niks meer over zeggen.
    De eetstoornis gespecialiseerde zorg kan echt enorm verbeterd worden: nu gaat het inderdaad teveel over gewicht en het daadwerkelijke eten en niet om de oorzaak van het probleem.

  41. Ik had me aangemeld bij human concern,
    Zo menselijk vind ik ze anders niet, ben gewoon weer weggestuurd met de melding dat ik mij maar op moet laten nemen in een kliniek, hun willen de verantwoording niet nemen !

    Er zou zogenaamd geen gewichts grens zijn,
    Maar ook day blijkt in de praktijk dus niet te kloppen!

  42. ik ben bijna klaar bij mijn kliniek maar moet nog 1 a 2 kilo aankomen. ze laten me niet gaan totdat ik het gewicht heb behaald maar ik voel me helemaal niet meer ziek en ik doe alles wat ik deed voor de eetstoornis. ik baal er gewoon van dat ze niet inzien dat ik gewoon gezond ben en dat het gewicht wat ik nu heb bij mij past omdat ik me er lekker bij voel. mijn moeder gaat ook niet ineens 2 kilo aankomen omdat iemand zegt dat dat moet. ik wil mijn eigen keuzes kunnen maken en ik sluit me helemaal aan bij dit bericht. ik heb genoeg mensen om me heen die zien dat het goed gaat met mij en daar ben ik erg blij mee.

  43. ik snap ook niet dat een vriendin van mij die bij dezelfde kliniek als ik zat 15 kilo meer moest wegen dan ik. ik bedoel, zij was kleiner. toen zeiden ze dat iedereen een gewicht heeft wat bij hem of haar past maar zij heeft voor het lichaam wat ze nu heeft heel erg hard moeten trainen en nog zit ze niet op het gewicht waar ze moet zijn van de kliniek. ik snap niet dat ze het haar moeilijker maken. want ze doet zo haar best en ze weegt al 10 kilo meer maar nog vinden ze het niet genoeg bij haar en ik ben bijna klaar met de behandeling. ik snap er helemaal niets van.

  44. Ik lees vooral heel veel mensen die hun ‘eetstoornis laten praten’. Kan niet, wil niet, wordt toch alleen maar erger dan- heel veel vermijding en controle willen houden (daar gaat grotendeels eetstoornissen over). Volgens mij is een gewicht voor sommige deeltijd (niet perse gericht op een eetstoornis) belangrijk omdat voor emotionele optimale verwerking je lichaam fit genoeg moet zijn.

    Ja het gaat fckn kut zijn- alles in je schreeuwt nee. Maar soms moet je controle uit handen geven, je angsten aangeven- goed luisteren en soms ja zeggen.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *