Eetstoornis door hoge verwachting ouders

Anorexia komt meer voor in gezinnen waar prestaties hoog in het vaandel staan. Dat blijkt uit een recent onderzoek van de Oxford University. Een onderzoek onder meer dan 10.000 tienermeisjes toont aan dat eetstoornissen meer voorkomen binnen scholen waarvan de kinderen ouders hebben met een universitair diploma. Volgens de onderzoekers zorgen te hoge eisen en grote druk op de kinderen mogelijk voor een trigger die ervoor kan zorgen dat iemand een eetstoornis ontwikkelt. Scholen waar de meisjes in de meerderheid waren, waren ook een ‘hotspot’ voor eetstoornissen. Dit is volgens de onderzoekers mogelijk het gevolg van kopieergedrag.

Om te bepalen welke factoren een bijdrage kunnen leveren aan het ontstaan van een eetstoornis analyseerden de onderzoekers de gegevens van 55.000 meisjes van 16 jaar en ouder. Ze keken naar hun school, schoolresultaten, thuissituatie en gezondheid. Gemiddels was 2,4 procent gediagnostiseerd met een eetstoornis voor hun 20ste levensjaar.

Uit het onderzoek bleek dat op de scholen waar slechts een kwart van de leerlingen vrouw was en slechts een kwart van de ouders een universitaire opleiding hadden, de kans op een eetstoornis 1,3 procent was. Op scholen waar drie kwart van de leerlingen vrouw was en drie kwart van de ouders hoog opgeleid was, was de kans op een eetstoornis maar liefst 3,3 procent.

De resultaten bleven hetzelfde als ook werd gekeken naar rijkdom en mentale gezondheid van de ouders. De data kwamen uit Zweden, maar volgens de onderzoekers is de kans groot dat hetzelfde geldt voor Engeland en andere landen.

“Scholen waar veel kinderen met hoogopgeleide ouders zitten, hebben hogere verwachtingen en stellen hogere eisen aan hun leerlingen. Dit moedigt mogelijk perfectionisme aan, een eigenschap die sterk in verband staat met eetstoornissen, waarbij meisjes soms een ‘perfect dun lichaam’ nastreven.”

Meisjes op meisjesscholen zien prestaties ook als belangrijker dan meisjes op ‘gewone scholen’ en brengen intelligentie en succes meer in verband met dun zijn. Volgens Dr. Bould kan de obsessie met gewicht ook een aanstekelijk effect hebben. Als er een paar meisjes zijn met een eetstoornis, kunnen andere meisjes zich ook sneller dik gaan voelen en hun dieetgedrag kopieren. Iets wat dan als ‘eenvoudig gedrag’ start kan veranderen in een ongezonde gewoonte waar iemand niet meer van af kan komen.

Als ik naar mijzelf kijk en hoe mijn eetstoornis is ontstaan, dan staat deze zeker in verband met de druk om te presteren. Ik wilde graag goed genoeg zijn, voelde me als persoon niet waardevol genoeg en deed daarom mijn uiterste best op school. Weinig eten en afvallen voelde op een bepaald moment ook als presteren. Rond mijn 22ste deed ik twee studies tegelijk, had ik een part-time baan bij een bank en vond ik dat ik een perfect slank lichaam moest hebben. Enkel als me dit alles lukte kon ik mezelf een beetje positief voelen… tijdelijk, want al snel moest ik weer meer presteren. Het hebben van een negatief zelfbeeld en jezelf als waardevol ervaren los van wat je presteert moet mijns inziens dus zeker niet vergeten worden in bovenstaand verhaal.

Bron: dailymail.co.uk

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

6 reacties op “Eetstoornis door hoge verwachting ouders”

  1. Bij mij is het ook dat ik altijd en overal goed wil presteren, ook met mijn lichaam. Maar ik begin nu langzaam te geloven dat niet alles perfect kan en streven naar een dun lichaam GEEN goede prestatie is

  2. Ik denk dat kopieergedrag idd ook een rol speelt. In mijn jaarlaag van school zaten de drie meisjes met een eetstoornis (waaronder ik) in dezelfde klas. Nu niet meer, maar in die klas begon mijn eetstoornis zich wel te ontwikkelen. Ik heb dit zelf niet ervaren als kopieergedrag, maar misschien dat het dat onbewust wel was.

  3. Perfectionisme, nooit goed genoeg, in alles wat ik deed kon het beter. En nu nog moet ik vechten tegen die drang die een tweede natuur geworden is: alles kan beter. Mijn stemmen laten me ieder moment van de dag weten dat ik niets ben en nooit iets zal worden, en het is lastig om dat naast me neer te leggen. Maar langzaam maar zeker boek ik nu vorderingen 😊. Of ik ooit vrij zal zijn is maar de vraag.

  4. Ik was dan wel extreem perfectionistisch, ik had die druk niet echt van buitenaf. School, ouders, omgeving vonden het natuurlijk wel belangrijk dat ik mijn best deed, maar ik heb nooit echt ervaren dat dit ten koste van vanalles moest gaan. Dat kwam denk ik meer uit mezelf. Ik was degene die geloofde dat het misschien wel beter zou worden als ik eens harder mijn best zou doen om niet zo “dik”, “dom” (=lager dan een 9 halen) en “stom” zou zijn. Dat pas als dat helemaal 100% perfect zou zijn, ik dan pas zou mogen ademhalen.

  5. *zucht*
    Ik haal op school wel oké cijfers zeg maar (gemiddeld 7.5). En als ik dan thuis kom met een 6.5 vind me moeder dat absoluut niet goed! En dan hamert ze dat ik goed moet leren en de beste van de klas moet worden. En ze vraagt direct naar de cijfers van andere kinderen. En gek genoeg focust ze op de mensen die hoger dan mij halen. En als ik zeg dat zij gewoon slimmer zijn, zegt ze dat ik dan meer moet leren.

    Ik word hier zo moe van. Ik probeer haar dan uit te leggen dat ik naar een vwo school ga en dat ik me best doe en dat een 7.5 (of een keer een 6.5) gewoon goed is. Maar ze wil het niet begrijpen.

  6. Ik ben ook extreem perfectionistisch, al sinds ik een klein kind was eigenlijk. Ook is het voor mijn ouders enorm belangrijk dat ik goed presteer op school. Maar ik vond dat ik overal goed in moet zijn en dus ook slank.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *