Een eetstoornis is zwaar. Een echtscheiding is heftig. Zijn die twee factoren ook nog eens met elkaar verbonden, dan kan dat een enorme uitdaging zijn. Voor sommige mensen is dat vandaag de dag de realiteit. Anderen hebben hier in het verleden mee geworsteld. In onze nieuwe interviewreeks ‘Eetstoornis & Echtscheiding’ vertellen een aantal dappere mensen hun verhaal. Vorige week kun je het verhaal van Carolien lezen. Vandaag vervolgen we de serie met Lisanne.
Lisanne is 32 jaar en ik komt uit Brabant. Ze houdt van winkelen, voetbal en kijkt graag een goede film of serie. Sinds augustus 2019 woont ze alleen. Dit was – en is – soms nog best even wennen voor haar. Ze heeft het gevoel dat haar leven op dit moment een beetje stilstaat, juist omdat de scheiding ook nog zo vers en recent is. “Ik ben nog een beetje zoekende naar hoe ik mijn nieuwe leven vorm moet gaan geven. Soms kan ik me eenzaam voelen, dan mis je toch iemand om je heen. Opeens sta je er alleen voor en dat is voor mij best lastig soms.”
Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld?
“Ik was nog heel erg jong. Rond mijn negende is het heel onschuldig begonnen. Ik hecht heel veel waarde aan wat anderen van mij vinden en dat zat er al heel vroeg in. Het was bij ons thuis anders dan bij veel andere kinderen; mijn moeder had destijds ook psychische problemen. Mezelf echt uiten vond ik moeilijk en ik leerde al snel dat ik mijn eetpatroon zelf in de hand had. Dat werd voor mij mijn uitlaatklep. Eetbuien wisselde ik af met vasten. Niemand wist hiervan. Op de basisschool niet, mijn ouders niet en bij de voetbalclub ook niet. Toen ik naar de middelbare school ging begon het anderen soms op te vallen; ik nam nooit brood mee en droeg meerdere lagen kleding omdat ik het altijd koud had. Een docent nam mij apart en verwees me door naar de maatschappelijk werkster op school, die mij ook weer doorstuurde naar een andere instantie.
Ik ben een heel onzeker persoon en dat werd nog erger toen ik mijn eerste, echte lange relatie kreeg. Ik was nooit goed genoeg, ik deed alles fout en ik werd afgesloten van de buiten wereld. Vanaf toen werd het erger en erger.”
Wat wil je vertellen over jouw relatie en scheiding?
“Mijn laatste relatie begon heel mooi; ik was stapelverliefd en dat was wederzijds. Vanaf dag één ben ik eerlijk geweest over mijn eetstoornis. Mar wat we toen nog niet wisten, was dat mijn anorexia gevaarlijk zou worden. Vanaf dag één kreeg ik de steun die ik nodig had, maar er komt een moment dat dat niet meer voldoende is. Er volgden opnames, ziekenhuisbezoekjes, therapieën en medicatie. Ik was Lisanne niet meer; ik was uitgehongerd, depressief en lichamelijk erg zwak. Mijn partner veranderde in mijn verpleegster, taxichauffeur, secretaresse en mantelzorgster. Na jaren van uithongeren begon het langzaam beter met mij te gaan, maar het was voor onze relatie te laat… Na vijf jaar getrouwd te zijn, volgde de scheiding.”
Jouw eetstoornis heeft dus een grote rol gehad in de scheiding?
“Toevallig heb ik het hier pas nog over gehad met mijn ex-vrouw. Ze zei dat mijn anorexia ons huwelijk kapot gemaakt heeft en dat als ik dat niet had gehad, we nog steeds bij elkaar zouden zijn. Dit klinkt natuurlijk heel kort door de bocht, maar ik ben wel gaan inzien dat het voor je naasten soms bijna moeilijker is dan voor jezelf. Ze zag mij eigenlijk doodgaan. Mede door mijn ex vrouw ben ik er nog; haar volharding en geduld hebben ervoor gezorgd dat ik de hulp kreeg die ik nodig had. Maar ook wij liepen vaak tegen een muur, wachtlijsten en artsen die net zoveel tact hebben als een goederentrein.
De liefdesvlam doofde langzaam uit… Niet alleen van haar kant, maar ook vanuit de mijne. Ik zat thuis te niksen en mijn ex werkte fulltime én is ook nog eens moeder van een fantastische zoon. Ik voel me ook schuldig naar hem. Onze band begon zo leuk, maar ook die werd kapotgemaakt door mijn eetstoornis. Hij heeft dingen gezien die een kind niet hoort te zien, maar ik heb altijd ontzettend hard mijn best gedaan om hem daarin te beschermen.”
Wat neem je mee uit alles wat er is gebeurd?
“De grootste les voor mij is toch wel dat ik eerst zelf helemaal gezond en stabiel moet zijn, wil ik in de toekomst nog een relatie. Ik kan pas liefde geven als ik het mezelf ook geef en daar werk ik nu aan. Ik volg therapie en ik leer omgaan met mijzelf. Ik heb nog best een weg te gaan, want ook al gaat het qua anorexia beter; ik kamp nu met de gevolgen.
Mijn scheiding was eigenlijk geen verassing en hoe moeilijk en emotioneel het ook was op dat moment, ben ik blij met die keuze. We hebben goed contact. Zij leeft weer en ik begin dat ook steeds meer te doen. De focus bij mij ligt nu op aankomen. De gevolgen accepteren – ik ben bijvoorbeeld al mijn tanden verloren. Dat vind ik heel moeilijk, maar stap voor stap komt Lisanne weer terug. Ik kan niet wachten!”
Wat zou je anderen in een soortgelijke situatie willen meegeven?
“Mocht jij ook in z’n situatie zitten; zie dit niet als falen. Jij werd niet op een ochtend wakker met het idee: laat ik vandaag maar eens beginnen met een eetstoornis ontwikkelen. Zie het als een leerproces. Ik weet nu hoe ik het anders moet doen. Ik was/ben ziek en herstellen lijkt soms eindeloos te duren. Iets terugdraaien kan niet, maar je kan wel verder werken aan je toekomst.
Blijf daarnaast altijd in gesprek met elkaar. Dat hebben wij te weinig gedaan. Neem de ander mee in jouw hoofd. Zo snapt je wederhelft misschien iets beter wat er in je omgaat. Sluit elkaar niet buiten. En zoek op tijd hulp. Ik dacht dat ik het niet waard zou zijn. Maar weet je; iedereen verdient een fijn en gezond leven. Ook jij!”
Geef een reactie