Het is al weer ongeveer 5 jaar geleden dat mijn eetstoornis en de depressie langzaam mijn leven zijn ingeslopen. Het is eigenlijk al vanaf de kleuterschool dat ik, door onbekende reden, niet werd geaccepteerd in de groep. Ik mocht zelden of nooit mee spelen met leeftijdsgenootjes en als ik dat wel wilde renden ze hard voor mij weg.
Dat is altijd zo door gegaan en ik leerde er mee leven. In groep 6 begon ik me toch wel voorzichtig al te beschermen tegen mensen. Ik bemoeide me eigenlijk met bijna niemand, en zat vaak stil op mijn kamer te lezen met de deur dicht. Maar ik had wel een hele leuke juf op school en het jaar vloog eigenlijk voorbij.
Toen ik in groep 7 zat is alles eigenlijk pas echt begonnen. Het was heel langzaam allemaal gekomen. Met de meester die ik toen had kon ik heel slecht overweg en hij ook niet met mij. Ik ging me nog meer terug trekken en ook op school en ik ging nog minder met anderen spelen. Ook ging ik nog maar heel weinig na schooltijd naar buiten om te spelen met de kinderen uit de straat. Steeds meer zat ik op mijn kamer en steeds meer begon ik te piekeren. Ook ging ik soms avondmaaltijden over slaan omdat ik gek werd van alles om mij heen wat ik niet begreep. Dat was eigenlijk het begin.
Toen ik eind groep 7 hoorde dat ik weer de zelfde meester zou krijgen in groep 8 ben ik weer een stukje dieper gegaan in de toen nog niet zo hele diepe put. Ik zag vreselijk tegen dat volgende jaar op, tegen de eindtoets en tegen het kamp dat pas eind dat jaar zou komen. Ook tegen deze spanningen heb ik mezelf door gewerkt en nam mezelf nog meer in bescherming. Ook is in deze periode (groep 7 en 8) is bekend geworden dat mijn moeder depressief was. Zelf had ik al veel langer door dat mijn moeder anders was dan anderen maar ik wist niet wat het was. Aan tafel sloeg ze me soms of schudde me heel hard door elkaar als ik niet wilde eten. Want dat was ook nog gekomen: calorieën tellen en willen afvallen.
Midden in groep 8 kwam er ook nog een stagiaire bij die ik ook in groep 7 al even had gehad. Ik was bang voor deze stagiaire. Toen een meisje een keer moest huilen sloeg hij een arm om haar heen, ik was vreselijk bang dat hij dat ook een keer bij mij zou doen. Gelukkig heeft hij dat nooit gedaan. Wel gebeurde er wat anders. Op een dag zei hij tegen één van mijn klasgenootjes dat hij het niet leuk van de meiden vond dat ze nooit met mij speelden. Toen dat meisje dat weer aan mij doorvertelde werd ik heel boos op die stagiaire.
Ik vond het stom dat hij dat zei, ik vond namelijk dat het misschien wel aan mij zou liggen dat niemand met mij zou willen spelen. Hoe kan hij nou weten dat het niet aan mij ligt. Als ik dit zo achteraf lees dan zie ik eigenlijk al dat ik toen al heel raar dacht, dat het allemaal mijn schuld was en dat alles mijn fouten waren.
De volgende dag kwam ik niet op school. Het was de eerste keer dat ik, zonder ziek te zijn, thuis bleef. Ik zakte nog weer verder weg en wilde zelfs toen al dood, ook de neiging om dat te doen kwam steeds vaker. Er is toen ook een vertrouwenspersoon van school gekomen om met mij te praten waarom ik niet naar school wilde en de volgende dag ging ik weer naar school met de trillers in mijn benen.
Toen op een dag de moeder van ons oppaskindje vroeg of ik zin had in een rondje wandelen is heel veel aan het licht gekomen. Natuurlijk wilde ik wel wandelen, dat was calorieën verbranden en dat was mijn verlangen. Na een tijdje gelopen te hebben vroeg ze hoe het met me ging. Goed zei ik automatisch. Ze vroeg verder en heel veel kwam er zomaar uit. Ik heb toen daarna heel vaak met haar gepraat. De problemen gingen niet weg en werden zelfs weer erger maar ik had wel iemand waar ik kon praten. Toen ze haar tweede kind kreeg had ze het natuurlijk een stuk drukker, ik durfde niet meer naar haar toe want ik dacht dat ik een te zware last voor haar was. Ook had ik een keer erge ruzie gehad met haar man.
Hij voelde zich zo machteloos tegenover mij. Niks kon hij voor mij doen want de eetstoornis en depressie zaten zo diep. De moeder van ons oppaskindje zei ook regelmatig: Dit redden we zo niet je hebt echt professionele hulp nodig. Maar daar werd niet naar geluisterd en ik rotzooide verder en viel steeds dieper.
Ook dat jaar ging weer voorbij en ik kwam in de 1e klas te zitten. Toen was het pas echt lang leven de eetstoornis. Er was totaal geen controle meer en op school merkte ik dat ik heel goed mijn eten weg kon gooien zonder dat er wat van gezegd werd. Het voelde heerlijk, ik kreeg er een kik door als ik dan het avondeten ook nog over kon slaan voelde ik me helemaal goed. Maar omdat ik ook wel momenten had dat ik juist wel at en dan wel iets meer dan normaal, geen vreetbui maar wel meer dan ik gewent was, heb ik nooit een ernstig ondergewicht gehad. Ik bleef altijd net op het randje van ondergewicht en gezond gewicht schommelen.
Ergens in november 2007 kwam alles tot ontlading. Ik at toen echt nog maar weinig en ging ook nog soms het ontbijt overslaan. Het begon in de geschiedenis les. We moesten een werkstuk gaan maken in twee of drietallen. Dat vond ik al helmaal niks want ik had helemaal niemand in de klas en was het liefst alleen. Ik was gewoon alleen gaan zitten en al een beetje begonnen toen er een meisje naast me kwam zitten en vroeg of we samen wilde doen. Ik vond dat meisje niet aardig want ze kon alleen maar over zichzelf praten en was heel vervelend, ook had ze ADHD. Het was dus geen makkelijk meisje om mee samen te werken. Ik zei dat ik het liever alleen wilde doen, waarop zij heel boos op mij werd en me voor van alles had uitgemaakt. Dat was de bekende druppel die de emmer deed overlopen.
Sinds jaren huilde ik weer en omdat ik les had van mijn mentor vroeg hij of ik even op de gang wilde vertellen wat er aan de hand was. Dat deed ik en de spanningen van de afgelopen jaren kwamen er allemaal uit. Omdat het zo’n grote brok met spanning was moest ik ook hyperventileren en was ik niet meer aanspreekbaar. Toen ik na een tijd weer gewoon kon antwoorden en weer bij was ben ik door mijn moeder opgehaald. Thuis veel geslapen en toch de volgende dag maar weer naar school om calorieën te verbranden.
Omdat ik weer niet had gegeten viel ik op school weer flauw dat ging zo een paar keer per dag door totdat mijn mentor me op een gegevenmoment naar het jongerenspreekuur stuurde. Daar heb ik, samen met hem mijn mentor mijn verhaal gedaan. Ik ben toen direct door gestuurd naar de crisisdienst van de ggz. Toen zijn de gesprekken begonnen na een jaar zagen ze dat ik niet verder kwam. Ik had namelijk mijn eetprobleem verzwegen. Toen dat op een dag wel aan het licht kwam werd ik doorgestuurd naar een ander psycholoog die veel wist van eetstoornissen. Ik heb toen testen moeten doen en daar kwam uit dat ik in mijn hoofd heel erg anorexia had maar lichamelijk niet dus werd het eetstoornis NAO. Maar omdat ik thuis gewoon lekker mijn gang kon gaan werd er besloten dat ik naar De Ursula moest. Bij de intake hadden ze zo iets van: nou ik weet niet of het nodig is, het lijkt allemaal wel mee te vallen.
Ondertussen na al die jaren wist ik natuurlijk wel hoe ik dingen moest verbloemen of verbergen. Maar na het gesprek met de gezinstherapeut kwam er toch wel uit dat het niet helemaal goed zat. Ik ben toen begonnen met individuele gesprekken ter voorbereiding op de pubergroep. Steeds weer wist ik de pubergroep uit te stellen en mijn vorige therapeut wilde me eigenlijk in de deeltijd hebben. Dat gebeurde allemaal niet en na ongeveer 4 maanden ben ik toch in de groep gestart.
Toen ik al een heel eind in de behandeling zat en ik nog helmaal niks verder was gekomen is er een psychologisch onderzoek gestart. Daar was van alles uitgekomen en toch eigenlijk ook helemaal niets. Het was allemaal onduidelijk. Om beter zicht te krijgen wat het allemaal zou zijn heb ik twee gesprekken gehad bij een psychiater. Toen ik daar een aantal weken terug de uitslag van kreeg ben ik me rot geschrokken. Ze vertelde dat ik nog heel erg depressief was en dat ik een bedreigde persoonlijkheidsontwikkeling had. Van dat schrok ik al, ik was zo gewend dat ik me down voelde dat ik het niet eens meer herkende.
Toen ze ook vertelde wat mijn vervolgbehandeling zou worden schrok ik nog erger. Ze vertelde dat ik opgenomen zou moeten worden. Ze zullen dan beter mijn eetstoornis en depressie kunnen behandelen. Want het is zo in elkaar geweven dat je het niet los kan behandelen wat ze eerst wel geprobeerd hadden.
Nu is het dus afwachten wanneer ik opgenomen kan worden. Ik hoop dat het eens allemaal goed komt!
Geef een reactie