Eetstoornis en een kinderwens

“Hé, wanneer gaan jullie eens aan de kinderen?” Deze vraag is mij de afgelopen jaren af en toe flink zwaar gevallen. En nu ik al in de dertig ben begint die stem ook in mijn hoofd te echoën elke dag. Maar ja, zo simpel liggen dingen eenmaal niet want wat doe je als al in de dertig bent en je gewoon niet weet waar je goed aan doet?

Sommige mensen lijken al van jongs af aan te weten dat ze kinderen zouden willen krijgen. Anderen zien het als vanzelfsprekend om zichzelf voort te planten. Weer anderen groeien er langzaam naar toe en stichten een gezinnetje. Er zijn ook mensen die er geen behoefte aan hebben of een andere focus hebben in hun leven. Er zijn ook meer dan genoeg verdrietige verhalen om mij heen van stellen die heel graag kinderen willen maar waarbij het niet lukt om allerlei soorten medische, psychische of andere redenen. Ook zie ik vrouwen en mannen die een kinderwens hebben maar geen partner of zaaddonor kunnen vinden. Ik zelf heb last van vaginisme en dat heeft mij ook belemmerd en angstig gemaakt of ik wel kinderen kan krijgen op de natuurlijke manier.  

Ik ben al in de dertig en heb een partner, ik weet niet of we vruchtbaar zijn of medisch gezien kinderen kunnen krijgen, maar los van dat twijfel ik of ik het zou willen en of het te combineren valt met mijn psychische gesteldheid. Ik heb geen antwoorden, wel neem ik je graag mee in mijn zoektocht omdat ik het idee heb dat er best wat mensen zijn die dit herkennen. Het zijn eigenlijk 6 vragen die ik mezelf steeds stel, om te onderzoeken wat ik wil.

Waarom twijfel ik?
Misschien zit jij wel midden in je eetstoornis of kamp je ook met andere psychische dingen waardoor je niet lekker in je vel zit. Misschien ben jij ook in de dertig en voel je de druk op je schouders dat je op zijn minst na moet denken of je een kindje wilt? Misschien twijfel jij wel of je er klaar voor bent.

Mijn leven is niet perfect, ik heb geen werk maar een uitkering en ik vind het leven erg ingewikkeld en zwaar ondanks dat ik hersteld ben van een jarenlange eetstoornis: Een eetstoornis terwijl niemand het ziet. Ik ben ook zeker gegroeid en veel wijzer geworden maar toch twijfel ik daarbij of ik de zorg voor een kindje aankan.  Ik raak snel in paniek en maak mij snel zorgen, ook dat helpt niet mee. Ik ben echt bang dat ik straks uitgeput ben en dat mijn partner met het kindje opgezadeld zit, omdat ik depressief ben. Ik ben bang dat mijn ouders mijn manier van opvoeden afwijzen en dat iedereen zich zal bemoeien met hoe wij het doen. Ik ben bang dat ik de verkeerde keuze maak, ik ben bang dat ik geen goede moeder wordt. Tja, dit cirkeltje ken ik nu onderhand wel en ik merk dat ik steeds weer oordeel over mijzelf als ik zo twijfel. Maar het is er gewoon, dat is ook een deel van mijn proces nu.

Ik vind dat het helpt om alles op te schrijven, de twijfels die ik heb eens echt te bekijken zonder oordelen. Zo merk ik dat een aantal van mijn twijfels voortkomen uit een gebrek aan (zelf) vertrouwen. Misschien mag ik best wat meer vertrouwen hebben in mezelf; dat als er een probleem zich voordoet, ik echt over prima mogelijkheden, creativiteit en kennis beschik om daar mee om te gaan. En misschien geldt dit ook wel voor jou?

Laat je je bij je keuze leiden door anderen?
Zijn er familieleden die wachten tot ze opa of oma worden en dit duidelijk laten merken? Voel je je minder als jij en je partner op een verjaardag zijn en de enige zijn zonder kinderen? Ben je jaloers of verdrietig en boos als er een baby geboren wordt in je omgeving? Ben je de opmerkingen beu die vaak gaan over jullie leefstijl zonder kinderen? Maar…..  wat vind je zelf?

Ik voel mij zeker wel eens onder druk staan, ik voel eigenlijk continu dat mensen verwachtingsvol zijn naar ons toe en sommige mensen vragen het expliciet. Ik voelde mij een tijd lang daardoor flink onder druk staan. Nu besef ik mij wel dat het om mijn en ons leven gaat en dat alleen wij de ouders zullen worden van een kind. En dat mijn vrienden, kennissen of mijn ouders daar niets over te zeggen hebben.

Het is en blijft een persoonlijke keuze over een nieuw mensenleven waar mijn partner en ik voor zullen moeten instaan. Wat ons helpt is om alleen met mensen er over te praten die ons niet onder druk zetten. De andere mensen houden we wat op afstand wat betreft dat onderwerp. Zo voelen wij de ruimte om zelf na te denken in plaats van bepaald te worden door een ander.

Ik ben zelf beschadigd in mijn jeugd, wat als ik mijn kind ook beschadig?
Iedere ouder maakt fouten, helaas. Misschien heb jij nare dingen meegemaakt in je jeugd en op dit moment helemaal geen fijne relatie met je ouders of ouder. Ik heb zelf traumatische dingen meegemaakt en ik ben beschadigd. Ik ben daar zelf nog helemaal niet mee klaar. Sterker nog: ik zit thuis en ben intensief aan het vechten tegen de angst voor het leven. Ik leer eigenlijk nu dus pas echt een beetje mijn basis te leggen en om te gaan met gedachten en emoties en met míjn behoeften in plaats van die van een ander. Hoe kan ik dan een nieuw wezentje opvoeden? Een hele wezenlijke vraag, vooral omdat het gaat om een nieuw mens dat ik op de wereld kan zetten waarvoor ik verantwoordelijk zal zijn.

Ik denk dat het niet echt gaat om de fouten die je zult maken bij je kind, maar hoe je ermee om zult gaan.  In een milde en liefdevolle omgeving waarbij je het kind serieus neemt zal de basis veel goedmaken en veiligheid bieden. Ik denk dat niet de traumatische gebeurtenissen die ik meemaakte zo erg waren maar vooral hoe mijn ouders er mee om gingen. Ik werd namelijk niet opgevangen tijdens dat trauma; ik moest sterk zijn en ik moest niet zeuren. Dat geeft mij het idee dat je geen nare dingen kunt voorkomen voor je kind, maar dat je wel kunt proberen om je kind te troosten, te luisteren, steunen en serieus te nemen.

Waarom zou ik wel of niet een kind willen?
Je kent dat wel. Een lijstje met voordelen en nadelen. Je kunt niet meer uitslapen, moet naar kinderfeestjes, moet voor je kind gaan denken, moet dingen gaan doen die je niet wilt omwille van je kind. Je moet ineens vaker op bezoek bij je schoonvader omdat je je kind graag een opa wilt geven, je zult weinig tijd hebben voor jezelf, je hobby’s, vrijen, je eigen proces rondom je eigen problemen, vakantie. Maar je kunt ook verder kijken, misschien vind je deze wereld erg naar en wil je een kind daar niet mee belasten. Misschien heb je wel ecologische beweegredenen. En wat doe je als je partner geen kinderen wilt terwijl jij dit wel wilt?

Ik heb zo’n lijstje gemaakt en toch blijft dat ingewikkeld vind ik. Ik zit nú in een situatie zonder kinderen. Zoals het nu is, zal het niet zijn als ik een kindje heb. Je zult dus als je een kindje hebt veel moeten bijstellen van je vrijheid en je tijd. Daar krijg je dan, zoals veel ouders zeggen, veel liefde voor terug. Maar ja, die liefde voel ik nu niet natuurlijk. Al kan ik me ergens wel indenken hoe het voelt. Dat maakt het als een hele ingewikkelde keuze. Natuurlijk is het heel belangrijk om te kijken of je financieel, praktisch en emotioneel klaar bent voor een kindje. Maar dat blijft allemaal heel rationeel.  Want je weet van tevoren misschien niet zeker of je het aan zult kunnen, of je het leuk vind, of je partner of jij er mee om kan gaan, of je die liefde voor het kind zult voelen. Je weet het nooit zeker, het is in die zin een risico, een uitdaging, een kans, eng en kwetsbaar en onzeker.

Hoe maak ik de keuze als ik het niet weet?
Je hoeft het niet te weten. Je kunt jezelf niet dwingen het te weten. Het gaat ook om een mensenleven, niet om een nieuwe bank. Dat maakt deze keuze voor veel mensen die twijfelen zo zwaar denk ik. Je bent toch verantwoordelijk voor een mens en je wilt er volledig achter staan. Wat als je dit niet staat? Ik denk dat in deze cultuur en samenleving het krijgen en hebben van kinderen soms best wel wordt neergezet als iets dat moet. Stel het werd minder opgelegd en het werd minder belangrijk gemaakt, dan zou je misschien ook veel minder de druk voelen om een besluit te nemen.

Ga je dood als je geen kinderen hebt? Is je leven zinloos? Ben je minder waard? Mis je de essentie van het leven? Ben je minder gelukkig? Ben je egoïstisch? Ben je saai? Ben je lui? Ik denk het niet. Ik weet ook niet zeker of ik het risico en deze levensveranderende gebeurtenis aandurf en aanwil. Als ik nu probeer te aanvaarden dat ik het niet weet, is dat ook een keuze. Niet weten is ook een keuze, het helpt soms om eventjes iets met rust te laten.

Ja, ook als je alweer jarig bent geweest en nog dichter bij de 40 bent gekomen. Als je na een paar weken of maanden weer eventjes naar de situatie kijkt kunnen er alweer nieuwe inzichten zijn. Zo heb ik deze blog in etappes geschreven en het viel mij op dat ik alweer over bepaalde dingen anders dacht en iets meer groei in het maken van de keuze. Tijd hijgt aan de ene kant in je nek en aan de andere kant is ze onmisbaar.

Wat zegt mijn intuïtie?
Daar waar mijn intuïtie zegt dat ik het wel wil, zegt mijn verstand dat het eng is. Herken je dat? Ik vind het een grote kunst om te ontdekken wat ik nu echt vind, los van al de rationele gedachten en van alle verwachtingen van buitenaf en los van mijn rammelende eierstokken. Wat zegt mijn intuïtie? Ik vind het erg lastig om mijn intuïtie te ontdekken omdat ik veel angst voel en dit mijn keuze en verlangens wegdrukt. Ik ben erg bang voor het onbekende, maar een kindje zou ik stiekem dolgraag willen grootbrengen en mijn eenvoudige levenslessen bijbrengen… of toch niet? Ik denk ergens dat het rationele denken mij niet tot een keuze brengt.  

Jij of ik zal nooit weten hoe het echt zal zijn en hoe echt zal uitpakken. Daarom leek het mij een goed idee om naar mijn intuïtie te kijken, mijn onderbuikgevoel. Maar hoe doe je dit?  Dit heb ik zelf gedaan door middel van een filmpje op internet waarbij er een oefening is die je helpt op zoek te gaan naar je gevoel en intuïtie tijdens het maken van een lastig besluit. Ondanks dat ik een beetje sceptisch was heeft deze oefening mij inderdaad dichter bij mijn onderbuikgevoel gebracht. Wie weet helpt het jou ook om wat meer te zoeken naar wat je intuïtie zegt door in de natuur te zijn of door muziek te luisteren en vooral te voelen of je blij wordt van de gedachte aan een kindje of angstig en blij tegelijk, of juist benauwd. 

Dankjewel dat je even met mij mee hebt gekeken in mijn zoektocht. Ik ben benieuwd of er meer mensen zijn die in ditzelfde dilemma zitten als ik. Hoe ga jij om met je twijfels? Heb jij nog een goede tip?