Eetstoornis en een onbezorgde jeugd

Een eetstoornis is een overlevingsmechanisme. Eigenlijk natuurlijk niet; het zorgt er namelijk voor dat je letterlijk en figuurlijk juist volledig uit het leven wordt getrokken. Maar toch was dit het in eerste instantie wel voor mij. Mijn eetstoornis was dé manier om controle te hebben over het leven. Eindelijk kreeg ik een handleiding wat ik wel en niet mocht doen. ‘Ik had de controle in handen’, dacht ik.

Een eetstoornis pakt zijn kans op het moment dat jij het moeilijk hebt. Hij biedt je de hulp die je nodig denkt te hebben. Hij lijkt zelfs wel goede bedoelingen te hebben. Jij valt af, voelt je sterk, de eetstoornis helpt jou om je goed te gaan voelen. Maar de goede intenties verdwijnen uit het zicht. Hij wordt nu meer een last dan een vriend. Helaas zijn jullie nu al zo aan elkaar gehecht dat het haast onmogelijk lijkt om de relatie te verbreken.

Maar wat is nou zo’n aanleiding waardoor de eetstoornis toehapt? Bij therapie hebben wij het hier meerdere keren over gehad. ‘Het ontstaan van de eetstoornis’. De andere meiden en ik kregen de opdracht een levenslijn te tekenen. Wanneer kwam de eetstoornis in zicht en welke gebeurtenissen zijn hieraan vooraf gegaan?

Al vrij gauw kwam ik erachter dat ik geen idee had wat ik moest opschrijven. Mijn jeugd was eigenlijk hartstikke goed. Ik had een lieve familie, vriendinnen, het ging goed op school: niks om mij zorgen over te maken. Als een van de weinige meisjes had ik geen traumatische ervaringen mee gemaakt. We moesten de levenslijnen gaan presenteren en ik vond dit verschrikkelijk. Het overlijden van een dierbare, verlaten worden, heftige thuissituaties; de naarste dingen kwamen aan bod. Allemaal logische redenen waarom iemand zich slecht ging voelen. Ik had niet zo’n reden.

Bij de therapie die ik nu volg kwam deze opdracht terug. Er werd de vraag gesteld of mijn leven was gevormd door ‘bewuste keuzes van mijzelf’ of door ‘de omstandigheden die zich voordeden’. Het was niet door de omstandigheden, dus het moest wel door de bewuste keuzes van mijzelf zijn. Maar ik had er toch niet bewust voor gekozen om een eetstoornis te krijgen?

onbezorgde jeugd

Wat ik probeer te zeggen; het maakte mij onzeker. Stelde ik mij aan? Had ik het er zelf naar gemaakt? Voor mensen die zich hier in herkennen: nee, dat heb je niet. Niemand kiest ervoor om een eetstoornis te krijgen. Daar kies je niet voor, dat ontwikkel je. Zelfs al heb je verlangens gehad naar de ziekte en zelfs al heb je je best ervoor gedaan, ook dat is geen bewuste keuze. Op het moment dat je ernaar verlangt, heeft het monster namelijk al toegeslagen. Niemand wil zich zo voelen. Denkend de controle te hebben maar eigenlijk puur machteloos te zijn.

Ik zou graag de aanleiding weten. Wat zit er achter mijn eetstoornis? Ik was altijd al onrustig in mijn hoofd, maar verder dan dat kom ik niet. Ik heb geen traumatische ervaringen mee gemaakt en ik weet dan ook niet wat er precies achter mijn eetstoornis zit. Wel weet ik dat het geen bewuste keuze was. Het overkwam mij. Ik wist op dat moment niet hoe ik anders kon overleven. Maar nu weet ik dat het leven niet een kwestie is van overleven, maar van leven. En een leven met een eetstoornis is geen leven.

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

11 reacties op “Eetstoornis en een onbezorgde jeugd”

  1. Waarom had jij het gevoel te moeten óverleven? Dat biedt misschien een antwoord op je vraag naar de reden van je eetstoornis.

  2. Ik heb ook niet zo’n aanleiding en dat maakt me in therapie vaak onzeker. Waar groepsgenoten altijd terug uitkomen op een ‘pestverleden’ of ‘die ouders die ze geen aandacht gaven’, kan ik dat niet en voel ik me ‘gewoon’ eenzaam.. Ik krijg ook vaak de opmerking: ‘Jij een eetstoornis? Je hebt het zo voor elkaar!?’ En dat is ook zo.. maar van binnen niet.. het is inderdaad overleven voor mij. Soms wens ik een ‘aanleiding’ zodat ik dat ‘de schuld’ kon geven.. Nu maak ik mezelf ziek. Zo voelt het.

  3. Ook niet gepest, nooit…. Uit een goed nest kwam ik, zei ik altijd. Dat is ook zo. M’n natje en m’n droogje stond altijd klaar. Er was geen gedoe, en het was zelfs gezellig. Maar een complimentje, bevestiging, een schouder, een knuffel, het zat er niet in. Als je vaak twijfelt over jezelf dan heb je dat zo vreselijk nodig. En dat heb ik vreselijk gemist……

  4. Is de aanleiding voor jou niet een manier om te overleven? Het is in ieder geval jouw schuld niet. Dat het van binnen niet goed gaat is al rot genoeg en zou zeker een aanleiding kunnen zijn geweest voor je eetstoornis. Ik ben geen therapeut, maar ik weet wel dat het soms gewoon niet goed kan gaan in je hoofd en dat lijkt me al genoeg om zoiets naars te ontwikkelen (helaas, het zou natuurlijk beter zijn geweest als het je niet overkomen was). Wees niet te hard voor jezelf ♡♡♡

  5. @ E.
    Dit is een vorm van emotionele verwaarlozing.
    Dit kan ook een vorm van een trauma zijn en het is behoorlijk heftig…

  6. Even ter aanvulling op de blog: eetstoornissen ontstaan zeker niet alleen door omgevingsinvloeden. Genetische aanleg is hierin ook belangrijk. Het kan bijvoorbeeld zo zijn dat je vanuit je aanleg iemand bent die snel gestresst, perfectionistisch, onzeker of angstig is (karaktertrekken zijn voor 50% genetisch bepaald) en dat de oorzaak vanuit de omgeving niet zo duidelijk is. Het kan ook bijvoorbeeld dat je niet zoveel manieren aangeleerd hebt gekregen om om te gaan met dagelijkse stress en daarnaast die aanleg hebt, waardoor je toch een eetstoornis ontwikkelt. Wat de schrijfster van deze blog al zegt onderaan: als je geen duidelijke reden aan kan wijzen voor je eetstoornis, zegt dat niks over of het ‘terecht’ is dat je de eetstoornis hebt. Er kunnen zoveel zaken meespelen.

  7. Dapper geschreven!

  8. Mooie blog, en goede aanvulling Birdy!

  9. intressante blog sabine! je hebt dezelfde naam als ik, wel grappig vind ik haha

  10. Interessant en herkenbaar. Ik heb mezelf jarenlang de grond ingeboord, dat ik geen reden had om mezelf zo kapot te maken, geen reden had om ongelukkig te zijn. Gek genoeg had ik juist altijd álles voor elkaar.
    En dat was bij mij dus denk ik nu, ook wel een deel van het probleem. Ik ben heel gevoelig en angstig, maar op de een of andere manier heb ik al vanaf jongs af aan de overtuiging meegekregen dat mijn gevoelens er niet mogen zijn. Al vanaf jongs af aan heb ik de wereld overweldigend gevonde nen vanaf jongs af aan wilde ik presteren, mij perfect voordoen en ben ik over mijn grenzen heengegaan en op anderen gaan afstellen.
    Waarom ik dat allemaal ben gaan doen? Dat weet ik niet. Was ik daardoor ongelukkig en deed ik dit bewust? Nee absoluut niet!! Ik besef mij dit pas de afgelopen maanden steeds meer en meer. Ik was vroeger gewoon gelukkig en had een onbezorgde jeugd maar daarnaast deed ik mij wel altijd beter voor dan ik mij voelde.
    Beseffen dat het echt deels in mij lijkt te zitten om hoge eisen ana mezelf te stellen en heel gevoelig te zijn, heeft me echt geholpen om mijn eetstoornis meer een plek te kunnen geven. Het hoeven geen grote gebeurtenissen te zijn waardoor jij veiligheid zoekt..

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *